Ο ρατσισμός είναι χαρακτηριστικό όλων των λαών αλλά όχι και όλων των ανθρώπων. Και σε μας, στη δική μας χώρα, που δεν είχε ζήσει με αλλοδαπούς, και μάλιστα παράνομης εισόδου και διαμονής, φαίνεται ότι ο ρατσισμός χτυπά και τη δική μας πόρτα. Το να περιθωριοποιείς αυτούς που ήλθαν εδώ για να δουλέψουν ή για να σώσουν τη ζωή τους και της οικογενείας τους, ή επειδή οι νόμοι εδώ είναι δημοκρατικοί και επιεικείς, ή επειδή υπάρχουν πολιτικές σκοπιμότητες, ή επειδή τα πολιτικά τους φρονήματα είναι απαγορευτικά και επικίνδυνα για τη χώρα τους, ή επειδή έχουν τη δική τους διαφορετικότητα που δεν είναι ανεκτή στην δική τους πατρίδα, είναι το χειρότερο έγκλημα. Γιατί από εκεί ξεκινούν όλα τα αρνητικά μιας διαβίωσης με διαφορετικούς. Κυρίως για τα παιδιά!!!!!!!
Δικοί μου συγγενείς, έχουν μεταναστεύσει εδώ και 60 χρόνια σε άλλη ήπειρο. Έφτιαξαν οικογένεια, έφτιαξαν τη ζωή τους όπως την ονειρεύονταν, απέκτησαν παιδιά, απέκτησαν εγγόνια και αυτή η τρίτη γενιά, αντιμετωπίζει ακόμη, φαινόμενα ρατσισμού. Σκέψου, σήμερα που διδάσκονται τα ελληνικά και σε άλλα κράτη, σκέψου ότι τα εγγόνια των συγγενών μου αυτών δεν μαθαίνουν ελληνικά. Και αυτό γιατί δεν θέλουν οι γονείς τους, με το σκεπτικό ότι θα αλλάξει η προφορά τους και θα αντιμετωπίζονται αρνητικά από τους ντόπιους!
Μάλιστα, μια γηγενής, όταν έγινε γειτόνισσα με τους δικούς μου, πούλησε το σπίτι της γιατί- έτσι είπε- η γειτονιά της χάλασε με το που μετακόμισαν δίπλα της μη ντόπιοι!
Μόνο ακούγοντας τους δικούς μας μετανάστες να διηγούνται τι τους προκάλεσαν τα φαινόμενα ρατσισμού που αντιμετώπισαν στα παιδικά τους χρόνια, θα κατανοήσουμε καλύτερα τη συμπεριφορά μας. Και ίσως έτσι θα ξανασκεφθούμε ότι με το να ψηφίζουμε στο σχολείο των παιδιών μας να μην δέχονται άλλης φυλής παιδιά, με το να μην αφήνουμε τα παιδιά μας να συνομιλούν με αλλοδαπούς συμμαθητές τους, με το να περιθωριοποιούμε αυτούς τους μετανάστες που μάλιστα είναι και νόμιμοι, μόνο κακό προκαλούμε, ειδικά στα παιδιά.
Ένας ομογενής δικαστής του Ανωτάτου δικαστηρίου της Βικτώριας της Αυστραλίας, παρουσίασε το βιβλίο του, που είναι αυτοβιογραφικό με τίτλο «Αιμίλιο να με λες», στο Ελληνικό Μουσείο της Μελβούρνης.
Στην ομιλία του μίλησε για τους γονείς του, που έφυγαν από την Ελλάδα-βοσκός ο πατέρας-στα χωράφια η μητέρα μάζευε βαμβάκι και καπνά.
Μίλησε μπροστά σε μεγάλο πλήθος, κυρίως Αυστραλών Νομικών, για τους γονείς του που έφυγαν για να προσφέρουν στα παιδιά τους καλύτερη ζωή.''Ο κυριότερος σκοπός του βιβλίου είναι να τιμήσω τους μετανάστες της γενιάς των γονιών μου'', είπε.
Ο δικαστής Κύρου (Αιμίλιος Κύρος είναι το όνομά του), δεν παρέλειψε να αναφερθεί και στην ρατσιστική αντιμετώπιση που είχε, ως παιδί, στην Αυστραλία λέγοντας:«Υπάρχουν και κάποιες σκοτεινές στιγμές στο βιβλίο, όπου περιγράφω το ρατσιστικό εκφοβισμό που υπέφερα ως παιδί. Ο ρατσισμός μπορεί να καταστρέψει την αυτοεκτίμηση ενός ατόμου, να δημιουργήσει δυσαρμονία μέσα στις οικογένειες και να καταστρέψει ζωές. Για τα παιδιά είναι ένα ιδιαίτερο πρόβλημα επειδή δεν έχουν τη δυνατότητα να τον καταπολεμήσουν. Ο εκφοβισμός και η διάκριση είναι αιώνια προβλήματα και κάθε κοινωνία έχει την ευθύνη να τα σταματήσει.
Ο ρατσισμός με ανάγκασε ν' αλλάξω τ' όνομα μου και να αρνηθώ την ταυτότητα μου. Με έκανε να ντρέπομαι για την Ελληνική μου καταγωγή... '' είπε μεταξύ άλλων.
Φυσικά στην εφηβεία αντιλήφθηκε το σφάλμα του και κατανόησε ότι θα' πρεπε να αισθάνεται υπερήφανος για τους γονείς του και την καταγωγή τους.
Στο τέλος κατέληξε: ''Η Αυστραλία έχει προοδεύσει πολύ από τότε που έφτασα εδώ το 1968. Εξωτικά ονόματα, τροφές και έθιμα που κάποτε τα κορόιδευαν οι Αυστραλοί είναι τώρα της μόδας. Όμως πρέπει πάντα να προσέχουμε για να βεβαιωθούμε ότι η χώρα μας συνεχίζει να δέχεται και να γιορτάζει τον κάθε άνθρωπο. Γι αυτό που είναι και γι' αυτό που έχει να προσφέρει, παρά να αποκλείεται επειδή είναι διαφορετικός.Εύχομαι ότι το βιβλίο μου θα βοηθήσει στην κατανόηση των ζητημάτων αυτών».
Γιορτή λοιπόν για τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, θα πρεπε να είναι η συμπεριφορά μας απέναντι στους ξένους μας. Μόνον έτσι μπορούμε να αποκλείσουμε τους επικίνδυνους, τους παράνομους και όσους επιδίδονται σε εγκληματικές ενέργειες, που για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους δεν είναι μόνο αλλοδαπής προέλευσης!
Αλλά προσοχή στα παιδιά! Η ψυχούλα τους δε γνωρίζει από έθνη, φυλές, διαφορετικότητα. Κάθε άσχημη συμπεριφορά έχει αντίκτυπο στη διαμόρφωση ακόμη και του χαρακτήρα τους. Ο ψυχικός τους κόσμος αλλάζει, ''βιάζεται'' με το να τους προκαλούμε αίσθημα ντροπής για την καταγωγή τους.
Κάθε άνθρωπος είναι σημαντικός γι αυτό που είναι και γι αυτό που προσφέρει. Ξεχωρίζει ακριβώς από τις πράξεις του! Σε όποιο έθνος και αν ανήκει, όποια γλώσσα και αν μιλάει, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύει. Καλό είναι λοιπόν να μην κατηγοριοποιούνται οι άνθρωποι ως καλοί ή κακοί ανάλογα αν είναι ντόπιοι ή ξένοι. Μόνο η συμπεριφορά και οι πράξεις μας μας χαρακτηρίζουν! Γιατί είμαστε ό,τι κάνουμε και ό,τι δείχνουμε να πιστεύουμε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου