Το τίμημα! /Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4

                     

PIXABAY

             
   Στην νομική εταιρεία Μάρκου- Αποστόλου και Συνεργάτες, άρχισε να συρρέει ο κόσμος στην αίθουσα συνελεύσεων.
Η Κλέλια Βέλλου, αξιόλογη νομικός   στα 38 της χρόνια, ζούσε την ημέρα που ονειρευόταν. Το όνειρο που πάλεψε να γίνει αληθινό. Μέτοχοι, πελάτες, Συνεργάτες- δικηγόροι, συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν   ότι ''πλέον η Κλέλια ''μας'', όπως την αποκάλεσαν,'' θα είναι το νεότερο μέλος της Εταιρείας ως συνεταίρος φίρμας''. Η εταιρεία από αύριο θα ονομάζεται  ''Νομική Εταιρεία Μάρκου-Αποστόλου- Βέλλου και Συνεργάτες''.
Τα χειροκροτήματα κάλυψαν τον ήχο του φελλού της σαμπάνιας που ανοίχτηκε για   να σφραγίσουν το γεγονός. Τα συγχαρητήρια δίνονταν τυπικά ή από καρδιάς  -  ποιος  νοιαζόταν;-ενώ οι συζητήσεις ανάμεσα σε ομάδες δικηγόρων άναβαν με το πέρασμα της ώρας και την ποσότητα της  σαμπάνιας που έρεε. 

Η Κλέλια σκεφτόταν  πόσο κοπίασε για αυτή τη στιγμή. 12 με 14 ώρες εργαζόταν σχεδόν καθημερινά, σε βάρος της προσωπικής αλλά και οικογενειακής της ζωής. Μα ανταμείφθηκε. Πρώτα με χρήματα πολλά και τώρα μ' αυτό. Πλήρωσε βέβαια ένα  σεβαστό ποσό για τη συμμετοχή της στην Εταιρεία, αλλά την αποδέχτηκαν, αν και γυναίκα, την σέβονταν για τις ικανότητές της, αναγνώριζαν τις γνώσεις της, ήξεραν πόσο αμείλικτη μπορούσε να γίνει για να κερδίσει ο πελάτης της.

Στην υγειά σου Κλέλια, ευχήθηκε νοερά, απόλαυσε τη στιγμή και όσες θα ακολουθήσουν. Το αξίζεις!

Γύρισε αργά στο σπίτι της ήσυχη και κεφάτη μια και όλα τα είχε φροντίσει.
 Η Μαρίνα είχε αποκοιμηθεί στο δωμάτιό της και τα παιδιά στα δικά τους. Ήταν σίγουρη ότι εκείνη, τα είχε φροντίσει σωστά. Ήταν το καλύτερο που έκανε όταν την προσέλαβε. Και οι όροι της πρόσληψης ; Να μην έχει προσωπική ζωή η Μαρίνα και τα παιδιά της Κλέλιας να γίνουν σαν δικά της. Να ζει στο σπίτι μαζί τους και να συμπεριφέρεται σαν να ήταν η κυρία που ασχολείται μόνο με το σπίτι της και με τα δυο παιδιά της, χωρίς σύζυγο. Καθόλου ευκαταφρόνητο το ποσό που θα της πλήρωνε κάθε μήνα.   Στο τέλος της ημέρας ενημερωνόταν η Κλέλια για το το πλάνο της επομένης, έδινε τις εντολές της και όλα κυλούσαν άψογα.

Μετά από αυτό,  ο άντρας της Κλέλιας  έφυγε. Ζήτησε διαζύγιο γιατί δεν ανεχόταν αυτή τη ζωή που ζούσαν. Κι όμως, με τον πενιχρό μισθό του εκπαιδευτικού δεν μπορούσε να ζει άνετα, σκεφτόταν η Κλέλια. Εκείνη τους πρόσφερε μια ζηλευτή ζωή, ζούσαν σε πολυτελή βίλα και οδηγούσαν ακριβά αυτοκίνητα. Τα καλύτερα σχολεία διάλεξε για τα παιδιά τους. 
''Ωραία να   απολαμβάνεις τα πλούτη, έτσι;΄' του είπε την ημέρα που της  ζήτησε να χωρίσουν. ''Αλλά θέλεις και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Μόνον εγώ από τους δυο μας, έχω τη δυνατότητα  να κερδίζω  τόσα  χρήματα αγάπη μου, αλλά  δουλεύοντας  πολλές ώρες.  Το συμφωνήσαμε ότι δεν θα αφήσουμε τη ζωή μας να μοιάσει στη ζωή των γονιών μας που πέθαναν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν καλύτερα  και κυρίως, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα  να πεθάνουν σαν άνθρωποι. Κι εμείς  δεν μπορούσαμε να τους βοηθήσουμε τότε. Το θυμάσαι;''.
  
Εκείνος όμως ήθελε να φύγει και να πάρει τα παιδιά μαζί.
Χα, μα  τι δικηγόρος θα ήμουν  και μάλιστα από τις καλύτερες, αν δεν κέρδιζα την επιμέλεια των παιδιών μου;  Όμως όσο και αν τον αγαπούσα όπως τότε στο σχολείο, δεν θα του άφηνα τα παιδιά.
 ''Γιατί τα θέλεις; '' με  ρώτησε με τον πόνο στο πρόσωπό του έκδηλο,όταν του είπα ''θα τα πούμε στο δικαστήριο''. ''Αφού δεν τα βλέπεις σχεδόν καθόλου.'' 
''Τα βλέπω κάθε βράδυ που γυρνώ  και περνώ από τα δωμάτιά τους. Μπορεί να κοιμούνται, αλλά είναι εκεί, είναι τα δικά μου παιδιά, τα φιλώ απαλά και κοιμάμαι καλύτερα'' του απάντησα. 

Και  χώρισαν. Αλλά ο πατέρας τους τα έβλεπε όποτε ήθελε. Και τα έπαιρνε διακοπές μαζί του. Και η Κλέλια δεν έφερε αντίρρηση ποτέ ή  ίσως και να μην το ήξερε καν. Η Μαρίνα διεκπεραίωνε τα πάντα. Η Κλέλια απουσίαζε γιατί εργαζόταν πολύ.

Και τα χρόνια κυλούσαν. 
6 χρόνια πέρασαν από τότε που χώρισε. Ναι ένοιωθε μόνη, της έλειπε ο άντρας της αλλά δεν θα το παραδεχόταν ποτέ. Ήταν συμμαθητές και    ερωτεύτηκαν αμέσως μόλις συναντήθηκαν στο σχολείο τους. Έκαναν  μαζί όνειρα, μα δεν είχαν τις ίδιες φιλοδοξίες.
Σήμερα η Κλέλια κέρδισε μια σπουδαία υπόθεση στο δικαστήριο. Η αλήθεια είναι ότι οι ήττες της είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού όλα αυτά τα χρόνια που ασκεί τη δικηγορία. Αλλά σήμερα η νίκη της, έφερε στην εταιρεία πολλά χρήματα, πέραν προσδοκιών, άρα και  σ' εκείνη.
4 χρόνια μετά το συνεταιρισμό με την εταιρεία της, η καριέρα της συνεχίζει να απογειώνεται, και το όνομά της το γνωρίζουν όλοι.

Σήμερα, γύρισε νωρίς από το γραφείο. Θα  περνούσε το Σ/Κο με τα παιδιά της. Το ήθελε, το αποζητούσε. Πάντα γευμάτιζε με συναδέλφους ή με την ακριβή πελατεία της. Ταξίδια και συνεδριάσεις, δίκες και  πελάτες ροκάνιζαν το χρόνο  της κάθε ημέρα.
Δεν έγινε  όμως  όπως τα σχεδίασε
Σαββατόβραδο και είναι μόνη στο σπίτι. 
Καθισμένη στο κρεβάτι της προσπαθεί να ερμηνεύσει αυτήν την απογοήτευση που αισθάνεται. Ήξερε γιατί!

Στο τραπέζι έτρωγαν εκείνη με τα δυο παιδιά της και τη Μαρίνα. Όσες φορές κι αν άνοιξε συζήτηση με τα παιδιά να μάθει νέα τους,  εκείνα απαντούσαν όλο ευγένειες και τυπικότητες. Με τη Μαρίνα μοιράζονταν τα πάντα. Με την ίδια τη μητέρα τους, τίποτε.
Με τη Μαρίνα γελούσαν, με τη μητέρα τους ήταν ευγενικά. Με τη Μαρίνα μοιράζονταν μυστικά, με τη μητέρα τους ήταν σαν ξένοι. 
Έμαθε ότι ο γιος της ήταν καλεσμένος σε  πάρτι γενεθλίων και ήθελε να τον  πάει η Μαρίνα. 
Έμαθε ότι η κόρη της θα περνούσε το σαββατόβραδο στο σπίτι του μπαμπά της. Η Μαρίνα ήταν επίσης ενήμερη. Και μετά θα πήγαινε και τον μικρό εκεί. Η Μαρίνα ήταν ελεύθερη απόψε να διασκεδάσει.
Στο τραπέζι μίλησαν για το σχολείο. Δεν ήξερε η Κλέλια τις εντυπώσεις της κόρης της από την πρώτη Γυμνασίου. Η Μαρίνα όμως ήταν παρούσα, εκεί. 
Γελούσαν μαζί οι τρεις τους, για αστεία περιστατικά που τους συνέβησαν και κάποια στιγμή άκουσε το γιο της να φωνάζει τη Μαρίνα, ''μαμά Μαρίνα''. Όταν τον διόρθωσε,  γιατί πια είχε ξεχειλίσει το ποτήρι,  τα παιδιά έγιναν καταρράκτης που τη ρούφηξε.  '' Η μαμά Μαρίνα είναι δίπλα μας , έρχεται στο σχολείο...'', ''μου βγάζει την κόρα από το τοστ που δεν μ'αρέσει'', συμπλήρωνε ο Αλέξανδρος. 
''Η μαμά Μαρίνα έρχεται στις παραστάσεις  στο μπαλέτο μου'' είπε η Ασημίνα  '' και στο ωδείο'' είπε ο μικρός. ''Μας πηγαίνει στο πάρκο, πάμε βόλτες, μας ψωνίζει, πάμε διακοπές μαζί και μας βοηθάει στο διάβασμα όταν έχουμε δυσκολίες. Εκείνη μιλάει με τους δασκάλους μας, εκείνη...''
''Μα πληρώνεται για να τα κάνει αυτά'' είπα εγώ διακόπτοντάς τα
...και εκείνα σάστισαν!
Το στοματάκι της κόρης μου έμεινε ανοικτό να χάσκει ...μα γιατί, δεν το είχε σκεφθεί; Αφού ξέρουν και τα δυο, ότι η Μαρίνα  βοηθούσε κι εκείνα και  στο σπίτι...δεν θα πληρωνόταν;
Ο γιος μου πάλι κοιτούσε με σφιγμένα τα φρύδια.
Ναι σάστισαν και τα δύο! 
Ξέρω τι θα πεις , ίσως δεν θα πρεπε να το πω...αλλά μαμά μια ξένη γυναίκα;  Μια εργαζόμενη στο σπίτι;  Τότε πετάχτηκε η κόρη μου  και μου είπε κάτι που με ταρακούνησε '' μα τι έχουμε κάνει και η μαμά μας,  ΕΣΥ, απουσιάζεις και δεν είσαι κοντά μας ποτέ  και η Μαρίνα πληρώνεται για να κάνει τη μαμά;'' 
Έφυγαν και τα δυο στενοχωρημένα.

Από εκείνη την ώρα σκέφτομαι. Αναπολώ τη ζωή μας.
 Τι κατάφερα;
Μια μεγαλοδικηγόρος που έχει χρήματα για τόσο ακριβά υλικά αγαθά,  αλλά δεν έχει παιδιά να την αγαπούν!
Μια μεγαλοδικηγόρος που έχει όνομα μεγάλο στο δικηγορικό κόσμο κι όχι μόνο, αλλά δεν έχει σύζυγο να τη θέλει πλάι του!

 Η Κλέλια άνοιξε το συρτάρι και πήρε  το κουτί με τις φωτογραφίες. Παλιές φωτογραφίες της πατρικής της οικογένειας. Φωτογραφίες από τα σχολικά της χρόνια.  Από το πανεπιστήμιο. Οι πιο πολλές ασπρόμαυρες. Πόσα χρόνια είχε να τις δει; Οι αναμνήσεις την κατέκλυσαν βλέποντας πρόσωπα που χάθηκαν ή πρόσωπα που ζουν, αλλά απομακρύνθηκαν από εκείνη. Ή μήπως εκείνη απομακρύνθηκε από όλους;
Πήρε στα χέρια της μία μία τις φωτογραφίες και ξαναζούσε τις στιγμές. Ήταν άραγε τόσο ανέμελα τότε,όσο δείχνουν οι φωτογραφίες; 
Όχι,  θυμόταν δύσκολες και άσχημες στιγμές γεμάτες πόνο και θλίψη, μα δεν συνηθίζουμε οι άνθρωποι να φυλακίζουμε τη θλίψη στο χαρτί. Μένει μόνο στην καρδιά και στο νου μας.  
Να άλλη μια φωτογραφία αγαπημένη. Σ' αυτήν εδώ είναι η Κλέλια  μικρή, με τον αγαπημένο αδελφό της αγκαλιά. Πω πω τι θυμήθηκε τώρα! Ένα καλοκαίρι στο χωριό του μπαμπά. Δίπλα στη θάλασσα.  Να και εκείνο το κοχύλι που τσακώνονταν ποιος θα το πάρει...το είχαν βρει στην παραλία. Και ο αδελφούλης της το λυπήθηκε γιατί το σώμα του, είπε, ήταν τραυματισμένο...Γι αυτό το κόλλησαν στην φωτογραφία. 

Τι να κάνει άραγε ο αδελφός μου;  Από πότε έχω  να τον δω; Από πότε να του μιλήσω;
Σήκωσε το τηλέφωνο. Σχημάτισε το νούμερο του αδελφού της. Το χέρι της λίγο έτρεμε.

''Ναι; '' ακούστηκε η φωνή του Γεράσιμου.

''Εγώ είμαι αδελφέ μου. Καλησπέρα τι κάνεις;'΄

 ''..........'' 

'' Μ' ακούς; Είσαι στη γραμμή;''

 ''Πώς ήταν αυτό Κλέλια; Όλα καλά;''

 ''Καλά Γεράσιμε... μου...μου λείπεις. Έχασα εσένα... τον άντρα μου...τα παιδιά μου... τους φίλους μου. Ξέρεις... τα χρήματα σας έδιωξαν μακριά μου. Και νοιώθω τόσο μόνη''

''Κλέλια μου στα χρήματα, πρέπει να   δώσεις να καταλάβουν ότι η θέση τους είναι στην τσέπη σου, έστω και αν χωράει λιγότερα, αλλά δίπλα σου θα είναι μόνον οι άνθρωποί σου!''

''................''

''Κλέλια;  Κλαις;  Έρχομαι!"

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #4 (πότε φτάσαμε στην 4η;)  που διοργανώνει η Μαίρη της ''Γήινης ματιάς'' και που τόσο αγαπήσαμε.

Η φωτογραφία είναι επιλογή της Μαίρης που προηγήθηκε και η λέξη-κλειδί :''Ανάμνηση''

Σ' ευχαριστώ Μαίρη μου !

 Ήλθε η σειρά μου να παραδώσω τη σκυτάλη στο Γιάννη του ''Ηδύποτον'' (και όχι μόνον) με τη φωτογραφία :

 Η φωτογραφία είναι από το pixabay

Η λέξη  Γιάννη μου είναι ''Δίλημμα''!
Καλή σου επιτυχία που είναι σίγουρη!