Πλάι στο τζάκι / ΜΙΝΙ ΣΚΥΤΑΛΗ #1

 

                     Σήμερα...

Η Αλκμήνη Ραγιά στα 78 της χρόνια  σήμερα, ζει στο χωριό των παππούδων της, παρέα με την γάτα της για συντροφιά και τις αναμνήσεις της.

Μια ζωή γεμάτη από περιπέτειες. Γύρισε τον κόσμο η Αλκμήνη μια εποχή που οι γυναίκες έμεναν σπίτι και τεκνοποιούσαν. Εκείνη είχε την τύχη να παντρευτεί τον Κίμωνα. Ένα παλικάρι, ναυτικό στο επάγγελμα, που την έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια του μιας και δεν ήθελε να την αποχωριστεί. Είχε ομορφιά η Αλκμήνη και εξυπνάδα. Ακόμη έχει, κοίτα την. Χαμογελαστή, όπως μόνο όποιος είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του χαμογελά, περιποιημένη όπως έμαθε πάντα να φροντίζει τον εαυτό της και ήρεμη. Η ζωή την αγκάλιασε και εκείνη την ερωτεύτηκε σφόδρα.

Ο καλός της έφυγε πριν λίγα χρόνια, μεγάλος πια, συνταξιούχος, αφήνοντάς τη μόνη αλλά και με ένα σεντούκι αναμνήσεις από την κοινή τους ζωή. Όμορφη ζωή, δυνατή, γεμάτη αγάπη αλλά και περιπέτειες. Περισσότερο την άφησε γεμάτη από  μια νέα οπτική για την Ύπαρξη,  που η γνώση από  τις διαφορετικές φυλές που συνάντησε στα ταξίδια της, της χάρισε. Συμφιλιωμένη  με τον εαυτό της, εξοικειωμένη με την αρχή και το τέλος της ζωής, απολαμβάνει  τη στιγμή.

Παιδιά δεν απέκτησαν κατόπιν επιλογής και δεν το μετάνιωσε.

Όργωσε τους ωκεανούς η Αλκμήνη μαζί με τον άντρα της. Θύελλες δεν τη λύγισαν, κύματα δεν τη φόβισαν, πίστευε πάντα ότι πρέπει να ζεις όπως σου αρέσει και αν είναι η μοίρα, θα φτάσεις στα βαθιά γεράματα. Τι να τα κάνεις  όμως χωρίς εμπειρίες;

Και τα ταξίδια της συνεχώς τα αναπαριστά στη μνήμη της και τα διηγείται σε φίλους ή ακόμη και στη γάτα της, την Ερασμία. Μήπως  ξεχάσει τη φοβίζει. 

                          Η διήγηση

Καθισμένη κοντά στο τζάκι της, με το πλεκτό της στο χέρι άρχισε και σήμερα να διηγειται στην Ερασμία. Η γάτα της την κοίταζε σαν να καταλάβαινε. Σαν να την ένιωθε!

''Εκείνην την ασπίδα πάνω από το τζάκι τη βλέπεις;'' της έλεγε σήμερα. ''Το κεφάλι ενός λιονταριού έχει σκαλιστεί  με το χέρι και αυτήν την ασπίδα μου τη δώρισε η αρχηγός της φυλής των Μακόντε''.

Εντυπωσιάζεσαι; Ναι η Αλκμήνη σε ένα ταξίδι με τον άντρα της έφτασε στην Τανζανία για να φορτώσει το πλοίο, καφέ και τσάι. Το εμπόριο καλά κρατούσε και εκεί γνώρισαν πολλούς Έλληνες που είχαν φυτείες και χάρηκαν πολύ να ξεναγήσουν στη νέα πατρίδα τους , Έλληνες από την μητέρα  πατρίδα. Φιλόξενοι οι Έλληνες, όπου κι αν βρίσκονται.

Κατά τον απόπλου παρουσιάστηκε πρόβλημα στη μηχανή του πλοίου. Έτσι ξαναγύρισαν στο λιμάνι και έμειναν περίπου ένα  μήνα στην Τανζανία για την επισκευή. Την επισκέφθηκαν, γνώρισαν τις αγορές της, περιπλανήθηκαν  στην εξοχή της, είδαν τις φυτείες της, γνωρίστηκαν καλά με τους Έλληνες ιδιοκτήτες μια φυτείας που τους φιλοξένησαν. 

Ο Κίμωνας έπρεπε να πηγαινοέρχεται στο πλοίο, και  η Αλκμήνη δέχτηκε τη φιλοξενία του ζεύγους της φυτείας. Το σπίτι τους, όλο από πέτρα, είχε τις ανέσεις του δυτικού πολιτισμού, αλλά είχε τη θέα της Αφρικής, μια ομορφιά ανεπανάληπτη  που της έκοβε την ανάσα. Άγρια ομορφιά, που λες και ο Θεός τη ζωγράφισε για να ξελογιάζει το νου και να εξάπτει τη φαντασία.  Έμεινε εκεί... αγάπησε τη χώρα και ζήτησε να μείνει και όταν έφυγε το πλοίο με τον άντρα της. Θα την έπαιρνε μαζί του στο γυρισμό. Σε δυο μήνες περίπου.

Η Αλκμήνη λάτρεψε την εξοχή της Τανζανίας. Λάτρεψε τα άγρια ζώα και τα πουλιά που συνάντησε. Έκανε σαφάρι, δυο φορές μάλιστα, να δει από κοντά το ζώο που θαύμαζε πάντα, το λιοντάρι, να δει μια ζέβρα,  έναν  μπαμπουίνο, να θαυμάσει τους βούβαλους , τους ελέφαντες και να μάθει τόσα για τα ζώα, να τα σεβαστεί, γιατί   δεν έπρεπε να φοβηθούν από την παρουσία τους . Κάποια θα έφευγαν, ενώ κάποια άλλα θα τους επιτίθονταν όπως οι βούβαλοι.

Είδε πουλιά που πετούσαν ελεύθερα με τόσα χρώματα στα φτερά τους που ούτε ο πιο ευφάνταστος ζωγράφος   θα μπορούσε να ζωγραφίσει. Η μάνα φύση όμως πρωτοπόρα όπως πάντα. Λίμνες και πανύψηλα δέντρα με τους πιθήκους μόνιμους κατοίκους τους, συμπλήρωναν την ειδυλλιακή εικόνα.

Κατά την  παραμονή της στην χώρα, γνώρισε και τους αριστοτέχνες του ξύλου. Την πήγαν οι νέοι φίλοι της να δει από κοντά τους τεχνίτες που σκάλιζαν το ξύλο και του έδιναν ό,τι σχήμα ήθελαν. Έμαθε τόσα για το μαλακό ξύλο, για το σκληρό, για την επεξεργασία του. Ευτυχώς μιλούσαν αγγλικά οι περισσότεροι. Κι εκείνη τα μιλούσε  καλά.

''Τα ξυλόγλυπτα είναι πηγή εισοδήματος γι αυτούς'', έλεγε στην Ερασμία. '' Αγόρασα δυο για ενθύμιο, να τα, τα  βλέπεις τώρα δεξιά και αριστερά στο τζάκι;  Έχουν τόση λεπτομέρεια στην κατασκευή τους,  που μια ανάσα να φυσήξεις στο αγαλματίδιο θα ζωντανέψει''.

 Στην Τανζανία επισκέφθηκε και τα χωριά πολλών φυλών που ζουν εκεί παρ’όλες τις διαφορές τους. Καλύβες και χωματόδρομοι, μπανανόδεντρα και άγρια  ζώα, λογιών λογιών πουλιά, ήταν το κοινό των οικισμών μεταξύ τους. Οι κάτοικοι τόσων φυλών, γεμάτοι από παραδόσεις ζούσαν όπως οι πρόγονοί τους αν και ο πολιτισμός τους άγγιξε σαν απαλό χάδι.

Στο χωριό των Μακόντε, με επιδεξιότητα στο σκάλισμα του ξύλου, είδε τις καλύβες τους στηριγμένες σε πασσάλους και έμαθε ότι η γυναίκα είχε πρωτεύοντα ρόλο στη φυλή αυτή. Μάλιστα η περιουσία και τα παιδιά ανήκαν στη  γυναίκα και όχι στον άντρα. Της άρεσε αυτή η φιλοσοφία. Της άρεσε και η φυλή, αν και η ζωή τους ήταν δύσκολη. Τα παιδιά έτρεχαν ξυπόλυτα στο χώμα, πλατσούριζαν στη λάσπη που η κοντινή πηγή δημιουργούσε γύρω της και έπαιζαν όπως όλα τα παιδιά παντού.

Οι άντρες της φυλής αυτής δεινοπάθησαν τα παλαιότερα χρόνια, όπως όλοι οι Αφρικανοί  όλων των φυλών από τους δουλεμπόρους. Αντιστάθηκαν όσο μπορούσαν. Περισσότερο από τις άλλες φυλές. Γιατί περισσότερο από τις άλλες φυλές κυνηγήθηκαν. Ήταν γεροί οι άντρες, ανθεκτικοί ό,τι έπρεπε για σκλάβοι. Τους διάλεγαν όπως διαλέγουμε τα ζώα για σφαγή. Τους προτιμούσαν για την αντοχή τους και τους έπαιρναν με τη βία. Έτσι, η φυλή των Μακόντε,  βρήκε έναν τρόπο για να αποτρέπουν την υφαρπαγή τους .    Χαράκωναν το δέρμα τους και τρόχιζαν τα δόντια τους να είναι μυτερά ώστε να γίνουν   αποκρουστικοί και να μην τους θέλουν για δούλους. Τα κατάφεραν , αυτό όμως πέρασε ως παράδοση στους απογόνους τους. Έτσι, όλοι χαρακώνουν το δέρμα τους και λειαίνουν τα δόντια τους από τότε. Ίσως και τιμής ένεκεν εκείνου που το πρότεινε και τους γλύτωσε την εποχή του σκλαβοπάζαρου.  Η Αλκμήνη όμως δεν τρόμαζε από τη θωριά τους. Τους θαύμαζε περισσότερο μαθαίνοντας την ιστορία τους.

Θυμάται,   μια γυναίκα της φυλής, κατά την επίσκεψή της στον οικισμό, τη ρώτησε πόσα παιδιά έχει και εκείνη είπε κανένα. Την κοίταξε με λυπημένο ύφος, την άγγιξε στην πλάτη και της είπε '' κρίμα που δεν μπορείς, η ζωή έτσι είναι''.  Όταν όμως έμαθε ότι η Αλκμήνη δεν ήξερε αν μπορούσε να γίνει μητέρα γιατί επέλεξε να μην κάνει παιδί, εκείνη τραβήχτηκε μακριά της και της είπε σμίγοντας τα φρύδια'' αν δεν συμφωνείς με το ρόλο σου σαν γυναίκα, γιατί ζεις; ''. Τη συγκλόνισε κάτι τέτοιο. Τα είχε χάσει, της κόπηκε η μιλιά.  Την κοιτούσε ακόμη κι όταν εκείνη κουνώντας το δάχτυλο της είπε '' θα σβήσετε σα φυλή χωρίς παιδιά''. Αμηχανία  μεγάλη!  Τι να της εξηγήσει; Μα μια αναταραχή της ξεστράτισε το νου.

 Ένας άντρας δυνατός και γερός έφερνε ένα παιδί αγκαλιά που δεν έδειχνε να κινείται. Είχε πέσει λιπόθυμο όταν έπεσε από ένα ψηλό δέντρο   και δεν συνερχόταν. Εκείνη πήρε την πρωτοβουλία και προσπάθησε να πείσει τη μητέρα του παιδιού να την αφήσει να το πάει σε γιατρό με το τζιπ. Της μητέρας η ευθύνη, δική της η απόφαση. Αλλά τα κατάφερε να την πείσει. Πρώτα όμως του έδωσε τις πρώτες βοήθειες και το προετοίμασε για τη μεταφορά. Ο γιατρός είπε ότι μόλις που το πρόλαβαν για να μπει χειρουργείο, γιατί  ένα αιμάτωμα που είχε  στο κεφάλι απειλούσε τη ζωή του.

Σώθηκε το παιδάκι και η μητέρα του, από τη χαρά της , της χάρισε την ασπίδα που κρεμόταν στον τοίχο της καλύβας της , κειμήλιο χρόνων. 

                               Η ασπίδα...

Την είχε φιλοτεχνήσει ο προπάππους της. Και είδε μάχες αυτή η ασπίδα. Μάχες για τη διάσωση της φυλής,  τη διατήρηση των παραδόσεων, μάχες για τα χώματα που κατοικούσαν,  αλλά και για τα παιδιά, το μέλλον του τόπου. Προστάτεψε ζωές η ασπίδα. Την άγγιξαν πολλά χέρια. Τη  βαστούσε πάντα ο επικεφαλής της μάχης. Δέχτηκε κοντάρια επάνω της που κομματιάστηκαν χωρίς να τη  διαπεράσουν.  Μάτωσε η ασπίδα  μα επέζησε. Αν μπορούσε να μιλήσει θα χε να διηγηθεί τόσους ηρωισμούς. Ίσως και να  αισθανόταν περήφανη που  άντεξε να προστατέψει πολεμιστές. Και ίσως να της έλειπε η πατρίδα της, η ανοικτή φύση, η φυλή της. Μια νύχτα κάτω από το φεγγαρόφωτο πέρασε  η Αλκμήνη, μπροστά στην καλύβα της αρχηγού για να μάθει όλη την ιστορία της ασπίδας. Το λιοντάρι στην επιφάνειά της, σαν να ζωντάνευε, της είπαν, στις μάχες. Έμπαινε στην καρδιά του πολεμιστή που αγωνιζόταν  ηρωικά. Λιονταρίσια. Κειμήλιο της οικογένειας πολύτιμο και δεν ήθελε να το πάρει, μα  ήταν προσβολή  να το αρνηθεί. Κι εκείνη από τότε  την προσέχει σαν θησαυρό.  Της μιλά, τη φροντίζει, την περιποιείται. Τιμά την ιστορία της, τη δημιουργία της, την καταγωγή της. 

Η Αλκμήνη πάντα σταματούσε σε αυτό το σημείο τη διήγηση. Έτσι και τώρα σταμάτησε και υποσχέθηκε στην Ερασμία τη γάτα της, ότι τα υπόλοιπα του ταξιδιού της θα τα έλεγε άλλη φορά. Μα η ιστορία της ασπίδας κάθε φορά έπρεπε να κλείνει τη διήγησή της και τότε σηκωνόταν από την καρέκλα της και άπλωνε το χέρι να την αγγίξει, όπως κάθε φορά , να της χαρίσει ένα χάδι, να ηρεμήσει την ψυχή της . Γιατί αυτή η ασπίδα είχε ψυχή!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της γειτονιάς μας ''Μίνι Σκυτάλη #1'' που η αστείρευτη δημιουργικότητα και φαντασία της Μαίρης δημιούργησε και διοργανώνει  στη  ''Γήινη Ματιά'' της  

Η εικόνα που μου κληρώθηκε είναι η 2 και ομολογώ ότι δεν μου άρεσε καθόλου. Για να ξεφύγουμε λίγο επέλεξα αυτόν το δρόμο διήγησης και ελπίζω να σας αρέσει

Ευχαριστώ Μαίρη που ακούραστη μας παρακινείς να δημιουγούμε. (Αν πάθω υπερκόπωση από τα δρώμενα θα ξέρω από ποιον να ζητήσω λογαριασμό  😊😄  )