Ο πόνος της απώλειας.../Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2

πηγή

Του έλειπε! Του έλειπε πολύ!
Καθισμένος στο γραφείο του κοιτούσε  τις εικόνες  της κοινής τους ζωής που το μυαλό του πρόβαλε μπροστά του!
Τα ταξίδια τους στις διακοπές...... πόσο διασκέδαζαν!
Τις γιορτές που περνούσαν παρέα.....πόση αξία αποκτούσαν!
Τις καθημερινές, με τις μικρές ιεροτελεστίες της ζωής τους που λάτρεψε γιατί έδιναν ζεστασιά στο σπιτικό τους!
Τις συνήθειές της! Μία μία τις έφερνε στο νου. 
Δεν ήθελε συζητήσεις μόλις ξυπνούσε...κι εκείνος σιωπηλός της χάριζε τις πρώτες ώρες του πρωινού να αποξυπνήσει.
Ήταν αλλεργική στα λουλούδια κι όμως οι γλάστρες στο μπαλκόνι ήταν γεμάτες από άνθη που αγαπούσε εκείνος.
Η πολυθρόνα της...η πολυθρόνα του! 
Έβλεπε τις ερωτικές τους στιγμές! Τι πάθος τους ένωνε. Τα σώματά  τους ήταν, λες, σμιλεμένα από τον ίδιο γλύπτη.

Όλη την ημέρα σαν  μηχανή δούλευε και το βράδυ, ω το περίμενε με λαχτάρα.
Γύριζε στο σπιτικό τους που όλα ήταν όπως τα άφησε εκείνη. Όπως τα είχε τακτοποιήσει. Ακόμη και τα πιάτα άπλυτα, όπως έμειναν το βράδυ που την πήρε το ασθενοφόρο. Κι όταν ήλθε το τέλος...ούτε να το πιστέψει μπορούσε.
Και την κράτησε εκεί. Μέσα του. Στο σπιτικό τους. Η καρδιά του έπαυε να ματώνει όταν  την έβλεπε κάθε βράδυ να κάθεται στην πολυθρόνα της, να διαβάζει το βιβλίο της, όσο εκείνος παρακολουθούσε τους αγώνες.
-Σου έπλυνα τα πιάτα, της είπε πριν λίγο. Για να μην βρέξεις τα χεράκια σου.
Άπλωνε το χέρι και τη χάιδευε. Την ένοιωθε στην παγωμένη του παλάμη, τον ζέσταινε, τον φιλούσε και το ένοιωθε.
Μόνο στο γραφείο του έμενε μόνος για να κάνει το τσιγάρο του, που εκείνη δεν το ήθελε στο σπίτι. Μόνον  ο χώρος αυτός υπήρξε το άβατό του. Εκεί δεν υπήρχε ούτε το άρωμά της.

Του έλειπε και αυτή τη στιγμή που οι αναμνήσεις  τον είχαν κυριεύσει. Το τσιγάρο ξεχάστηκε στα χείλη και οι ώρες στο νοσοκομείο περνούσαν μπροστά από τα μάτια του.Τι εφιάλτης κι αυτός! 
Όχι δεν θα την άφηνε να φύγει.

Γρήγορα γύρισε στο σαλόνι...
Εκεί παρέα της γελούσε με τις προσπάθειές της να μην τον αφήσει να την φιλήσει γιατί μύριζε τσιγάρο
-Πού θα πάει; Θα σε κάνω να το κόψεις, του είπε γελώντας
-Πού θα πάει; Θα σε κάνω να σ' αρέσει η μυρωδιά του τσιγάρου, της ανταπάντησε φιλώντας την
 Έβαλε μουσική...
-Έλα να χορέψουμε. Την πήρε από το χέρι και χόρευε μαζί της στο σαλόνι. Οι φιγούρες τους ήταν μοναδικές, όλοι το έλεγαν ότι χόρευαν τέλεια.

Άκουσε χτυπήματα στην πόρτα του. Αλαφιάστηκε.
Χαμήλωσε τη μουσική, της έδωσε πεταχτά ένα φιλί και πήγε να ανοίξει. Ο αδελφός του ήταν μόνος.
Τον προσκάλεσε μέσα
-Όχι μην κάθεσαι εκεί, δεν την βλέπεις που κάθεται; του είπε.
Κοίταξε εκείνος την κενή πολυθρόνα. 
-Κανείς δεν είναι Ίαν του είπε
-Είναι αυτή που θέλω εγώ να είναι...και με κάνει ευτυχισμένο.
-Ας την να φύγει , πρέπει...
- Όχι δεν θα τη διώξω γιατί αν φύγει με πονάει πολύ η απουσία της. Τόσο πολύ που κόβεται η ανάσα μου, που κομματιάζεται η καρδιά μου...
Και δεν αντέχω τον πόνο!
Δέξου το ή φύγε!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο-συγγραφική Σκυτάλη #2, που διοργανώνει η Μαίρη του blog ΓΗΙΝΗ ΜΑΤΙΑ.Η φωτογραφία από την οποία εμπνεύστηκα είναι επιλογή του Γιάννη του blog Ηδύποτον (και όχι μόνο).

                               

                                       
                                 
                                 Η φωτογραφία που επέλεξα για την Ανέσπερη  

pixabay.



Ζωή μου καλή σου επιτυχία!  Ελπίζω να σε διευκολύνει η φώτο μου αν και δεν το χρειάζεσαι. Είμαι σίγουρη ότι θα διαβάσουμε διαμάντι γιατί ξέρω πώς γράφεις.

Μαίρη μου, σ'ευχαριστούμε γι αυτό το όμορφο δρώμενο που αν και είναι η δεύτερη φορά που το παίζουμε εν τούτοις αγαπήθηκε πολύ. 

 Εδώ το blog της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης.