Τι μέλλει γενέσθαι;

Είναι κάποιες εικόνες του φθινοπώρου που αγαπώ πολύ. Μ' αρέσουν όσες δείχνουν την εξοχή με τα πεσμένα φύλλα , με τα δέντρα ντυμένα όπως επιτάσσει η εποχή, με όλα τα φθινοπωρινά χρώματα εν χορώ, ενώ η γαλήνη που αποπνέουν είναι συγκρίσιμη μόνο με την πραγματικότητα....τουλάχιστον για μένα.
Πρώτη φορά όμως χθες είδα μια τέτοια εικόνα και αμέσως σκέφθηκα το πώς ζούμε..... ότι είμαστε σαν τα φύλλα που τα παρασέρνει ο άνεμος..............χωρίς θέληση να αντισταθούμε στο μαρασμό και στην πτώση.

Πολλοί μιλούν και όχι άδικα, για τον καναπεδάτο Έλληνα που χάνει τη γη κάτω από τα πόδια του και όμως μένει απαθής.
Δεν ξέρω αν έτσι είναι πραγματικά. Το να ερμηνεύουμε το αποτέλεσμα χωρίς να γνωρίζουμε την αιτία είναι ριψοκίνδυνο.
Σήμερα, βιώνουμε μια τραγελαφική κατάσταση. Δεν είναι μόνον οι οικονομικές επιπτώσεις της κρίσης, μιας κρίσης παγκόσμιας, που μας έχουν προκαλέσει τόση ανησυχία και σύγχυση. Είναι , πιστεύω, η συνειδητοποίηση ότι ο κόσμος μας έτσι όπως τον γνωρίζαμε ή νομίζαμε ότι γνωρίζουμε, ήταν ψεύτικος, ένα ωραίο όνειρο που πιστεύαμε ότι το ζούμε.
Τα πάντα γκρεμίστηκαν εν μια νυκτί. Θεσμοί που πάντα λέγαμε ότι υπολειτουργούν, διαπιστώσαμε ότι ήταν σάπιοι και νεκροί. Ιδεολογίες που είχαμε, ισοπεδώθηκαν στο όνομα της οικονομικής ευμάρειας που είναι το ζητούμενο όλων των κρατών. Η ασφάλεια που νοιώθαμε ως πολίτες μιας χώρας και που είναι απαραίτητη για να γίνει ο πολίτης δημιουργικός και χρήσιμος, έπαψε να υπάρχει και το περιβάλλον που ζούμε έγινε ένας χώρος το λιγότερο ανθυγιεινός για όλους.
Πρώτη φορά δεν μπορώ να συμβουλέψω τα νέα παιδιά τι να κάνουν στη ζωή τους. Ποιες είναι οι επιλογές τους και τι τελικά τους συμφέρει να επιλέξουν. Πρώτη φορά και ως μητέρα δεν μπορώ να δώσω αισιόδοξα μηνύματα για το μέλλον. Δεν μπορώ να φέρω παραδείγματα αλλοτινών εποχών που περάσαμε και ξεπεράσαμε παρόμοιες δυσκολίες.Δεν έχω ξαναζήσει κάτι παρόμοιο.
Τα νέα παιδιά φεύγουν. Η πατρίδα μας χάνει νέα, καταρτισμένα, δημιουργικά μυαλά, που έχουν όρεξη να προσφέρουν και να δημιουργήσουν. Αρκεί να έχουν την ευκαιρία. Αλλά δεν την έχουν   και όσοι μένουν επειδή έχουν εργασία, βλέπουν απελπισμένα να μειώνονται οι αποδοχές τους ενώ εξακολουθούν, παρ' όλα τα πλήρη βιογραφικά που διαθέτουν, να θεωρούνται ενοικιαζόμενοι υπάλληλοι και αναλώσιμοι -αν και ικανότατοι.
Το ''μείνε στη χώρα σου που σε χρειάζεται ό,τι και αν συμβεί....θα παλέψουμε όλοι μαζί...θα τα ξεπεράσουμε όλα αυτά τα προβλήματα'', είναι δύσκολο να ειπωθεί με την ίδια ευκολία του ''χθες''.
Οι συζητήσεις για το αν πρέπει να αγωνιστούν οι νέοι για μια καλύτερη κοινωνία, για ένα καλύτερο εργασιακό περιβάλλον, για το δικαίωμα στην εργασία και τη δημιουργία, είναι πολλές. Και οι ερωτήσεις- απορίες πολλών νέων ακόμη περισσότερες.

''Για ποιους να αγωνιστούμε; ''
'' Γιατί θα πρέπει να καταστρέψουμε τη ζωή μας μένοντας εδώ και αγωνιζόμενοι;- γιατί θα την καταστρέψουμε σίγουρα. ''
''.Ποιος είναι εκείνος που μπορείς να ακολουθήσεις και να θυσιαστείς μια και σε εμπνέει με ένα όραμα, που είναι κοινό για όλους τους ανθρώπους;;'' είναι μερικές από τις ερωτήσεις τους.
Είναι γεγονός. Τα ήδη υπάρχοντα κόμματα συμπεριφέρονται ως θαλασσοδαρμένα καΐκια που απλά προσπαθούν να  μη βουλιάξουν. Οι ταγοί που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν δεν υπάρχουν πια. Οι οπαδοί πλέον προσφέρουν μόνο ψήφους και όχι προσωπικούς αγώνες.
Οι αλλαγές που θα πρεπε να έχουν ήδη γίνει, είναι ολοφάνερο ότι βρίσκουν πολέμιους αυτούς που είναι ήδη βολεμένοι.
Το καλό του συνόλου δεν ισχύει πια και δεν είμαι σίγουρη αν ίσχυε ποτέ.
Ίσως γι αυτό και οι περισσότεροι πολίτες κατηγορούνται για απάθεια και αδιαφορία. Μόνος του κάποιος πώς να αγωνιστεί;
Και με τι εγγυήσεις θα προσπαθήσει να αλλάξει τα κακώς κείμενα στη χώρα του;  Μα ναι, χρειάζονται εγγυήσεις. Είναι κουτό να παλεύει κάποιος για μια ουτοπία. Οι πνευματικοί άνθρωποι σιώπησαν, τουλάχιστον οι περισσότεροι. Οι συνδικαλιστές αγωνίζονται απλά για τα κεκτημένα τους. Και δε φαίνεται να υπάρχει κάποιος  που θα δώσει ρεαλιστικές υποσχέσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Και δεν είναι μόνο στη χώρα μας. Παντού βλέπεις ανθρώπους να χάνουν και τα λίγα που είχαν. Παντού η φτώχεια απλώνει τα πλοκάμια της. Και παντού αγωνίζονται περιστασιακά και για λίγο, όσο η εκτόνωση προδιαγράφει.
Και η δυσπιστία για ότι νέο ακούσουμε, έχει πλέον στρογγυλοκαθήσει μέσα μας, εδραιωμένη όσο ποτέ.
Και είναι λυπηρό το ότι η φτώχεια απλώνεται σε όλους τους τομείς της ζωής μας.
Γι αυτό και η ικανότητά μου να δώσω αισιόδοξα υπαρκτά μηνύματα στα παιδιά έχει πτωχεύσει ήδη.
Τι μέλλει γενέσθαι; Μόνο της θα δοθεί αυτή η απάντηση τελικά;
Ο χρόνος θα δείξει... .για όλους μας.