"ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ..."

Τα μαθητικά χρόνια! ...................
Xμ ναι ναι, τα αλλάζω με οποιαδήποτε στιγμή της ζωής μου!  Αλλά θα μου πεις τώρα, και τι να είχα ζήσει στη θέση τους;;; Αυτή ήταν μια περίοδος μαθητείας για την μετέπειτα ζωή...........και δεν εννοώ τις γνώσεις που ''φορτώθηκα''!!! Χμ....ναι φιλοσοφημένα ναι, έχεις δίκιο, οπότε......... δεν ξέρω αν τα αλλάζω αλλά, δεν θα ήθελα να ξανάρθουν!!
Α πα πα δεν την μπορώ την καταπίεση!!
Αναμνήσεις όμως έχω όπως όλοι............. και καλές και κακές στιγμές............
Μια iδέα, φαεινή για να είμαστε ειλικρινείς, της Joan Petra είναι ''να γράφει ο καθένας από μας στο blog του, μια ανάμνηση του, ευχάριστη ή δυσάρεστη, ας αποφασίζει αυτός και να την παρουσιάζει''-είπε η Πέτρα.  Η αρχή έγινε ήδη από την ίδια την πνευματική ιδιοκτήτρια, συνέχισαν  η Κική,  η Κατερίνα , και συνεχίζουν η Αριστέα,  η Μαρία,  η Νάσια, η  Κανελλάκη απ' όσο ξέρω.
Καλές ή κακές αναμνήσεις έχω από όλη τη διάρκεια των σχολικών χρόνων μου
Η δική μου ανάμνηση είναι από την Γ' Δημοτικού μια και η παραπάνω εικόνα που αντέγραψα από την Πέτρα μου ξυπνά αναμνήσεις  του Δημοτικού!!

Γ' τάξη πια...............
-Μεγάλωσα!!! Θα πηγαίνω μόνη μου στο σχολείο τώρα, ε μαμά;
Καημός και αυτός να πάω μόνη μου στο σχολείο...............Σημάδι ανεξαρτησίας..............αλλά, ''άλλαι αι βουλαί'' της μαμάς!!!
Κάθε πρωί μας πήγαινε στο σχολείο........''μας''..........εμένα και την μικρότερη αδελφή μου..
Το σπίτι μας, μια μονοκατοικία σε μια συνοικία της Αθήνας, ήταν λίγο μακριά από το σχολείο. Για να πάμε από το ''δρόμο της αρετής'' σχολείο, έπρεπε να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που ήταν απέναντί μας και να πάρουμε το λεωφορείο. Δυο στάσεις μετά, φτάναμε στο σχολείο μου. Αυτό ήταν το σωστό....
Αλλά η μαμά, μαζί με άλλες μαμάδες της γειτονιάς, είχαν βρει ................κοντινότερη διαδρομή με τα πόδια, και κάναμε το 1/3 της απόστασης.
Έπρεπε να βγούμε από την κατοικημένη περιοχή, να περάσουμε το ποτάμι........χαχα ποταμάκι ήταν αλλά με τα όλα του. Και κοίτη είχε και όχθες, χαμηλής πρόσβασης βέβαια, με στοιβαγμένα και σκληρά χώματα που τα κατεβαίναμε και διασχίζοντας την ξερή κοίτη ανεβαίναμε την άλλη όχθη. Μετά έπρεπε να περάσουμε ακαλλιέργητες εκτάσεις---καλά μη φανταστείς πεδιάδες απέραντες--- με χορτάρι και δέντρα και να βγούμε στον κεντρικό δρόμο που εκεί ήταν το σχολείο μου. Και το μεσημέρι, εκεί η μαμά να μας περιμένει για το γυρισμό.
Η Γ' τάξη ξεκίνησε όμορφα.......θυμάμαι.....δεν ήμουν το μικρούλι πια. Βρισκόμουν στη μέση του δημοτικού..........υπήρχαν άλλα μικρούλια για να με κάνουν να νιώθω μεγάλη.. Όμως η χαρά μου δεν κράτησε πολύ μια και γνωρίσαμε το δάσκαλο που θα είχαμε γι αυτήν τη χρονιά.
Ψηλός, ευθυτενής ακόμη τον θυμάμαι, με κουστούμι πάντα και γραβάτα παρακαλώ, και αξεσουάρ για κάθε ντύσιμο............ μια βέργα,
Η βέργα αυτή -που την είχα ονειρευτεί πολλές φορές να τη σπάω σε κομμάτια-, ήταν κυβοειδής με τις μικρές ίσες έδρες της και τις ακμές της...................ακμαιότατες!!!!!!!!!!!! Αυστηρός, ήταν ο χαρακτηρισμός που του έδιναν οι γονείς. Σήμερα, όπως τα θυμάμαι, όσο και αν ο χρόνος έχει αμβλύνει τις άκρες της μνήμης, τον θεωρώ άδικα σκληρό!!
Στην καρδιά του χειμώνα ήταν εκείνη η μέρα..............Έβρεχε από τα χαράματα.
Ξύπνημα πρωινό, να πιούμε το γάλα, να ντυθούμε με την ποδίτσα μας--εκείνη τη μπλε με το άσπρο γιακαδάκι;;;;;;ναι αυτήν-- και ............. τι;;; έξω έβρεχε;;; άρα γαλότσες! Τις αντιπαθούσα από τότε. Και τις αντιπαθώ ακόμη! Έδινα λοιπόν κάθε φορά, μα κάθε φορά, τη μάχη μου για να μην τις φορέσω!!!!
-Ας μην τις βάλω σήμερα μαμά...Τα μποτάκια μου είναι καλά !!!!!!!!!!!
-Όχι Βρέχει, Περνάμε Χωματόδρομους, Θα 'χει Λάσπες. ΔΕΝ ΘΑ ΠΑΤΕ ΧΩΡΙΣ ΓΑΛΟΤΣΕΣ!!!!!!!!! Την προσπάθειά μου την συνέχιζα...πού ξέρεις;;; μπορεί να κατόρθωνα να την πείσω............Αλλά ούτε πείστηκε ποτέ η μαμά, ούτε εγώ για τη χρησιμότητά τους τότε!!Νικούσε όμως πάντα ο ισχυρός, εκείνο το βλέμμα της μαμάς και η φωνή..........α πα πα δεν ήταν για διαφωνίες!!
Φόρεσα τις κίτρινες γαλότσες και το κίτρινο αδιάβροχο με την κουκούλα...........α ναι ξέρω, σαν λεμόνι ήμουν για στύψιμο......Και όχι ένα, δυο ήμασταν ασορτί με την αδελφή μου!!!!!!!!!!!!! Για να φωσφορίζουμε καλέ αν έπεφτε ομίχλη!!!!!!!!!!!!!!!!

Φύγαμε λοιπόν για το σχολείο. Η μαμά φορτωνόταν και τις τσάντες, που είχαν και το κολατσιό μέσα.......-άλλο θέμα και αυτό, θα σας το διηγηθώ άλλη φορά---και συναντώντας άλλες μαμάδες κάναμε τη γνωστή μας διαδρομή.
Όταν φτάναμε στο ποταμάκι, παρόλο που ήταν ξερό, η μαμά μας περνούσε, μία μία απέναντι, αγκαλιά. Για να μη γεμίσουμε με χώματα;;;;;;Δεν ρώτησα, δεν έμαθα- πρέπει να τη ρωτήσω στ' αλήθεια ...
Λοιπόν εκείνη την ημέρα είδαμε νερό βροχής σε λακκούβες να δροσίζουν τη ξερή κοίτη........Ξανά έδωσα μάχη να περάσω μόνη μου απέναντι. Ήθελα να πλατσουρίσω στα λασπόνερα ..........να δικαιολογήσουν οι γαλότσες την ύπαρξή τους και τη χρησιμότητά τους.......αλλά είπαμε, εκείνο το βλέμμα, ήταν αρκετό για να μην προκαλέσω και εκείνη τη φωνή!
Φτάσαμε στο σχολείο μας!!
Φυσικά μπήκαμε κατευθείαν στις τάξεις μια και έβρεχε...........Τι είπες;;;;;; Γλυτώσαμε την παράταξη σε σειρές και την προσευχή;;;;;;; Και προσευχή κάναμε μέσα στην τάξη και τον Εθνικό Ύμνο τραγουδήσαμε και ας μην κάναμε έπαρση σημαίας!!!!!!!
Η βροχή δυνάμωνε.........στα διαλείμματα μέναμε στους διαδρόμους, θηριάκια όπως όλα τα παιδιά.
Εγώ ήμουν ...........καλό παιδί .......σε γενικές γραμμές. Δεν έδινα δικαιώματα για παρατηρήσεις από τους δασκάλους μου................σε γενικές γραμμές.
Απέφευγα σαν το δαίμονα να δοκιμάσω τη βέργα στα χέρια μου που ο καλός μας δάσκαλος για ψύλλου πήδημα τη δοκίμαζε συνεχώς...Ήταν σαδιστής, δεν εξηγείται.............και ανοίγοντας παρένθεση ένα παράδειγμα για του λόγου το αληθές. Χιόνιζε μια μέρα......και τα παιδιά ήμασταν στην αυλή όπως σε κάθε διάλειμμα για να αεριστούν οι τάξεις!! Κάποιο παιδάκι ήθελε να μπει στην τάξη να πάρει τα γάντια του............-Απαγορεύεται να μπεις , του είπε ο δάσκαλος με τη βέργα,...-Μα κρυώνω κύριε, θέλω τα γάντια μου. -Ώστε φέρνεις αντιρρήσεις;; Άνοιξε το χέρι σου να δεις πώς θα ζεσταθεί. Και να! με τη βέργα από δυο φορές σε κάθε παλάμη. Μη νομίσεις ότι ήταν σιγανές οι ξυλιές.............τα σημάδια αποδείκνυαν το αντίθετο!!!!!!!Και κλείνω την παρένθεση.

Λοιπόν εκείνη την ημέρα θέλαμε ακόμη μια ώρα για να σχολάσουμε.
Ακούω από ένα αγοράκι μεγαλύτερης τάξης να λέει ότι το ποτάμι πλημμύρισε!!!!!!!!!!!!Ναι το ποταμάκι μου....(ωχ πώς θα πάμε στο σπίτι;;;) Πήγα με την κολλητή μου κοντά.......για να μάθουμε....Μας τα περιέγραψε με λεπτομέρειες, ώστε και αν δεν είχα αγριευτεί να αγριευόμουν τελικά!
-Ξέρετε και το άλλο;; Τα μάθατε;;; (γιατί είχαμε μάθει το προηγούμενο;; τι χαζά που είναι τα αγόρια!!)
-Μια γυναίκα παρασύρθηκε από το ποτάμι!  Δεν ξέρουμε αν πνίγηκε!
(Ωχ!!!!!!!!Μια γυναίκα;;; Λες να είναι η μαμά μου;;;;;;;;;Η μαμά μου θα είναι ! ) Από εκείνη την ώρα,κλωθογύριζα στο μυαλό μου την είδηση ότι μια γυναίκα  παρασύρθηκε από το πλημμυρισμένο ποτάμι. Και επειδή τα αγόρια είναι χαζά είπαμε, εγώ η έξυπνη δεν σκέφτηκα ότι μπορεί να είναι ψεύτικη η είδηση.......δεν σκέφτηκα  ότι υπήρχαν και άλλες μαμάδες που περνούσαν το ποτάμι...........Τι είπες ότι δεν σκέφτηκα;;; Ότι το ποτάμι δεν ήταν βαθύ;;; Σιγά μην σκεφτόμουν κάτι τέτοιο...εδώ πίστευα ότι ο Θεούλης κατοικούσε στο φεγγάρι και μάλιστα μπορούσα να σου δείξω και τα μάτια του και το στόμα του....!!!
Λοιπόν με αυτές τις σκέψεις και με την κολλητή μου δίπλα μου, άρχισε το μάθημα. Και φυσικά ενημερώθηκε από την κολλητή μου και η παραδίπλα στο θρανίο μας, η λιγότερο κολλητή μου-τρεις τσούπρες καθόμασταν στην τρίτη σειρά -σε εκείνα τα θρανία τα μεγάλα που το κάθισμα και η επιφάνεια γραφής ήταν ενσωματωμένα.....σε εκείνα που το ποδοβολητό μας να κάτσουμε στις θέσεις μας όταν έμπαινε ο δάσκαλος μέσα και να σηκωθούμε όρθιοι σε ένδειξη σεβασμού, ακόμα αντηχεί στ' αυτιά μου!
Άκουσα λοιπόν την κολλητή μου να λέει:
--- Τα 'μαθες;; Την μαμά της Άννας την πήρε το ποτάμι!!!! (Να τα πρώτα ΜΜΕ!!! Έτσι βγαίνουν οι ειδήσεις!!!) Αρχίσαμε να ψιθυρίζουμε με πολύ προσοχή ενώ το μάθημα είχε ξεκινήσει..........Και τι δεν είπαμε!!!!!!!!!
-Τι θα κάνω τώρα;; ρώτησα την κολλητή μου
-Η μαμά σου ξέρει κολύμπι;; με ρώτησε σε μια προσπάθεια να στερέψει σταγόνα σταγόνα την ελπίδα μου...Κολλητή μου ήταν, να μην συμπαρασταθεί;;
(Πω πω η μαμά μου .... ξέρει κολύμπι; Τα καλοκαίρια δεν θυμάμαι να την είδα να κολυμπάει ..............κρατάει πάντα το σωσίβιο της αδελφής μου) και μπουρ μπουρ συνέχιζα τη συζήτηση..........
Και...............να τος ο καλός μας ο κύριος!! Μπροστά μου, με τη βέργα στο ένα χέρι να τη χτυπάει στο άλλο ρυθμικά! Το βλέμμα μου εκεί, στη βέργα...
-Πιάσαμε ψιλοκουβέντα;;; μας ρώτησε ( πες του για τη μαμά σου. Μπορεί να καταλάβει)
-Όχι κύριε δεν μιλάμε!
Καλά... είπαμε.... ήμουν καλό παιδί ...............σε γενικές γραμμές! Και επειδή το ψέμα δεν το αγαπούν οι δάσκαλοι, να και η ερώτηση για το τι έλεγε πριν ο καλός μας ο κύριος.............Βουβή εγώ................και το βλέμμα στη βέργα που γκαπ γκουπ χτυπούσε στο άλλο χέρι......
-ΣΗΚΩ ΕΠΑΝΩ ΚΑΙ ΕΛΑ ΕΔΩ, μου φώναξε ο δάσκαλος. Σηκώθηκα που λες και με έβαλε όρθια και ακίνητη μπροστά στον πίνακα. Για να παρακολουθώ ντε...
Αλλά σιγά μη μπορεί κανείς να δαμάσει τη σκέψη!!!!!!!!!!
Συνέχισα να σκέφτομαι την καημένη τη μαμά μου............τι να έγινε;;;;
Με νοήματα και με διάβασμα των χειλιών μιλούσα με την κολλητή μου........
-Ν α   έ λ θ ε τ ε   σ π ί τ ι   μ ο υ,μου  έλεγε ...............-Ό χ ι της έκανα νόημα με το κεφάλι......-Γ ι α   ν α   μ η ν  ε ί σ τ ε  μ ό ν ε ς... Άλλη μια προσπάθεια συμπαράστασης!!!!!!!!!
Με είδε ...που να πάρει...........με  είδε ο καλός μας ο κύριος..........και να τος μπροστά μου.
-Για να δούμε πώς θα σε κάνουμε να συνέλθεις κυρία μου. ΆΝΟΙΞΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΣΟΥ!!!!!!!!!
(Ωχ ωχ ωωωωωωωωωωωω πόνεσε! Πώς τσούζει!!!!!!!!!!!Σαν ένα κάψιμο!!!!!!!!!!!!) και η βέργα έπεσε δυο τρεις φορές στην παλάμη μου και στη μια και στην άλλη!!!!!!!!!!!!
Ευτυχώς το κουδούνι με γλύτωσε και βγήκα τρέχοντας έξω, μαζί με δυο κόκκινες παλάμες, για να δω αν.........................και να η μαμά στην πόρτα μας περίμενε!!!!!!
(Ουφ...............ευτυχώς ήξερε κολύμπι!!!!!!!!!!!!!)
Από τότε έμαθα να μην πιστεύω ό,τι ακούω................και να παραμένω καλό παιδί ..................σε γενικές γραμμές.........
Γιατί η βέργα στην παλάμη τσούζει πολύ............το 'ξερες;;;;;;;;

Αυτή ήταν μια ανάμνησή μου από το σχολείο για το πώς δοκίμασα τη βέργα στο χέρι μου για μια και μοναδική φορά............Και αυτή η ανάμνηση ακόμη διατηρείται ζωντανή....................
Όλες οι συμετοχές στην ιδέα των σχολικών αναμνήσεων :

Κική από το blog http://ekfrastite.blogspot.gr/
Πεταλούδα από το blog http://butterfly-butterflysworld.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://pnoestexnis.blogspot.gr/
Κατερίνα από το blog http://followkoko.blogspot.gr/
Άννα/Πάρος -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα(είπε η Πέτρα)
Νάσια από το blog http://nasiasblog2012.blogspot.gr/
Κανελλάκη από το blog http://toapagio.blogspot.gr/
Αριστέα από το blog http://princess-airis.blogspot.gr/
Πέτρος από το blog http://akivernitos.blogspot.gr/
Μαρία από το blog http://mytripssonblog.blogspot.gr/
Αγριμιώ από το blog http://agrimio.wordpress.com/
Μαρία από το blog http://swanocean.blogspot.gr/
Άννα από το blog http://atenizodas.blogspot.gr/
Μαριλένα από το blog http://marilenaspotofart.wordpress.com/
Λαμπρινή από το blog http://xwrisprogramma.blogspot.gr/
Κλαυδία -Άστεγη Καταληψίας- θα φιλοξενηθεί από μένα (λέει η Πέτρα)
Μαρία από το blog http://www.syllegw-stigmes.gr/
Δέσποινα από το blog http://mamadesekrisi.blogspot.gr/

Όποιος άλλος θέλει να συμμετάσχει και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λίστα, γρήγορα στης Petra's για συμμετοχή!!!!!