Μια νύχτα με βροχή / Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3

πηγή

Νύχτωσε πια. Ο ουρανός βαρύς   και  θεοσκότεινος είχε κατέβει χαμηλά, λες και ήθελε να αγγίξει τη γη. Κι εκείνος περπατούσε με σκυφτό το κεφάλι  χωρίς σκοπό, χωρίς προορισμό. 

Οι σκέψεις  άναρχες σφυροκοπούσαν το μυαλό του και  ξαφνικά χάνονταν , αφήνοντας το μαύρο του ουρανού να παίρνει τη θέση τους.

Ένα ερώτημα μόνο στροβιλιζόταν μέσα του δημιουργώντας δίνες που  απειλούσαν να ρουφήξουν κάθε του ενέργεια   ''πώς συνέβη όλο αυτό;''

Η βροχή όταν ξεκίνησε έδειξε τις  άγριες διαθέσεις της. Κι εκείνος συνέχισε να περπατά με τον ίδιο ρυθμό. Το νερό της βροχής γρήγορα σχημάτισε  ρυάκια στο πλάι του δρόμου. Και τα φώτα των αυτοκινήτων που περνούσαν  αραιά και που, τον τύφλωναν στο άσκοπο περπάτημά του.

Ράπισμα η κάθε σταγόνα στο πρόσωπό του μα δεν τον ένοιαζε. Η απελπισία είχε αγκαλιαστεί με τον καιρό και τον απειλούσε. 

Παράπαιε από τη βροχή, από τον πόνο του νου και της ψυχής , από την κούραση. Ήδη περπατούσε πολλές ώρες. 

Ένα χέρι τον τράβηξε στην άκρη. Τα ‘χασε. Γύρισε να δει την αιτία που παραπάτησε, προετοιμασμένος ότι κάτι κακό συνέβαινε.

''Έλα, βρέχει καταρρακτωδώς δεν το πρόσεξες;’’  του είπε ένας μεσήλικας με χοντρό  παλτό που του έπεφτε μεγάλο  στο σώμα   και καπέλο κάπως τσαλακωμένο   στο κεφάλι . ''Έλα εδώ στη στοά, φαίνεσαι να ταξιδεύεις σε άλλους κόσμους . Έλα έχουμε  και φωτιά να ζεσταθείς''

Κοίταξε τη στοά ανάμεσα στα  δυο κτίρια, με μαγαζιά κλειστά. Καθισμένοι καταγής  ήταν τρεις  άντρες πάνω σε κουβέρτες,  με ένα τενεκέ στη μέση που ανάβλυζε μυρωδιά ενοχλητική από όσα έκαιγαν για να ζεσταθούν.

''Κάτσε εδώ κοντά στη φωτιά να στεγνώσεις. Όπως πήγαινες καλή κατάληξη δεν θα είχες''

Αφέθηκε αν και  κοιτούσε τριγύρω του περίεργα. Με το καλοραμμένο του κουστούμι,που  ήταν μούσκεμα από τη βροχή, ξεχώριζε από την υπόλοιπη παρέα με τα τσαλακωμένα και παράταιρα ρούχα. 

Του έδωσαν ένα χαρτόνι και μια κουβέρτα να καθίσει. Το κρύο τσουχτερό και τα βρεγμένα επάνω του το έκαναν πιο έντονο.

''Πάρε να πιεις να ζεσταθείς. Μπορεί να έχεις συνηθίσει το ακριβό κρασί αλλά τέτοια ώρα είναι καλό και αυτό εδώ. Θα σε ζεστάνει  και θα πάρει μερικές έγνοιες να τις πνίξει στο κατακάθι   του'' του είπε κάποιος από την παρέα.

Κάθισε κάτω , δίπλα στη φωτιά, σκεπάστηκε με την κουβέρτα και ήπιε από το ίδιο μπουκάλι που έπιναν όλοι. Κάτι πρωτοφανές για εκείνον, αλλά αυτήν τη  βραδιά δεν τον ένοιαζε. 

Δεν μιλούσε. Κανείς δεν τον ρώτησε τίποτε. Μιλούσαν μεταξύ τους  και οι ώριμες σκέψεις τους, οι γεμάτες σοφία  συζητήσεις τους, απέσπασαν το νου του από όσα θλιβερά συνέβησαν πριν ...αιώνες ή  ...ώρες;

Μπισκότα και  λίγο ψωμί , ένα μήλο, δυο τρία πορτοκάλια προστέθηκαν  στο τρατάρισμα που   συνόδευε το κρασί. 

Φιλόξενοι,  μόνοι    και  άστεγοι.... και απόψε ήταν η δική του παρέα. Κι ένιωθε ζεστά κοντά τους, ασφαλής και σίγουρος ότι ήταν κάποιος άλλος αυτός που πονούσε.

''Εδώ κοιμάστε;'' ήταν το πρώτο πράγμα που τους ρώτησε. 

''Καμιά φορά, αλλά αν κάνει πολύ κρύο πάμε στου Δήμου τις υποδομές, τρώμε και στα συσσίτια, εντάξει είναι, παρέα κάνουμε οι 4 μαζί   και... καλά περνάμε.''

Μα τι του λένε; Περνάνε καλά με το να μην έχουν πού να κοιμηθούν, ένα δικό τους χώρο να ζεσταθούν,   τρώνε εξαιτίας φιλανθρωπίας  και περνάνε καλά; Εκείνος ζούσε σε άνετο σπιτικό  με   τη γυναίκα του  και ποτέ δεν είπαν ''καλά περνάμε''!

''Ξαναγύρισες στις ίδιες σκέψεις έτσι; '' τον ρώτησε ο μεσήλικας ''Φαίνεται από το ύφος σου. Άκου παλικάρι μου, δεν ξέρω τι σε τρώει απόψε, ούτε ξέρω ποιος είσαι,  αν και φαίνεσαι να είσαι καλοστεκούμενος,  αλλά αν δεν υπάρχει θέμα υγείας όλα τα προβλήματα λύνονται, το ξέρεις έτσι;''

Το κούνημα του κεφαλιού ήταν η μόνη ένδειξη ότι ο νέος άντρας άκουγε, ότι ήταν εκεί, αλλά η λαλιά είχε δεθεί κόμπος στο λαρύγγι του. Το ήξεραν , το έβλεπαν.

Σώπασαν. Ο ήχος της βροχής και το τριζοβόλημα της φωτιάς ήταν οι μόνοι ήχοι εκεί στη στοά της φιλοξενίας.

Και ξαφνικά άρχισε να μιλά...

''Ο αδελφός μου, το αίμα μου, το άλλο μου μισό έπεσε νεκρός δίπλα μου. Στην εταιρεία μας την ώρα  του meeting. Καρδιακή προσβολή η αιτία θανάτου. Καρδιακή προσβολή σε έναν 30άχρονο υγιέστατο χωρίς ιστορικό οικογενειακό; Κι όμως...

Έφυγε... πριν δυο μήνες. Ξαφνικά ....έφυγε... αδύνατον να περιγράψω το σοκ της απώλειας. Άφησε γυναίκα και παιδιά μόνους να προσπαθούν να διαχειριστούν το χαμό. Κι εγώ;  Να μην μπορώ να πιστέψω''.

Κάποιο χέρι τον χτύπησε απαλά στην πλάτη... Ένα ''κουράγιο'' ακούστηκε ψιθυριστά από 4 στόματα. Και βρήκε το κουράγιο να συνεχίσει.

''Δεν ήξερα τίποτε όμως από ό,τι θα ακολουθήσει. Πριν λίγες ημέρες με κάλεσε η Εφορία για να με ρωτήσει αν αποδέχομαι την κληρονομιά του.

''Έχει γυναίκα και παιδιά'' είπα. ''Γιατί ρωτάμε εμένα;''

''Τα παιδιά ανήλικα και η σύζυγος δεν αποδέχθηκε την κληρονομιά του''

Τα ‘χασα. Μα τι λένε;

''Γιατί;''

''Γιατί όταν αναλάβετε ό,τι κληρονομήσατε θα αναλάβετε και όλες τις ευθύνες των πράξεών του''

Τότε  ήταν  που  σάστισα. Ποιες ευθύνες; Τι απορρέει από την αποδοχή κληρονομιάς; 

 Οι σκέψεις του έγιναν  γράμματα πάνω στο μαυροπίνακα των ματιών του. ''Μου εξήγησαν...''

'' Ο αδελφός σας ελέγχθηκε  από την Υπηρεσία Οικονομικού Εγκλήματος''. 

Σιγή χωρίς καν ανάσα... τα μάτια ορθάνοιχτα και το στόμα προσπαθούσε να ρουφήξει αέρα.

 ''Εμπλέκεται   σε σκάνδαλα  πολλών εκατομμυρίων με εικονικές εταιρείες και offshore. Του είχε επιδοθεί ειδοποίηση για ανάκριση. Αλλά η είδηση του θανάτου του ήλθε αντ' αυτού''. 

''Κόντεψα να σωριαστώ.  Το σοκ ήταν μεγαλύτερο από το σοκ του χαμού του. Έμαθα όλα όσα τον αφορούσαν. Τώρα καταλάβαινα  την αιτία θανάτου του. Την ίδια ημέρα είχε πάρει ειδοποίηση για να παρουσιαστεί στον ανακριτή. Και δεν άντεξε, γιατί ήξερε....  Καταλαβαίνετε;   Η μισή εταιρεία του ανήκε.  Η οικογένειά του έπαψε να μου μιλά λες και ήξερα. Λες και ήμουν υπαίτιος... Επειδή ήμουν αδελφός του;  Ο ανακριτής επίσης με ανέκρινε. Δεν είχα ιδέα. Δεν είχα καταλάβει το παραμικρό. Και φυσικά δεν αποδέχθηκα την κληρονομιά του. Τώρα θα πρέπει να πουληθεί το σπίτι του, το εξοχικό του, ό,τι καταθέσεις έχει θα δεσμευτούν, αλλά θα πουληθεί και η μισή εταιρεία για να πληρωθούν όλα όσα θα επιβληθούν''

Χείμαρρος η διήγησή του.Ψίθυρος η φωνή του. Η ανάσα του γρήγορη.  Φαινόταν να ξαναζεί   όσα τον πλήγωναν...

''Ο αδελφός μου...ο δικός μου αδελφός ήταν κάποιος άλλος. Δεν τον ήξερα. Δεν ήξερα το άλλο μου μισό. Κατέστρεψε τον εαυτό του και την οικογένειά του αλλά και εμένα.  Σήμερα μπήκε εμπειρογνώμονας για τα ελέγξει την εταιρεία.  Από εκείνη την ώρα περπατώ... ούτε ξέρω πού βρίσκομαι, ούτε τι θα γίνει παραπέρα. Η ζωή έπαψε να είναι πια η ίδια. Και ο αγώνας για να ξεπεράσουμε το χαμό του    αλλάζει χρώμα και μέγεθος. 

Ο δικός μου αδελφός... δεν το πιστεύω... ''επανέλαβε ξανά και τα δάκρυα, σαν τις σταγόνες της μπόρας που μαινόταν δυο βήματα παραπέρα, ξεχύθηκαν  επιτέλους να  ξεπλύνουν την απογοήτευση, τον πόνο, το χαμό.

Τα δάκρυα έγιναν λυγμοί όταν μια αγκαλιά τον έσφιξε δυνατά με την οσμή της φωτιάς αλλά και του κρασιού  να του καίει τα ρουθούνια.

Μια αγκαλιά που μετέτρεψε  τους λυγμούς σε λύτρωση μουσκεύοντας το παλτό που έπεφτε μεγαλύτερο στο σώμα του μεσήλικα!

Aυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #3 που διοργανώνει η Μαίρη  μας με τη ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ της.

Την σκυτάλη παρέλαβα με την εικόνα της Αννέτας μας και με την υποχρεωτική λέξη ''αγκαλιά''.

Ελπίζω να μην κουραστήκατε διαβάζοντας, γιατί μετά την κατάργηση του ορίου των λέξεων, λίγο πριν τη συμμετοχή μου, από τη Μαιρουλίτσα μας, έπαψα να μετράω. Και χάρηκα πολύ γι αυτό ( Εξ ου και το Μαιρουλίτσα!)

Προσπάθησα να περάσουν οι ημέρες για να αναρτήσω, για να ηρεμήσουν λίγο οι επόμενες και να ξεκουραστούν από το ''τρέξιμο'' οι προηγούμενες.

Είχα λοιπόν κάποιες εμπνεύσεις. Μάλιστα η μία είναι και χιουμοριστική και θα την αναρτήσω εκτός Σκυτάλης κάποια στιγμή. Προτίμησα αυτό το διήγημα ως επίσημη συμμετοχή, γιατί με την ιστορία του δείχνει αυτό που ''πήρα'' από την εικόνα, δηλ την αξία της αγκαλιάς και τη διαφορετικότητα. Ήθελα ο ήρωάς μου να έχει κάποιο μεγάλο, για εκείνον, πρόβλημα (γιατί στα προβλήματα αξίζει πιο πολύ η αγκαλιά), αλλά η αγκαλιά να του δοθεί από διαφορετικούς συνανθρώπους μας, στερημένους και περιθωριοποιημένους. Ήθελα,   για να φανεί η αξία της αγκαλιάς, το πρόβλημα να μην προκαλεί οίκτο, ούτε παρηγοριά που θα δινόταν από όλους μας. Έχει αξία η αγκαλιά, όπως πιστεύω, γιατί δόθηκε για ένα πρόβλημα που θα μπορούσε κάλλιστα να προκαλέσει και συναισθήματα θυμού ή ικανοποίησης εξαιτίας  συναισθήματος εκδίκησης των απόρων  απέναντι στον οικονομικά ευκατάστατο  (σκεφθείτε πώς θα μπορούσε να φανεί στους άστεγους το πρόβλημα : απατεώνας αδελφός, οικονομικές ατασθαλίες οικονομικά ευκατάστατων ανθρώπων, οδυρμός και πόνος γιατί πιθανόν να χαθεί η βάση της καλής ζωής κλπ).

Ευχαριστώ Αννέτα μου για την εικόνα σου και ελπίζω να σε ικανοποίησε η συμμετοχή μου.

Δίνω τη σκυτάλη στον Γιάννη μας  με τη  λέξη -κλειδί ''ΑΠΑΤΗΛΟΣ/Η/Ο'' και με την εικόνα:

pixabay

  Καλή επιτυχία Γιάννη!