Της ζωής η ανάσα / ''Τα γνωμικά εμπνέουν #1''

   

''Σου λείπει γιαγιά ο παππούς;''

''Πάντα θα μου λείπει ως να έρθει η στιγμή να πάω κοντά του. Από την πρώτη μέρα που τον είδα εκεί στην άκρη του δρόμου να ξεφορτώνει μια άμαξα,  από τότε η ζωή μου ήξερα ότι έπρεπε να είναι πλάι του.  Και σκέψου ότι ήμουν αγκαζέ με τον αρραβωνιαστικό μου. Αυτόν που ο πατέρας μου επέμενε να παντρευτώ. Και εκεί που περπατούσαμε, τον είδα τον παππού σου  και κοντοστάθηκα. Και κοιταχτήκαμε. Οι ματιές μας σαν να πέταξαν φλόγες. Δεν ήταν όμορφος , είχε μια ουλή δεξιά στο πλάι της μύτης αλλά τα μάτια του... ω  τι ματιά ήταν αυτή; Μια καταγάλανη θάλασσα που αντάριαζε όσο το βλέμμα του αιχμαλώτιζε το δικό μου. Με κατέκτησε , με πήρε πάνω στα κύματα και με ταξίδεψε στα ουράνια. Περάσαμε φτώχεια θησαυρέ μου αλλά θα ξαναζούσα αυτήν τη ζωή κοντά του.''

Η γιαγιά ήπιε λίγο νερό  και το βλέμμα της  χάθηκε στο κενό. Χαμογελούσε. Τη σκούντηξα ...

'' Έτσι με σκούνταγε  ο αρραβωνιαστικός μου  απορημένος από το πώς κοιταζόμουν με  έναν άγνωστο. Και ο πατέρας μου θύμωσε όταν διέλυσα τον αρραβώνα,  γιατί δεν ήθελα πια αυτόν που μου έδινε.

Κάθε φορά που με κοιτούσε ο Ορέστης, ξεχνούσα να αναπνεύσω.  Μα ο πατέρας μου δεν θα με έδινε σε έναν αμαξά μεταφορών. Έτσι με έστειλε στη θεία μου. Ήταν  μια θεία φοβερή. Της αγάπης οπαδός. Και εκείνος όταν   έμαθε πού ήμουν, πήρε την άμαξά του και ήλθε στην πόλη που ζούσα.

Δεν μπορείς να φανταστείς πώς ένοιωθα στην αγκαλιά του. Και όχι μόνον στην αρχή. Σε όλη μας τη ζωή αυτή η αγάπη υπήρχε παντού . Όταν  κατάφερα να φέρω στον κόσμο το μοναδικό μας παιδί,   μετά από 3 προσπάθειες , ο κόσμος μου φωτίστηκε. Κι εκείνος, με κοιτούσε λάμποντας. Το βλέμμα του  είχε το χρώμα που παίρνει η θάλασσα όταν είναι ήρεμη, όταν ο αγέρας που λυσσομανούσε έπαψε να την χτυπάει αλύπητα.  ''Οι δυο μου γυναίκες'', έλεγε. ''Το Α και το Ω της ζωής μου''.

Ξέρεις ότι παντρευτήκαμε κρυφά από τον πατέρα μου, και χρήματα δεν είχαμε για το γάμο. Ούτε η καημένη η θεία μου, που προσπαθούσε να πουλήσει ένα σταυρό της για να μας βοηθήσει .Εκείνος το έμαθε και δεν την άφησε. Θα τα καταφέρουμε, της είπε. Ένα μακρύ φόρεμα είχα και δεν μπορούσα να φτιάξω νυφικό. Ξέρεις τι έκανε για να καλύψει το χρώμα του φορέματος; Έκοψε ένα σωρό μαργαρίτες. Εκαντοντάδες μαργαρίτες  και τις έφερε στη θεία μου να τις ράψει στο φόρεμα. Και έγινε  ένα νυφικό πανέμορφο.  Όταν κατσούφιαζα που δεν θα ήταν στο γάμο οι γονείς μου, οι φίλες μου, εκείνος έπιανε στα δυο του χέρια το πρόσωπό μου και μου λεγε'' τι σημασία έχει ποιος άλλος θα είναι; Εγώ κι εσύ δεν είμαστε αρκετοί; Κοίτα με στα μάτια και θα δεις την αγάπη μου. Δεν σου φτάνει; ''

Ναι μου έφτανε και άλλη τόση ήταν η δική μου

Ο παππούς σου καλή μου ήταν εκείνος που σταματούσε τις ανάσες μου με μια του ματιά. Πώς να τον ξεχάσω;''

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο νέο δρώμενο της Μαίρης  και της Γήινης ματιάς   της ''Τα γνωμικά εμπνέουν #1''. Η αλήθεια είναι ότι με κατέκτησε και αυτό το δρώμενο.

Οι συμμετοχές ήταν όλες υπέροχες.

Πρώτευσε η Μαρία Κανελλάκη  με το ΑΔΑ της. Συγχαρητήρια Μαράκι μου

Ευχαριστώ Μαίρη για τη φιλοξενία και την ευκαιρία να δουλεύουμε το μυαλό και να περνάμε όμορφα