"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."


Τα μαθητικά χρόνια! ...................
Xμ ναι ναι, τα αλλάζω με οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου!  Αλλά θα μου πεις τώρα, και τι να είχα ζήσει στη θέση τους;;; Αυτή ήταν μια περίοδος μαθητείας για την μετέπειτα ζωή...........και δεν εννοώ τις γνώσεις που ''φορτώθηκα''!!! Χμ....ναι φιλοσοφημένα ναι, έχεις δίκιο, οπότε......... δεν ξέρω αν τα αλλάζω αλλά, δεν θα ήθελα να ξανάρθουν!!
Α πα πα δεν την μπορώ την καταπίεση!!
Αναμνήσεις όμως έχω όπως όλοι............. και καλές και κακές στιγμές............
Μια iδέα, φαεινή για να είμαστε ειλικρινείς, της Joan Petra είναι ''να γράφει ο καθένας από μας στο blog του, μια ανάμνηση του, ευχάριστη ή δυσάρεστη, ας αποφασίζει αυτός και να την παρουσιάζει''-είπε η Πέτρα.  Η αρχή έγινε ήδη από την ίδια την πνευματική ιδιοκτήτρια, συνέχισαν  η Κική,  η Κατερίνα , και συνεχίζουν η Αριστέα,  η Μαρία,  η Νάσια, η  Κανελλάκη απ' όσο ξέρω.
Καλές ή κακές αναμνήσεις έχω από όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων μου
Η δική μου ανάμνηση είναι από την Γ' Δημοτικού μια και η παραπάνω εικόνα που αντέγραψα από την Πέτρα μου ξυπνά αναμνήσεις  του Δημοτικού!!





Γ' τάξη πια...............
-Μεγάλωσα!!! Θα πηγαίνω μόνη μου στο σχολείο τώρα, ε μαμά;
Καημός και αυτός να πάω μόνη μου στο σχολείο...............Σημάδι ανεξαρτησίας..............αλλά, ''άλλαι αι βουλαί'' της μαμάς!!!
Κάθε πρωί μας πήγαινε στο σχολείο........''μας''..........εμένα και την μικρότερη αδελφή μου..
Το σπίτι μας, μια μονοκατοικία σε μια συνοικία της Αθήνας, ήταν λίγο μακριά από το σχολείο. Για να πάμε από το ''δρόμο της αρετής'' σχολείο, έπρεπε να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που ήταν απέναντί μας και να πάρουμε το λεωφορείο. Δυο στάσεις μετά, φτάναμε στο σχολείο μου. Αυτό ήταν το σωστό....
Αλλά η μαμά, μαζί με άλλες μαμάδες της γειτονιάς, είχαν βρει ................κοντινότερη διαδρομή με τα πόδια, και κάναμε το 1/3 της απόστασης.
Έπρεπε να βγούμε από την κατοικημένη περιοχή, να περάσουμε το ποτάμι........χαχα ποταμάκι ήταν αλλά με τα όλα του. Και κοίτη είχε και όχθες, χαμηλής πρόσβασης βέβαια, με στοιβαγμένα και σκληρά χώματα που τα κατεβαίναμε και διασχίζοντας την ξερή κοίτη ανεβαίναμε την άλλη όχθη. Μετά έπρεπε να περάσουμε ακαλλιέργητες εκτάσεις---καλά μη φανταστείς πεδιάδες απέραντες--- με χορτάρι και δέντρα και να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που εκεί ήταν το σχολείο μου. Και το μεσημέρι, εκεί η μαμά να μας περιμένει για το γυρισμό.
Η Γ' τάξη ξεκίνησε όμορφα.......θυμάμαι.....δεν ήμουν το μικρούλι πια. Βρισκόμουν στη μέση του δημοτικού..........υπήρχαν άλλα μικρούλια για να με κάνουν να νιώθω μεγάλη.. Όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ μια και γνωρίσαμε το δάσκαλο που θα είχαμε γι αυτήν τη χρονιά.
Ψηλός, ευθυτενής ακόμη τον θυμάμαι, με κουστούμι πάντα και γραβάτα παρακαλώ, και αξεσουάρ για κάθε ντύσιμο............ μια βέργα,
Η βέργα αυτή -που την είχα ονειρευτεί πολλές φορές να τη σπάω σε κομμάτια-, ήταν κυβοειδής με τις μικρές ίσες έδρες της και τις ακμές της...................ακμαιότατες!!!!!!!!!!!! Αυστηρός, ήταν ο χαρακτηρισμός που του έδιναν οι γονείς. Σήμερα, όπως τα θυμάμαι, όσο και αν ο χρόνος έχει αμβλύνει τις άκρες της μνήμης, τον θεωρώ άδικα σκληρό!!
Στην καρδιά του χειμώνα ήταν εκείνη η μέρα..............Έβρεχε από τα χαράματα.
Ξύπνημα πρωινό, να πιούμε το γάλα, να ντυθούμε με την ποδίτσα μας--εκείνη τη μπλε με το άσπρο γιακαδάκι;;;;;;ναι αυτήν-- και ............. τι;;; έξω έβρεχε;;; άρα γαλότσες! Τις αντιπαθούσα από τότε. Και τις αντιπαθώ ακόμη! Έδινα λοιπόν κάθε φορά, μα κάθε φορά, τη μάχη μου για να μην τις φορέσω!!!!
-Ας μην τις βάλω σήμερα μαμά...Τα μποτάκια μου είναι καλά !!!!!!!!!!!
-Όχι Βρέχει, Περνάμε Χωματόδρομους, Θα 'χει Λάσπες. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΓΑΛΟΤΣΕΣ!!!!!!!!! Την προσπάθειά μου την συνέχιζα...πού ξέρεις;;; μπορεί να κατόρθωνα να την πείσω............Αλλά ούτε πείστηκε ποτέ η μαμά, ούτε εγώ για τη χρησιμότητά τους τότε!!Νικούσε όμως πάντα ο ισχυρός, εκείνο το βλέμμα της μαμάς και η φωνή..........α πα πα δεν ήταν για διαφωνίες!!
Φόρεσα τις κίτρινες γαλότσες και το κίτρινο αδιάβροχο με την κουκούλα...........α ναι ξέρω, σαν λεμόνι ήμουν για στύψιμο......Και όχι ένα, δυο ήμασταν ασορτί με την αδελφή μου!!!!!!!!!!!!! Για να φωσφορίζουμε καλέ αν έπεφτε ομίχλη!!!!!!!!!!!!!!!!
Φύγαμε λοιπόν για το σχολείο. Η μαμά φορτωνόταν και τις τσάντες, που είχαν και το κολατσιό μέσα.......-άλλο θέμα και αυτό, θα σας το διηγηθώ άλλη φορά---και συναντώντας άλλες μαμάδες κάναμε τη γνωστή μας διαδρομή.
Όταν φτάναμε στο ποταμάκι, παρόλο που ήταν ξερό, η μαμά μας περνούσε, μία μία απέναντι, αγκαλιά. Για να μη γεμίσουμε με χώματα;;;;;;Δεν ρώτησα, δεν έμαθα- πρέπει να τη ρωτήσω στ' αλήθεια ...
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είδαμε νερό βροχής σε λακκούβες να δροσίζουν τη ξερή κοίτη........Ξανά έδωσα μάχη να περάσω μόνη μου απέναντι. Ήθελα να πλατσουρίσω στα λασπόνερα ..........να δικαιολογήσουν οι γαλότσες την ύπαρξή τους και τη χρησιμότητά τους.......αλλά είπαμε, εκείνο το βλέμμα, ήταν αρκετό για να μην προκαλέσω και εκείνη τη φωνή!
Φτάσαμε στο σχολείο μας!!
Φυσικά μπήκαμε κατευθείαν στις τάξεις μια και έβρεχε...........Τι είπες;;;;;; Γλυτώσαμε την παράταξη σε σειρές και την προσευχή;;;;;;; Και προσευχή κάναμε μέσα στην τάξη και τον Εθνικό Ύμνο τραγουδήσαμε και ας μην κάναμε έπαρση σημαίας!!!!!!!
Η βροχή δυνάμωνε.........στα διαλείμματα μέναμε στους διαδρόμους, θηριάκια όπως όλα τα παιδιά.
Εγώ ήμουν ...........καλό παιδί .......σε γενικές γραμμές. Δεν έδινα δικαιώματα για παρατηρήσεις από τους δασκάλους μου................σε γενικές γραμμές.
Απέφευγα σαν το δαίμονα να δοκιμάσω τη βέργα στα χέρια μου που ο καλός μας δάσκαλος για ψύλλου πήδημα τη δοκίμαζε συνεχώς...Ήταν σαδιστής, δεν εξηγείται.............και ανοίγοντας παρένθεση ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές. Χιόνιζε μια μέρα......και τα παιδιά ήμασταν στην αυλή όπως σε κάθε διάλειμμα για να αεριστούν οι τάξεις!! Κάποιο παιδάκι ήθελε να μπει στην τάξη να πάρει τα γάντια του............-Απαγορεύεται να μπεις , του είπε ο δάσκαλος με τη βέργα,...-Μα κρυώνω κύριε, θέλω τα γάντια μου. -Ώστε φέρνεις αντιρρήσεις;; Άνοιξε το χέρι σου να δεις πώς θα ζεσταθεί. Και να! με τη βέργα από δυο φορές σε κάθε παλάμη. Μη νομίσεις ότι ήταν σιγανές οι ξυλιές.............τα σημάδια αποδείκνυαν το αντίθετο!!!!!!!Και κλείνω την παρένθεση.

Λοιπόν εκείνη την ημέρα θέλαμε ακόμη μια ώρα για να σχολάσουμε.
Ακούω από ένα αγοράκι μεγαλύτερης τάξης να λέει ότι το ποτάμι πλημμύρισε!!!!!!!!!!!!Ναι το ποταμάκι μου....(ωχ πώς θα πάμε στο σπίτι;;;) Πήγα με την κολλητή μου κοντά.......για να μάθουμε....Μας τα περιέγραψε με λεπτομέρειες, ώστε και αν δεν είχα αγριευτεί να αγριευόμουν τελικά!
-Ξέρετε και το άλλο;; Τα μάθατε;;; (γιατί είχαμε μάθει το προηγούμενο;; τι χαζά που είναι τα αγόρια!!)
-Μια γυναίκα παρασύρθηκε από το ποτάμι!  Δεν ξέρουμε αν πνίγηκε!
(Ωχ!!!!!!!!Μια γυναίκα;;; Λες να είναι η μαμά μου;;;;;;;;;Η μαμά μου θα είναι ! ) Από εκείνη την ώρα,κλωθογύριζα στο μυαλό μου την είδηση ότι μια γυναίκα  παρασύρθηκε από το πλημμυρισμένο ποτάμι. Και επειδή τα αγόρια είναι χαζά είπαμε, εγώ η έξυπνη δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ψεύτικη η είδηση.......δεν σκέφτηκα  ότι υπήρχαν και άλλες μαμάδες που περνούσαν το ποτάμι...........Τι είπες ότι δεν σκέφτηκα;;; Ότι το ποτάμι δεν ήταν βαθύ;;; Σιγά μην σκεφτόμουν κάτι τέτοιο...εδώ πίστευα ότι ο Θεούλης κατοικούσε στο φεγγάρι και μάλιστα μπορούσα να σου δείξω και τα μάτια του και το στόμα του....!!!
Λοιπόν με αυτές τις σκέψεις και με την κολλητή μου δίπλα μου, άρχισε το μάθημα. Και φυσικά ενημερώθηκε από την κολλητή μου και η παραδίπλα στο θρανίο μας, η λιγότερο κολλητή μου-τρεις τσούπρες καθόμασταν στην τρίτη σειρά -σε εκείνα τα θρανία τα μεγάλα που το κάθισμα και η επιφάνεια γραφής ήταν ενσωματωμένα.....σε εκείνα που το ποδοβολητό μας να κάτσουμε στις θέσεις μας όταν έμπαινε ο δάσκαλος μέσα και να σηκωθούμε όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού, ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου!
Άκουσα λοιπόν την κολλητή μου να λέει:
--- Τα 'μαθες;; Την μαμά της Άννας την πήρε το ποτάμι!!!! (Να τα πρώτα ΜΜΕ!!! Έτσι βγαίνουν οι ειδήσεις!!!) Αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε με πολύ προσοχή ενώ το μάθημα είχε ξεκινήσει..........Και τι δεν είπαμε!!!!!!!!!
-Τι θα κάνω τώρα;; ρώτησα την κολλητή μου
-Η μαμά σου ξέρει κολύμπι;; με ρώτησε σε μια προσπάθεια να στερέψει σταγόνα σταγόνα την ελπίδα μου...Κολλητή μου ήταν, να μην συμπαρασταθεί;;
(Πω πω η μαμά μου .... ξέρει κολύμπι; Τα καλοκαίρια δεν θυμάμαι να την είδα να κολυμπάει ..............κρατάει πάντα το σωσίβιο της αδελφής μου) και μπουρ μπουρ συνέχιζα τη συζήτηση..........
Και...............να τος ο καλός μας ο κύριος!! Μπροστά μου, με τη βέργα στο ένα χέρι να τη χτυπάει στο άλλο ρυθμικά! Το βλέμμα μου εκεί, στη βέργα...
-Πιάσαμε ψιλοκουβέντα;;; μας ρώτησε ( πες του για τη μαμά σου. Μπορεί να καταλάβει)
-Όχι κύριε δεν μιλάμε!
Καλά... είπαμε.... ήμουν καλό παιδί ...............σε γενικές γραμμές! Και επειδή το ψέμα δεν το αγαπούν οι δάσκαλοι, να και η ερώτηση για το τι έλεγε πριν ο καλός μας ο κύριος.............Βουβή εγώ................και το βλέμμα στη βέργα που γκαπ γκουπ χτυπούσε στο άλλο χέρι......
-ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΛΑ ΕΔΩ, μου φώναξε ο δάσκαλος. Σηκώθηκα που λες και με έβαλε όρθια και ακίνητη μπροστά στον πίνακα. Για να παρακολουθώ ντε...
Αλλά σιγά μη μπορεί κανείς να δαμάσει τη σκέψη!!!!!!!!!!
Συνέχισα να σκέφτομαι την καημένη τη μαμά μου............τι να έγινε;;;;
Με νοήματα και με διάβασμα των χειλιών μιλούσα με την κολλητή μου........
-Ν α   έ λ θ ε τ ε   σ π ί τ ι   μ ο υ,μου  έλεγε ...............-Ό χ ι της έκανα νόημα με το κεφάλι......-Γ ι α   ν α   μ η ν  ε ί σ τ ε  μ ό ν ε ς... Άλλη μια προσπάθεια συμπαράστασης!!!!!!!!!
Με είδε ...που να πάρει...........με  είδε ο καλός μας ο κύριος..........και να τος μπροστά μου.
-Για να δούμε πώς θα σε κάνουμε να συνέλθεις κυρία μου. ΆΝΟΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!
(Ωχ ωχ ωωωωωωωωωωωω πόνεσε! Πώς τσούζει!!!!!!!!!!!Σαν ένα κάψιμο!!!!!!!!!!!!) και η βέργα έπεσε δυο τρεις φορές στην παλάμη μου και στη μια και στην άλλη!!!!!!!!!!!!
Ευτυχώς το κουδούνι με γλύτωσε και βγήκα τρέχοντας έξω, μαζί με δυο κόκκινες παλάμες, για να δω αν.........................και να η μαμά στην πόρτα μας περίμενε!!!!!!
(Ουφ...............ευτυχώς ήξερε κολύμπι!!!!!!!!!!!!!)
Από τότε έμαθα να μην πιστεύω ό,τι ακούω................και να παραμένω καλό παιδί ..................σε γενικές γραμμές.........
Γιατί η βέργα στην παλάμη τσούζει πολύ............το 'ξερες;;;;;;;;


Αυτή ήταν μια ανάμνησή μου από το σχολείο για το πώς δοκίμασα τη βέργα στο χέρι μου για μια και μοναδική φορά............Και αυτή η ανάμνηση ακόμη διατηρείται ζωντανή....................
Όλες οι συμετοχές στην ιδέα των σχολικών αναμνήσεων :


Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα(είπε η Πέτρα)
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα (λέει η Πέτρα)
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/


Όποιος άλλος θέλει να συμμετάσχει και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα, γρήγορα στης Petra's για συμμετοχή!!!!!



28 σχόλια:

  1. άννα διάβασα της Αριστέας χτες και σήμερα να σαι και εσύ...τωρα με τη βέργα τι να πω...αλλά χαίρομαι για τη διδακτική ιστορία στο τέλος ...καλημέρα όλη μέρα καλή κυριακή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλα καλημέρα...Τι να πεις....να χαμογελάσεις και να θυμηθείς ότι ''το ξύλο βγήκε από τον παράδεισο'' ήταν το λάβαρο της διαπαιδαγώγησης κάποτε..Ακόμη είναι για μερικούς. Εξάλλου ό,τι ζούμε μας κάνει πιο δυνατούς!!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  2. Μαθητικά χρόνια... Χρόνια γεμάτα αγνότητα κι ανεμελιά... Κάθε φορά όμως που ανατρέχω σ' αυτά, όλη αυτή η αναπόληση με πληγώνει, οπότε στην ηλικία που βρίσκομαι τώρα, είναι κάτι που πλέον δεν το επιχειρώ... Άννα, καλό υπόλοιπο Κυριακής εύχομαι και καλή εβδομάδα από αύριο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Aχ καλέ μου φίλε..............έχω προσαρμοστεί με το χρόνο που περνάει και οι αναπολήσεις δεν πληγώνουν......Ξέρεις, με το πέρασμα του χρόνου αποκτούν και άλλη οπτική. Ναι τα μαθητικά χρόνια ήταν γεμάτα αγνότητα αλλά όχι ανεμελιά. Πολλά άγχη είχαμε με τα διαβάσματα, τους διαγωνισμούς, τις εξετάσεις, το πανεπιστήμιο και ο χρόνος να πιέζει. Δεν τα θυμάμαι εγώ ανέμελα.............Απλά ξέραμε να διασκεδάζουμε την κάθε στιγμή......
      Καλή σου εβδομάδα και σένα από αύριο
      Καλό σου απόγευμα Διάττοντα

      Διαγραφή
  3. Πολύ σκληρή ανάμνηση, λες και βγήκε από ταινία...
    Όσο κι αν ωραιοποιούμε εκείνα τα χρόνια, είναι κάποια σημάδια που δεν σβήνουν. Οι δάσκαλοι αυτοί, λες και εκτονώνανε τα απωθημένα τους πάνω στις παιδικές μας παλάμες. Δεν ξεχνιούνται αυτά...
    Άννα μου συγκινήθηκα πολύ με την ιστορία σου. Τραυματική εμπειρία. Λογικό να μην την ξεχνάς και η μνήμη σου να είναι κολλημένη στην Γ' τάξη του δημοτικού.
    Xαμογέλασα με τις λεμονο-περιγραφές σου για τις γαλότσες και το κίτρινο αδιάβροχο ;-)
    Φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν ξέρω αν είναι πολύ σκληρή Μαρία μου. Έχω ζήσει άλλες στιγμές συμμαθητριών μου που ήταν όντως σκληρές.........από απαίδευτους εκπαιδευτικούς..Ήταν βάναυσες και ντροπιαστικές.
      Ίσως η εμπειρία μου αυτή να μου άφησε αυτήν την απέχθεια για τη βία, το ξύλο και όλα τα συναφή..........αλλά και πριν θυμάμαι, από πιο μικρούλα δεν ήθελα ούτε να βλέπω κάποιον να χτυπάει παιδάκι..........Πάντως την ανάμνηση της Γ' δημοτικού την ανέσυρα μια και η ανάμνηση της Πέτρας ήταν του δημοτικού και η φώτο της από το αναγνωστικό μας........
      Όσο για τις γαλότσες πω πω αντιπάθεια που τις είχα από τότε έως σήμερα!!! Και το κίτρινο αδιάβροχο χαχαχαχα αληθινά σαν λεμονάκια ήμασταν!!!!!!!!!!
      Σ'ευχαριστώ για το σχόλιό σου! Να είσαι καλά!
      Καλό σου βράδυ και καλή εβδομάδα από αύριο

      Διαγραφή
  4. Αν ξέρω πώς τσούζει; Αμέ! Γιατί εγώ την είχα δοκιμάσει πολλές φορές! Από την ίδια δασκάλα πάντα! Και για ψύλλου πήδημα! Δεν θέλω να τα σκέφτομαι!
    Εκπαιδευτικοί, μορφωμένοι άνθρωποι κατά τα άλλα!
    Ευτυχώς που τώρα πια το ξύλο τουλάχιστον έχει εκλείψει. Υπάρχουν κι άλλα όμως ισοδύναμα του ξύλου. Μερικές φορές και τα λόγια, η έλλειψη ενθάρρυνσης, τα βλέμματα γεμάτα απογόητευση πονούν και τσούζουν το ίδιο!
    Αχ βρε Άννα.... Τι περάσαμε μικρά !
    Τα φιλιά μου και την αγάπη μου!

    (ντεκουπάρω και το έκοψα λίγο για να διαβάσω κανένα ιστολόγιο! Μου λείψατε σήμερα)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Πολύ δουλειά με το ντεκουπαζ έχεις βλέπω!!!!!!!!!!!!!!!!!! Είναι αξιολάτρευτη τεχνική ε;;; Θα γίνεις εξπερ σίγουρα!!!
      Όσο για το τι περάσαμε μικράκια.................τι να σου πω;;; Τα θεωρώ μικρές περιπέτειες μπροστά στα τόσα που έχω ακούσει από παρόμοιους εκπαιδευτικούς!!!!!!!!!!!! Αλλά και σήμερα μπορεί το ξύλο να μην υπάρχει αλλά όπως λες υπάρχουν κάτι προβληματικοί δάσκαλοι που κάνουν το βίο αβίωτο των παιδιών!!!!!!!!!
      Τι να πεις;;;;;;;
      Καλό ντεκουπάρισμα και καλή σου εβδομάδα από αύριο!
      Να είσαι καλά κορίτσι μου!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  5. Άννα, πέρα από την πολύ ιδιαίτερη γραφή σου, η ιστορία σου με ανατρίχιασε. Κι ενώ μέσα στο κείμενο αναφέρεις τη μαμά σου, δεν σου κρύβω πως έπαθα έναν πανικό. Γιατί, μπήκα στη θέση σου, που εσύ ως παιδάκι νόμιζες πως είχε πάθει κάτι η μαμά σου κι αυτό είναι τρομαχτικό μέσα στο μυαλό ενός παιδιού. Ο δάσκαλος βέβαια δεν με εξέπληξε καθόλου, τα έχω ζήσει κι εγώ αυτά....... "Λειτούργημα" σου λένε μετά... Πολλοί από αυτούς ήταν για κρεμάλα, οι άχρηστοι! Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ για την κατάθεση ψυχής που μας χάρισες... Πολλά φιλιά Άννα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλησπέρα Πέτρα μου...........Η αλήθεια είναι πως τα χρόνια που έκανα σ'αυτό το δημοτικό φοβήθηκα δυο τρεις φορές αυτό το ποτάμι.........Επίσης έγραψα έτσι σ'αυτό το στυλ για να μη προκαλέσω αυτόν τον πανικό που ένιωσες. Αν το ήξερα θα έγραφα άλλη ανάμνηση.......... Γι αυτό σου ζητώ συγνώμη....δεν ήθελα να αισθανθείς άσχημα..Όμως............ξέρεις..............τη μαμά μου την θυμάμαι αρκετές φορές μετέπειτα, να μπαίνει στο ποτάμι με μπόλικο νερό.........για να μας περάσει απέναντι και θυμάμαι καθαρά, τα νερά να κυλούν με ταχύτητα. Όταν φύγαμε από αυτή τη γειτονιά χάρηκα περισσότερο γιατί δεν θα περνούσαμε αυτό το ποτάμι για να πάμε σχολείο αν και τότε θα πήγαινα έκτη τάξη. Περισσότερο χάρηκα παρά στενοχωρήθηκα που θα άφηνα τους φίλους μου! Ναι πρέπει να ήταν τρομαχτικό για ένα μικρό παιδί σαν και εμένα,αν και δεν το θυμάμαι έτσι, αλλά το φόβο τον θυμάμαι.
      Σ'ευχαριστώ πολύ για το σχόλιό σου και για την ευκαιρία αυτή να καταθέσω και εγώ τη δική μου ανάμνηση.
      Καλή εβδομάδα για αύριο και καλό βράδυ Πέτρα μου

      Διαγραφή
    2. Άννα, ήρθα να συμπληρώσω 1) Επειδή μου αρέσει το μπλογκ σου το βάζω στα αγαπημένα μου και 2) Σου "έκλεψα" τις τέλειες αυτές πεταλούδες εδώ δεξιά! Άντε να δω τι θα τις κάνω τώρα! Χαχα! Πολλά φιλιά και καλή εβδομάδα. Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα καλύτερα μέσα από αυτή την ανάρτηση, ήταν εκ βαθέων και πολύ σε ευχαριστώ!

      Διαγραφή
    3. Kαλά έκανες και πήρες τις πεταλούδες........Εξάλλου το φόντο σου είναι με φύλλα άρα πάνε όπου θέλεις. Όσο για το ότι έβαλες το μπλογκ μου στα αγαπημένα σου σ'ευχαριστώ πολύ.......Χαίρομαι που σου αρέσει.........
      Σ΄ευχαριστώ και εγώ Πέτρα που μου έδωσες την ευκαιρία να με γνωρίσεις καλύτερα
      Καλό σου βράδυ κορίτσι μου

      Διαγραφή
  6. Απαπα! Περα απο υη βεργα, εμενα μου φανηκε εφιαλτης να εισα 8 χρονων και να σκεφτεσαι πως ισως η μαμα σου εχει πνιγει στο ποταμι! Χριστε μου!
    Καλο απογευμα Κυριακης, χαρηκα που σε γνωρισα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλώς όρισες! Εκείνη την ημέρα και κάποιες δυο τρεις άλλες πραγματικά φοβήθηκα για τη μαμά μου εξ αιτίας αυτού του ποταμιού..............Δεν ήθελα όμως να προκαλέσει τόσο τρόμο μια εμπειρία μου...........Προσπάθησα να τη δώσω ανάλαφρη και χιουμοριστική, όπως τη βλέπω μετά από τόσα χρόνια...........
      Καλησπέρα Πεταλούδα...........ξέρεις, λατρεύω τις πεταλούδες.
      Χάρηκα και εγώ για τη γνωριμία!

      Διαγραφή
  7. Ξύλο και των γονέων που λέγανε καποτε.. με αυτό νόμιζαν ατι θα σοφρωνίσουν τα παιδιά έτσι ας μπορούσαμε ας κάναμε κι αλλιώς .. η βεργα .. φόβος και τρόμος...μερικά... πράγματα δεν ξεχνιόύνται .. Αννα μου.. να εισαι καλά .. φιλακιαααααα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Kαλησπέρα Ρούλα μου...........Μα τότε πίστευαν ότι το ξύλο είναι η καλύτερη μέθοδος διαπαιδαγώγησης!!!!!!!!! Για σκέψου..................Φυσικά και δεν ξεχνιούνται ούτε πρέπει να ξεχνιούνται αλλιώς θα γίνονται συνεχώς τα ίδια και τα ίδια λάθη.......
      Καλό σου βράδυ!!!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  8. Απαντήσεις
    1. Kαλησπέρα Μαρία Έλενα............να και κάποιος που δεν τρόμαξε με την ανάμνησή μου!!!!!!!!!!!
      Καλή εβδομάδα από αύριο!!!!!!!!!!!!!!!!

      Διαγραφή
  9. Αμάν βρε κοριτσάκια μου..τι ξύλο 'έπεφτε;..λοιπόν εγώ ήμουν ήσυχο κοριτσάκι!Δεν έφαγα ποτέ ξύλο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αχτίδα μου καλησπέρα!!!!!!!!!!!!!!!! Και εγώ ήσυχο ήμουν ............δηλ σχεδόν ήσυχο. Μια φορά, αυτήν εδώ δοκίμασα τη βέργα και τέρμα!!!!!!!!!!!! Τη θυμάμαι όμως .............είδες;;;;;;;;
    Καλό ταξίδι να έχεις!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
    Καλή εβδομάδα !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τελικά λίγο πολύ όλοι έχουμε παρόμοιες αναμνήσεις και σχεδόν όχι δοκιμάσαμε το τσούξιμο της βέργας...η αφήγησή σου με συνεπήρε!
    Πόσο τρομακτικό είναι για ένα παιδί να νομίζει πως κάτι έμαθε η μαμά του?...ασήκωτο φορτίο σήκωσες κι έφαγες και τις ξυλιές!
    Να είσαι καλά...καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαρία μου καλησπέρα. Ξέρεις όταν όλα τελειώνουν καλά, τα θυμάσαι και γελάς.......ή τέλος πάντων δεν σε πληγώνουν............Συμβαίνουν αυτά στη ζωή και των παιδιών.......
      Σ'ευχαριστώ πολύ για την επίσκεψή σου
      Καλό σου μήνα !

      Διαγραφή
  12. πω πω μιλαμε θυμωνω. τι σας παιρναγαν τοτε οι δασκαλοι και σας βαρουσαν ετσι;
    ελεος!
    τι να πω! να τον ειχα μπροστα μου να του δωσω μια μπουνια!

    καλη εβδομαδα φιλη μοΥ! φιλακια πολλα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εκφραστική μου τι έπαθες;;; Θα δώσεις μπουνιά;;; πωπω σε τρόμαξε το μάτι μου!!!!!!!!!!χαχαχαχα Άρα μου είσαι μικρούλα αφού δεν γνώρισες την εποχή του ξύλου που βγήκε από τον παράδεισο!!!!!!!!!!!!!!!
      Καλό μήνα Κικίτσα μου και καλά να περνάς

      Διαγραφή
  13. Απαντήσεις
    1. Καλώς ήλθες Μαριλίζ!!! Θύμισες πολλές έτσι;;;Μέρος της ζωής μας είναι να τις διαγράψουμε;;;
      Καλό σου μήνα και καλό βράδυ να έχεις

      Διαγραφή
  14. Ήρθα χθες Αννούλα μου, σε διάβασα έγραφα, έγραφα και που πήγε δεν ξέρω!
    Τέλος πάντων αυτός ο...gouglis! Αυτοί οι εκπαιδευτικοί έπρεπε να τιμωρούνται δια ροπάλου όπως έκαναν κι αυτοί, αλλά τι να πει κανείς! Ευτυχώς που τη μαμά δεν τη πήρε το ποτάμι γλυκιά μου, πόσο τρυφερό ήταν όλο αυτό που σκεφτόσουν! Κράτα τα καλά μαθητικά χρόνια και πέτα τ' άχρηστα Αννούλα μου! Καλό μήνα σου εύχομαι και λουλουδένια φιλιά σου στέλνω!:))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κατερίνα μου τέλος καλό όλα καλά συνηθίζω να λέω. Τα θυμάμαι τώρα και γελάω........όμως σίγουρα τέτοιοι εκπαιδευτικοί υπάρχουν και σήμερα-δεν χρησιμοποιούν βέργα πια, αλλά γλώσσα!!- θα έπρεπε δια ροπάλου να τιμωρούνται και όχι μόνον.
      Ναι τότε φοβήθηκα για το ποτάμι και άλλες δυο τρεις φορές φοβήθηκα επίσης αλλά ξέρεις.........η σωστή αντιμετώπιση του φόβου μου αυτού από τη μητέρα μου τον εξαφάνισε.
      Καλό και γλυκό σου μήνα εύχομαι και εγώ.............Μοσχομύρισαν τα λουλουδένια φιλιά σου!!!!!!! Μια αγκαλιά σε κάνω και σου εύχομαι καλή σου νύχτα.

      Διαγραφή