Πατησίων ...................ένας δρόμος που έχει πολλά να ''πει''!

Η παρέα μας ήθελε να συναντηθούμε Φωκίωνος Νέγρη. Καιρό είχαμε να τα πούμε πίνοντας το καφεδάκι μας και συζητώντας για   τα πάντα.
Είπα να κατέβω μερικές στάσεις πριν τον τελικό μου προορισμό για να περπατήσω την Πατησίων μια και είχα καιρό να την επισκεφθώ.
Ο κεντρικός αυτός δρόμος πάντα με ''καλούσε'' μια και τα καταστήματα παπουτσιών ήταν εκεί, με τα καλύτερα ονόματα στο ''παπούτσι'' στη σειρά.
Ο δρόμος των διαδηλώσεων, της ΑΣΟΕΕ, της ΓΣΕΕ, του Πολυτεχνείου, βοά από την κίνηση και στους δρόμους και στα πεζοδρόμια.

Αλλά πολλά καταστήματα κλειστά... άδεια. Ίδια εικόνα όπως σε κάθε εμπορικό δρόμο της Αθήνας. Η κρίση είναι πανταχού παρούσα. 
Μελαγχολία ένοιωσα περπατώντας εκεί που άλλοτε, χαζεύοντας τις βιτρίνες, έλεγες και μερικά συγνώμη στους περαστικούς που εμπόδιζες ή ενοχλούσες.
Περνά ο καιρός και όλα αλλάζουν. Δεν ξέρω αν πάντα είναι προς το καλύτερο.
Η Πατησίων - 28ης Οκτωβρίου σήμερα, μια ονομασία που δεν έγινε αποδεκτή από τους κατοίκους- έχει τόσο μεγάλη ιστορία να διηγηθεί, έχει τόσες πολλές  στιγμές καθημερινές και ενδιαφέρουσες να πει, αν μπορούσε, που ίσως θα ήταν αδύνατο να καταγραφούν! 
Ο δρόμος προς τα Πατήσια, ένας δρόμος που οδηγούσε από τότε που η Αθήνα έγινε πρωτεύουσα το 1834 στο χωριουδάκι Πατήσια ήταν ο πιο δημοφιλής δρόμος το 19ο αιώνα. Γιατί ήταν ο εξοχικός περίπατος των Αθηναίων που τον διάβαιναν για να φτάσουν στα Πατήσια, σ' αυτό το χωριουδάκι με τις πράσινες γωνιές,με τα δέντρα και τα άνθη, με τα αναψυκτήρια, ένας μικρός παράδεισος, όπως έγραψε ο Άγγλος ναύαρχος Μάλκομ, μια και το επέλεξε για να χτίσει το αρχοντικό του το 1832.
Ένας παράδεισος τότε, μια κόλαση σήμερα! Μια αλλαγή προόδου όχι προς το καλύτερο!
Η Πατησίων ήταν χωματόδρομος τότε, στα 18κάτι... Στα 1841 άρχισε η διευθέτηση για την κατασκευή της Πατησίων που οδηγούσε στα Πατήσια.
Αυτός ο δρόμος ήταν η κυριότερη ψυχαγωγία των κατοίκων, όλων των τάξεων.
Αναψυκτήρια, καφενεδάκια, μπυραρίες, ήταν διάσπαρτα στην Πατησίων της εποχής εκείνης. Τις Κυριακές και τις αργίες γινόταν εκεί πραγματική γιορτή. Για δυο ώρες οι μουσικοί του στρατού έπαιζαν καντρίλιες, βαλς και πόλκες και διασκέδαζαν τους Αθηναίους. Ακόμη και ο βασιλιάς με τη βασίλισσα έκαναν τη βόλτα τους εκεί για να απολαύσουν και τους γνώριμους ήχους της μουσικής της πατρίδας τους. Οι μουσικοί ήταν πάνω σε μια πολυγωνική εξέδρα ξύλινη, στημένη στο χώρο μπροστά από το εκκλησάκι του Ταξιάρχη στο Πεδίον του Άρεως. Η πολυγωνική εξέδρα έδωσε το όνομά της ''Πολύγωνο'' στη γύρω περιοχή.

Οικογενειάρχες, παιδιά, γυναίκες, ευκατάστατοι πολίτες της Αθηναϊκής κοινωνίας, ξένοι πρεσβευτές, αξιωματικοί, αλλά και εργάτριες και υπηρέτριες που παρακολουθούσαν αυτό το πήγαινε έλα της κομψής κοινωνίας της εποχής εκείνης, περπατούσαν την Πατησίων χειμώνα- καλοκαίρι.
Με άλογα ή με αμαξίδια ανάλογα την οικονομική τους θέση, αλλά και με τα πόδια οι Αθηναίοι ήταν εκεί. Ο δρόμος ήταν χωματόδρομος και οι λάσπες ανασταλτικός παράγοντας για έναν περίπατο το χειμώνα. Σήμερα δεν έχουμε αυτό το πρόβλημα   να μια αλλαγή προς το καλύτερο. Αλλά και οι κοπριές των αλόγων ήταν μονίμως πρόβλημα για τους περιπατητές τότε, όπως εμάς είναι πρόβλημα και μεγαλύτερο το καυσαέριο που αναπνέουμε.
Άλλες εποχές, ίσως έτσι είναι η ζωή....μια πάνω, μια κάτω!
Ο Δανός θεολόγος Waldemar Schmidt που είχε επισκεφθεί εκείνα τα χρόνια την Αθήνα, έγραφε για την Πατησίων: 

''Ο δρόμος στην αρχή είναι εξαιρετικός με πολύ καλό πλακόστρωτο,φτιαγμένο σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά πρότυπα. Μετά από μια ώρα περίπου αρχίζει και γίνεται στενός χωματόδρομος. Εν τούτοις, κατά ένα περίεργο τρόπο, μπορεί κανείς να διασχίσει αυτό το δρόμο με αμάξι σε μια απόσταση που είναι περίπου 4 ώρες. Στο πρώτο μέρος του  δρόμου, το πλακόστρωτο, συναντά κανείς σκόρπιες κατοικίες και μικρούς αμπελώνες. Στ'αριστερά του δρόμου ανοίγεται ο ελαιώνας, πίσω από έναν λοφίσκο που μοιάζει να ξεφυτρώνει από το χώμα, έχοντας στην κορυφή του το μαρμάρινο μνήμα του ξακουστού αρχαιολόγου Karl Ottfried Muller. Στη συνέχεια διασχίσαμε το χωριό Πατήσια με όμορφα και περιποιημένα σπίτια, το καθένα με το αμπελάκι του και πνιγμένα μέσα στα συκόδεντρα, τις πορτοκαλιές και τα λιόδεντρα''.... Σήμερα δεν χρειαζόμαστε 4 ώρες για αυτήν τη διαδρομή... μας αρκούν 4' ή λίγο παραπάνω αν έχει κίνηση. Η πρόοδος έχει και τα καλά της. 
Έτσι κερδίζουμε  χρόνο για να διασχίσουμε τη ζωή με ταχύτητα!