Ο Ρήγας, ένας πιστός αδέσποτος σκύλος!

Ως γνωστόν, ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου είναι ο σκύλος!
Ως γνωστόν ο άνθρωπος δεν είναι ο καλύτερος φίλος του σκύλου!
Γι αυτό πολλά τα αδέσποτα  που γυροφέρνουν σε συνοικίες και επαρχιακές πόλεις, ψάχνοντας για μια αδέσποτη αγάπη που θα τα ταΐσει, για έναν φιλόζωο που θα τα ξεδιψάσει.
Να είναι αδέσποτα γιατί χάθηκαν οι αφέντες τους;;;
Να είναι γιατί τα έδιωξαν επειδή είναι πολυδάπανη η συντήρησή τους;;;
Ή μήπως γιατί γέρασαν και δεν εκπληρούν τους όρους συμβίωσης με τους ανθρώπους;
Όπως και να 'ναι είναι λυπηρό να τα βλέπεις χωρίς φίλο δίπλα τους...........Προϊόντα της κρίσης ως φαίνεται είναι και οι άστεγοι σκύλοι.
Θυμάμαι ένα καλοκαίρι, στην εξοχή...........ένα τέτοιο αδέσποτο σκυλί έγινε ο καλύτερος φίλος μας........
Ήταν μια μέρα καύσωνα. Ο ήλιος μας είχε ζαλίσει........Μόλις είχαμε τελειώσει από το μεσημεριανό φαγητό και βλέπουμε έναν καφετί μεγαλόσωμο σκύλο να μας κοιτάζει έξω από την πόρτα της αυλής.........
Του μιλήσαμε.............τον πλησιάζαμε σιγά σιγά..............
Ήταν ήρεμος και φιλικός.
-Θα διψάς με τέτοια ζέστη ε;;;
Και του γεμίσαμε ένα μεγάλο μπολ με νερό. Ξεδίψασε το καημένο αλλά κοιτούσε μια το μπολ μια εμάς.
-Πεινάς;;; Κάτσε να σου βάλουμε φαγητό
Μακαρόνια με κιμά, θυμάμαι, είχαμε για μεσημεριανό και του γεμίσαμε ένα πλαστικό τάπερ
Πεινούσε ...........ποιος ξέρει από πότε είχε να φάει..........
Αφού παίξαμε λίγο μαζί του, του κάναμε χώρο να περάσει στην αυλή, αν ήθελε..........Όχι ........οπισθοχώρησε και έμεινε έξω από την πόρτα.
Πήγαμε για το μεσημεριανό μας ύπνο.
Το απογευματάκι ήταν εκεί.........απ' έξω, καθιστός και μόλις μας είδε κούνησε την ουρά του φιλικά.
Έκτοτε, ήταν εκεί..........έμπαινε στην αυλή.Παίζαμε μαζί του, τον ταίζαμε, του μιλούσαμε, τον πλέναμε και τον περιποιηθήκαμε σύμφωνα με τις οδηγίες του κτηνίατρου που επικοινωνήσαμε μαζί του.
Βλέπεις..........όπου και αν πηγαίναμε ερχόταν μαζί μας, αν ήταν περπατώντας. Αν ήταν με το αυτοκίνητο μας περίμενε έξω από την πόρτα του γκαράζ!!
Κάθε πρωί, συγκεκριμένη ώρα, έφευγε.........Πού πήγαινε;;;;;; Ποτέ δεν έμαθα...........

Έπειτα γυρνούσε ξανά σε μας
Ακόμη και στην θάλασσα μας ακολουθούσε. Περπατούσαμε πλάι πλάι, σταματούσε λίγο σε ένα γειτονικό σπίτι να φλερτάρει με τη σκυλίτσα του.........και φτάναμε στη θάλασσα παρέα με το Ρήγα. Ναι Ρήγα τον ονομάσαμε.......Μη ρωτήσεις γιατί............έτσι........ήταν η παρόρμηση της στιγμής.
Στη θάλασσα , όση ώρα κάναμε το μπάνιο μας και την ηλιοθεραπεία μας, στεκόταν δίπλα μας ακίνητος!!! Προκαλούσε μάλιστα τα βλέμματα των άλλων παραθεριστών  η απόλυτη ακινησία του!!!
Μας είπαν ότι ήταν μεγάλος σε ηλικία.........Δεν ξέρω ............δεν μπορώ να διακρίνω ηλικία. Αλλά ζωηρός ήταν. Όμως και σοβαρός και πιστός επίσης ήταν. Σίγουρα ήταν εκπαιδευμένος. Καταλάβαινε τα πάντα και δεν έκανε κάτι αν δεν του έδινες την άδεια...........
Όταν ήμασταν μέσα στο σπίτι, προσπαθούσε να μπει με πονηριά γιατί του το απαγορεύαμε. Τον παρακολουθούσα να κοιτάζει δεξιά και αριστερά και μετά ένα βήμα εμπρός..........Ξανά γύρισμα του κεφαλιού δεξιά και αριστερά να δει αν τον βλέπεις κάποιος. Κανείς..........ακόμη ένα βήμα μπροστά και ξανά το κοίταγμα ............
-Σε βλέπω Ρήγα.........του φώναζα. Αμέσως αποτραβιόταν πίσω, στη βεράντα. Δεν δείχνει αυτό και μόνο ότι ήταν εκπαιδευμένος;;;
Όταν ήμασταν απασχολημένοι..............όταν μιλούσαμε..............όταν περπατούσαμε και δεν του δίναμε σημασία, ερχόταν και έβαζε το κεφάλι του κάτω από την παλάμη μας για να ....................εισπράξει το χάδι του, για να δηλώσει την παρουσία του..........
Δεν κοιμόταν όμως μέσα στην αυλή. Ήθελε την πόρτα του κήπου πάντα ανοικτή. Τα βράδια κλειδώναμε.......και εκείνος προτιμούσε να κοιμηθεί απέξω γρυλίζοντας, είναι η αλήθεια.
Μέχρι που κόψαμε δυο κάγκελα από την πόρτα του γκαράζ και μπαινόβγαινε άνετα όποτε ήθελε. Γιατί άραγε τον ενοχλούσαν οι κλειστές πόρτες;
Μήπως φοβόταν ότι δεν θα τον αφήναμε να πάει τα πρωινά  .εκεί που πήγαινε; Γιατί όταν του ανοίξαμε είσοδο κοιμόταν μέσα στην αυλή!
Το καλοκαίρι πέρασε .
Σκεφθήκαμε πολύ τι μπορούσαμε να κάνουμε. Να τον πάρουμε τόσο μεγάλο σκύλο στην Αθήνα στο διαμέρισμα ήταν αδύνατο.
Να του φτιάξουμε σπιτάκι στην ταράτσα;  Το προσπαθήσαμε αλλά είχαν αντίρρηση οι άλλοι ένοικοι
Προσπαθήσαμε ακόμη να του βρούμε άλλη οικογένεια που έμενε μόνιμα στην εξοχή. Κανένας δεν ήθελε σκύλο, .είχαν οι περισσότεροι τον δικό τους.
Δυο μήνες του φθινοπώρου πέρασαν στον ίδιο ρυθμό:
Εμείς να πηγαίνουμε κάθε Σ/Κο και ο Ρήγας να είναι εκεί να μας περιμένει. Φαγητό και νερό είχε για όλη την εβδομάδα. Και γείτονες είχαν το νου τους να τον προσέχουν.
Μας έλεγαν ότι πολλές φορές έλειπε για δυο -τρεις μέρες. Όμως, κάθε Σάββατο ήταν εκεί να μας υποδεχθεί.......
Μέχρι που... .δεν τον ξαναείδαμε ποτέ.
Χάθηκε.
Να βρήκε τα παλιά του αφεντικά;
Να πέθανε από ατύχημα με αυτοκίνητο που τότε...............ήταν της μόδας;
Δεν έμαθα ποτέ.
Ψάξαμε όμως στις γύρω περιοχές.............ρωτήσαμε...................δείξαμε και φωτογραφίες αν τον είχαν δει............ναι ναι, είχαμε βγάλει και φώτο, τι νόμιζες;;;Δεν θα είχαμε αναμνήσεις τυπωμένες σε χαρτί;;;;;;
Πάντως ένα θα σου πω.............η στενοχώρια μας ήταν τόσο μεγάλη που για καιρό πηγαίναμε με την ελπίδα ότι θα φανεί, και μετά, κάναμε καιρό να επισκεφθούμε το εξοχικό μας!
Ο χρόνος πέρασε και το ξεπεράσαμε αλλά δεν τον ξεχάσαμε !
Και ήταν φίλος μας μόνο 5 μήνες!
Απορώ πώς μπορούν οι άνθρωποι να αποχωρίζονται το σκύλο τους όταν μάλιστα ζουν πολλά χρόνια μαζί του!