''Θα ήθελα να μιλήσω με τα πουλιά...''

 

''Παρακαλώ σε, σταυραϊτέ, για χαμηλώσου ολίγο,

 και δώσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,

 πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!''

(Κώστας Κρυστάλλης )

Ο άνθρωπος πάντα γοητευόταν από το πέταγμα των πουλιών.

Τα ζήλεψε τα φτερά τους.

Την ελευθερία που  ένιωθαν διασχίζοντας το ουράνιο στερέωμα

Την ομορφιά της Γης που θωρούν από ψηλά.

Ήθελε να είχε φτερά, να νιώθει δυνατός και ελεύθερος!

Το μαρτυρούν οι μύθοι για την προσπάθειά του να πετάξει.

Το μαρτυρούν τα παραμύθια που οι ήρωές του, άνθρωποι και ζώα, μπορούν και να πετάξουν.

Έφτιαξε μάγισσες που πετούν πάνω σε σκουπόξυλα.

Φαντάστηκε δράκους που πετούν βγάζοντας φωτιές

Φτερά που ο Επιμηθέας χάρισε στα πουλιά ως όπλο για να ξεφεύγουν από τους κινδύνους.

Μα ο άνθρωπος πάντα προσπαθούσε να κατακτήσει τον ουρανό

Το μαρτυρούν τα τεχνολογικά επιτεύγματά του .

Το αεροπλάνο δική του εφεύρευση

 

Μα και πιο πριν  βρήκε το αερόστατο, τα ανεμόπτερα, δοκίμασε, τραυματίστηκε μα δεν παραιτήθηκε

Και τελικά έφτιαξε φτερά για να πετάει σαν τα πουλιά. Και το κατάφερε ο Ελβετός Yves Rossy . 

Μια φορά του επιτέθηκε ένας αετός. Είδε μια σκιά να έρχεται από πίσω στα δεξιά του. Είχε εισβάλλει στο χώρο του και ο αετός δεν αστειευόταν. «Με πέρασε για πουλί. Ωραία» σκέφτηκε ο Rossy. Αυτό ήταν, μπορούσε να είναι πουλί όποτε θέλει και να πετά όσο θέλει. 

ΠΗΓΉ

Αλλά δεν χρειάζονται τόσοι κίνδυνοι για να πετάξουμε.

Ο άνθρωπος έχει φτερά σαν θέλει

Αυτά που η καρδιά  σαν γεμίσει αγάπη και έρωτα αληθινό, μπορεί και φτερουγίζει ψηλά

Έχει ο άνθρωπος φτερά κι ας μην τα βλέπει

Αυτά που η φαντασία τον οπλίζει και δημιουργεί αριστουργήματα

Έχει τέτοια φτερά,  που τον οδηγούν σε ηρωικά κατορθώματα νικώντας φόβο και ανασφάλειες

Άλλοτε πάλι, ξεχνά πως μπορεί να πετάξει  ψηλά εκεί που η αγάπη ταξιδεύει. Ξεχνά να βρει τα δικά του φτερά. Ακόμη και όταν διαβάζει την Ιστορία, δεν βλέπει τα φτερά που έδωσαν ώθηση στους ανθρώπους να μεγαλουργήσουν.

Ξεχνά  και αφήνεται να παρασυρθεί από φόβο και  απληστία. Κι έτσι έρπει  σαν σκουλήκι στη γη. Ζει σαν τυφλοπόντικας ανοίγοντας λαγούμια στις κοινωνίες. Καταστρέφει και χάνεται  στις υπόγειες σπηλιές της συνείδησης που κατοικεί. Ζυμώνεται μέσα στη σκοτεινιά και πολεμά το φως. Το φως αυτών των ανθρώπων που γεννήθηκαν να είναι αετοί και να πετούν περήφανα και με αγάπη γύρω τους.

Τους ''ρίχνει'', τους επιτίθεται, προσπαθεί να τους κόψει τα φτερά και δόλια πράττει καλύπτοντας τη κοινωνία που ζει με καταχνιά.

Μα ο στόχος του είναι ο νέος και η νέα που εύκολα παθιάζονται, που φοβούνται να ανοίξουν τα φτερά τους και να πετάξουν ψηλά. 

Τους παραπληροφορεί, τους χαρίζει με πονηρά όπλα, την ευκολία της κατάκτησης.

Τους οδηγεί στα λαγούμια του που επιστροφή δεν έχουν.

Εκεί υπάρχει η ευτυχία, τους παραπληροφορεί

Γι αυτό οι κοινωνίες μας  αλληλοκατασπαράζονται ακόμη

''Θα ήθελα να μιλήσω με τα πουλιά. Θέλω να τα ρωτήσω, πώς μοιράζουν έτσι καλά τον ουρανό με τα’ αδέλφια τους. Χθες σκοτώθηκαν δύο άνθρωποι. Μοίραζαν μια μηλιά.''

(Έρασμος )

Όταν θα χαθεί και ο τελευταίος άνθρωπος που θα ξεχάσει ότι έχει φτερά, τότε η ελπίδα θα πεθάνει.

''Όταν τα πουλιά μισεύουν, οι κοράκοι μόνο μένουν''