Φθινόπωρο! Σεπτέμβριος !Τα σχολεία άνοιξαν!
Πρώτη μέρα στο σχολείο. Πρώτη φορά σε σχολείο. Πρώτη τάξη.
Πόσος φόβος, πόσο άγχος, πόση ανασφάλεια!
Η μαμά με κρατούσε από το χεράκι μου. Κι εγώ της το έσφιγγα πολύ, μήπως και φύγει και τότε εγώ θα...χαθώ!
Κι άλλα παιδάκια, κι άλλες μαμάδες στην αυλή. Η δική μου η μαμά, προσπαθούσε να με κάνει να γνωριστώ με άλλα συνομήλικα παιδάκια. Δυο τρεις κουβέντες και χωρίζαμε.
Μόνη σαν χαμένη κοιτούσα ολόγυρα.
Χτύπησε το κουδούνι, θα κάναμε σειρές και Αγιασμό. Μετά θα μπαίναμε στην τάξη μας. Τα μεγαλύτερα παιδιά ήξεραν αμέσως τι να κάνουν. Τα πρωτάκια ήταν ένας σωρός με χεράκια απλωμένα στις μαμάδες που απομακρύνονταν στην άκρη της αυλής.
Κοίταξα τη μαμά μου στα μάτια. Να πάρω δύναμη, να νιώσω ότι δεν είμαι ολομόναχη. Η δασκάλα της πρώτης τάξης έκατσε μπροστά στο μπουλούκι των 6άχρονων καθοδηγώντας τα να κάνουν σειρά από τρία παιδιά τη φορά. Χωριστά τα κορίτσια, χωριστά τα αγόρια.
Με έσπρωχναν θυμάμαι και όλο πιο πίσω βρισκόμουν. Κάποια στιγμή ένοιωσα ένα σκούντημα στον ώμο.
-Κοριτσάκι πώς σε λένε;
-Άννα, εσένα;
-Κατερίνα. Θες να γίνουμε φίλες;
-Αμέ! είπα αμέσως, χαρούμενη, μια και η νέα μου φίλη θα έδιωχνε τη μοναχικότητά μου μακριά, αλλά και θα με έκανε να νιώθω άτρωτη από τα σπρωξίματα
Η Άννα και η Κατερίνα. Η ξανθομαλλούσα 6αχρονη με τη μελαχρινή, λίγο πιο ψηλή νέα της φίλη και συμμαθήτρια θα γίνονταν αχώριστες. Ως τα σημερινά χρόνια.
Άρχισε ο Αγιασμός...Χαλάρωσα. Σαν να μεγάλωσα, σαν να ένιωσα σπουδαία που έκανα τα πρώτα μου ανεξάρτητα βήματα.
Μετά μπήκαμε στις τάξεις. Το θυμάμαι... χέρι- χέρι με την Κατερίνα να κάτσουμε μαζί να πιάσουμε θρανίο.
Θρανία μεγάλα, μονοκόμματα, θέση και κάθισμα ενωμένα που κάθονταν και τρεις μαθητές μαζί.
''Πρώτο πρώτο θρανίο να βλέπουμε στον πίνακα'' είπα, θυμούμενη τη συμβουλή της μαμάς.
-Α όχι, πηγαίνετε πιο πίσω, εδώ θα κάτσει η κόρη μου με τη φίλη της, μας είπε μια μητέρα.
Πώς να αντικρούσεις μια μαμά; Και γιατί δεν ήλθε η δική μου μαμά στην τάξη; με έπιασε το παράπονο!
Στη δεύτερη σειρά λοιπόν και δεν πειράζει. Ως ότου μια άλλη μητέρα μας έσπρωξε γιατί ''αυτό το θρανίο είναι πιασμένο''.
Βρεθήκαμε στην τέταρτη σειρά. Καλά ήταν, βλέπαμε και στον πίνακα και δεν μας έβλεπε και η δασκάλα αν κάναμε τη ζαβολιά μας. Όλα αυτά βέβαια τα είπαμε στο τέλος της χρονιάς που κάναμε τον απολογισμό μας και υποσχεθήκαμε ότι και στη δευτέρα τάξη στο τέταρτο θρανίο θα κάτσουμε.
Μας μοίρασαν βιβλία. Τα πρώτα μου βιβλία, τα ξεφύλλιζα και προσπαθούσα να συλλαβίσω ό,τι ήξερα. Ό,τι είχα μάθει στην προσχολική μου ηλικία.
Και αναγνωστικό, και Αριθμητική και Πατριδογνωσία. Μεγάλωσα , το αποδεικνύουν και τα βιβλία. Δικά μου είναι τώρα, σκέφτηκα. Μου τα χαρίζουν γιατί μεγάλωσα, εγώ θα τα διαβάζω, εγώ θα μάθω ό,τι γράφουν.
''Πω πω πω πόσο μεγάλωσες'' μου είπε η μαμά και ο μπαμπάς όταν είδαν τα βιβλία.
Τι ωραία που χώραγαν στην καινούργια μου τσάντα!
Πόσο βαριά ήταν τώρα η τσάντα μου!
Και πού θα έμπαινε το κολατσιό μου; Η κασετίνα μου; Τα τετράδια; Νέο άγχος, νέα προβλήματα για το μικρό μου μυαλουδάκι.
Να τα ντύσουμε με μπλε κόλα και να βάλουμε ετικέτα, αλλά να μη γράψουμε τίποτε επάνω, είπε η δασκάλα. Μας είπε πολλά, αλλά...πού είναι η μαμά; Θα τα θυμάμαι άραγε;
Και μας έδωσε ένα φύλλο χαρτί για να αγοράσουμε όσα έγραφε.
Και αυτά τα πολλά θα έμπαιναν στην τσάντα μου;
Πόσο μεγάλωσα αφού μπορώ να σηκώνω τόσο βάρος!!!
Πρώτη μέρα στο σχολείο
Πρώτη μέρα, υπεύθυνη της ζωής μου
Πρώτη μέρα που συνειδητοποίησα ότι δεν με πειράζει να μην κρατάω το χέρι της μαμάς.
Κι όταν άρχισαν τα μαθήματα μετά από λίγες μέρες, θυμάμαι τη δασκάλα μας να μας σηκώνει όρθιους, ένα- ένα παιδί, να μιλήσουμε με δικά μας λόγια για το Φθινόπωρο!!
''Το φθινόπωρο έχουμε τα πρωτοβρόχια ....'' ξεκίνησα να λέω και η φωνούλα μου έβγαινε σιγανή, αλλά σιγά σιγά δυνάμωνε μια και το κεφάλι της δασκάλας έγνεφε καταφατικά σημάδι ότι τα πήγαινα καλά.
Πρώτη τάξη του Δημοτικού!
Σε θυμάμαι σαν να είναι τώρα!
Παίρνει μέρος στο δρώμενο της Μαρίας Νικολάου στο blog ''Το κείμενο '' ''Ιστορίες του φθινοπώρου''
Καλημέρα Αννουλα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολυ όμορφη και τρυφερή η συμμετοχή σου στο δρώμενο!
Εκπληκτικό κείμενο και εξαιρετικές οι φωτογραφίες που το συνοδεύουν!
Με πηγες πίσω,στα ομορφα μαθητικά μου χρονια,με το αγαπημένο αλφαβητάρια της πρώτης δημοτικού,που χαίρομαι να το διαβάζω στον εγγονό μου,όταν ερχεται Ελλάδα! Τα ίδια θρανία και η μπλε μαθητική ποδιά! Υπέροχα χρονια ζήσαμε!
Νασαι καλα φίλη μου!! Καλη συνέχεια!! Πολλα φιλάκια!!!
Ναι βρε Δήμητρά μου την ξέχασα την ποδιά...χαααααχα.
ΔιαγραφήΝαι ήταν υπέροχα ήταν ξέγνοιαστα και πιο αγνά πιστεύω από ότι σήμερα
Ναι σαι και εσύ καλά να διαβάζεις από το αλφαβητάρι σου
Φιλιά πολλά
Τι όμορφη και νοσταλγική ιστορία, μπράβο, Άννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που σου άρεσε Πίπη μου. Με έπιασαν οι νοσταλγίες...χααχαα Σ'ευχαριστώ πολύ
ΔιαγραφήΜας πήγε πολύ πίσω. Όμορφα χρόνια, μα και δύσκολα θα έλεγα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚάθε εποχή έχει την ομορφιά της.
Σ΄ευχαριστώ πολύ Άννα μου!
Τι εννοείς Μαιρούλα με το ''πολύ'';; Πίσω ναι αλλά το πολύ με απέλπισε χιχιχιχι
ΔιαγραφήΦυσικά καθε εποχή είναι όμορφη απλά η πρώτη φορά στο σχολείο για το κάθε παιδί, σε όλες τις εποχές,είναι αξέχαστη
Κι εγώ σ'ευχαριστώ Μαίρη μου για την ευκαιρία
Υπέροχη ιστορία! με έκανε να σκεφτώ πως με περιμένουν πολλές όμορφες, μοναδικές στιγμές με τη κόρη μου, αν και έχουμε πολύ μέλλον ακόμη πριν πάει σχολείο. Φιλιά πολλά!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την μου Σε περιμένουν σίγουρα όμορφες στιγμές και για την κόρη σου που θα είναι η πρωταγωνίστρια θα είναι αξέχαστες στιγμές. Και μη λες έχουμε μέλλον. Εμένα μου φαίνεται σαν να ήταν χθες...
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά
Τί όμορφα που τη διηγήθηκες τη δική σου πρώτη μέρα στο σχολείο Άννα!
ΑπάντησηΔιαγραφήΓύρισες πίσω και έγινες πάλι εκείνο το κοριτσάκι των έξι ετών και μας μετέφερες όλα τα συναισθήματα που ένιωσες τότε. Εμένα με συγκίνησε ιδιαίτερα το δέσιμο που είχες με τη μαμά σου και ο απλός, παιδικός τρόπος που μας το έδωσες να το καταλάβουμε.
Πολύ τρυφερή και καλογραμμένη η φθινοπωρινή σου ιστορία!
Πολλά φιλιά και στη μικρή και στη μεγάλη Άννα :)
Ναι Μαρία μου δεν ξεχνώ την πρώτη μου φορά στο σχολείο. Έντονα συναισθήματα, ίσως και πάντα φέρνουμε στη μνήμη μας και στις συζητήσεις μας εκείνη την πρώτη φορά και έχει χαραχθεί πια καλά.
ΔιαγραφήΑ πάνε δυο χρόνια που έφυγε από τη ζωή η μαμά μου Μαράκι μου και πάντα ήμαστα πολύ δεμένες. Φίλες-μαμά-κόρη. Αυτό ήμασταν και ακόμη μου λείπει πάρα πολύ
Σ'ευχαριστώ μάτια μου
Η μικρή και η μεγάλη Άννα σε φιλούν πολύ πολύ
Αχ βρε Αννούλα μου με τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις σου !
ΑπάντησηΔιαγραφήπου μας πήγες τώρα βρε κορίτσι μου ! και αυτές οι εικόνες σου !
Τα παλιά θρανία, η ξυλόσομπα στην τάξη, ο Πίνακας, η δασκάλα στο έδρανο.
Πρώτη Δημοτικού, πρωτάκι πήγα στα 1967 !!! Ναι...! Τι χρόνος Θεέ μου...! και κατά τα μέσα Απρίλη ξέρεις ....χούντα !!!
Δεν υπήρχε σχολείο. Μια παλιά πολυκατοικία ήταν ...προσαρμοσμένη σε σχολείο. Τι χρόνια έτσι ;
Με ποδιές και τα αγόρια λέμε !!!
Με συγκίνησες κορίτσι μου.
Όμορφο Φθινόπωρο να έχεις.
Μια βόλτα στο χθες Γιάννη μου σας πήγα...για μένα είναι μόλις χθες ξέρεις.
ΔιαγραφήΕσύ πρωτάκι μέσα σε χρονιά χούντας; Ω Θεέ μου...γι αυτό απέκτησες όμως αγωνιστικό πνεύμα.
Πω πω πολυκατοικία ναι πω πω εγώ κανονικό σχολείο δόξα το Θεό. Χρόνια που πέρασαν Γιάννη μου και ορισμένες φορές λέω είναι πιο καλά τώρα άλλες όμως πιστεύω ότι ήταν καλύτερα τότε
Ποδιές τα αγόρια!!!!!!!!!! Ναι τι μου θύμισες!!!
Καλά να μου είσαι Γιάννη μου
Τι όμορφο πισωπάτημα Αννούλη μου τότε που όλα ήταν φτωχά αλλά με μια γλύκα. Να είσαι καλά! Φιλιά πολλά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕ ναι Βιργινία μου με έπιασαν οι αναμνήσεις...
ΔιαγραφήΦιλιά πολλά μάτια μου
Α με τόνο στη νοσταλγική - φθινοπωρινή ιστορία σου, Άννα μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤη θυμάμαι κι εγώ την πρώτη μέρα: ήμουν τόοοοσο χαρούμενη! Και ανυπομονούσα να αρχίσουμε!!!!
φιλιά!
Αλεξάνδρα μου η πρώτη μέρα στο σχολείο τουλάχιστον σε όσους ξέρω εγώ έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη τους. Ανυπομονούσες έτσι; Ε ναι πρώτη μέρα και βιαζόμασταν...μετά που πέρασαν τα χρόνια ανυπομονούσες πάντα;
ΔιαγραφήΦιλάκια κι από εμένα
Υπέροχη ιστορία αναμνήσεων σημαντικών για όλη τη ζωή σου, Άννα και άλλες εποχές. Από το πρώτο θρανίο στο τελευταίο... μα τι μαμάδες είναι αυτές: "Το δικό μου παιδί κι άλλο δεν υπάρχει!". Σωστή η δική σου μαμά... σε δίδαξε με τον τρόπο της, να στηρίζεσαι στα δικά σου πόδια. Μακάρι να ήταν έτσι όλες οι μαμάδες, ιδιαίτερα σήμερα που η υπερ προστατευτικότητα καταστρέφει γενιές παιδιών...!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που τη βρήκες ωραία την ιστορία αναμνήσεων μου. Και ως δάσκαλος η γνώμη σου είναι βαρύνουσα. Ναι οι μαμάδες υπερπροστατευτικές φέρονται άσχημα έτσι στα άλλα παιδιά. Σαν να είναι αρένα η τάξη. Α η δική μου μαμά πάντα έλεγε ότι ο χώρος του σχολείου είναι και μάθημα ζωής και θα μάθει το παιδί να τα βγάζει πέρα μόνο του.
ΔιαγραφήΝα σαι καλά και σ'ευχαριστώ
ΓΕΙΑ ΣΟΥ ΑΝΝΑ.ΕΙΜΑΙ Η ΜΑΡΙΑ ΠΛΑΤΑΚΗ ΤΩΡΑ ΑΚΟΥΛΟΥΘΩ ΤΟ BLOG ΣΟΥ.ΤΟ BLOG MOY ΕΙΝΑΙ ΤΟ TRAVEL IN LITTERATYRE
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου καλησπέρα. Δεν μου δίνεις τη διεύθυνση ακριβώς του blog σου μόνο την ονομασια και δεν μπόρεσα να το βρω. Αν θες γράψε μου ακριβώς τη διεύθυνση όπως τη γράφει όταν ανοίγεις το μπλογκ σου ψηλά στη μπάρα. Εντάξει; Ευχαριστώ που με ακολουθείς.
ΔιαγραφήΑΝΝΑ ΚΑΛΗΣΠΕΡΑ Η ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ BLOG ΕΙΝΑΙ mariaplatakegmai.blogsrot.com.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜαρία μου το πατάω και δεν μου βγάζει μπλογκ. Για κάνε και εσύ σ'αυτήν τη διεύθυνση που μου έδωσες δεξί κλικ επάνω να σε πάει να δεις τι ανοίγει...και πες μου.
ΔιαγραφήΑΝΝΑ ΠΑΤΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ G+ ΚΑΙ ΠΑΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΙΑΣ ΕΛΕΝΑΣ ΚΑΙ ΘΑ ΜΠΕΙΣ ΣΤΟ BLOG ΜΟΥ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕντάξει σε βρήκα Μαρία μου. Θα τα λέμε πλέον
ΔιαγραφήΣ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
Ένα κείμενο γεμάτο τρυφερότητα και νοσταλγία που ακουμπά στη ψυχή μας φέρνοντας στο νου την πρώτη μέρα στο σχολείο αρχής γενομένης με την πρώτη δημοτικού.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ΄58 Άννα μου οι βρεφονηπιακοί, το προνήπιο ή οι παιδικοί για την επαρχία (πόσο μάλλον για το χωριό) ήταν πολυτέλεια. Έτσι στα 6 μας χρόνια καλούμασταν να κάνουμε το μεγάλο βήμα να αποχωριστούμε δηλ. για πρώτη φορά το σπίτι και να βρεθούμε σε ένα περιβάλλον με κανόνες, με τα μη και τα πρέπει, με απαγορεύσεις και περιορισμούς. Την πρώτη μέρα ο φόβος για το άγνωστο ήταν το πιο έντονο συναίσθημα και μετά λίγο αμηχανία, λίγο αγωνία, λίγο περιέργεια μέχρι δειλά-δειλά να συνηθίσουμε.
Πάντα βέβαια ο δάσκαλος είχε τον κύριο ρόλο για την προσαρμογή. ΤΟΤΕ οι περισσότεροι δάσκαλοι επέλεγαν συνειδητά και με αίσθημα ευθύνης να ασχοληθούν με το επάγγελμα από αγάπη για τα παιδιά. ΣΗΜΕΡΑ (με ελάχιστες εξαιρέσεις) οι δάσκαλοι είναι απλά δημόσιοι υπάλληλοι.
Πιστεύω πως την ίδια αγωνία είχαμε σαν πρωτάκια, σαν μαμάδες αλλά και σαν γιαγιάδες. Πάντως όπως και να 'χει όμορφα χρόνια και σε ευχαριστούμε που μας γύρισες πίσω. Καλό βράδυ...Φιλιά!!
Αννίκα μου άλλαξαν οι εποχές. Και σήμερα όμως η πρώτη μέρα στο σχολείο στην πρώτη τάξη, σε νέο περιβάλλον πιο υπεύθυνο, είναι σημαντικό για τα 6άχρονα. Πάντα η πρώτη φορα μένει αξέχαστη.
ΔιαγραφήΝαι ο δάσκαλος παίζει σημαντικό ρόλο τον μεγαλύτερο όπως λες.
Σ'ευχαριστώ κι εγώ για το όμορφο σχόλιό σου
Να σαι καλά
Φιλάκια
Τι καλά Άννα μου που μας έγραψες για την πρώτη σου μέρα στο σχολείο και χαίρομαι που ήταν τόσο όμορφη, γι αυτό εξ' άλλου και θα θυμάσαι τόσες λεπτομέρειες σε όλη σου τη ζωή!
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι δικιές μου είναι θολές γιατί ήμουν στην Πόλη (Τουρκία) και το Ελληνικό σχολείο (Ζάππειο!) δεν είχε την κατάλληλη ατμόσφαιρα για ένα κοριτσάκι πεντέμισι χρονών, θυμάμαι μόνο τη στολή και πως δεν καταλάβαινα τίποτα...
ΑΦιλάκια πάντα τρυφερά! :)
Πολυταξιδεμένο μου εσύ, σημαντικό ρόλο έπαιζε και το ότι ήσουν σε ξένη χώρα. Σημαντικό ότι δεν ήταν η ατμόσφαιρα τέτοια που να έχεις καλές εντυπώσεις.
ΔιαγραφήΞέρεις Στεφανία μου πιστεύω ότι οι σχολικές στιγμές-αρα και η πρώτη φορά στο σχολείο- αφήνουν θετικά ή αρνητικά σημαδια στα παιδιά. Γι αυτό πρέπει να είναι όμορφη η πρώτη φορά.
Να σαι καλά μαγισσούλα μου
Φιλάκια
Υπέροχη η ιστορία σου Άννα μου με άγγιξε βαθιά και μου θύμισε και τις δικές μου στιγμές σαν πήγα για πρώτη φορά στην πρώτη! Πω πω συναισθήματα που μου ξύπνησες! Κι αυτό το σύνδρομο με τα πρώτα θρανία το έχουν πολλές μητέρες που ξεχνούν πως και τα άλλα είναι παιδάκια και έχουν την ίδια τρυφερή ψυχούλα με το δικό τους παιδί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα είσαι καλά και πολλά φιλιά!
Σ'ευχαριστώ Μαίρη μου. Αυτή η πρώτη φορά στην πρώτη τάξη μένει αποτυπωμένη στο νου στους περισσότερους απο μας. Ναι πολύ υπεπροστασία των μαμάδων και βλάπτει. Έτσι είναι όπως τα λες
ΔιαγραφήΝαι σαι καλά
Όνειρα γλυκά
Αννα μου το κείμενο σου είναι γεμάτο τρυφερότητα και γλυκιές αναμνήσεις !!! Χαίρομαι που θυμάσαι τόσο πολύ εκείνη την πρώτη μέρα !! Εγώ δεν έχω αυτές τις μνήμες αφού πήγαινα σε ισπανικό σχολείο , με την Ελληνική γλώσσα στο σπίτι και με τη δασκάλα να με μαλώνει για τις μπερδεμένες μου λέξεις !!! Σε φιλώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Νικόλ μου. Δύσκολα να κρατήσεις μνήμες αν δεν είσαι στο περιβάλλον σου και αν είσαι σε ξένο σχολείο που είναι και άλλες οι συνήθειες. Ναι εγώ κρατώ τις αναμνήσεις αυτές ίσως γιατί τις αναπαράγουμε με τη φίλη μου πολλές φορές. Ξέρεις, του στυλ ''θυμάσαι τότε...θυμάσαι εκείνο...θυμάσαι το άλλο..'';
ΔιαγραφήΝα σαι καλά Νικόλ μου και έχεις αναμνήσεις που σίγουρα θα χαμογελάς οταν τις ανασύρεις πχ που μπέρδευες τις λέξεις ε; Όσο και αν σε μάλωνε η δασκάλα --κακώς βέβαια--θα χαμογελάς σήμερα
Φιλιά πολλά
Ωωω τι όμορφο και νοσταλγικό κείμενο, μου θύμησες και τα δικά μου χρόνια εννοείται και χαίρομαι που λες ότι είστε ακόμα φίλες με τη μικρή τότε Κατερίνα !!! Κι εγώ έχω φίλες κοντά 60 χρόνια τώρα.....
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο Άννα, πολύ ωραίες περιγραφές και πολύ όμορφες και οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο !!!
Να είσαι καλά !!!!
Νοσταλγία με έπιασε Ράνια μου. Ναι και εγώ έχω φίλες από τα μικρά μου χρόνια και μάλιστα από όταν ήμουν 8 μηνών χαχαχαα
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ
Καλή σου μέρα όλη μέρα
Περνώντας από τα δρομάκια της Πλάκας, έξω από ένα μικρό μουσείο, μπορείς να διακρίνεις σε ένα ημιϋπόγειο την τάξη που είναι (πιστεύω) στην πρώτη σου φωτογραφία. Πάντα κοντοστέκομαι, αυτή η τάξη είναι η τάξη μου, σκέφτομαι, είναι το δημοτικό μου, η τσάντα μου, το θρανίο μου, η κυρία Δήμητρα και ο πίνακας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου εμπλούτισες τη ματιά μου σήμερα, Άννα. Τώρα ξέρω πως ήμασταν συμμαθητές και η νοσταλγία δεν είναι μόνο δική μου..
Η τάξη παραμένει η τάξη μου. Με πιο πλούσιο παρουσιολόγιο, απλώς.
Πολλά φιλιά
Ναι αυτή είναι η φωτογραφία Διονύση από το μουσείο. Μουσειακό είδος οι αναμνήσεις μας χαχαχαχα
ΔιαγραφήΩραίες εποχές, χαίρομαι που σου θύμισα εκείνες τις στιγμές
Να σαι καλά καλέ μου συμμαθητή
Φιλιά πολλά
Αχ ποσο συγκινητικη αναρτηση! Νομιζω μας ταξιδεψες ολους πολλα χρονια πισω, στην ανεμελια των μαθητικων μας χρονων!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝοσταλγία με έπιασε. Και οι αναμνήσεις μας φέρνουν συγκίνηση μετά τόσα χρόνια.Σ'ευχαριστώ πολύ να σαι καλά
ΔιαγραφήΟσο και να προσπαθώ ..εχουν περασει και εκατό χρονια Αννιώ μου δεν θυμαμαι την πρωτη μου μερα στο σχολείο θυμαμαι μονο οτι ήμουν και το πιο μικροκαμομενο κοριτσακι...μεχρι να τελειωσω το δημοτικο.. ημουν στην σειρα παντα τελευταια...και η χαρα μου ήταν να κανουμε μεταβολη να είμαι πρωτη..χα..χα..
ΑπάντησηΔιαγραφήομως θυμαμαι τις πιο μεγαλες ταξεις π.χ. πεμτη εκτη εκει που βρήκα και την πρωτη μου φιλη που η φιλια αυτή δεν ευοδώθηκε γιατι στην εκτη ταξη ο πατερας της που ηταν στρατιωτικός (ακου συμπτωση) πηρε μεταθεση για την Κρήτη....και κοιτα να δεις που εγινε για μενα η δευτερη πατριδα μου δεν θυμαμαι πια το επιθετο της να την εψαχνα..μονο οτι την ελεγαν Μαρία.
Αχ..τι μου θύμησες Αννιω μου πολύ ομορφη Φθινοπωρινη αναδρομη...να περνας ομορφα φιλη μου φιλακιααα!!
Α ήθελες μεταβολή να κάνει η σειρά έτσι; Να είσαι πρώτη χαχααα καλύτερα βρε Ρούλα μου πίσω πίσω να παρλάρεις με την ησυχία σου.
ΔιαγραφήΠολλές φιλίες χάθηκαν με το πέρασμα των χρόνων. Στρατιωτικός πατέρας όμως σημαίνει ότι κάθε τόσο θα έπαιρνε μεταθέσεις. Τι κρίμα και για την ίδια τη Μαρία να μην μπορεί να κρατήσει φιλίες!!!
Νοσταλγία Ρούλα μου τι άλλο;;
Φιλιά πολλά
<3 :)
Διαγραφή😊 😊 😊
ΔιαγραφήΠολύ όμορφο το κειμενό σου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλάκια ...
Ευχαριστώ Μαρία Έλενα. Και έλαβα το δώρο σου Θα κάνω ανάρτηση προσεχώς Φιλιά
ΔιαγραφήΥπέροχο, νοσταλγικό, τρυφερό... Φαντάζομαι τα συναισθήματα των παιδιών είναι και σήμερα πάνω-κάτω τα ίδια, παρά την εξέλιξη των πραγμάτων. Φθινοπωρινές ιστορίες λοιπόν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΆκου τώρα ένα παράξενο. Για κάποιο λόγο που μου διαφεύγει θυμάμαι την πρώτη μέρα στο Γυμνάσιο κι όχι στο Δημοτικό! Με λεπτομέρειες, όχι αστεία. Τι να πεις; Θα ρωτήσω τη μαμά μου, μήπως θυμάται εκείνη. Με έβαλες σε σκέψεις βραδιάτικα!
Φιλάκια, μικρό μου πρωτάκι, και συγχαρητήρια για τη συμμετοχή! :)
Ναι και εγώ έτσι πιστεύω Φακίδα μου τα συναισθήματα είναι τα ίδια περίπου σε όλες τις εποχές. Αλλά δεν θυμάσαι ούτε εσύ την πρώτη σου μέρα σαν πρωτάκι; Τι να πω; Στο Γυμνάσιο τα θυμόμαστε φυσικά σαν πιο μεγάλα παιδιά. Για ρώτα τη μαμά και πες μου ναι;
ΔιαγραφήΦιλάκια και σε σένα
Καλημέρα Άννα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Γεωργία μου!!! Γλυκιά και όμορφη να είναι!!!
ΔιαγραφήΆλλες εποχές κι άλλα έθιμα. Κι όσο διάβαζα την νοσταλγική σου ιστορία, συνειδητοπούσα πόσο πιο απλή και χαρούμενη ήταν αυτή η εποχή. Δίχως γκατζετάκια και τσάντες με ροδάκια, αλλά μονάχα με την αθωότητα και την αμεριμνησία των παιδικών μας χρόνων. Υπήρχαν βέβαια και τότε αυτές οι "καλομαμάδες" που επεμβαίνανε στη διάταξη των θρανίων, και προφανώς στις ζωές των παιδιών τους γενικότερα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχη αναδρομή και ιστορία Άννα μου!
Ναι Μαρία μου κι εγώ πιστεύω ότι ήταν τότε πιο απλή εποχή πιο αγνή και χαρούμενη όντως. Σήμερα πολλά έχουν και θέλουν τα παιδιά αλλά ευχαριστημένα δεν είναι.
ΔιαγραφήΝαι αυτές οι μαμάδες...μη νομίζεις και σήμερα υπάρχουν. Πολλές υπερπροστατευτικές που τα παιδιά τους είναι πάνω από όλα τα άλλα...τι να πεις;
Σ'ευχαριστώ Μαράκι μου
Τρυφερή,νοσταλγική ανάμνηση Αννούλα μου η πρώτη φορά στην Τάξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι εμένα η μαμά μου με πήγε και μάλιστα καθυστερημένα. Τα παιδιά είχαν ήδη μπει στην Τάξη.
Θυμάμαι ακόμη τον σωματότυπο-ελαφρώς γυρτό- της δασκάλας ...Αλλά θυμάμαι και τον ...αέρα με τον οποίο εισέβαλα στην Τάξη .Δεν έτρεξε τίποτα σου λέω...τέτοιο θράσος. Ε, αυτός ο αέρας,δεν με εγκατέλειψε σε όλα μου τα μετέπειτα παιδικά χρόνια ,την εφηβεία μου και βάλε....
Εδώ και κάμποσα όμως,ισχυρίζομαι πως δεν μου πήραν και πολλά τα χρόνια που πέρασαν, ΜΟΝΟ τον αέρα μου ...Αυτόν δεν τον βλέπω πιά ούτε εγώ ούτε οι άλλοι...
Τι να σου πω τώρα κορίτσι άτακτο ; Με έβαλες στο μελαγχολικό κλίμα της αυτοδιάγνωσης.
Φιλιά.
Νοσταλγία με έπιασε Λυγερή μου. Και με αέρα μπήκες έτσι; Καλός ο αέρας, το θράσος που λες...καλό θα σε βοήθησε πολύ στη ζωή σου. Σήμερα καταλάγιασε ίσως. Δεν χάθηκε ο αέρας πιστεύω ίσως κέρδισες ό,τι ήθελες ως στόχο να επιτύχεις. Ίσως να μην σου χρειάζεται πια. Ίσως να έγινε ένα με την προσωπικότητά σου και να μην είναι εμφανής. Ίσως πλέον να μην είναι αέρας θράσους αλλά γνώση και δύναμη.
ΔιαγραφήΌχι δεν θέλω να μελαγχολείς. Η αυτοδιάγνωση πάντα υπάρχει και γίνεται αλλά όχι με μελαγχολική διάθεση. Ξέρεις, νομίζω ότι δεν έφυγε ο αέρας σου απλά η μελαγχολία που δεν είχαμε τα νεότερα χρόνια μας τον καλύπτει συχνά πυκνά. Τι λες;
Φιλιά πολλά
Άννα μου πόσο τρυφερή και συγκινητική η ιστορία σου...και πως να μην είναι αφού περιγράφει όμορφες αναμνήσεις; Εκείνες οι μαμάδες λίγο σκίασαν την ομορφιά, αλλά έχουμε αντισώματα για τις μέγαιρες όλων των εποχών θέλω να πιστεύω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά!
Αυτές οι μαμάδες Μαρία μου.... τις θυμάμαι ακόμη. Και συνέχιζαν και τα επόμενα σχολικά χρόνια.
ΔιαγραφήΝοσταλγία με έπιασε...και πάντα οι αναμνήσεις είναι συγκινητικές
Σε φιλώ
Υπέροχο κείμενο και ταξιδιάρικη νοσταλγική αφήγηση
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο για άλλη μια φορά Άννα μου
Σ'ευχαριστώ Μαράκι μου πάρα πολύ
ΔιαγραφήΝα σαι καλά
Μέρες σπάω το κεφάλι μου αλλά ούτε στο δημοτικό, ούτε μέχρι την Γ΄βαθμίδα θυμάμαι την 1η μέρα στο σχολείο. Παράξενο; όχι και τόσο, πάντα μου ήταν βαρετές οι πρωτοσυνάξεις αλλά θυμάμαι όλες μου τις ορκομωσίες γιατί εννοούσα κάθε λέξη! ( αφελής ε; ) . Αννούλα μετά από χρόνια στα σχολεία, σου εγγυώμαι πως δεν άλλαξε τίποτα, ούτε στις μαμάδες, ούτε στα συναισθήματα των παιδιών, ούτε στα μεταξύ τους βλέμματα. Η ιστορία σου είναι πίνακας, πραγματικά !
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ τις ορκομωσίες και το τέλος κάθε χρονιάς καλύτερα τα θυμόμαστε Αννέτα μου. Πάντα φεύγει από πάνω μας άλλη μια χρονιά και αφήνει τις δικές της αναμνήσεις. Όχι δεν είσαι αφελής αφού εννούσες κάθε λέξη από τον όρκο σου Μακάρι να ήταν και άλλοι πολλοί τόσο ''αφελείς'' καλύτερος ο κόσμος μας. Συνήθως απλά επαναλαμβάνουμε χωρίς να κατανοούμε.
ΔιαγραφήΝαι τα παιδιά όσα χρόνια και αν περάσουν θα νοιώθουν το ίδιο. Εξάλλου να συναισθήματα γιατί να αλλάξουν στον άνθρωπο;
Σ'ευχαριστώ πολύ
:) σποράκια χαχαχαχα ακριβώς έτσι :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλί
Χαχααχαα σποράκια ναι ναι...εσύ ξέρεις!
ΔιαγραφήΦιλί κι από μένα
τα συγχαρητήρια μου, πρώτα που διοργανώνετε αυτό το διαγωνισμό, κι έπειτα για τις συμμετοχές σας, πολύ μου άρεσε Αννα μου η πρώτη του δημοτικού σου τάξη. Είναι εντυπωσιακό το πόσα θυμάσαι. Και η φίλη σου, τι ωραία που διατηρείτε ακόμη την φιλία σας! Κι όλα εκείνα τα λεπτά και αγνά συναισθήματα του ξεκινήματος, της αρχής, ενός μικρού παιδιού που αν μη τι άλλο πρώτη φορά απομακρύνεται από τους οικείους και περνάει τα δικά του καθημερινά τεστ, γνώσης αλλά και επικοινωνίας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤέλειο!
Καλό σ/κ να έχεις!
Καλώς τον άνεμο που ''φυσάει''!! Σ'ευχαριστώ φίλη μου να είσαι καλά. Ναι ωραία η φιλία να διατηρείται μετά την πάροδο τόσων χρόνων και κάθε φορά να λέμε ''θυμάσαι που...'' χααχαχα
ΔιαγραφήΝα σαι καλά και καλή Κυριακή να έχεις
Μου έμεινε, μια νοσταλγία, μια ζεστασιά κι ένα χαμόγελο στο τέλος Άννα μου. Μπράβο σου για την συμμετοχή σου, είχε αναμφισβήτητα ένα δικό της, ιδιαίτερο χαρακτήρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλό Σαββατόβραδο :)
Σ'ευχαριστώ Μαρινάκι μου. Οι αναμνήσεις οι γλυκές από τα παιδικά μας χρόνια αφήνουν γλυκιά γεύση και χαμόγελα
ΔιαγραφήΚαλή Κυριακή να περάσεις
Τι όμορφο που είσαστε ακόμα φίλες! Ωραίο κείμενο γεμάτο νοσταλγία, μπράβο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΝαι Εύα μου είναι πολύ όμορφο και συγκινητικό να μετράμε τόσα χρόνια φιλίας
ΔιαγραφήΣ'ευχαριστώ πολύ
Καλησπέρα Άννα! Απολαυστικό το κείμενο!(με προβληματισες βέβαια λίγο, γιατί εγω ούτε που θυμάμαι την πρώτη μέρα στο σχολείο... μη σου πω σχεδόν καμία απο την πρώτη δημοτικού!) Να σαι καλά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς την Όλγα μας. Χαίρομαι που σου άρεσε. Ώστε δεν θυμάσαι κι εσύ...ίσως φταίει που θυμάμαι που αναμασάμε αυτές τις αναμνήσεις με τη φίλη μου...ίσως γι αυτό.
ΔιαγραφήΝα σαι καλά
Καλημέρα Άννα μου και καλό μήνα .
ΑπάντησηΔιαγραφήΑχ να γινόταν ένα θαύμα και να γυρίζαμε πίσω σε εκείνη τη μέρα .
Τί φόβος και τί άγχος, αλλά μετά όλα καλά .
Τώρα τα ξαναζουμε με τα εγγόνια μας.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά
Τι καλά που θα ήταν ε; Α όχι σ'εκίνη την ημέρα δεν θα ήθελα να γυρίσω αλλά στα 18 μου ναι θα ήθελα.
ΔιαγραφήΤώρα τα εγγονάκια μας περνάνε τα ίδια μη νομίζεις πάντα σε όλες τις γενιές αυτή η πρώτη ημέρα έχει καθοριστικό ρόλο
Να σαι καλά και καλό σου μήνα
ΥΠΕΡΟΧΟ και νοσταλγικό, Άννα μου. Θυμάμαι ακόμη να κάθομαι σε εκείνα τα θρανία!!!!!!!!! Πολλά φιλιά, φίλη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ αν με πιάσει νοσταλγία γυρνάω πολύ πίσω χιχιχιι Ναι αυτά τα θρανία τα είχαμε ''πετσοκόψει'' με το να τα χαρακώνουμε με λέξεις και σχέδια...
ΔιαγραφήΝα σαι καλά Μία μου
Φιλιά πολλά και καλό σου μήνα
Πόσο με συγκίνισες Αννούλα μου και πόσα μου θύμισες από εκείνα τα όμορφα, τρυφερά και αθώα χρόνια!! Με πήρες από το χέρι και με ταξίδεψες, μιλώντας κατευθείαν στην ψυχή μου!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣ' ευχαριστώ φίλη, γι' αυτό που διάβασα!
Καλό, δημιουργικό και χαρούμενο μήνα να έχεις
Φιλιά πολλά!!!
Χαίρομαι που ξύπνησα όμορφες αναμνήσεις. Να σαι καλά Μαρίνα μου
ΔιαγραφήΌταν με πιάνει η νοσταλγία θέλω να συνταξιδεύουμε
Καλό σου μήνα
Φιλιά πολλά