Επενδύσεις .......και μετά τι;;;

Να λοιπόν που έρχονται και οι επενδύσεις, λένε... αφού εκλιπαρούμε γονυπετείς να έρθουν μπας και μειωθεί το ποσοστό ανεργίας!
Η ζήτηση εργασίας είναι μεγάλη... τα ''στραβά μάτια''  του κράτους στις επιχειρήσεις ξέρουν οι επενδυτές  ότι γίνονται μια και έχουμε μια κάποια πείρα και ειδικότητα ως χώρα...Τώρα που μειώθηκαν και οι μισθοί, τώρα που δουλειά ζητάμε άνευ όρων, το περιβάλλον για τους επενδυτές έγινε ελκυστικό. Αν λάβει κανείς υπόψη ότι δεν υπάρχουν και σοβαρές αντιδράσεις των συνδικάτων, τότε σίγουρα θα έρθουν οι επενδυτές. Ή μήπως είναι ακόμη υψηλός ο κατώτατος μισθός μας; 
Ίσως και να χρειάζεται ακόμη μείωση για να γίνουμε ελκυστική για επενδύσεις χώρα! 
Εξάλλου γνωρίζουμε ότι  οι εταιρείες επενδύουν σε χώρες με μεγάλη φτώχεια και υψηλό δείκτη ανεργίας... Πάντα, ο χαμηλός βασικός μισθός θεωρείται προσόν για τους επιχειρηματίες αφού τα φθηνά εργατικά χέρια είναι το ζητούμενο...
Γι αυτό και οι επενδύσεις σε χώρες φτωχές και με πενιχρό μεροκάματο είναι πολλές και συνηθισμένες. Κι όμως οι φτωχοί παραμένουν φτωχοί και οι επενδυτές  γίνονται πλουσιότεροι!

Διάβασα στο Κ της Καθημερινής, την προσπάθεια- σταυροφορία  την λέει το άρθρο- της UNICEF για το Μπαγκλαντές των 152 εκατ. κατοίκων, με 7 εκατ. να ζουν σε παραγκουπόλεις, και με το 1/5 από  τα παιδιά  που  ζουν σ' αυτές τις παραγκουπόλεις   να καταφέρνει να τελειώσει το δημοτικό, καθώς αναγκάζονται να βγουν στη δουλειά από τα 10 τους χρόνια. Η σταυροφορία της UNICEF  και άλλων οργανώσεων  έγκειται στην ανακούφιση των κατοίκων προσφέροντας 20 δολ για κάθε παιδί ανά μήνα προκειμένου αυτό να μείνει στο σχολείο μέχρι τα 18 του.
Και ας είναι το Μπαγκλαντές η δεύτερη χώρα μετά την Κίνα στην παραγωγή ενδυμάτων  που εξάγονται αποκλειστικά στη Δύση.
Και μιλάμε για μια χώρα που διαθέτει νιάτα. Δηλ. το 58% του πληθυσμού είναι νέοι και φυσικά φθηνό εργατικό δυναμικό. Το μηνιάτικο αυτών των εργατών είναι 37 δολάρια σήμερα από 21 που ήταν, ενώ για έμπειρους εργάτες το μηνιάτικο φθάνει τα 78 δολάρια. 
Μπορεί να πει κάποιος ότι η αμοιβή τους αυτή είναι επαρκής για το Μπαγκλαντές ...όμως γιατί εξακολουθούν να μένουν σε παραγκουπόλεις ενώ πηγαίνουν πάρα πολλοί με τα πόδια στη δουλειά τους και ας διανύουν 10 χλμ στο πήγαινε-έλα;
5.000.000 άτομα απασχολεί η βιομηχανία ενδύματος στη χώρα, με το 80% να είναι γυναίκες που αμείβονται με κάτι παραπάνω από ένα δολάριο την ημέρα. Και δουλεύουν 8άωρο με 6 ημέρες την εβδομάδα, σε ένα περιβάλλον με αφόρητη ζέστη και αδιάκοπου θορύβου, σε ένα χώρο 2 τμ. κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του επόπτη, με ένα ωριαίο διάλειμμα για να φάνε μπανάνα και γάλα που τους προσφέρονται από την εταιρεία, ενώ στερούνται βασικά εργατικά δικαιώματα, όπως επίσης και βασική εκπαίδευση πάνω στην εργασία τους. Τα 5000 εργοστάσια ρούχων της χώρας δεν πληρούν- όπως λέει το άρθρο- ούτε τις ελάχιστες προδιαγραφές ασφαλείας, γι αυτό γίνονται και πολλά εργατικά ατυχήματα. Ας μη ξεχνάμε ότι οι προδιαγραφές ασφαλείας κοστίζουν! 
Το Μπαγκλαντές έχει πληθυσμό που το 40% ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και τα κορίτσια παντρεύονται από την ηλικία των 13 ετών.
Κι όμως η χώρα είναι κέντρο παραγωγής ενδυμάτων φίρμας για τις μεγαλύτερες πολυεθνικές εταιρείες στον κόσμο. Και παρόλα αυτά, 70 εκατ. παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ 7 με 10 εκατ. παιδιά έως 14 ετών, εργάζονται. Υπάρχει βούληση για να βοηθήσει το κράτος αυτά τα παιδιά τουλάχιστον; Η Γιούνισεφ λέει ότι είναι δύσκολο μια και τουλάχιστον οι μισοί βουλευτές της χώρας είναι ιδιοκτήτες εργοστασίων κατασκευής ρούχων! 
Να λοιπόν γιατί οι επενδύσεις δεν λύνουν τα προβλήματα. 
Μόνη η κρατική βούληση μπορεί να δώσει λύσεις αλλά αν προσφέρεις  γη και ύδωρ στους επενδυτές, τότε πολλά από όσα διαβάσαμε παραπάνω μπορούν να συμβούν.