Το τίμημα! /Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4

                     
PIXABAY
             
   Στην νομική εταιρεία Μάρκου- Αποστόλου και Συνεργάτες, άρχισε να συρρέει ο κόσμος στην αίθουσα συνελεύσεων.
Η Κλέλια Βέλλου, αξιόλογη νομικός   στα 38 της χρόνια, ζούσε την ημέρα που ονειρευόταν. Το όνειρο που πάλεψε να γίνει αληθινό. Μέτοχοι, πελάτες, Συνεργάτες- δικηγόροι, συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν   ότι ''πλέον η Κλέλια ''μας'', όπως την αποκάλεσαν,'' θα είναι το νεότερο μέλος της Εταιρείας ως συνεταίρος φίρμας''. Η εταιρεία από αύριο θα ονομάζεται  ''Νομική Εταιρεία Μάρκου-Αποστόλου- Βέλλου και Συνεργάτες''.
Τα χειροκροτήματα κάλυψαν τον ήχο του φελλού της σαμπάνιας που ανοίχτηκε για   να σφραγίσουν το γεγονός. Τα συγχαρητήρια δίνονταν τυπικά ή από καρδιάς  -  ποιος  νοιαζόταν;-ενώ οι συζητήσεις ανάμεσα σε ομάδες δικηγόρων άναβαν με το πέρασμα της ώρας και την ποσότητα της  σαμπάνιας που έρεε. 

Η Κλέλια σκεφτόταν  πόσο κοπίασε για αυτή τη στιγμή. 12 με 14 ώρες εργαζόταν σχεδόν καθημερινά, σε βάρος της προσωπικής αλλά και οικογενειακής της ζωής. Μα ανταμείφθηκε. Πρώτα με χρήματα πολλά και τώρα μ' αυτό. Πλήρωσε βέβαια ένα  σεβαστό ποσό για τη συμμετοχή της στην Εταιρεία, αλλά την αποδέχτηκαν, αν και γυναίκα, την σέβονταν για τις ικανότητές της, αναγνώριζαν τις γνώσεις της, ήξεραν πόσο αμείλικτη μπορούσε να γίνει για να κερδίσει ο πελάτης της.

Στην υγειά σου Κλέλια, ευχήθηκε νοερά, απόλαυσε τη στιγμή και όσες θα ακολουθήσουν. Το αξίζεις!

Γύρισε αργά στο σπίτι της ήσυχη και κεφάτη μια και όλα τα είχε φροντίσει.
 Η Μαρίνα είχε αποκοιμηθεί στο δωμάτιό της και τα παιδιά στα δικά τους. Ήταν σίγουρη ότι εκείνη, τα είχε φροντίσει σωστά. Ήταν το καλύτερο που έκανε όταν την προσέλαβε. Και οι όροι της πρόσληψης ; Να μην έχει προσωπική ζωή η Μαρίνα και τα παιδιά της Κλέλιας να γίνουν σαν δικά της. Να ζει στο σπίτι μαζί τους και να συμπεριφέρεται σαν να ήταν η κυρία που ασχολείται μόνο με το σπίτι της και με τα δυο παιδιά της, χωρίς σύζυγο. Καθόλου ευκαταφρόνητο το ποσό που θα της πλήρωνε κάθε μήνα.   Στο τέλος της ημέρας ενημερωνόταν η Κλέλια για το το πλάνο της επομένης, έδινε τις εντολές της και όλα κυλούσαν άψογα.

Μετά από αυτό,  ο άντρας της Κλέλιας  έφυγε. Ζήτησε διαζύγιο γιατί δεν ανεχόταν αυτή τη ζωή που ζούσαν. Κι όμως, με τον πενιχρό μισθό του εκπαιδευτικού δεν μπορούσε να ζει άνετα, σκεφτόταν η Κλέλια. Εκείνη τους πρόσφερε μια ζηλευτή ζωή, ζούσαν σε πολυτελή βίλα και οδηγούσαν ακριβά αυτοκίνητα. Τα καλύτερα σχολεία διάλεξε για τα παιδιά τους. 
''Ωραία να   απολαμβάνεις τα πλούτη, έτσι;΄' του είπε την ημέρα που της  ζήτησε να χωρίσουν. ''Αλλά θέλεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Μόνον εγώ από τους δυο μας, έχω τη δυνατότητα  να κερδίζω  τόσα  χρήματα αγάπη μου, αλλά  δουλεύοντας  πολλές ώρες.  Το συμφωνήσαμε ότι δεν θα αφήσουμε τη ζωή μας να μοιάσει στη ζωή των γονιών μας που πέθαναν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν καλύτερα  και κυρίως, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα  να πεθάνουν σαν άνθρωποι. Κι εμείς  δεν μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε τότε. Το θυμάσαι;''.
  
Εκείνος όμως ήθελε να φύγει και να πάρει τα παιδιά μαζί.
Χα, μα  τι δικηγόρος θα ήμουν  και μάλιστα από τις καλύτερες, αν δεν κέρδιζα την επιμέλεια των παιδιών μου;  Όμως όσο και αν τον αγαπούσα όπως τότε στο σχολείο, δεν θα του άφηνα τα παιδιά.
 ''Γιατί τα θέλεις; '' με  ρώτησε με τον πόνο στο πρόσωπό του έκδηλο,όταν του είπα ''θα τα πούμε στο δικαστήριο''. ''Αφού δεν τα βλέπεις σχεδόν καθόλου.'' 
''Τα βλέπω κάθε βράδυ που γυρνώ  και περνώ από τα δωμάτιά τους. Μπορεί να κοιμούνται, αλλά είναι εκεί, είναι τα δικά μου παιδιά, τα φιλώ απαλά και κοιμάμαι καλύτερα'' του απάντησα. 

Και  χώρισαν. Αλλά ο πατέρας τους τα έβλεπε όποτε ήθελε. Και τα έπαιρνε διακοπές μαζί του. Και η Κλέλια δεν έφερε αντίρρηση ποτέ ή  ίσως και να μην το ήξερε καν. Η Μαρίνα διεκπεραίωνε τα πάντα. Η Κλέλια απουσίαζε γιατί εργαζόταν πολύ.

Και τα χρόνια κυλούσαν. 
6 χρόνια πέρασαν από τότε που χώρισε. Ναι ένοιωθε μόνη, της έλειπε ο άντρας της αλλά δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Ήταν συμμαθητές και    ερωτεύτηκαν αμέσως μόλις συναντήθηκαν στο σχολείο τους. Έκαναν  μαζί όνειρα, μα δεν είχαν τις ίδιες φιλοδοξίες.
Σήμερα η Κλέλια κέρδισε μια σπουδαία υπόθεση στο δικαστήριο. Η αλήθεια είναι ότι οι ήττες της είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού όλα αυτά τα χρόνια που ασκεί τη δικηγορία. Αλλά σήμερα η νίκη της, έφερε στην εταιρεία πολλά χρήματα, πέραν προσδοκιών, άρα και  σ' εκείνη.
4 χρόνια μετά το συνεταιρισμό με την εταιρεία της, η καριέρα της συνεχίζει να απογειώνεται, και το όνομά της το γνωρίζουν όλοι.

Σήμερα, γύρισε νωρίς από το γραφείο. Θα  περνούσε το Σ/Κο με τα παιδιά της. Το ήθελε, το αποζητούσε. Πάντα γευμάτιζε με συναδέλφους ή με την ακριβή πελατεία της. Ταξίδια και συνεδριάσεις, δίκες και  πελάτες ροκάνιζαν το χρόνο  της κάθε ημέρα.
Δεν έγινε  όμως  όπως τα σχεδίασε
Σαββατόβραδο και είναι μόνη στο σπίτι. 
Καθισμένη στο κρεβάτι της προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτήν την απογοήτευση που αισθάνεται. Ήξερε γιατί!

Στο τραπέζι έτρωγαν εκείνη με τα δυο παιδιά της και τη Μαρίνα. Όσες φορές κι αν άνοιξε συζήτηση με τα παιδιά να μάθει νέα τους,  εκείνα απαντούσαν όλο ευγένειες και τυπικότητες. Με τη Μαρίνα μοιράζονταν τα πάντα. Με την ίδια τη μητέρα τους, τίποτε.
Με τη Μαρίνα γελούσαν, με τη μητέρα τους ήταν ευγενικά. Με τη Μαρίνα μοιράζονταν μυστικά, με τη μητέρα τους ήταν σαν ξένοι. 
Έμαθε ότι ο γιος της ήταν καλεσμένος σε  πάρτι γενεθλίων και ήθελε να τον  πάει η Μαρίνα. 
Έμαθε ότι η κόρη της θα περνούσε το σαββατόβραδο στο σπίτι του μπαμπά της. Η Μαρίνα ήταν επίσης ενήμερη. Και μετά θα πήγαινε και τον μικρό εκεί. Η Μαρίνα ήταν ελεύθερη απόψε να διασκεδάσει.
Στο τραπέζι μίλησαν για το σχολείο. Δεν ήξερε η Κλέλια τις εντυπώσεις της κόρης της από την πρώτη Γυμνασίου. Η Μαρίνα όμως ήταν παρούσα, εκεί. 
Γελούσαν μαζί οι τρεις τους, για αστεία περιστατικά που τους συνέβησαν και κάποια στιγμή άκουσε το γιο της να φωνάζει τη Μαρίνα, ''μαμά Μαρίνα''. Όταν τον διόρθωσε,  γιατί πια είχε ξεχειλίσει το ποτήρι,  τα παιδιά έγιναν καταρράκτης που τη ρούφηξε.  '' Η μαμά Μαρίνα είναι δίπλα μας , έρχεται στο σχολείο...'', ''μου βγάζει την κόρα από το τοστ που δεν μ'αρέσει'', συμπλήρωνε ο Αλέξανδρος. 
''Η μαμά Μαρίνα έρχεται στις παραστάσεις  στο μπαλέτο μου'' είπε η Ασημίνα  '' και στο ωδείο'' είπε ο μικρός. ''Μας πηγαίνει στο πάρκο, πάμε βόλτες, μας ψωνίζει, πάμε διακοπές μαζί και μας βοηθάει στο διάβασμα όταν έχουμε δυσκολίες. Εκείνη μιλάει με τους δασκάλους μας, εκείνη...''
''Μα πληρώνεται για να τα κάνει αυτά'' είπα εγώ διακόπτοντάς τα
...και εκείνα σάστισαν!
Το στοματάκι της κόρης μου έμεινε ανοικτό να χάσκει ...μα γιατί, δεν το είχε σκεφθεί; Αφού ξέρουν και τα δυο, ότι η Μαρίνα  βοηθούσε κι εκείνα και  στο σπίτι...δεν θα πληρωνόταν;
Ο γιος μου πάλι κοιτούσε με σφιγμένα τα φρύδια.
Ναι σάστισαν και τα δύο! 
Ξέρω τι θα πεις , ίσως δεν θα πρεπε να το πω...αλλά μαμά μια ξένη γυναίκα;  Μια εργαζόμενη στο σπίτι;  Τότε πετάχτηκε η κόρη μου  και μου είπε κάτι που με ταρακούνησε '' μα τι έχουμε κάνει και η μαμά μας,  ΕΣΥ, απουσιάζεις και δεν είσαι κοντά μας ποτέ  και η Μαρίνα πληρώνεται για να κάνει τη μαμά;'' 
Έφυγαν και τα δυο στενοχωρημένα.

Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι. Αναπολώ τη ζωή μας.
 Τι κατάφερα;
Μια μεγαλοδικηγόρος που έχει χρήματα για τόσο ακριβά υλικά αγαθά,  αλλά δεν έχει παιδιά να την αγαπούν!
Μια μεγαλοδικηγόρος που έχει όνομα μεγάλο στο δικηγορικό κόσμο κι όχι μόνο, αλλά δεν έχει σύζυγο να τη θέλει πλάι του!

 Η Κλέλια άνοιξε το συρτάρι και πήρε  το κουτί με τις φωτογραφίες. Παλιές φωτογραφίες της πατρικής της οικογένειας. Φωτογραφίες από τα σχολικά της χρόνια.  Από το πανεπιστήμιο. Οι πιο πολλές ασπρόμαυρες. Πόσα χρόνια είχε να τις δει; Οι αναμνήσεις την κατέκλυσαν βλέποντας πρόσωπα που χάθηκαν ή πρόσωπα που ζουν, αλλά απομακρύνθηκαν από εκείνη. Ή μήπως εκείνη απομακρύνθηκε από όλους;
Πήρε στα χέρια της μία μία τις φωτογραφίες και ξαναζούσε τις στιγμές. Ήταν άραγε τόσο ανέμελα τότε,όσο δείχνουν οι φωτογραφίες; 
Όχι,  θυμόταν δύσκολες και άσχημες στιγμές γεμάτες πόνο και θλίψη, μα δεν συνηθίζουμε οι άνθρωποι να φυλακίζουμε τη θλίψη στο χαρτί. Μένει μόνο στην καρδιά και στο νου μας.  
Να άλλη μια φωτογραφία αγαπημένη. Σ' αυτήν εδώ είναι η Κλέλια  μικρή, με τον αγαπημένο αδελφό της αγκαλιά. Πω πω τι θυμήθηκε τώρα! Ένα καλοκαίρι στο χωριό του μπαμπά. Δίπλα στη θάλασσα.  Να και εκείνο το κοχύλι που τσακώνονταν ποιος θα το πάρει...το είχαν βρει στην παραλία. Και ο αδελφούλης της το λυπήθηκε γιατί το σώμα του, είπε, ήταν τραυματισμένο...Γι αυτό το κόλλησαν στην φωτογραφία. 

Τι να κάνει άραγε ο αδελφός μου;  Από πότε έχω  να τον δω; Από πότε να του μιλήσω;
Σήκωσε το τηλέφωνο. Σχημάτισε το νούμερο του αδελφού της. Το χέρι της λίγο έτρεμε.

''Ναι; '' ακούστηκε η φωνή του Γεράσιμου.

''Εγώ είμαι αδελφέ μου. Καλησπέρα τι κάνεις;'΄

 ''..........'' 

'' Μ' ακούς; Είσαι στη γραμμή;''

 ''Πώς ήταν αυτό Κλέλια; Όλα καλά;''

 ''Καλά Γεράσιμε... μου...μου λείπεις. Έχασα εσένα... τον άντρα μου...τα παιδιά μου... τους φίλους μου. Ξέρεις... τα χρήματα σας έδιωξαν μακριά μου. Και νοιώθω τόσο μόνη''

''Κλέλια μου στα χρήματα, πρέπει να   δώσεις να καταλάβουν ότι η θέση τους είναι στην τσέπη σου, έστω και αν χωράει λιγότερα, αλλά δίπλα σου θα είναι μόνον οι άνθρωποί σου!''

''................''

''Κλέλια;  Κλαις;  Έρχομαι!"



Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4 (πότε φτάσαμε στην 4η;)  που διοργανώνει η Μαίρη της ''Γήινης ματιάς'' και που τόσο αγαπήσαμε.
Η φωτογραφία είναι επιλογή της Μαίρης που προηγήθηκε και η λέξη-κλειδί :''Ανάμνηση''
Σ' ευχαριστώ Μαίρη μου !


 Ήλθε η σειρά μου να παραδώσω τη σκυτάλη στο Γιάννη του ''Ηδύποτον'' (και όχι μόνον) με τη φωτογραφία :


 Η φωτογραφία είναι από το pixabay

Η λέξη  Γιάννη μου είναι ''Δίλημμα''!
Καλή σου επιτυχία που είναι σίγουρη!




54 σχόλια:

  1. Άννα μου καταρχήν σ' ευχαριστώ πολύ για την υπέροχη συμμετοχή σου! Πόσα μηνύματα εμπεριέχονται στην πανέμορφη ιστορία σου; Πόσα ξεδιπλώνεις για την ματαιότητα του ανθρώπου που κυνηγά την δόξα και τελικά ανακαλύπτει πως έχει χάσει ό,τι έχει πραγματική σημασία στη ζωή! Φοβερά συναισθήματα ξεδιπλώνεις για την παιδική ψυχή, την μάνα-καριερίστα, και την ''γυναίκα'' που αφέθηκε από μια στιγμή κι έπειτα κάπου και ξεχάστηκε. Και στη θέση όλων χρήμα, δόξα και κενό στην ψυχή! Υπέροχο πραγματικά και πόσο αληθινό! Πολύ ωραία η φωτο για τον Γιάννη και η λέξη επίσης! Καλή επιτυχία να έχει! Τα φιλιά μου και τις ευχαριστίες μου για μια ακόμη φορά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ ευχαριστώ Μαίρη μου που εμπνεύστηκες αυτό το δρώμενο που το αγαπάμε πολύ.
      Ναι ήθελα πολύ να μιλήσω για καριέρες αλλά από τη σκοπιά της γυναίκας που είναι και πιο δύσκολο. Ο μπαμπάς που δουλεύει όλη μέρα για να ''φτιάξει καριέρα'' είναι φυσιολογικό. Τον αναπληρώνει η μαμά. Όταν η μαμά λείψει από το σπίτι πιστεύω ότι τα παιδιά έχουν μεγάλο πρόβλημα
      Χαίρομαι που σου άρεσε η συμμετοχή μου. Ξεκίνησες εσύ και έβαλες ψηλά τον πήχη. Ευχαριστώ ξανά
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  2. Αννα μου ,καλησπέρα

    πολλά καλή η ιστορία σου και σίγουρα με ένα σωρό μηνύματα
    ότι τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία
    και δεν ήταν κοντά σε όλους αυτούς που την νοιάζονταν και την αγαπούσαν κλπ κλπ

    συνδύασες μια χαρά την ιστορία σου με τη λέξη και τη φωτογραφία και εμπνεύστηκες πολλά καλά από τη λέξη και τη φωτογραφία

    τα κοχύλια μου αρέσουν πολλά

    έβαλες και το όνομα του προστάτη / πολιούχου της Κεφαλλονιάς μας

    τέλος - οι τύποι τούτοι σαν την Κλέλια και τη κάθε Κλέλια , νευριάζουν με πάρα πολλά


    ωραία η εικόνα και η λέξη για το κ.Γιάννη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Δελφινάκι μου
      Πολλές γυναίκες ακολουθούν το επάγγελμά τους και θέλουν να φτιάξουν καριέρα αλλά τα παιδιά πληγώνονται.
      Το ξέρω ότι σου αρέσουν τα κοχύλια κι εμένα πολύ.
      Χαίρομαι που σου άρεσε η συμμετοχή μου και βέβαια το Γεράσιμος είναι αγαπημένο μου όνομα
      Σ'ευχαριστώ
      Φιλούθκια

      Διαγραφή
  3. Άννα μου, η ιστορία σου είναι βγαλμένη από τη ζωή. Πόσα συναισθήματα μου γέννησε! Πόσοι άνθρωποι αποξενώνονται. Πόσο κακό μπορεί να κάνει στις ανθρώπινες σχέσεις αυτό που αποκαλούμε "δουλειά". Πρέπει όμως να καταλάβουμε πού είναι ο τόνος: είναι "δουλειά", όχι "δουλεία".
    Και τελικά, όπως μας διδάσκει η ιστορία σου, οι δικοί μας άνθρωποι, η οικογένειά μας θα είναι πάντα δίπλα μας, ακόμη κι αν εμείς τους έχουμε αποξενώσει.
    Ευχαριστώ για τον προβληματισμό, φίλη μου. Συγχαρητήρια για το δυνατό σου κείμενο.
    Καλή συνέχεια τώρα με τον Γιάννη μας. Σε φιλώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μία μου αν δεν κάνουμε λάθος τον τόνο στη λέξη δουλειά τότε παύουν οι καριέρες. Η καριέρα και για τον άντρα και για την γυναίκα προϋποθέτει δουλεία. Αλλιώς δεν γίνεται τίποτε.
      Αλλά ενώ για τον άντρα είναι περισσότερο αποδεκτό, για τη γυναίκα όχι. Γι αυτό και είναι λιγότερες οι καριερίστες εργαζόμενες. Τα θύματα είναι τα παιδιά. Όλα δεν γίνονται.
      Εγώ σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου και τα ομορφα λόγια σου
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  4. Κλαίει η Κλέλια κλαίει και η αφεντιά μου...
    Κλαίω από συμπόνια για όλες αυτές τις γυναίκες που τόσο ανεύθυνα κάνουν παιδιά και πληρώνουν άλλους να τους τα μεγαλώσουν!
    Η ζημιά στη καρδιά των παιδιών αυτών έχει γίνει, αλλά πάντα υπάρχει και η ανατροπή φτάνει να υπάρξει αληθινή μετάνοια και συγνώμη!
    Όχι μόνο πάλι έγραψες Άννα μου, αλλά άγγιξες πολλές ευαίσθητες χορδές που στην εποχή μας έχουν χαθεί!
    Χαμογέλασα για την "έξυπνη" σκυτάλη στον Γιάννη, μια και η φωτό και ο τίτλος, του ταιριάζουν τέλεια!
    Διπλά εύγε λοιπόν με πολλά ηλιόλουστα ΑΦιλάκια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αχ μαγισσούλα μου δεν ήθελα να κλάψεις. Αν και τα παιδιά ως θύματα της καριέρας της μάνας, προκαλούν σε μας θλίψη.
      Απ' τη μια η δουλειά του άντρα όταν τον απορροφά θεωρείται φυσιολογικό να είναι μακριά, απ' την άλλη η γυναίκα βρίσκει τόσα εμπόδια για να ανελιχθεί επαγγελματικά και όταν τα ξεπεράσει τα παιδιά της είναι τα πρώτα θύματα. Όλα δεν μπορείς να τα έχεις. Για μια γυναίκα μόνο κατόπιν επιλογής είναι αποδεκτό να εργάζεται τόσο.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Ναι πάντα ,τις εικόνες που δίνω στους επόμενους φίλους, αν τους γνωρίζω, διαλέγω ό,τι πιστεύω ότι τους ταιριάζει. Και είμαι σίγουρη ότι θα διαβάσουμε υπέροχο διαμάντι από το Γιάννη
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  5. Άννα μου χτύπησες φλέβα!!!
    Πάρα πολύ σημαντικό το δίδαγμα που βγάζει η ιστορία σου.
    Υπήρξε εποχή, ίσως είχε βάλει χεράκι και το φεμινιστικό κίνημα, που ήθελε τη γυναίκα ανεξάρτητη χρηματικά. Πολλές φορές είναι και θέμα επιβίωσης. Η δουλειά, η καριέρα, φέρνουν λεφτά και με τα λεφτά έχεις ποιότητα ζωής, πληρώνεις φροντιστήρια, ρούχα των παιδιών αλλά και του εαυτού σου κι ένα σωρό άλλα πράγματα.
    Αν έχεις ένα επάγγελμα όπου μπορείς να ξανοιχτείς, θα κοιτάξεις την καριέρα σου φυσικά.
    Βέβαια όταν κάπου προσθέτεις από κάπου αλλού αφαιρείς.
    Δεν μπορούμε να τα έχουμε ποτέ όλα κι όπως το δηλώσει αυτό λέει ψέμματα. Ή θρέφει αυταπάτες!

    Πόσο μου άρεσε η φωτογραφία που επέλεξες για τον Γιάννη μας, πόσο ταιριαστή!!! Περιμένω εναγωνίως την ιστορία που θα του εμπνεύσει :-)))

    Είσαι απίθανη :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ω σ'ευχαριστώ για το απίθανη που μου χάρισες!
      Ναι φλέβα ήθελα να χτυπήσω. Γιατί είναι ένα θέμα που δεν έχει λύση. Η γυναίκα -μητέρα θα κληθεί απλά να επιλέξει. Ή μάνα, ή την καριέρα της. Και η καριέρα της θα φέρει χρήματα και άνεση οικονομική. Και στο λέω εγώ γιατί επέλεξα τα παιδιά και όταν μεγάλωσαν οι κόρες μου μου είπαν ''κακώς''! Άκουσες;΄Όχι ευχαριστώ αλλά κακώς! (κριτική των παιδιών)!!
      Λοιπόν η γυναίκα στη δουλειά της συναντά πολλά εμπόδια. Για να ξεπεράσει τον άντρα συνάδελφό της που είναι χαλαρός γιατί είναι αποδεκτό να δουλεύει πολλές ώρες, πρέπει να θυσιάσει πολλά. Αλλά στο τέλος χάνει και την προσωπική της ζωή, και τα παιδιά της και τον άντρα της. Έτσι γίνεται. Επιλογή για το τι θέλει μια γυναίκα που ακολουθεί καριέρα. Μόνον αυτό. Και η σκέψη στα παιδιά
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Ναι επιλέγω εικόνες πάντα που να ταιριάζουν στους φίλους που ακολουθούν. Είμαι σίγουρη ότι ο Γιάννης ΠΑΛΙ θα μας καταπλήξει
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
    2. Δεν ξέρεις Αννα μου πόσο σκέφτομαι και το κείμενο και το σχόλιο σου από το πρωί.

      Θα συμπληρώσω κάτι για την γυναίκα που δουλεύει, τουλάχιστον η ηρωίδα σου δούλεψε για την καριέρα και για μια καλύτερη ζωή. Πόσες γυναίκες βγήκαν από το σπίτι για να το παλέψουν και η καλύτερη ζωή δεν ηρθε ποτέ. Γιατί υπάρχουν και οι αποτυχημένες απόπειρες, ή το τόσο όσο!
      Στην περίπτωση αυτή, και αφήνεις τα παιδιά σου και δεν έχεις το μεγάλο αντίτιμο να τους προσφέρεις, σας άφησα αλλά να δεν σας λείπει τίποτα!

      Και μια και μιλάμε και για τα δικά μας παιδιά, όπως είπες κι εσύ, δεν γνωρίζουν το αντίθετο, αυτό που αποζητούν. Ίσως το βλέπουν σε φίλους τους και το βρίσκουν ιδανικό αλλά όλα, όταν δεν τα ζεις ο ίδιος μοιάζουν ιδανικά.

      Αφού αυτό ένιωθες έκανες πάρα πολύ καλά που έμεινες κοντά στα παιδιά σου, νομίζω πως δεν υπάρχει καλύτερο!!!

      Διαγραφή
    3. Ναι Στέλλα μου ήταν επιλογή συνειδητή.
      Φυσικά δεν γνωρίζουν τα παιδιά το αντίθετο. Πολλές φορές το έχω πει, θα θελα να γυρνούσε ο χρόνος για να πράξουμε αλλιώς να δούμε το αποτέλεσμα.
      Αλλά η ζωή δεν είναι βολική για όλους
      Φυσικά πολλές αποτυγχάνουν. Φυσικά και δεν είναι για όλες και όλους η καριέρα αλλά μια στις τόσες γυναίκες που παλεύει αν επιτύχει κάπου αλλού -στην οικογένεια συνήθως-έχει αποτύχει. Για τη γυναίκα είναι διπλά δύσκολο να ακολουθήσει την καριέρα της. Πιστεύω ότι μητρότητα και καριέρα δεν συνάδουν.
      Αλλά είπαμε, στη ζωή δεν είναι ρόδινα όλα. Και τα παιδιά πάντα θα βρουν κάτι να χρεώσουν στους γονείς. Να το ξέρεις

      Διαγραφή
  6. Τι απίθανη φωτογραφία διάλεξες για τον φίλο μας! Δεν γινόταν πιο ταιριαστό σετ: φωτό & λέξη. Θα διαπρέψει.
    Η ιστορία σου με θύμωσε, γιατί έχω βρεθεί κοντά σ' αυτό το είδος γυναικών που έχουν μπερδέψει τη λέξη "καριέρα" με το: "ας βάλω κι ένα παιδί στο βιογραφικό μου".
    Αν η μητρότητα γίνεται συνειδητά και όχι υπολογιστικά, η γυναίκα ξέρει να ιεραρχεί τους ρόλους της και δεν χρειάζεται καμιά πεθερά ή Μαρίνα.
    Αν γίνεται για αυτο-επιβεβαίωση και κοινωνική αποδοχή, τα παιδιά είναι απλά το μέσο για να ικανοποιήσει τη φιλοδοξία της.
    Πέρα απ' το θυμό μου, Άννα μου, θαύμασα την αληθοφάνεια και την κορύφωση της πλοκής μέσα στην ιστορία σου. Ειλικρινά, πολύ καλή επιλογή θέματος.
    Φιλιά και καλή συνέχεια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ε ναι πιστεύω ότι ξέρουμε το Γιάννη όλοι και γι αυτό συμφωνούμε ότι του ταιριάζει αυτή η εικόνα που επέλεξα.χααχαχα θα διαπρέψει είναι σίγουρο. Για να είμαστε ειλικρινείς με όποια εικόνα θα διέπρεπε.Ε ας έχει κάποια που του ταιριάζει.
      Για την ιστορία μου τώρα, ναι θυμώνεις σίγουαρ. Τα παιδιά δεν φταίνε ποτέ. Και η καριέρα στη μητέρα δεν ταιριάζει. Γιατί θα της ζητηθεί να δουλέψει πολύ για να επιτύχει.
      Πάντως για να σου πω και την αλήθεια μου, οι γυναίκες καριέρας προτρέπονται να ακολουθήσουν τις σπουδές τους, την έφεση που έχουν κάπου και αν υπάρξουν ευκαιρίες προτρέπονται διπλά να τις εκμεταλλευτούν. Απ' την άλλη, κανένας άντρας δεν δέχεται το ρόλο της μάνας αν το επάγγελμά του του το επιτρέπει. Θέλω να πω, υπάρχουν πολλές μητέρες που μεγαλώνουν μόνες τα παιδιά τους επειδή ο σύζυγος είναι ναυτικός πχ, ή γιατρός με πολλές ώρες σε νοσοκομεία και ιατρεία, συνέδρια και ταξίδια κλπ. Αν η σύζυγος διαμαρτυρηθεί χαρακτηρίζεται άτομο χωρίς κατανόηση. Αν το κάνει ο σύζυγος τότε έχει δίκιο. Αυτή είναι η επικρατούσα άποψη της κοινωνίας.
      Και οικονομικοί λόγοι ωθούν τον άνθρωπο να δουλεύει πολύ. Αλλά ναι η γυναίκα πρέπει να λάβει υπόψη, πάντα να λαβαίνει υπόψη τα παιδιά της. Αυτός είναι ο πρωταρχικός της ρόλος
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Περιμένω εναγωνίως τη σειρά σου
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  7. Α βρε παλιοκόριτσο! τι έκανες πάλι! Τι να κάνω εγώ τώρα με τα υγρά μου μάτια ε; Αχ βρε παλιοκόριτσο!
    Ήξερα τι κρύβεις πάντα στην καρδιά σου, ήξερα πως αυτό μπορείς να το μεταλαμπαδεύσεις στο κοινό σου. Αλλά ακόμα μια φορά τόσο δυνατά; Ακόμα μια φορά πιο έντονα; πιο ανθρώπινα;

    Λάτρεψα την αρχή σου. Ένα κινηματογραφικό καρέ το ξεκίνημά σου. Μια λαμπερή τελετή, κοστουμαρισμένοι και καλουπωμένοι άνθρωποι. Λάμψη, γκλαμουριά. Και εκεί ανάμεσα η Κλέλια. (Επιτυχημένη επιλογή ονόματος).
    Μια Κλέλια που την γνωρίζουμε στην πρώτη εικόνα σου.
    Και ύστερα ξεκινά μία προς μία η αποκάλυψη, η πορεία της απογύμνωσης. Της καθαίρεσης. Όλη η λάμψη και η γκλαμουριά αρχίζει να εκπίπτει.
    Πρώτα η αποξένωση και η αλλοτρίωση της Κλέλιας. Τα τείχη που υψώνει η ίδια απέναντι στον σύντροφό της πρώτα και στη συνέχεια στα παιδιά της. Μια "δανεική" μητέρα και κανένας σύντροφος δίπλα της.
    Είναι όμως βουτηγμένη στο χρήμα και στην κοινωνική "καταξιώση" στους κύκλους της.
    Είναι σειρά να μας αναδείξεις με την πλοκή σου το κόστος του χρήματος και της κοινωνικής ανέλιξης.
    Με τρόπο που επιταχύνει τον δικό της κατήφορο σε ένα θλιβερό αδιέξοδο.
    Βιώνει με τρόπο μαρτυρικό την απώλεια της μητρότητας από μια ...έμμισθη μητέρα. Πόσο τραγικό!
    Το τέλος. Ο Πάτος του βαρελιού.
    Και αφού φτάνεις εκεί ξεκινάς να παίρνεις τον μύθο σου ανάποδα, καθαρτικά.
    Μπαίνεις στον κόσμο των αναμνήσεων, εδώ ξεκινά να δουλεύεις πάνω στην εικόνα σου και στη λέξη σου.
    Μια επώδυνη αναδρομή στη ζωή της Κλέλιας. Μια αναδρομή που πονάει, πληγώνει.
    Παρ όλα αυτά, η Κλέλια έχει ελπίδα! Και μου αρέσει που το παρουσιάζεις έτσι. Πιάνεται από κάπου. Συναντά το αίμα της, τον αδελφό της. Για να πάρει πάλι την άγουσα προς τον επαναπροσδιορισμό της ζωής της.
    Άννα μου, με συγκίνησες όσο δεν μπορείς να φανταστείς! Υπέροχη!

    Πάμε τώρα στην εικόνα που μου έδωσες! Ότι καλύτερο! Δεν ξέρω αλλά ήδη είμαι ....φουρτουνιασμένος γεμάτος εμπνεύσεις για να δω που θα καταλήξω. Όπως και η λέξη. Σε ευχαριστώ κορίτσι μου πολύ!

    Η Σκυτάλη μας πήρε "φωτιά"! Απογειώθηκε! Και είμαι σίγουρος για τις πτήσεις της με τις συμμετοχές όλων και την καθοδήγηση της Μαίρης!

    Φιλιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πω πω πω πω πώς κοκκίνησα!!! Είναι ένα εμψυχωτικό υπέροχο σχόλιο. Αν ήμουν ηθοποιός και ήσουν κριτικός και έγραφες για μένα έτσι θα είχα καβαλήσει καλάμι να το ξέρεις!
      Χαίρομαι πολύ που σου άρεσε η συμμετοχή μου. Και ναι όπως τα λες ήθελα να έχει ένα φως στον πάτο του βαρελιού. Είναι επίσης παρήγορο που την ενόχλησε η περιθωριοποίηση από τα παιδιά της, κάτι φυσιολογικό από τον τρόπο ζωής τους.Θα μπορούσε να σκέφτεται μόνον την καριέρα της και να αντέκρουε το κατηγορώ των παιδιών της με το γνωστό ''δεν σας λείπει τίποτε''.
      Η Σκυτάλη χαίρομαι που πήρε φωτιά όπως λες και περιμένω τη συμμετοχή σου που θα την εκτοξεύσεις αυτήν τη φωτιά στα ύψη. Για πυρκαγιά θα μιλάμε τότε.
      Χαίρομαι αφάνταστα που σου άρεσαν εικόνα και λέξη.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
    2. Δεν καβαλάς κανένα ...καλάμι εσύ Άννα μου! δεν το ....έχεις! Χαχαχαχαχα. Πατάς στη γη και την τιμάς με τον σεβασμό και την ποιότητά σου. Έχω ήδη αρχίσει εντατικά γράψιμο. Και να σκεφτείτε είχα καιρό να γράψω κάτι εντελώς καινούργιο. Για να δούμε.

      Διαγραφή
    3. χαχαχαχα κοίτα αν σε κοιτάζω από ψηλά θα ξέρω ότι είμαι ανεβασμένη σε καλάμι, ναι; Και να μου το πεις!
      Η Σκυτάλη σε ωθεί να γράψεις κάτι νέο και περιμένουμε όλοι εναγωνίως όπως διαβάζεις...Είμαι σίγουρη ότι θα απολαύσουμε γραπτό πάλι.

      Διαγραφή
  8. Wow! Πολύ δυνατό θέμα. Κάτι που βλέπουμε να συμβαίνει όλο και πιο πολύ. Γυναίκες, που χάνουν το μέτρο της καριέρας και της οικογένειας και αφήνουν τα παιδιά να τα μεγαλώσει άλλος (νταντά, γιαγιά κτλ).
    Δεν θέλω να κρίνω κανέναν, γιατί δεν ξέρω τις συνθήκες στις ζωές των άλλων. Για εμένα όμως, είναι ευθύνη, όταν γίνεσαι γονιός, πέρα από τα υλικά αγαθά, να προσφέρεις στο παιδί σου και αγάπη, προσοχή, στιγμές. Αυτό που δεν καταλαβαίνουν πολλοί, είναι ότι τα χρόνια περνούν και χάνονται κι αυτό καθιστά τις στιγμές με τα παιδιά πολύτιμες.
    Υπέροχη η εικόνα κι η λέξη για τον Γιάννη, είμαι σίγουρη πως θα γράψει!!!!! (κυριολεκτικά και μεταφορικά χαχα)
    Σε φιλώ γλυκά Αννούλα μου!
    Εντυπωσιακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρίνα μου ναι το βλέπουμε συχνά και μάλιστα δεν μιλάω για καριέρες σαν την Κλέλια της ιστορίας μου. Απλά για εργασία με απαιτήσεις μιλώ Και τα παιδιά στερούνται τη μητέρα τους. Αν υπάρχει γιαγιά κάτι είναι κι αυτό, αλλά οι ξένεις εργαζόμενες στο σπίτι είναι φοβερό.
      Κρίνεις ή όχι τα παιδιά δεν πρέπει να στερούνται τη μάνα τους. Απ' την άλλη είναι και τα χρήματα. Πώς να τα στερήσεις από τα παιδιά σου που χρειάζονται για να μεγαλώσουν με ασφάλεια και να αποκτήσουν τα όπλα-εφόδια που είναι απαραίτητα; Αλλά χρυσή τομή υπάρχει; Εσείς οι νέες εργαζόμενες που είστε ή θα γίνετε μητέρες εύχομαι να τη επιτύχετε.
      Χαίρομαι που σ'αρέσει και εσένα η εικόνα για το Γιάννη. Ναι θα γράψει σίγουρα!!!!!!!!
      Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου
      Σε φιλώ

      Διαγραφή
  9. Εκείνο που μου αρέσει αφάνταστα στην έκφραση σου είναι η στρωτή γραφή σου.
    Να πω την αλήθεια δεν έκλαψα. Νευρίασα περισσότερο, να κλάψει και να πλαντάξει χαχαχα Να κρατήσει την επιμέλεια των παιδιών για τα χει κάθε βράδυ να τα φιλά πριν κοιμηθεί?
    Το μόνο ίσως που θα με έκανε να της δώσω ένα χαρτομάντηλο είναι αν στη δουλεία της είχε σώσει αθώους ανθρώπους, που μπορεί μπαίνοντας στην φυλακή να έχαναν για πάντα την οικογένεια τους ...
    Αυτάααα...
    ααα ναι και η φωτογραφία του έβαλες στον Γιάννη ευκολάκι είναι, δεν θα πέσει στα χέρια μου να του δώσω εγώ φωτογραφία? Θα γίνουν κάτι γλέντια χαχαχα ας είναι καλά η Μαίρη με τις φωτο - συγγραφικές τις σκυτάλες.
    Αγκαλίτσα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σ'αρέσει η στρωτή γραφή μου!
      Καλά έκανες και δεν έκλαψες. Αυτή η ιστορία μου ή θα φέρει δάκρυα σε αναγνώστες ή θυμό σε άλλους.
      Ναι την επιμέλεια την κράτησε για να δείξω ότι αγαπούσε με τον τρόπο της τα παιδιά της. Και ξέρεις πολλές φορές συμβαίνει. Να προσφέρουν γονείς υλικά αγαθά στα παιδιά για να δείξουν την αγάπη τους. Πόσο λάθος!!!
      Τώρα αν έσωνε αθώους στη δουλειά της;... να σε βεβαιώσω ότι αν είχαν χρήματα οι αθώοι θα στρέφονταν στη Νομική Εταιρεία της Κλέλιας αλλιώς ...δημόσιοι συνήγοροι!
      Χαίρομαι που σου άρεσε η εικόνα για το Γιάννη. Μωρέ κι εσύ γιατί να τον βασανίσεις; Αλλά πιστεύω ότι με όποια εικόνα θα έγραφε φοβερά.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλάκια μέσα στην αγκαλίτσα σου

      Διαγραφή
  10. Τι στενάχωρες που είναι αυτές οι ζωές. Αλλά δεν έχει ισορροπίες η κοινωνία. Όταν δίνεις βάρος στην οικογένειά σου λένε ότι αποφεύγεις τη δουλειά, όταν πάλι δουλεύεις είναι αλήθεια ότι πρέπει να φτύσεις αίμα ακόμα και για 300 ευρώ.

    Αμάν τώρα τον έκανες λιώμα το Γιάννη. Δίνε του τέτοια και πάρ του την ψυχή.

    Καλό μας Χειμώνα Άννα μου. Να είσαι καλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα Χριστίνα μου. Και τίποτε δεν είναι δίκαιο στο χώρο εργασίας.
      Τον έκανα λιώμα λες ε; χαααχχα Εύχομαι να του φέρει έμπνευση. Είναι εικόνα νουάρ που του αρέσουν πάντως.
      Να σαι καλά κορίτσι μου
      Σ'ευχαριστώ

      Διαγραφή
  11. Οι αναγνώστες αποζητούν χαρακτήρες που θα μισήσουν ή θα λατρέψουν, θα ταυτιστούν ή θα απορρίψουν. Όμως άλλο συναίσθημα, άλλο συνείδηση, άλλο ευθύνη.
    Πολλές φορές η συνείδηση είναι απατηλή όταν δικαιολογούμε κάποιες ενέργειες και ταυτόχρονα θεωρούμε το καθήκον σαν καταπίεση.
    Κοινωνικά ανεύθυνα άτομα με εγωκεντρισμό που οδηγεί σε δυσάρεστες καταστάσεις.
    Καθένας Άννα μου σ’ αυτό τον κόσμο έχει το δικό του μερίδιο ευθύνης. Με λίγα λόγια μια ιστορία με πολύ συναίσθημα (θετικό, αρνητικό) και πολλά νοήματα.
    Μ’ αρέσει! Οι εικόνες που δημιούργησες, το χειροκρότημα μιας εφήμερης δόξας, τα ερωτηματικά που συνθλίβουν στο τέλος την ψυχή. Όλα με το σωστό τρόπο.
    Μπράβο Άννα!
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Αννίκα μου έτσι γίνεται. Με κάποιους ήρωες ταυτίζεται ο αναγνώστης με άλλους νοιώθει αποστροφή. Το καθήκον ποτέ δεν ήταν ευχάριστο αλλά τα παιδιά πρωτίστως είναι αγάπη. Και μετά καθήκον. Το καθήκον απορρέει από την αγάπη. Κι αν αγαπάς πολύ προσφέρεις. Δεν ξέρω αν η ηρωίδα είναι άτομο εγωκεντρικό. Αν ήταν δεν θα ένοιωθε απογοήτευση από τη στάση των παιδιών της που εκείνη προκάλεσε χωρίς να το κατανοεί ίσως.
      Φυσικά έχουμε ευθύνες για τις πράξεις μας και για τους στόχους μας. Και είτε τις αναλάβουμε είτε όχι θα μας βρουν λέω εγώ.
      Χαίρομαι που σου αρέσει. Πιστεύω ότι ειναι πραγματικότητα. Ίσως δύσκολη κατάκτηση για μια γυναίκα να ανέλθει τόσο πολύ αλλά απίθανο δεν είναι. Οι θυσίες πολλές και δεν αξίζει τον κόπο.Εκτός και αν η δόξα και τα χρήματα για μερικούς είναι πάνω από όλα. Βέβαια έτσι που μας έχουν φτάσει ως κοινωνία κάνουμε τα μύρια όσα για τα χρήματα και αν δεν τα χουμε σε κάποιες καταστάσεις που μας συμβαίνουν είναι ολέθριο. Αλλά είπαμε. Επιλογή. Τι βαραίνει για τον καθένα περισσότερο. Για τη μάνα πάντως πρώτα είναι τα παιδιά.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Να σαι καλά
      ΦΙΛΆΚΙΑ

      Διαγραφή
  12. ΑΝΝΟΥΛΙ ΜΟΥ ΤΙ ΝΑ ΠΩ ΤΩΡΑ ΕΓΏ;;;;; ΦΥΣΙΚΆ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΦΕΡΝΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΊΑ.
    ΤΙΣ ΤΕΛΕΥΤΑΊΕΣ ΜΕΡΕΣ ΟΜΩΣ ΑΚΟΎΩ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΑΚΙ 18 ΜΗΩΝΩΝ ΜΕ ΜΙΑ ΣΠΑΝΙΑ ΑΣΘΈΝΕΙΑ ΚΑΙ ΧΡΕΙΆΖΕΤΑΙ ΧΡΗΜΑΤΑ.
    ΕΚΕΊ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΚΕΊ ΘΑ ΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΊΑ.
    ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Ελένη μου το άκουσα κι εγώ. Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία είναι λύση όμως σε δύσκολες στιγμές.
      Καλό απόγευμα κορίτσι μου

      Διαγραφή
  13. Η γυναίκα στη σημερινή εποχή καλείται να τρέξει σε έναν καθημερινό αγώνα με πιο πρωταγωνιστικό ρόλο σε σχέση με παλαιότερα. Μπορεί δηλαδή από της φύση της ως φύλο να καλείται να έχει πολλαπλούς ρόλους κοινωνικά, αλλά φαίνεται η καριέρα να έχει προστεθεί ως ένας επιπλέον ρόλος στη ζωή των γυναικών. Ο ρόλος “καριέρα” ακούγεται απλός, αλλά διαφέρει κατά πολύ από τον ρόλο “εργαζόμενη”.Η ιστορία σου τόσο καλογραμμένη , αναδεικνύει ξεκάθαρα την πραγματικότητα....οι φιλοδοξίες, η καριέρα και οι απαιτήσεις της, η μητέρα που αγαπάει τα παιδιά της, τους προσφέρει άφθονα υλικά αγαθά, αλλά ο χρόνος που μπορεί να τους αφιερώσει είναι ελάχιστος, ο σύζυγος που περιθωριοποιείται και τέλος αποχωρεί, η έμμισθη μητέρα που προσφέρει στα παιδιά όσα στερούνται από την φυσική μητέρα ......Ο απολογισμός αφήνει πικρή γεύση, μοναξιά....όμως εσύ άφησες μιά χαραμάδα ασιοδοξίας να φωτίσει τη ζωή της ηρωϊδας σου....η επανασύνδεση με τον αδελφό δείχνει μιά μεταμέλεια και στροφή σε αξίες που είχαν παραμεληθεί...Δυνατά τα συναισθήματα και πολλές οι σκέψεις με αφορμή την ιστορία σου που με συνεπήρε όσο και η φωτό με την λέξη που επέλεξες γιά τον Γιάννη .....ανυπομονώ. Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ με την ανάλυσή σου Κλαυδία μου. Απολύτως μάλιστα. Απλά η γυναίκα που καλείται να αναλάβει πολλούς ρόλους δυσκολεύεται με την απαιτητική εργασία, σκέψου με καριέρα τι γίνεται.
      Χαίρομαι που μπόρεσα να προκαλέσω δυνατά συναισθήματα και χαίρομαι αν σε συνεπήρε.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Ναι πιστεύω ότι είναι Γιαννουλίστικη εικόνα. Κι εγώ ανυπομονώ
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  14. Το να κυνηγάμε τη δόξα και τα χρήματα μας χαρίζει μία ζωή με κυνήγι και χάνουμε τις μικρές ομορφιές της. Πολύ σωστά στοχευμένο το κείμενό σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. ΄΄Ετσι είναι Νατάσα μου. Στη ζωή δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Τι αξίζει περισσότερο ζυγίζουμε και επιλέγουμε.Φυσικά για μια μάνα είναι αδιανόητο να μην επιλεγούν τα παιδιά, αλλά ποτέ δεν ξέρεις
      Σ'ευχαριστώ πολύ

      Διαγραφή
  15. ΑΑνα μου πραγματικά η καριέρα θέλει πολλές θυσίες και κυρίως όταν δουλεύεις πολλές ώρες !! Ομως πάνω απ΄π όλα είναι η ευθύνη μας για τα παιδιά και η ανάγκη τους να νοιώθουν ασφαλή κοντά μας .Δυστυχώς τα πολλά χρήματα και η δόξα όταν απουσιάζει η οικογενειακή συνύπαρξη τότε είναι μια ζωή κενή !!
    ΣΕ φιλώ με αγάπη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου η καριέρα εκτός από προσόντα θέλει και πολλές ώρες έτσι κι αλλιώς. Αλλά ναι αυτό πιστεύω κι εγώ.Τα παιδιά πάνω από όλα. Αλλά ξέρεις; Πολλές νέες ακούω ότι δεν θέλουν να αποκτήσουν παιδιά γιατί δεν θα μπορούν να είναι εντάξει απέναντί τους με το ωράριο εργασίας ή με την καριέρα τους που θέλουν να ακολουθήσουν. Κρίμα δεν είναι;
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  16. Άννα μου με συνεπήρε η γραφή σου, τα διλήμματα και οι προβληματισμοί που έθεσες. Η ελπίδα που άφησες στο τέλος είναι μια αισιόδοξη νότα και πολύ σωστά στράφηκε για βοήθεια στον αδελφό και όχι στον πρώην.
    Η επιλογή της φωτογραφίας για τον Γιάννη πολύ καλή νομίζω ταιριάζει στο κινηματογραφικό ύφος που γράφει.
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Ελένη μου. Ναι ο αδελφός και για μένα ήταν η λύση για να βρει την χαμένη της ισορροπία. Όχι ο πρώην.
      Χαίρομαι που σε συνεπήρε
      Ναι ταιριαστή η εικόνα. Γιαννίστικη τη λέω χααχχαα
      Φιλιά

      Διαγραφή
  17. Αννιω μου ..η ιστορια σου πραγματικα μας εβαλε στο κλιμα της ηρωιδας σου..τοσο ζωντανα γραμενη που ενιωθα σας να ειμουν απο μια μερια και εβλεπα το..ΕΓΩ της και την διψα της για το χρημα και την καριερα..τα παιδια ηταν σε δευτερο πλανο..οποτε ηταν φυσικο να τα χασει..εντως εισαγωγικων ..αφου δεν τους ειχε χαρισει λιγο απο τον χρονο της...να τους δωσει αγαπη..να παρει αγαπη..τοσο απλό..
    Ενα κλικ με τις αναμνήσεις της που δινεις στο τελος φιλη μου για την στροφη που θα παρει η ζωη της εστω και αργα.. μας αφησε με την ελπίδα της αλλαγης προς το καλυτερο για τον συναισθηματικο της κοσμο.
    Ολοι δικαιουμαστε μια δευτερη ευκαιρια αρκει να το εννοεί..
    Αννιω μου μπραβο για την εμπνευση..και για την επιλογη σου στο Γιαννη φωτογραφια και λεξη... ειναι οτι καλυτερο και σιγουρα αναμενουμε με αγωνια ..
    Να εισαι καλα Αννιω μου φιλω σε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Ρούλα μου. Ναι ήθελα να μπούμε μέσα στο πλαίσιο της ιστορίας σαν να το ζούμε, να το νοιώσουμε και χαίρομαι αν το κατάφερα.
      Αν δεν ήταν κορεσμένη ίσως από όσα έχει κερδίσει και αν τα παιδιά με τη στάση τους δεν την ταρακουνούσαν ίσως να μην έβρισκε το δρόμο της
      Σ'ευχαριστώ ξανά
      Ναι κι εγώ αγωνιώ για την ιστορία του Γιάννη
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  18. Πόσο σύγχρονος και ολοκληρωμένος προβάλλει ο χαρακτήρας της Κλέλιας...
    Βλέπω μια γυναίκα που δυσκολεύεται να αγκαλιάσει το παρελθόν της. Τα κομμάτια που εκείνη θεωρεί δύσκολα. Που φροντίζει το παρόν της να είναι γεμάτο δραστηριότητες, επαγγελματικές και εντυπωσιακές. Χωρίς χρόνο για σκέψεις και συναισθήματα. Και που κάποια στιγμή μαθαίνει την αλήθεια από την κόρη της - την προέκταση του εαυτού της. Κι έρχονται οι αναμνήσεις να λειτουργήσουν λυτρωτικά.
    Με άγγιξε η ιστορία... Καλό βράδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι που σε άγγιξε η ιστορία Joanna K.
      Και ναι το παρελθόν έπαιξε ρόλο στην πορεία της Κλέλιας. Στην επαγγελματική της ανέλιξη και την οικογενειακή της απαξίωση.
      Και ναι τα παιδιά της, ειδικά η κόρη της που είναι και μεγαλύτερη την σοκάρουν και την οδηγούν στη λύτρωση. Οι αναμνήσεις έπαιξαν το ρόλο τους
      Σε ευχαριστώ που διάβασες και σχολίασες τόσο εμπεριστατωμένα
      Καλό σου βράδυ

      Διαγραφή
  19. Πόσο όμορφη ιστορία, πόσο καλογραμμένη! Με συγκίνησες Αννούλα μου γλυκιά! Και με παρηγόρησες μαζί πρέπει να σου πω. Γιατί είμαι από εκείνες τις μαμάδες που άφησαν τη δουλειά και την καριέρα για να μεγαλώσουν το παιδί τους και όταν επέστρεψαν (στη δουλειά) διαπίστωσαν πως δεν μπορούσαν πια να κάνουν καριέρα...
    Ξέρεις ένα αγκαθάκι πάντα μένει για όσα θα μπορούσαν να γίνουν αλλά δεν έγιναν...
    Έτσι ένιωσα την ιστορία σου και από τη θέση της Κλέλιας! Μπορεί να ήμουν σαν εκείνη αν έκανα τις ίδιες επιλογές, τόσο απλό είναι… Μια απόφαση είναι όλα, που όμως πρέπει να ζυγίζεται καλά όταν την παίρνει κανείς, ειδικά αν είναι γονιός! Είμαστε οι επιλογές μας και το δίνεις τόσο άμεσα και τόσο ξεκάθαρα, που συγκινεί και συγκλονίζει!
    Εκείνο δε το "Κλέλια; Κλαις; Έρχομαι!" ήρθε σαν επισφράγισμα αλλά και βάλσαμο για όλα την πίκρα που βιώνουν οι άνθρωποι που επιλέγουν το κυνήγι των χρημάτων άνευ όρων...
    Μπράβο σου!!
    Υπέροχη και η φωτογραφία που διάλεξες για το Γιάννη μας!
    Φιλιά πολλά φίλη
    Μαρίνα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Μαρίνα μου. Ναι ένα αγκαθάκι μένει καμιά φορά και αγκάθι κανονικού μεγέθους αλλά η θυσία είναι ιερή. Το παιδί προηγείται.
      Όπως το λες είναι, είμαστε οι επιλογές μας.
      Να σαι καλά. Χαίρομαι που σου άρεσε.
      Και του Γιάννη του άρεσε είπε και μάλιστα όλοι ομολογούν οτι είναι του στυλ του, Γιαννίστικη τη λέω εγώ χαχααα
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  20. Δεν θα πω πολλά γιατί θα ήταν περιττά, θα πω πως με συνεπήρες, πως με έκανες να θέλω να μάθω την συνέχεια, θα θέλω να μαντέψω τις κινήσεις των πρωταγωνιστών. Σταυροδρόμια άπειρα έχει η ζωή μας ,το θέμα είναι πιο δρόμο θα επιλέξουμε και γιατί. Θαυμάσιο κείμενο όπως πάντα από σένα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Χαίρομαι Γεωργία μου που σου άρεσε. Τα λόγια σου με τιμούν. Ναι σταυροδρόμια έχει η ζωή και τελικά είμαστε οι επιλογές μας.
      Σ'ευχαριστώ πολύ πολύ

      Διαγραφή
  21. Δεν θα μπορούσες να διαλέξεις κάτι καλύτερο για το Γιάννη!
    Η συμμετοχή σου καταπληκτική. Τη διάβασα μονορούφι, εννοείται, καλογραμμένη γαρ, αλλά την απόλαυσα από την αρχή ως το τέλος για τόσα μηνύματα, τα συναισθήματα. Πόσο αληθινή ιστορία και σύγχρονη. Μπράβο!!! Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Γιάννη ανοικτό βιβλίο είναι στις προτιμήσεις του για τις εικόνες!
      Σ'ευχαριστώ πολύ. Χαίρομαι που σου άρεσε.
      Αληθινή όντως η ιστορία και απασχολεί πολλές νέες γυναίκες...
      Να σαι καλά
      Καλή σου μέρα

      Διαγραφή
  22. Πειράζει που θα ήθελα να μάθω τι γίνεται παρακάτω;
    Όταν απογειώνεται μια καριέρα, πάντα είναι χαμένα
    τα παιδιά είτε από την πλευρά τής μητέρας είτε τού
    πατέρα. Η κρίση ανέδειξε κι αυτήν την παράμετρο,
    γιατί όπως όλοι ξέρουμε δεν είναι μόνο οικονομική,
    αλλά και αξιών, κι όταν χάνεται το μέτρο, χάνεται
    κι η αξία τής οικογένειας.. Μπράβο Αννούλα! Φιλιά🌸

    Υ.Γ Πολύ...κινηματογραφική η φωτό για τον Γιάννη!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς μου την!
      Δεν πειράζει που θες το παρακάτω...Αλλά ναι καριέρα και παιδιά δεν πάνε παρέα. Για τον πατέρα είναι πιο χαλαρά γιατί υπάρχει η παρουσία της μάνας σε αντιδιαστολή με την απουσία του πατέρα. Αλλα ανεξάρτητα με οικονομική κρίση Πέτρα μου πώς θα πεις σε μια γυναίκα να μην ακολουθήσει την καριέρα της; Απλά είναι επιλογή της κάθε γυναίκας αν θα αποκτήσει παιδιά τι θα ακολουθήσει
      Ευχαριστώ κορίτσι μου γλυκό
      Φιλάκια
      ΥΓ Σινεφίλ είναι ο Γιάννης τέτοιες φωτο του ψάχνουμε χαχααα

      Διαγραφή
  23. Εγώ θα αρχίσω από το τέλος.
    Αφού τις έμειναν δάκρυα, υπάρχει ελπίδα.
    Θέλω να πιστεύω ότι θα πλησιάσει τα παιδιά τγς πριν είναι τελείως αργά.
    Μας έβαλες όλους στο πρόβλημα Άννα μου.
    Τα σχόλια των φίλων μας, δείχνουν ότι λίγο πολύ σε όλους μας έρχεται η στιγμή να διαλέξουμε οικογένεια ή δουλειά.
    Πολύ δύσκολη απόφαση ιδίως στον καιρό που ζούμε και δεν υπάρχουν πολλές ευκαιρίες.
    Την έζησα την ιστορία σου και με συγκλόνισε.
    Περιμένω τώρα και του Γιάννη με αγωνία.
    Πολύ ωραία η εικόνα που του διάλεξες.
    Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Συμφωνώ Ρένα μου υπάρχει για την Κλέλια της ιστορίας ελπίδα. Κατάλαβε τι έχασε και τι χάνει επιλέγοντας καριέρα.
      Ναι φυσικά όλοι επιλέγουμε και όλοι είμαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας. Αλλά ναι το οικονομικό θέμα αλλά και η επιθυμία να αποκατασταθούμε καλά επαγγελματικά είναι σοβαρά θέματα και οι ευκαιρίες λίγες ή ανύπαρκτες για τους πολλούς.
      Σ'ευχαριστώ Ρένα μου
      Κι εγώ περιμένω το Γιάννη με αγωνία
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  24. ΘΑΥΜΑΖΩ ΑΠΕΡΙΟΡΙΣΤΑ τη δυνατότητά σας απο μια λέξη να δημιουργείται εναν ολοκληρο ιστό προσώπων και καταστάσεωνμε δεξιοτεχνία λογοτέχνη.Συγχαρητήρια Αννουλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σ'ευχαριστώ Χαρά μου. Αν ερχόσουν κι εσύ στην παρέα θα το έβρισκες εύκολο. Να σαι καλά μάτια μου
      Την καλημέρα μου

      Διαγραφή
  25. Δεν ξέρω αν είμαι παραπάνω φεμινίστρια από όσο πρέπει, αλλά εδώ δεν έχουμε μόνο μια μάνα που κυνηγάει την καριέρα, αλλά κι έναν πατέρα που λακίζει, έστω κι αν "είναι πάντα εκεί".
    Στην αντίθετη περίπτωση θα περιμέναμε από τη γυναίκα να κρατήσει τις ισορροπίες του γάμου αφού ο πατέρας έχει την καριέρα, αλλά εδώ θεωρούμε αυτονόητη την ανικανότητα του άντρα να τις κρατήσει. Και με δουλειά μάλιστα που του επιτρέπει να το κάνει πολύ άνετα.
    Μπορεί η ηρωίδα να έχασε κάπου το μέτρο, αλλά και ο σύζυγός της στάθηκε ανίκανος αν όχι να τη στηρίξει, όπως θα περίμενε κανείς, να της το υπενθυμίζει.
    Ναι, υπάρχουν γυναίκες που χάνονται κάπου ανάμεσα στους πολλούς ρόλους που καλούνται να παίξουν, αλλά θα ήταν ανόητο να πούμε ότι οι γυναίκες δεν μπορούν να κυνηγήσουν τα όνειρά τους επειδή είναι μάνες. Υπάρχει ισορροπία, αλλά χρειάζονται συνήθως δυο για να βρεθεί. Και η Κλέλια ήταν μόνη της.
    Άννα μου για άλλη μια φορά από μια εικόνα δημιουργείς εξαιρετική ιστορία με άπειρους προβληματισμούς.
    Σίγουρα έχει πολλές οπτικές η ιστορία και ανάλογα από που τη βλέπει κανείς κάνει και τους αντίστοιχους συνειρμούς!

    Πολλά μπράβο και πολλά φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου άργησα λόγω φόρτου υποχρεώσεων να δω το σχόλιο και να απαντήσω
      Συμφωνώ μαζί σου. Η Κλέλια έχασε το μέτρο αλλά από την άλλη μεριά είχε τις ευκαιρίες να μην τις εκμεταλλευτεί; Όχι για τα πλούτη, για την καριέρα που κουράστηκε να σπουδάσει.
      Ναι ο σύζυγος ήταν λίγος απέναντί της αλλά ΄δεν την έβλεπε καθόλου.
      Όλα έχουν το τίμημά τους και η επιλογή είναι απαραίτητη ανεξάρτητα από φεμινισμούς και τα συναφή. Ζυγίζεις, λέω εγώ, κάθε φορά τι θα πάει στην άκρη και τι προηγείται.
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Αναμένω τη συμμετοχή σου
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή