Πολύ βροχή σήμερα... και μ' αρέσει η βροχή τόσο πολύ που είμαι ικανή να πάρω την ομπρέλα μου και να σεργιανίσω τους δρόμους χωρίς σκοπό, έτσι για απόλαυση.
Σήμερα όμως δε βγήκα για σεργιάνι...Υποχρεώσεις γαρ...με οδήγησαν στο ιατρείο για εξέταση προγραμματισμένη της μητέρας μου.
Το ιατρείο ήταν στο κέντρο της Αθήνας....μάλλον παράκεντρο θα έλεγα μια και κέντρο εννοούμε συνήθως τα πέριξ της Ομόνοιας.
Το ταξί μας άφησε έξω από το ιατρείο. Η βροχή καταρρακτώδης. Βγήκα και εγώ, άνοιξα την ομπρέλα και πήγα στην πόρτα να βοηθήσω τη γερόντισσα μαμά να βγει. Και μετά;
Από πού θα περάσουμε για να ανέβουμε το πεζοδρόμιο και να μπούμε στην πολυκατοικία που ήταν το ιατρείο; Τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα κάνανε αδύνατη την πρόσβαση. Περπατήσαμε μέχρι τη διάβαση πεζών.....Το νερό κυλούσε ορμητικό αλλά ευτυχώς σε μικρά ρυάκια. Με προσοχή να μη βραχεί μεγάλης ηλικίας γυναίκα, με προσοχή να μη γλιστρήσει, να μην της δοθεί αφορμή για γκρίνια που θα με έλουζε σαν τη βροχή!
Φτάσαμε στο φανάρι...κοίταξα το χώρο για να ανέβουμε....Η διάβαση των αναπήρων ήταν κατειλημμένη από ένα αυτοκίνητο που είχε ανέβει στην κυριολεξία στο πεζοδρόμιο. Στο κενό που άφηνε δεν χωρούσαμε να περάσουμε. Ξανά πίσω να πάμε από την πίσω διάβαση!
Και να η γκρίνια.......άρχισε μαζί με τα αστραπόβροντα. Το τι είπε η μαμά για τους ασυνείδητους οδηγούς, το τι άκουσα για την έλλειψη αστυνόμευσης του Δήμου δε λέγεται. Υπομονή είπα μέσα μου αν και δεν είχε το παραμικρό άδικο.
Φτάσαμε στην άλλη διάβαση των αναπήρων. Και αυτή κατειλημμένη με νερό βροχής αυτήν τη φορά. Μεγάλη δρασκελιά χρειαζόταν για να ανέβουμε το πεζοδρόμιο. Σκουπίδια είχαν κλείσει την δίοδο ομβρίων υδάτων.........Πεταμένα και λασπωμένα χαρτιά, συσκευασίες αναψυκτικών, σακούλες και άλλα που δεν ξεχώριζαν.
Η αλήθεια είναι ότι τελικά κάναμε ένα τεράστιο γύρο για να βρούμε δίοδο από το δρόμο στο πεζοδρόμιο....Η αλήθεια είναι ότι μεγάλη γυναίκα ταλαιπωρήθηκε αρκετά και είχε όλα τα δίκια του κόσμου για να γκρινιάζει.
Όμως, είναι απαράδεκτο να βλέπεις μια μικρή βροχή να κάνει μια πόλη αγνώριστη. Όχι βέβαια ότι οι ακτίνες του ήλιου τη δείχνουν ομορφότερη και καθαρότερη, αλλά ξέρεις πού πατάς.
Και αυτά τα αυτοκίνητα που παρκάρουν στις γωνίες και διαβάσεις αναπήρων ή αυτά που διπλοπαρκάρουν, δεν γνωρίζουν ότι είναι παράνομα;
Νομίζω ότι η παρανομία είναι στο αίμα μας.
Και αν δεν είναι αυτό, τότε ο ωχαδερφισμός χτυπάει κόκκινο.
Κανένας σεβασμός στο διπλανό μας.
Καμιά σκέψη για το αν επιτρέπεται ή όχι αυτό που κάνουμε. Μας βολεύει; Τότε καλώς....Και ζητάμε και τα ''ρέστα'' σε όσους τολμήσουν να επισημάνουν το παράνομο και ασεβές της στάσης μας.
Όσο για τα σκουπίδια... μη τα ρίχνουμε όλα στους μετανάστες..
Κύριος μπροστά μας με το κουστούμι του, με το χαρτοφύλακα ανά χείρας, άνοιξε το πακέτο τα τσιγάρα του και το περιτύλιγμα του ήταν άχρηστο...και το άφησε να πέσει κάτω.
Κοπελιά καλοστεκούμενη έτρωγε το σνακ της και πέταξε κάτω το περιτύλιγμα με τη χαρτοπετσέτα της. Την είδα εγώ η ίδια και ήμουν δίπλα της. ''Αν κάναμε όλοι έτσι, θα περπατούσαμε πάνω σε ένα χαλί από σκουπίδια '' της είπα...Γύρισε και με κοίταξε ξαφνιασμένη. ''Να βάλουν καλάθια απορριμμάτων'' μου είπε. Όταν της έδειξα ότι υπάρχει στο επόμενο φανάρι με κοίταξε αγριεμένη λέγοντάς μου ότι δεν μπορεί να κρατά σκουπίδια μέχρι εκεί.
Τι να πεις; Ότι δεν υπάρχει παιδεία;; Ότι μισούμε τον τόπο μας; Ότι είμαστε και στο σπίτι μας έτσι;; Δεν νομίζω.
Απλά ισχύει αυτό που ο λαός λέει '' έξω από την αυλή μου ας είναι και η αδερφή μου''!!! Όμως το ''εξω'' είναι και δικό μας σπίτι. Πώς θα γίνει αυτό συνείδηση;;
Και εξ αιτίας της κρίσης μειώνονται υπάλληλοι από όλα τα πόστα..Δεν πρέπει και εμείς να βοηθήσουμε να γίνει η πόλη μας, το χωριό μας, η γειτονιά μας, η χώρα μας μια ανθρώπινη περιοχή που κατοικείται από ευσυνείδητους πολίτες;
Χρειάζεται παιδεία;;
Απλά χρειάζεται από μικρά παιδιά να μάθουμε ότι το σπίτι μας είναι η χώρα μας, η πόλη μας, η γειτονιά μας και όχι μόνο οι 4 τοίχοι που κατοικούμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου