Περιφέροντας το βλέμμα στην παραλία................

Είναι όμορφα να βρίσκεσαι κοντά στη θάλασσα, ειδικά τις ζεστές ημέρες του καλοκαιριού. Μια βουτιά και εξαφανίζεται η κάψα του ήλιου, νιώθεις ανανεωμένος και ήρεμος. 
Πάντα μου άρεσε να αγναντεύω τη θάλασσα οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, όλες τις εποχές του χρόνου. Το καλοκαίρι όμως μ' αρέσει να περιφέρω το βλέμμα μου στην παραλία και στους άλλους λουόμενους. Περισσότερο μ' αρέσει να βλέπω κουβαδάκια με φτυαράκια στην άμμο, μπρατσάκια που πλατσουρίζουν στα ρηχά, μουτράκια που γελούν παίζοντας και γιαγιάδες -οι περισσότερες- που φωνάζουν το γνωστό ''πρόσεχε'' στα μικρά βλαστάρια.
Αλλά το Σ/Κο είναι αλλιώς. Οι γιαγιάδες εξαφανίζονται από την παραλία. Ή μένουν σπίτι να ετοιμάσουν καλούδια....βλέπεις ήρθαν τα παιδιά από την Αθήνα, ή πάνε άλλη ώρα για μπάνιο. Τα μικρά, τα ίδια μπρατσάκια, τα ίδια κουβαδάκια και φτυαράκια, είναι για δυο μέρες με τους γονείς τους. Πώς φαίνεται ότι χαίρονται περισσότερο από τις άλλες ημέρες!  Λάμπουν!  Η μαμά και ο μπαμπάς είναι εδώ.

Το δικό μας βλασταράκι, αν και δεν γνωρίζει πόσος χρόνος περνά από το ένα σ/κο στο άλλο, μόλις ακούσει '' να η μαμά έρχεται'', αν και ο μπαμπάς του είναι μαζί του διακοπές, ανοίγει τη δυο χρονών αγκαλίτσα  του και φωνάζει ρυθμικά ''μα -μα, μα-μα''. Το αυτοκίνητο της μαμάς φτάνει  και σταματά. Πόρτες ανοίγουν και μένουν ανοικτές για να γεμίσει η μαμαδίστικη αγκαλιά με το μικρό  της, που γελά συνεχώς και βγάζει μικρές στριγκλούλες χαράς.
Όλο το σ/κο ξέρω ότι θα γίνει ιδιότροπο. Δεν θα θέλει κανέναν άλλον να το αλλάξει, να το ταΐσει, να κολυμπήσει μαζί του, να παίξει μαζί του, να το κοιμίσει, παρά μόνο τη μαμα.
Και η μαμά, αφήνει τα άγχη της δουλειάς κλεισμένα σε κάποιο συρτάρι του μυαλού της και γελά, παίζει, κοιμίζει και ταίζει το κοριτσάκι της που της έλειψε όλη την προηγούμενη εβδομάδα.
Το  πλάνο αγοράς, οι στόχοι  που  πρέπει να πιάσει η εταιρεία, οι τρόποι που  πρέπει να επιβληθούν για να γίνει  ο  πελάτης - που έχει ανοίξει μια νέα τρύπα στο ζωνάρι του- πιο καταναλωτής, ήταν θέματα του μίτινγκ που άγχωνε μια μαμά που θέλει να συνεχίσει να είναι εργαζόμενη. Όμως ... είπαμε είναι σ/κο και το παιδί της λείπει και την χρειάζεται. 

....γίνεται;;;; Δεν γίνεται!!!!!!!!!!!

Όμορφη η παραλία τα σ/κα! Γεμίζει μαμάδες και μπαμπάδες με τα παιδιά τους.
Όμορφες οικογενειακές στιγμές που το μυαλό μου τις αποθανατίζει  και χαίρεται να βλέπει οικογένειες αγαπημένες--έτσι δείχνουν--που δίνουν μεγάλη προσοχή στα παιδιά τους--ως φαίνεται-.
Και η Δευτέρα έρχεται γρήγορα....μα πώς περνάει η ώρα όταν θέλεις μόνο να σταματήσει για λίγο ....μόνο για λίγο... Αυτός ο αποχαιρετισμός του μικρού σου, που το φιλάς και το ξαναφιλάς, που το αγκαλιάζεις, που το σφίγγεις περισσότερο από το κανονικό για να πάρεις μαζί σου αυτήν τη ζεστασιά, είναι συγκινητικός και ας είναι κάτι συνηθισμένο.

Και το μικρούλι μας... με το δυο χρονών μυαλουδάκι του λέει ''μαμά ντουλειά ;'' Και όταν λες ''ναι '' φωνάζει νευριασμένο σαν να διαφωνεί....αλλά είπαμε, η  μαμά θέλει και πρέπει να συνεχίσει να είναι εργαζόμενη. 
Η παραλία τη Δευτέρα είναι πιο ήσυχη... ακόμη και οι φωνούλες μου φαίνονται πιο αδύναμες...ή ίσως να είναι η ιδέα μου αφού ο χωρισμός μαμάς παιδιού, έστω και για μια μέρα, μου φαίνεται δύσκολος.
Το επόμενο σ/κο λοιπόν για να ακούσω δυνατές φωνούλες χαράς και κεφιού στην παραλία!!