Όταν ο νους ξεστρατίζει...

 

Μια βόλτα στο Λαύριο. 

Όμορφη βόλτα, μοναδική. Είσαι κοντά στη θάλασσα, στη φύση, σε έναν τόπο που δεν σ'αφήνει όμως, να χαλαρώσεις τελείως.

Που σκέφτεσαι κάθε φορά την ιστορία τόσων και τόσων ανθρώπων που έλιωσαν  σκάβοντας λαγούμια, βγάζοντας μετάλλευμα, αναπνέοντας δηλητήρια.

Πίνεις τον καφέ σου και αγναντεύεις πέρα μακριά, μα το άγαλμα της Μάνας που ακίνητη θωρεί τη Μακρόνησο σου γεννά σκέψεις.



Σκέψεις που τρέχουν γοργά προς τα πίσω και γεννούν εικόνες που δεν είδες ποτέ μα σίγουρα υπήρξαν. 



Πόσες μέρες οι μανάδες, οι σύζυγοι, οι αδελφές των εξόριστων έμεναν ακίνητες να θωρούν απέναντι;  Τι να σκέφτονταν άραγε; Αν θα ξαναδούν τους αγαπημένους τους...Αν εκείνοι πονούν και υποφέρουν στο κολαστήριο των ψυχών... Αν πεινούν... Αν κρυώνουν...Αν ζουν ακόμη... 



Πιο πέρα ο πύργος του ρολογιού! Στέκει ακόμη σε πείσμα του χρόνου που κυλά. Θυμίζει κι αυτό το ρόλο που έπαιξε εκείνες τις εποχές που το Λαύριο έσφυζε από ζωή αρρωστημένη μεν, αλλά ζωή που κυλούσε  στα λαγούμια με το μετάλλευμα. Το ρολόι που  έδειχνε την ώρα προσέλευσης των μεταλλωρύχων.



Από τα αρχαία χρόνια εκμεταλλεύονταν τα ορυκτά του Λαυρίου.

Σκέψου, τότε χωρίς τα μέσα που είχαν αργότερα, με καλέμια και σφυριά, έσκαβαν στοές, σερνόμενοι ή ύπτια, άνοιγαν μικρά ανοίγματα για να βγαίνει το μετάλλευμα.Αλλά και φρεάτια,  πολλά μέτρα βάθους. Γιγάντια δουλειά για τους δούλους που ήταν υποχρεωμένοι να εργάζονται εκεί. 



Όσο και αν προσπαθώ πάντα, να μην κρίνω παλαιότερες εποχές και επικρατούσες αντιλήψεις με τις σημερινές αξίες και πιστεύω μας, δεν παύω να σκέφτομαι αυτούς τους ανθρώπους που ο Όμηρος τους έλεγε ''ανδράποδα'' δηλ με πόδια ανθρώπου, πώς ήταν η ζωή τους. Μια ζωή που ανήκε στον αφέντη τους, δεν είχαν όνομα μα ο κύριός τους τους έδινε. Δεν μπορούσαν να παντρευτούν χωρίς τη συγκατάθεση του κυρίου τους. Και αν έπαιρναν την άδεια, τα παιδιά τους ανήκαν στον αφέντη.

Αυτοί οι δούλοι εργάζονταν στα ορυχεία. Μαζί με τους αιχμαλώτους πολέμου. Τους νοίκιαζαν από τους αφέντες τους. Και εργάζονταν όλη την ημέρα.

Έτσι με αυτά τα κέρδη ο Περικλής έφτιαξε τα Μνημεία του Χρυσού Αιώνα.

Μα τα χρόνια πέρασαν. 



Και ήλθε ξανά η εποχή που το Λαύριο θα αποκτούσε τη σημαντικότερη βιομηχανία της Ελλάδας και τη σημαντικότερη μόλυνση της περιοχής.

Και οι σύγχρονοι δούλοι εργάζονταν και 12 ώρες την ημέρα ή ως αργά το βράδυ και τις Κυριακές. Κάτω από άθλιες συνθήκες. 

Δεν είμαι εναντίον της βιομηχανικής ανάπτυξης μιας χώρας αλλά είμαι εναντίον του αλόγιστου κέρδους χωρίς μέριμνα για τον εργάτη, για το περιβάλλον.

Ούτε σύνταξη, ούτε άδειες, ούτε αποζημιώσεις σε εκείνους που αρρώσταιναν από μολυβδίαση και πέθαιναν σε μια πόλη που ανήκε στις εταιρείες εκμετάλλευσης των μεταλλείων. Για να μην πούμε για τα εργατικά ατυχήματα των ορυχείων!

Και τότε άρχισαν οι αγώνες του εργατικού κινήματος που δημιουργήθηκε και πολλοί βάφτηκαν στο αίμα. Μα κατόρθωσαν να κερδίσουν καλύτερες συνθήκες δουλειάς, σύνταξη και ασφάλιση.

Κάθε φορά που επισκέπτομαι το Λαύριο, κάθε φορά, ο νους ξεστρατίζει στην ιστορία τόσων ψυχών. 


Σήμερα είναι Τεχνολογικό Πολιτιστικό Πάρκο αυτό που  κάποτε  έπαιρνε ζωές.Όχι μόνον των εργατών αλλά και τον απογόνων τους από τη μόλυνση της περιοχής.


75 σχόλια:

  1. Πόσο δίκιο έχεις Άννα μου. Κανείς δεν είναι κατά της Ανάπτυξης, με γνώμονα όμως όντως την ανάπτυξη κι όχι το αλόγιστο κέρδος και φυσικά σκεπτόμενοι τον άνθρωπο και το περιβάλλον.
    Δεν έχει τύχει ποτέ να πάω Λαύριο, αλλά φαντάζομαι πως όταν πάω τα συναισθήματα θα είναι βαριά. Το παθαίνω αυτό στα μέρη που έχουν βιώσει πόνο, πόσο μάλλον να έχουν ποτιστεί σ' αυτόν. Και δυστυχώς, η Ελλάδα ολόκληρη είναι γεμάτη τέτοια μέρα.
    Σ' ευχαριστούμε που μας πήρες στη βόλτα μαζί σου και για όλες τις πληροφορίες που μας χάρισες. Σου στέλνω μεγάλη αγκαλιά Αννούλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αυτό δεν ήταν ανάπτυξη Μαρίνα μου. Εκμετάλλευση ανθρώπινης ζωής για πλουτισμό. Σκέψου ότι ο Σερπιέρης είχε μια βίλα που και σήμερα θα την ζήλευες. Και για τους εργάτες του εδινε σπίτια -ο Θεός να τα κάνει σπίτια-του ενός δωματίου και στοιβάζονταν εκεί οι ψυχές. Σε κάποια περιοχή μάλσιτα με όσα μέσα διέθεταν έχτισαν νύχτα τα σπίτια τους οι εργάτες γιατί δεν μπορούσαν την ημέρα επειδή εργάζονταν. Γι αυτό το συνοικισμό τον ονόμασαν Νυχτοχώρι.
      Να σαι καλά Μαρίνα μου
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  2. Κοίτα να δεις πάλι τι πήγες και έβαλες σήμερα σαν θέμα. Άραγε θα ήξερες ότι ΚΑΙ σε αυτόν τον τόπο θα συναντηθούμε;
    Για πάμε λοιπόν.
    Πριν το 1900, έγινε ένα κίνημα στην Κρήτη, πριν την ένωσή της με την Ελλάδα για ενοποίηση. Οι Κρητικοί πουλήθηκαν από την κυβέρνηση των Αθηνών, ως συνήθως και οι πρωτεργάτες του κινήματος στην Κρήτη βρέθηκαν κυνηγημένοι. Για να γλιτώσουν κάποιοι έφυγαν φυγάδες στην παλιά Ελλάδα.
    Ένας από αυτούς ήρθε στο Λαύριο. Άλλαξε το όνομά του σε "Κωνσταντινίδης", εύκολο την τότε εποχή, και εμφανίστηκε ως Πόντιος της περιοχής. Έμεινε στο Λαύριο, έκανε οικογένεια με την κυρά Χαρίκλεια. Έπιασε δουλειά στα μεταλλεία. Ζώντας ακριβώς αυτά που περιέγραψες με χαρακτηριστική ακρίβεια.
    Ιδιοκτήτες των μεταλλείων τότε οι Γάλλοι με τον περίφημο Ιταλό Ιωάννη Σερπιέρι επικεφαλής. Ο Κωνσταντινίδης έζησε ως μεταλλωρύχος τη δουλοπαροικία του Λαυρίου, όπου ολάκερη η γη του χαρίστηκε από τους βασιλιάδες στον Ιταλό τσιφλικά. Μια ολάκερη πόλη έγιναν κατ' ουσίαν δούλοι του. Ακόμα και ο δήμαρχος ήταν υπάλληλος της εταιρείας.
    Στο Λαύριο ανδρώθηκε το ταξικό εργατικό κίνημα στην Ελλάδα, αφού το 1882 είχαμε τα Λαυρεωτικά. Από τότε οι αγώνες και οι αιματοχυσίες ήταν συνεχείς.
    Το εργοστάσιο έβγαζε και έκαιγε μόλυβδο, υλικό όχι απλά επικίνδυνο αλλά θανατηφόρο ως δηλητήριο. Πριν μπεις στο Λαύριο, από τα Μεσόγαια, υπάρχει ένας λόφος. Στην κορυφή του είναι η καμινάδα του μολύβδου. Δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα. Όσο υπήρχε, σε ακτίνα γύρω της 500 μέτρων δεν φύτρωνε μήτε χόρτο. Το απόλυτο δηλητήριο. Ο Μπάρμπα Γιάννης διακρίθηκε στους αγώνες των εργατών αλλά και σε άλλες κοινωνικές δραστηριότητες στην εκκλησία του Αγίου Κωνσταντίνου, λίγο έξω από το Λάυριο.

    Το 1908 Ο Γιάννης Κωνσταντινίδης με την Χαρίκλεια έφεραν στο φως ένα αγόρι, το μονάκριβο παιδί τους. Έπιασε και αυτό δουλειά στα μεταλλεία, όπως όλοι. Το 1918 ιδρύθηκε το ΣΕΚΕ και την επόμενη χρονιά μετονομάστηκε σε ΚΚΕ. Το Λαύριο ήταν μια από τις καρδιές του καθώς τα συνδικάτα των εργατών οργανώθηκαν αμέσως στην τότε αγωνιστική ΓΣΕΕ, (Μην την συγκρίνεις με τη σημερινή, είναι ύβρις).
    Ο Βενιζέλος, ως πρωθυπουργός, επισκέφτηκε πριν το 1922 το Λαύριο να θαυμάσει την ...ανάπτυξη του μεταλλείου. Οι εργάτες είχαν αιτήματα και τα εκδήλωσαν με παράσταση στην υποδοχή του. Παρόντες και ο Μπάρμπα Γιάννης και ο γιος του, οργανωμένος ήδη στο ΚΚΕ. Η Χωροφυλακή έπιασε τον εργάτη που μίλησε στον Βενιζέλο, τον μαστίγωσε μπροστά του και ο "εθνάρχης" ...δημοκράτης κουνούσε με μίσος το πηγούνι του πάνω κάτω ζητώντας από τον χωροφύλακα να τον τσακίσει.

    Αργότερα ο γιος στα 18 του ερωτεύτηκε μια όμορφη κόρη στο Λαύριο. Έρωτας φωτιά, εγκυμοσύνη, γάμος.Το 1928 γεννήθηκε μια πανέμορφη κόρη, η εγγόνα του Μπάρμπα Γιάννη Κωνσταντινίδη, πήρε το όνομα της γυναίκας τους, της Χαρίκλειας.

    Αυτό ήταν το Λαύριο. Μια πόλη γεμάτη ιστορία χιλιετιών. Δυστυχώς τα μεγάλα μνημεία τα κατασκευάζουν δούλοι στην ιστορία, ποτισμένα με το αίμα τους. Ύστερα αυτά εξαγνίζονται και αποτελούν "μνημεία πολιτισμού". Έτσι χτίστηκαν όλα αυτά. Όλοι σήμερα μιλάμε για τον Παρθενώνα, τις πυραμίδες αλλά κανείς δεν θυμάται τους δούλους που πέθαιναν για να τα χτίσουν. Τι ειρωνία.

    Λαύριο λοιπόν Άννα μου! Μια μεγάλη πόλη. Θα μπορούσα να σου πω άλλα τόσα.
    Α! ας το πω και αυτό. Το κανονικό όνομα του Μπάρμπα Γιάννη Κωνσταντινίδη ήταν "Πιταροκοίλης". Τον γιο του τον έλεγαν Ευάγγελο.
    Ο Μπάρμπα Γιάννης ήταν ο παππούς μου, ο Βαγγέλης ήταν ο πατέρας μου και η Χαρίκλεια η αδελφή μου!

    Το έχει η μοίρα λοιπόν, στις αναρτήσεις σου να συναντιόμαστε με ιδιαίτερο τρόπο Άννα μου! Καλά τα λέω; Να μου επιτρέψεις τώρα να πάω να γείρω λίγο στον καναπέ βουτηγμένος στις αναμνήσεις μου.
    Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Έχω ανατριχιάσει!!! Τίποτε άλλο δεν μπορώ να πω...
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
    2. Παρέλειψα να εκφράσω τα συγχαρητήριά μου για τις εικόνες σου. Μερικές από αυτές τις βλέπω για πρώτη φορά. Επίσης για το υπέροχο θέμα σου.
      Υ.Γ. Μου άρεσε και το λογότυπο στις φωτογραφίες σου.

      Διαγραφή
    3. Σ'ευχαριστώ Γιάννη μου. Και τώρα που ηρέμησα να πω ότι με έκανες να κλάψω το ξέρεις; Φοβερή η ιστορία των προγόνων σου και χαίρομαι που μου την είπες.
      Ζήσανε άσχημες ζωές τότε, αλλά και σήμερα επανερχόμαστε σε παρόμοιες καταστάσεις άλλου τύπου φυσικά.
      Κωνσταντινίδης λοιπόν, αντί Πιταροκοιλης!!
      Ελπίζω να σε άφησα να ηρεμήσεις λίγο το μεσημέρι, εκτός και αν σε κατέκλυσαν αναμνήσεις επώδυνες κιόλας.
      Να σαι καλά Γιάννη να θυμάσαι πάντα όσα σου εξιστόρησε ο πατέρας σου και η αδελφή σου
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
    4. Και εγώ προσωπικά αλλά και όλοι σε ευχαριστούμε Άννα μου για την ανάρτησή σου αυτή. Για μια ιστορική ελληνική πόλη που κουβαλά βαριά ιστορία αιώνων. Ναι, ηρεμήσαμε και ηρεμήσαμε όλοι. Γιατί οι αναμνήσεις αυτές είναι όμορφες και νοσταλγικές. Να είσαι καλά καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
    5. Γιάννη έχω πάθει απανωτά σοκ από το σχόλιο σου! Ειλικρινά με έπιασαν τα κλάματα και τα δάκρια ποτάμι! Άφωνη! Δεν ξέρω τι να πω!

      Διαγραφή
    6. Γιάννη μου, το Λαύριο, την ιστορία του, τους αγώνες των μεταλλορύχων, τα γνωρίζω αρκετά καλά, και την πόλη την επισκέπτομαι συχνά. Αλλά το να διαβάζω από 'πρώτο χέρι' ιστορίες σαν του παππού, του πατέρα σου και της αδελφής σου, δεν μου είχε ξανατύχει! Να είσαι καλά να τους θυμάσαι και να είσαι περήφανος για όσα τράβηξαν εκείνα τα χρόνια!

      Διαγραφή
    7. @κύριος Πιτ
      Μεγάλη η συγκίνησή μου κύριε Πιτ, από αυτή σου τη διήγηση.
      Ευχαριστώ που μοιράστηκες αυτή σου την ιστορία.

      Διαγραφή
    8. @MaryPertax, @Marie-Anne, @Αρτίστα
      Σας ευχαριστώ απ την καρδιά μου για τα σχόλια και το μοίρασμα των συναισθημάτων σας. Πιστεύω το αληθινό blogging είναι το μοίρασμα σε ανοιχτές καρδιές και σκέψεις. Και το αγαπώ.

      Διαγραφή
    9. Γράψε ένα βιβλίο για την ιστορία της οικογένειάς σου Γιάννη. Αφού έχεις τόσο υλικό γιατί το αφήνεις ανεκμετάλλευτο; Τόσα έχουν να μάθουν οι αναγνώστες σου.
      Προσωπικά, θα ήθελα να διάβαζα μια τέτοια ιστορία.
      Πολλά φιλιά!

      Διαγραφή
    10. Κι εγώ του το πα Μαρία μου να γράψει βιβλίο, θα έχει ενδιαφέρον αλλά έχει άλλες ασχολίες!!!

      Διαγραφή
    11. Μαρία, κορίτσια σας ευχαριστώ αλλά, να γράψω βιβλίο εν είδη αυτοβιογραφίας. Πως; με πραγματικά ονόματα; Φαντάζεστε τους απογόνους; Υπάρχουν. Πως θα αντιδράσουν; Και με ποια κατάληξη; Δεν είναι απλό. Επίσης. Μιλάμε για εκδόσεις. Θεωρείτε εύκολα αποδεκτή μια έκδοση. Θέλω να πω, εκδοτικός οίκος; θα βρεθεί; ποιοι θα είναι οι όροι; το κόστος; Εδώ σε λίγο καιρό θα βγούμε για ...έρανο, τι βιβλία συζητάμε τώρα.
      Σας φιλώ, Ειλικρινά σας ευχαριστώ, με συγκινείτε.

      Διαγραφή
  3. Μετά και το σχόλιο του Γιάννη, τι να πω; Πολύ πλούσια σε συναισθήματα και γνώσεις ανάρτηση! Το Λαύριο είναι απ' τους αγαπημένους μας προορισμούς και είμαστε εκεί κάθε Κυριακή για κολύμπι και βολτούλα. Η ψαραγορά και τα πέριξ μαγαζιά, παραπέμπουν σε νησί. Το λατρεύω γιατί συνδυάζει το παραδοσιακό με το σύγχρονο. Όσο για την ιστορία που κουβαλάει... τα είπατε όλα με τον Γιάννη.
    Αν έλειπε κι αυτό το εργοστάσιο (της DOW αν θυμάμαι καλά) που μολύνει τη θάλασσα, θα ήταν καλύτερα.
    Φιλιά Αννούλα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Το σχόλιο του Γιάννη μας συγκίνησε πραγματικά. Είναι η ιστορία της οικογένειάς του. Δεν το ήξερα όταν έγραφα αυτό το θέμα ότι θα άγγιζε τόσους πολλούς. Ναι πάω και εγώ στο Λαύριο συχνά αλλά όχι κάθε Κυριακή σαν και σένα. Και δεν έχω κολυμπήσει στη θάλασσά του ποτέ.
      Η DOW εξαγοράστηκε έμαθα. Αλλά το μονωτικό που παράγει δεν ήξερα ότι μολύνει το περιβάλλον...Κρίμα. Αυτός ο τόπος είναι πολύπαθος τελικά
      Φιλάκια μάτια μου

      Διαγραφή
  4. Άννα μου μια υπέροχη ιστορική αναδρομή με υπέροχες φωτογραφίες της περιοχής.
    Σημαντικό να μαθαίνουμε την ιστορία κάποιων περιοχών. Γεγονότα που δε θα έπρεπε να ξεχνιούνται.
    Ο Γιάννης παράθεσε σαν συμπληρωματικό σημαντικά γεγονότα.
    Ένα καταπληκτικό άρθρο και ένα κατατοπιστικό σχόλιο.
    Μπράβο Άννα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ευχαριστώ πολύ Γιώργο. Μεγάλα γεγονότα και ιστορικές πόλεις ναι.

      Διαγραφή
    2. Συνήθως Γιώργο μου όταν πάω μια βόλτα, μια εκδρομή, απολαμβάνω την ομορφιά του τοπίου, τη φύση, χαλαρώνω. Δεν ξέρω αλλά στο Λαύριο πάντα σκέφτομαι εκείνες τις εποχές. Πίνω καφέ και φαντάζομαι τους μαυροκαπνισμένους μεταλλωρύχους να σχολάνε από τη δουλειά, να περπατούν σκυφτοί από την κούραση για την κάμαρά τους που με τσιγκουνιά ο Σερπιέρης τους παραχωρούσε. Πολύ ξεστρατίζει ο νους μου πάντα. Και ναι ο Γιάννης με την ιστορία της οικογένειάς του έβαλε και την συναισθηματική πινελιά στο θέμα. Μεγάλη συγκίνηση!!
      Σ'ευχαριστώ Γιώργο μου

      Διαγραφή
  5. πολλά ωραίες οι φωτογραφίες σου
    το άγαλμα της μάνας και το ρολόι σίγουρα για την ιστορία που κουβαλούν

    αλλά εγώ ξεχώρισα τη πρώτη φωτογραφία , μου άρεσε πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Δελφινάκι μου θάλασσα έχει η πρώτη φωτογραφία, γίνεται να μην σ'αρέσει;
      Φιλούθκια πολλά

      Διαγραφή
  6. Ένα όμορφο οδοιπορικό στο Λαύριο στάθηκε η αφορμή να ξυπνήσουν μνήμες από τη δική μου μικρή ιστορία με όλα τα ευτράπελα και τραγικά που βίωσα στα δεκαοκτώ μου σαν εσωτερική μετανάστρια.
    Μετά την εξομολόγηση όμως του Γιάννη στα μονοπάτια της ψυχής και της μνήμης, τα δικά μου βιώματα φαντάζουν το λιγότερο....περίπατος. Ένας περίπατος ωστόσο που κράτησε σχεδόν ένα χρόνο. Τόσο άντεξα.
    1970, η ανεργία στο αποκορύφωμά της. Στη Θράκη ειδικά απελπισία. Μετά το γυμνάσιο δεν αξιώθηκα άλλες σπουδές, έτσι βγήκα στην αγορά εργασίας. Ο πατέρας είχε ήδη έξι μήνες άνεργος, η τράπεζα (αγροτική) πήρε και την τελευταία δεκάρα από τη σοδειά και μεις για να επιβιώσουμε κάναμε το σ.....παξιμάδι.
    Η εσωτερική μετανάστευση (ιδέα του γρ. εργασίας) φάνταζε η καλύτερη λύση. Η βιομηχανία χρειαζόταν χέρια. Ο Καρέλλας (εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στο Λαύριο) έφερνε εργατικό δυναμικό απ’ όλη την Ελλάδα. 70 δραχμές μεροκάματο και σπίτι (ο Θεός να το κάνει) αποθήκη στις μεσαυλές σε όλα τα Μεσόγεια.
    Έτσι βρεθήκαμε όλη η οικογένεια σε μια χαμοκέλα στην Ανάβυσσο και κάθε πρωί στις επτά πιάναμε δουλειά στο Λαύριο. Διπλή βάρδια τις περισσότερες μέρες και πέντε μηχανές από 30-40 μπομπίνες στην εποπτεία καθενός. Φτύναμε βαμβάκι. Ένα χρόνο δεν κατάφερα ούτε μια μέρα να χαζέψω τη διαδρομή Λαύριο-Κερατέα-Καλύβια-Ανάβυσσο, γιατί απλά κοιμόμουν.
    Ήμουν δεκαοκτώ χρονών. Ένα κομμάτι μου από κείνη την ηλικία έμεινε εκεί στο Λαύριο. Και βέβαια η ιστορία δεν ήταν έτσι απλή. Αυτό όμως είναι άλλου παπά ευαγγέλιο.
    Θεώρησέ το λοιπόν σαν ένα μνημόσυνο στα περασμένα, στους ανθρώπους από τα ορυχεία, τα εργοστάσια, τους εξόριστους, που με τον ιδρώτα τους, το μόχθο, τον πόνο, τις στερήσεις μπόλιασαν τούτο τον τόπο με την ιστορία.
    Άννα μου σ’ ευχαριστώ για αυτό το νοσταλγικό οδοιπορικό.
    Να είσαι καλά!
    Σε φιλώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου, νά που μετά την ιστορία των προγόνων του Γιάννη, διαβάζω και την δική σου προσωπική μαρτυρία για τις σκληρές συνθήκες εργασίας στο Λαύριο. Και πώς ζούσες και στην Ανάβυσσο τότε...!'Εχω δεί κάποια μικρά σπιτάκια που έχουν απομείνει από εκείνα τα χρόνια στην περιοχή. Δύσκολα χρόνια για τόσους νέους και νέες, και μεγαλύτερους, που μοχθούσαν για το μεροκάματο!
      Νά'σαι καλά! Καλό ξημέρωμα!

      Διαγραφή
    2. Άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή η Άννα. Μεγάλο θέμα η εσωτερική μετανάστευση τότε για την ελληνική οικογένεια σε μια κοινωνία συμβιβασμών και υποταγής. Ευγνώμων που μέσα απ' το οδοιπορικό της μπορώ να θυμάμαι πως είναι να παλεύεις για να διεκδικείς τον εαυτό σου, το ζωτικό σου χώρο και την αξία που σου ταιριάζει.
      Μαριάννα μου πολύ σ' ευχαριστώ! Καλημέρα!

      Διαγραφή
    3. Αννίκα μου χαίρομαι για την κατάθεση ψυχής εδώ. Ο Γιάννης μπορεί να μας μετέφερε την ιστορία του παππού του και του πατέρα του αλλά εσύ μας μετέφερες προσωπικά σου βιώματα και έχουν πολύ μεγάλη αξία. Όπως τα λες τότε -μήπως και σήμερα είναι διαφορετικά;- αυτή η κοινωνία των συμβιβασμών και της υποταγής, πλήγωσε πολλούς αλλά και τους διαμόρφωσε σε σωστότερους πολίτες όπως εσένα.
      Σ'ευχαριστώ θερμά για αυτές σου τις αναμνήσεις
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
    4. Και εγώ έτσι θα το δω Αννίκα μου! Άνοιξες την καρδιά σου και μάλιστα την καρδιά των πιο τρυφερών χρόνων, των 18 σου χρόνια πανάθεμά τους! Εργάτρια στα 18 σου χρόνια. Σε φάμπρικα! Σε ποιον να τα πεις τώρα αυτά βρε Αννίκα πες μου! Για πες εποχές και συνθήκες εργασίας να μιλήσεις. Συγκλονιστικές αφηγήσεις και βιώματα. Ολάκερες δουλοπαροικίες εργατών γύρω στα εργοστάσια γράφουν τη δική τους ιστορία. Και συ μαζί τη δική σου.
      Υποκλίνομαι καλή μου φίλη ειλικρινά.

      Διαγραφή
    5. θέλω να ζητήσω συγνώμη από την Άννα που εμπλέκομαι στη ροή των σχολίων. Αισθάνομαι άβολα, αλήθεια, και νομίζω πως την αδικώ. Σε μια υπέροχη ανάρτηση βρεθήκαμε να μιλάμε για μένα. Δεν ήταν στις προθέσεις μου απλά με παρέσυρε ο οίστρος μιας ανάμνησης. Και θέλω να πω πως αγαπώ αυτόν τον τόπο. Έστω και για λίγο συντρόφευε τα όνειρά μου.
      Γιάννη μου το ξέρω ότι με νιώθεις και σ' ευχαριστώ απ' την καρδιά μου!

      Αννα σ' ευχαριστώ για άλλη μια φορά που μου θύμησες τον καλό μου τον Καβάφη:
      "Αν βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη, να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος, γεμάτος περιπέτειες...."
      Μακρύς ήταν πάντα ο δρόμος μου, μα όπως λέει κι η Δημουλά, "Δεν ξέρω αν πηγαίνω ή αν έρχομαι"...
      ακόμη.
      Να είστε καλά!
      Την αγάπη μου!

      Διαγραφή
    6. Αννίκα μου καλή μου φίλη τι είναι αυτά που σκέφτεσαι και γράφεις! Είναι τιμή δική μου η κατάθεση ψυχής σου εδώ. Και εσύ και ο Γιάννης δώσατε συναίσθημα και αλήθεια σε μια ανάρτηση που σκοπό είχε να μας θυμίσει ό,τι μάθαμε και να τιμήσει εκείνους που δεινοπάθησαν. Οι δικές σου θύμισες συμπληρώνουν την εικόνα μιας κοινωνίας που δεν μεταχειρίστηκε καλα τα παιδιά της. Όπως και σήμερα δηλ.
      Εγω σ'ευχαριστώ Αννίκα μέσα από την καρδιά μου για τις θύμισες που κατέθεσες και πλούτισες αυτήν την ανάρτηση. ΔΕΝ ΜΕ ΑΔΙΚΕΙΣ. Ίσα ίσα συνηγορείς υπέρ αυτών που έγραψα. Και χαίρομαι πολύ γιατί μιλήσαμε και για σένα.
      Ο δρόμος σου μπορεί να ήταν μακρύς, όπως των περισσότερων απο εμάς, από αυτήν τη γεννιά, δεν έχει σημασία για μένα αν πηγαίνεις ή αν έρχεσαι, σημασία έχει ότι δεν είσαι στάσιμη
      Τα φιλιά μου και τις ευχαριστίες μου ξανά

      Διαγραφή
  7. Συγκλονιστικές αναφορές Άννα μου και πολλές φορές σκέφτομαι πως κάθε λιθαράκι αυτού του τόπου και όχι μόνο είναι ποτισμένο με πόνο και βάσανα απλών ανθρώπων θυσία στην αδηφάγα μανία κέρδους κάποιων. Σκυμμένα κεφάλια και αγώνας για την επιβίωση πόσα δεν έχει στερηθεί ο άνθρωπος από τον άνθρωπο! Και πολλές φορές γινόμαστε βορά χωρίς λόγο από ματαιοδοξία αδιαφορία και υπερφίαλο εγωισμό! Τι κρίμα αλήθεια για νοήμονα όντα! Τα φιλιά μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Μαίρη μου όντως συγκλονιστικές. Για πλουτισμό εκμεταλλεύονταν ανθρώπινες ψυχές που πέθαιναν στο μεροκάματο και τους αντικαταστούσαν σαν να ήταν γρανάζι της μηχανής που χάλασε. Φοβερά χρόνια. Αλλά και σήμερα ειναι καλύτερα;
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  8. Είχα καιρό να κάνω τον μπλογκο-περίπατό μου, 'Αννα μου, και έχω χάσει αρκετές αναρτήσεις, ή κάποιες τις διάβαζα βιαστικά χωρίς να αφήνω σχόλιο. Τα καλοκαίρια πάντα αυτό μου συμβαίνει, και φέτος ακόμα περισσότερο, μιά με τα μπάνια (τα οποία συνεχίζουμε ακόμα), μιά με το baby-sitting και τα πήγαινε-έλα στην Αθήνα, και τις διάφορες υποχρεώσεις. Σήμερα λοιπόν που είπα να καθίσω λίγο για να επισκεφτώ κάποια μπλόγκς, πέφτω πάνω στο υπέροχο αυτό αφιέρωμά σου στο Λαύριο. Μιά πόλη με πλούσια ιστορία, και γεμάτη απομεινάρια από το αρχαίο αλλά και το νεότερο παρελθόν της. Κάθε φορά που την επισκέπτομαι, και αυτό γίνεται αρκετά συχνά, δεν κουράζομαι να περπατώ στους δρόμους της και να φωτογραφίζω τα παλιά της κτήρια και μνημεία όπως αυτό της Μάνας που αγναντεύει την Μακρόνησσο.
    Συγκινήθηκα πολύ και με την ιστορία των προγόνων του Γιάννη, αλλά και της ίδιας της Αννίκας, παραπάνω!!!
    Φιλιά πολλά, καλό φθινόπωρο και ελπίζω να τα λέμε πιό συχνά από εδώ και πέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς την μου. Καλά κάνεις και απέχεις όταν είσαι απασχολημένη αλλού. Και μπάνια ακόμη; Εγώ τα σταμάτησα την προηγούμενη εβδομάδα. Έκανα 4 αυτό το μήνα και πολύ το ευχαριστήθηκα γιατί δεν είχα ξανακάνει τόσο αργά μπάνιο στη θάλασσα.
      Και εγώ Μαριάννα μου αγαπώ το Λαύριο αλλά δεν έχω βιωματικές εμπειρίες ό,τι έχω διαβάσει με έχει επηρεάσει.
      Και εγώ συγκινήθηκα ειδικά με το Γιάννη που δεν το περίμενα, έμεινα ακίνητη να κοιτάω το σχόλιο και να μην μπορώ να γράψω κάτι...
      Καλό Φθινόπωρο μάτια μου
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  9. Διάβασα το αφιέρωμα και χώθηκα στις φωτογραφίες, ευχήθηκα να ήμουν μαζί σου και να πίναμε καφεδάκι συζητώντας και ξαφνικά να και ο παππούς του Γιάννη να και η Αννίκα με τις κλωστές της ... νομίζω πιο ζωντανή βόλτα δεν έχω ξαναζήσει ...
    Καλό ξημέρωμα εκεί Απίθανη εγγραφή :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ ωραία θα ήταν να σε είχα μαζί να πίναμε τον καφέ και να καλημερίζαμε τον παππού του Γιάννη ή την Αννίκα που πήγαινε για δουλειά. Ίσως να πετυχαίναμε και εκείνον το Σερπιέρη να του λέγαμε καμιά κουβεντούλα, ναι;
      Σ'ευχαριστώ Μάνια μου
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
    2. Πραγματικά θα το ζήλευα και θα το ήθελα αυτό κορίτσια! Μακάρι να γίνονταν. Έστω και στα όνειρά μας. Την καλησπέρα μου.

      Διαγραφή
    3. Αν γινόταν Γιάννη μου, όχι να πιούμε καφέ α,λλά να συναντήσουμε όλους εκείνους που έφυγαν και μαζί την 18αρα Αννίκα μάλλον θα μας έκλειναν κάπου και τους τρεις, σωστά;

      Διαγραφή
    4. Σωστά δεν λες τίποτα καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  10. Συγκινήθηκα από τις πρώτες σειρές που διάβασα Αννούλα μου, ειδικά εκεί με το άγαλμα της Μάνας αλλά και με τα ερωτηματικά που έθεσες.
    Μου άρεσε πολύ που με πήρες μαζί σου σε αυτό το ιστορικό οδοιπορικό.
    Σε φιλώ και σου εύχομαι μία όμορφη μέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κική μου αγαπημένη, καλημέρα σου
      Ναι συγκίνηση μου προκαλεί κάθε μα κάθε φορά όταν πηγαίνω στο Λαύριο. Φοβερές καταστάσεις ζήσανε τότε οι άνθρωποι
      Φιλιά μάτια μου

      Διαγραφή
  11. Πολύ συγκλονιστικά όλα αυτά που διάβασα. Το μέρος δεν το γνωρίζω δεν έχω πάει ποτέ. Πόσος πόνος, αδικία ,χαμένες ζωές.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α Χελώνα μου ωραία θα ήταν να πας. Θα έχεις προσωπική άποψη. Δεν είναι μακριά. Θα επισκεφθείς και το Σούνιο.
      Έτσι είναι, πόνος, αδικία, χαμένς ζωές, όπως το λες. Και μήπως σήμερα είναι καλύτερα;;;;;

      Διαγραφή
    2. Α δεν το ήξερα Χελώνα μου...Καλύτερα που είσαι μακριά από την Αθήνα. Να σαι καλά.

      Διαγραφή
  12. Πιάστηκε η ψυχή μου. Έχεις τόσο δίκιο!Πήρα λίγη ακόμη πολύτιμη γνώση από αυτή σου την ανάρτηση. Σε ευχαριστώ! Ένα μεγάλο "respect" για όλους αυτούς τους ανθρώπους, τόσο από την αρχαιότητα, όσο και πρόσφατα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ειρήνη μου πώς να μην πιαστεί η ψυχή μας με τόση ιστορία πόνου, αγώνα και θανάτου μόνο και μόνο για τον επιούσιο!
      Να σαι καλά και ναι σίγουρα ο σεβασμός μας γι αυτούς τους ανθρώπους είναι μέγιστος, καθώς και οι θύμισες για όσα μάθαμε ή ζήσαμε

      Διαγραφή
  13. Συγκίνηση και σοκ Άννα μου και εξηγούμαι...
    Συγκίνηση γιατί το εξαιρετικό άρθρο σου, έδωσε την αφορμή στον Γιάννη να το αναπτύξει με πολύ χρήσιμες πληροφορίες... να είναι καλά και τον/σας ευχαριστώ!
    Τώρα το σοκ, το πολύ προσωπικό μου σοκ είναι, πως κοριτσάκι πηγαίναμε συχνά τις Κυριακές οικογενειακώς στο Λαύριο καλεσμένοι από τους τότε Γάλλους, γιατί η μητέρα μου ως Γαλλίδα είχε αναπτύξει φιλικές σχέσεις με τις εκεί γαλλικές οικογένειες, έτσι εν αγνοία μου, έπαιζα, έτρωγα με τα γαλλάκια ενώ πολύ κοντά μου, διαδραματιζόταν ένα δράμα... σοκ, ναι, σοκ...
    Από τότε έχω βρεθεί συχνά στο Λαύριο για να περάσω στην Τζιά και κάθε φορά απλά θυμόμουν τις εκδρομές της παιδικής μου ηλικίας...

    ΑΦιλάκια συγκινημένα αλλά ικανοποιημένα για το άνοιγμα των ματιών μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Στεφανία μου καλή, πώς να ξέρεις παιδάκι εσύ τι συμβαίνει παραπέρα από το χώρο παιχνιδιών σου; Φυσικά εν αγνοία σου. Αλλά και να ήσουν μεγαλύτερη και να γνώριζες τι θα γινόταν; Εδώ ο κόσμος τότε πούλησε γη και σπίτια για να πάρει μετοχές των μεταλλείων για να γίνει πλούσιος. Τότε ήταν που έγιναν τα Λαυρεωτικά γιατί η μετοχή έπεσε και το ''χρυσορυχείο'' του Λαυρίου ''έφαγε'' και περιουσίες του κόσμου. Ας είχαν μυαλό...Γι αυτό αυτό θεωρείται το πρώτο μεγάλο σκάνδαλο Χρηματιστηριακό.
      Χαίρομαι πάντως για το άνοιγμα των ματιών σου
      Τα φιλιά μου πάντα

      Διαγραφή
    2. Στεφανία μου σε ευχαριστώ και εγώ με τη σειρά μου καλή μου φίλη.

      Διαγραφή
  14. Τι όμορφη ανάρτηση, τι όμορφο οδοιπορικό! Εγώ τουλάχιστον που δεν το ήξερα έτσι ακριβώς όπως μας το έδειξες. Δεν βγαίνω πια εύκολα για ταξιδάκια...με πήγες εσύ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Γεωργία μου που τουλάχιστον ήλθες μαζί μου εδώ ταξίδι σε μια όμορφη πόλη και παθούσα όσο καμμιά
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  15. Ξέρω την ιστορία του Λαυρίου μέσα από αυτά που έχω διαβάσει. Όμως τόσο οι φωτογραφίες σου μαζί με τα γραφόμενά σου, όσο και το σχόλιο του Γιάννη με συντάραξαν.
    Και αυτό το άγαλμα της μάνας στραμμένη προς την Μακρόνησο έφερε στο νου μου ακόμη μία μαρτυρική σελίδα στην ιστορία μας.
    Υπέροχη ανάρτηση.
    Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κι εγώ Ελένη μου έτσι την ξέρω την ιστορία του. Αλλά προσωπικές ιστορίες όπως του Γιάννη σίγουρα συγκλονίζουν.
      Σ'ευχαριστώ πολύ να σαι καλά και εσύ και ασφαλής

      Διαγραφή
  16. Εξαιρετικό ποστ.
    Και για αυτά που αναφέρεις και για τις φωτογραφίες και για τις μνήμες του κυρίου Πιτ.
    Προσωπικά ευχαριστώ και για τη βόλτα στο Λαύριο (έχω να πάω εκεί πάνω από 20 χρόνια, παλιά όταν ζούσα στα πάτρια εδάφη των Αθηνών πηγαίναμε συχνά με τον Ήρωα), ήταν μια ανάσα, καθώς μου έχουν λείψει οι βόλτες.
    Επίσης ευχαριστώ για τη συγκίνηση που μου προσέφερε η ανάρτησή σου.
    Να είσαι καλά Άννα Φλο!
    Αποστέλλω ασπασμούς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Αρτίστα μου
      ΄Σου λείψανε οι βόλτες έτσι; Σε κατανοώ. Αλλά έχεις άποψη έστω και αν είναι 20 χρόνια πριν για το Λαύριο
      Εγώ σ'ευχαριστώ που είσαι παρούσα εδώ
      Τα φιλιά μου

      Διαγραφή
  17. Άννα, πολύ καλησπέρα. Διαβάζοντας την πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση σου σκέφτομαι πόσα λίγα μαθαίνουμε στο σχολείο, εντός και πέρα από τα σύνορα, για τους ανθρώπους και την ιστορία τους. Τους ‘καθημερινούς’ ανθρώπους που συνέβαλαν στην ανάπτυξη και εξέλιξη της εκάστοτε κοινωνίας. Ακόμη αναρωτιέμαι γιατί στα βιβλία της ιστορίας έχουμε κυρίως αναφορές σε πολέμους και συνθήκες, ημερομηνίες και γεγονότα.
    Το κείμενο σου που συνοδεύει την φωτογραφία της Μάνας, ένα παράθυρο στην κοινωνία του τότε, στους ανθρώπους της, στα όνειρα και τις αγωνίες τους, στις επιθυμείς και τους φόβους τους - σημαντικά κομμάτια του παζλ της ιστορίας.
    Διαβάζοντας τα σχόλια κυρίως του Γιάννη και της Αννίκας βλέπω τη δύναμη που μπορεί να έχει ένα κείμενο όταν μιλά στις ψυχές των ανθρώπων. Να βοηθά στο πλησίασμα, στη σύνδεση. Να ανοίγει ένα παράθυρο στην αλήθεια.
    Ελπίζω να γίνομαι κατανοητή.. Καλό βράδυ σε όλους

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Είσαι απόλυτα κατανοητή Τζοάννα μου. Και εγώ αυτήν την απορία έχω αλλά ρώτησα τον άντρα μου καθότι εκπαιδευτικός και φιλόλογος μάλιστα γιατί δεν μαθαίνουμε τη σύγχρονη ιστορία και μου είπε ότι η ιστορία γράφεται με βάση αρχείων και πηγών. Όχι μόνο μαρτυριών ατόμων που έζησαν. Δεν είναι δημοσιογραφία. Τα αρχεία για τα γεγονότα τα συγχρονα ανοίγουν μετά 50 χρόνια. Οπότε γι αυτό δεν μαθαίνουμε όλα αυτά που ζήσανε παππούδες και γονείς.
      Όντως ένα κείμενο μπορεί να μας φέρει πιο κοντά ή μπορεί να μας απομακρύνει
      Και από τις καταθέσεις των φίλων μαθαίνεις τόσα αληθινά γεγονότα και διασταυρώνεις τα ιστορικά
      Να σαι καλά
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  18. Καλησπέρα Άννα μου
    Δεν έχω αξιωθεί ακόμα να επισκεφθώ το Λαύριο. Μέχρι τώρα δεν έτυχε να με φέρει ο δρόμος μου μέχρις εκεί. Θίγεις ένα πολύ σημαντικό θέμα.
    Το μεγάλο χρηματιστηριακό σκάνδαλο, που πέρασε στην ιστορία ως «Λαυρεωτικά» και οδήγησε σε μία βίαιη αναδιανομή του πλούτου στη χώρα.
    Πρόκειται για ένα σκάνδαλο στα τέλη του 19ου αιώνα, που ξεκίνησε ως μία τεράστια ξένη επένδυση του Ιταλού Σερπιέρι στα μεταλλεία του Λαυρίου, που έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Σ' ένα ταξίδι του στην Ελλάδα, ο δαιμόνιος Σερπιέρι πρόσεξε τα μεταλλεύματα που βρίσκονταν πεταμένα έξω από τις στοές, από την εποχή του Ομήρου(!) και συνέλαβε το σχέδιο να εκμεταλλευτεί για δικό του όφελος το μετάλλευμα πείθοντας γι' αυτό, την τότε πολιτική ηγεσία της χώρας.
    Ο Σερπιέρι δημιούργησε το σημερινό Λαύριο, εκμεταλλευόμενος τις αρχαίες στοές και τα υπαίθρια μεταλλεύματα και χρησιμοποιώντας πάμφθηνα ελληνικά εργατικά χέρια, αλλά και τις πολιτικές του γνωριμίες. Οι καταγγελίες ότι πλουτίζει από την παράνομη εκμετάλλευση της πλούσιας λαυρεωτικής γης προκάλεσε πολιτική κρίση με αποτέλεσμα να αλλάξουν μέσα σε δύο χρόνια πέντε κυβερνήσεις.

    Τεράστια υπόθεση οικονομικής και κοινωνικής εκμετάλλευσης που δεν αναπτύσσεται σε ένα σχόλιο.
    Σ'ευχαριστούμε πολύ που μας το θύμισες.
    Καλό Σαββατόκυριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α να πας Μαρία μου. Εδώ Αθήνα δε μένεις; Μια Κυριακή βόλτα είναι μια μικρή εκδρομη. Και θα χεις και προσωπική άποψη για το χώρο.
      Ναι τα Λαυρεωτικά, το χρηματιστηριακό σκάνδαλο που χάθηκαν περιουσίες μια και όλοι πίστεψαν τον πρωθυπουργό (αντιπολίτευση πρώτα) και πούλησαν ό,τι είχαν και δεν είχαν για μετοχές. Με τόση ζήτηση αυξήθηκαν στην αρχή αλλά μετά....
      Φυσικά ο Σερπιέρης ήθελε και τις σκωρίες, τα αρχαία κατάλοιπα που οι τότε μεταλλωρύχοι δεν ήξεραν ούτε είχαν τον τρόπο να βγάλουν και το υπόλοιπο μετάλλευμα. Γι αυτό και δημιουργήθηκε η Ελλ Εταιρεία Μεταλλείων εκ παραλλήλου. Πανέξυπνος, είδε αυτό που εμείς για πάρα πολλά χρόνια δεν είδαμε και δεν τολμούσαμε να εκμεταλλευτούμε αν και είχε γραφτεί και βιβλίο νομίζω για αυτό.Μεγάλες διαφωνίες, κυβερνήσεις μεσολάβησαν....τη δόξα πολλοί εμίσησαν το χρήμα ουδείς.
      Και εγώ σ'ευχαριστώ για τις συμπληρωματικές πληροφορίες
      Καλά να περάσεις το Σ/Κο σου

      Διαγραφή
  19. Πωπωπωπωπωπω τί πολλά που έμαθα σήμερα!
    Η ανάρτησή σου στην αρχή κσι μετά τα σχόλια του Γιάννη της Αννίκας κι όλων των άλλων, με συγκίνησαν βαθειά.
    Έκλαψα σκεπτόμενη όλους αυτούς που θυσιάστηκαν στο βωμό του χρήματος και γιατί αυτό επαναλαμβάνεται και σήμερα με άλλους τρόπους.
    Σίγουρα η ιστορία γράφεται μετά από 50 και πάνω χρονια, ίσως για να μην υπάρχουν επιζώντες να διαψεύσουν τις αναλήθειες.
    Πώς είναι δυνατόν να εκμεταλλεύεται άνθρωπος τον άνθρωπο τόσο σκληρά;
    Αστεία ερώτηση που δεν θα απαντηθεί ποτέ.
    Να είστε καλά φίλοι μου.
    Μαθαίνω τόσα πολλά από όλους σας.
    Καλό βράδυ και καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου είναι όντως μεγάλη η συγκίνηση όταν ανοίγουν ψυχές και διαβάζεις πόνο και κόπο και όνειρα που χάθηκαν ή μάτωσαν, όταν διαβάζεις αληθινές ιστορίες.
      Λογικό να κλάψεις πιστεύω, γιατί στο βωμό του χρήματος θυσιάζονται αξίες και άνθρωποι.
      Ναι 50 χρόνια μετά αποχαρακτηρίζονται τα αρχεία και αν αποχαρακτηριστούν. Απλά νομίζω για να μην υπάρχουν οι κυβερνήτες που μεσολάβησαν για τα ιστορικά γεγονότα και να μην είναι έντονα τα πάθη. Γιατί αρχεία ψεύτικα δεν είναι.
      Α το χειρότερο και πιο επικίνδυνο ον στον πλανήτη τελικά είναι ο άνθρωπος! Εκεί έχω καταλήξει.
      Να σαι καλά Ρένα μου και ασφαλής
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  20. Σε πιάνει ένα δέος όταν επισκέπτεσαι το Λαύριο σαν να νιώθεις τις ψυχές να σε αγγίζουν!!!
    Πολύ όμορφη η ανάρτηση σαν φόρος τιμής για αυτούς τους ανθρώπους!!!
    Καλό φθινόπωρο!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ρένα μου είναι όπως τα λες. Νιώθεις δέος ακόμη κι ας έχουν περάσει τόσα χρόνια
      Καλά να σαι και ευχαριστώ

      Διαγραφή
  21. Μπορεί να ήρθα καπως αργά Αννιω μου για να διαβάσω την ανάρτηση σου Για το Λαύριο, αλλά συγκλονίστηκα φίλη μου το ιδιο όπως όλοι με τις πληροφορίες σου σχετικά με αυτόν τον χώρο και πιο πολύ με τις αφηγήσεις του Γιαννη σχετικά με την σχεση του και την οικογένεια του με το Λαύριο τρομακτικά γεγονότα που καθόρισαν πολλες ζωές και της Αννίκας μας για τις δύσκολες εποχές της επιβίωσης που όλοι λίγο πολύ περνούσαν οι έλληνες τότε... και όντως νιωθεις δέος με τις ψυχές που έχουν χαθεί εκει για να πλουτήσουν οι πλούσιοι κι άλλο.!!
    Ακουγα την λεξη «Λαυρεωτικά» αλλά δεν ήξερα τι ακριβως εννοούσε..
    Σε ευχαριστούμε που την εκδρομή σου εκεί ήταν η αφορμή να μάθουμε την ιστορία αυτού του τόπου.
    Να είσαι καλά Αννιώ μου για αυτό το οδοιπορικό που έβγαλε ιστορίες ζωής στην επιφάνεια και μας συγκίνησαν όλους.. την αγάπη μου φιλιαααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Α Ρούλα μου πάντα οι βασίλισσες και πριγκίπισσες αργά έρχονται. Τελευταίες μπαίνουν και κάνουν αίσθηση όπως εσύ!!😍😊
      Χαίρομαι που το βρήκες ενδιαφέρον το ποστ αυτό. Μαθαίνω μαζί σας και εγώ τόσα!
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  22. Α τι ωραία ανάρτηση. Δε γνώριζα την ιστορία του Λαυρίου. Ανατριχιαστικές συνθήκες εργασίας και να σκεφτεί κανείς ότι ακόμα υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν στα έγκατα της γης για ένα ξεροκόμματο. Την πρόσοψη μόνο των εγκαταστάσεων είχα ξαναδεί στην τηλεόραση. Σ ευχαριστούμε Αννιώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστω Χριστίνα μου. Χαίρομαι που βρήκες ενδιαφέροντα στοιχεία στο θέμα μου
      Να σαι καλά

      Διαγραφή
  23. Καλημέρα Άννα !;) Με την απλότητά της συνταράζει η ανάρτηση σου .Τελευταία έδειχνε ντοκιμαντέρ η τηλεόραση κρατικό κανάλι . Είναι φρικτό , ότι μεγάλα έργα στην Ελλάδα συνδέονται με τόσο πόνο και ανύπαρκτα ανθρώπινα δικαιώματα...Σεβασμός και τιμή για τις αδικοχαμένες ψυχές οφείλουμε ..
    Ευχαριστούμε πολύ για την πολύτιμη υπενθύμιση .. ΣΕ ΦΙΛΏ ΓΛΥΚΆ !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κυριακή μου σ'ευχαριστώ πολύ
      Ναι οφείλουμε σεβασμό και να ξυπνάμε θύμισες για τέτοια έργα και ζωές βασανισμένες
      Να σαι καλά
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  24. Λυπάμαι που βλέπω τον αγώνα των εργαζομένων στον τομέα της εξόρυξης να αποκτήσουν την εργασία τους. Εκτός αυτού, με εκπλήσσει επίσης που έφτιαξαν μια σήραγγα εξόρυξης που έχει τόσο μοναδικό σχήμα και τώρα είναι μια εκπληκτική τουριστική τοποθεσία. Χαιρετισμούς από την Ινδονησία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλησπέρα Himawan Sant.Είναι σημαντικός ο αγώνας των εργαζομένων πάντα. Κυρίως στα ορυχεία που είναι τόσο δύσκολη δουλειά και επικίνδυνη.

      Διαγραφή