Το κόκκινο κλαδάκι / Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη #6

(φωτογραφία από Casa Rosa στο Fb)

 Το βλέπεις το κτήμα; Βρίσκεται σε μια άγονη, άνυδρη περιοχή που τα λίγα δέντρα που υπάρχουν , σε πείσμα των συνθηκών, δεν το κάνουν ευχάριστο. Είναι το κτήμα της Αρετής.

Το χώμα γεννάει πέτρες και θυμό. Τίποτε δεν φυτρώνει. Το λίγο χορτάρι που γίνεται χλωρό με τις βροχές, δεν μπορεί να θρέψει ικανοποιητικά τα ζώα της περιοχής. Γι αυτό είναι αδύναμα.Κι αυτά δεν μπορούν να θρέψουν τα αφεντικά τους.  Είναι τα ζώα της Αρετής. 

Σ'αυτό το κτήμα υπάρχει ένα καλύβι  μικρό και άδειο. Φτωχό και απεριποίητο. Είναι το σπίτι της Αρετής. 

Η Αρετή, βίωσε πολύ πόνο και αδικία από τη ζωή. Ο αγαπημένος της άντρας, νέο παλικάρι, σκοτώθηκε σε εργατικό ατύχημα και άφησε εκείνη νέα κοπέλα, μόνη και χαμένη και το κοριτσάκι τους, την Θεανώ, ορφανή και σοκαρισμένη. 

Απ' την αρχή ήταν μεγάλος ο πόνος για το χαμό του άντρας της και έγινε αβάσταχτος όταν πάγωσε  και άρχισε να σκληραίνει , να απλώνει τα πλοκάμια του ως την ψυχή της και εγκαταστήθηκε στην καρδιά της  απρόσκλητος. Μα κι άλλος πόνος προστέθηκε. Της επιβίωσης.

Πώς θα ζούσε πλέον εκείνη και το μικρό της κοριτσάκι; Ποτέ δεν ήταν πλούσιοι,  μα ποτέ δεν τους έλειψε τίποτε με τον άντρα της. Τώρα;  Ήδη η κυρά Ματίνα που της νοίκιαζαν  το σπίτι της στην πόλη, της ζητησε να το αφήσει, μια και η κεφαλή της οικογένειας δεν υπάρχει πια και... '' τι να κάνω και εγώ με μια συνταξούλα; Το νοίκι αυτό μου είναι απαραίτητο'' ! Ούτε φυσικά της έδωσε χρόνο να συνέλθει...

Η αποζημίωση για το εργατικό ατύχημα, έφτανε για ένα χρόνο το πολύ. Αλήθεια πόσο τιμάται η ζωή ενός ανθρώπου; Με έξι μηνών μεροκάματα; Με ενός έτους, και να πεις και ευχαριστώ στο ''γαλαντόμο'' αφεντικό;

Σ'αυτό το χρόνο ένοιωσε την ανάσα της να σβήνει πολλές φορές. Σκέφτηκε να αφήσει τον εαυτό της να χαθεί, να βρει τον αγαπημένο της  εκεί ψηλά, αλλά η αγάπη για την κόρη της υπερίσχυσε, την κράτησε ζωντανή  για να μπορέσει να τη μεγαλώσει.

Ασβέστωσε το καλυβάκι τους που ήταν εγκαταλελειμμένο στο κτήμα τους και ένα κρεβάτι διπλό , ένα τραπέζι και καρέκλες ήταν ό,τι χρειαζόταν στο μικρό δωμάτιο. Δεν είχαν πού αλλού να μείνουν και δεν είχε κουράγιο να παλέψει για το δίκιο της.

Η μικρή της μεγάλωνε δίπλα στη μαμά, που άρχισε να δουλεύει στο εργοστάσιο που δούλευε ο άντρας της. Το βλέπεις; Φαίνεται στο βάθος της φωτογραφίας. Εργατοφαγάνα το λένε, γιατί έγιναν πολλά ατυχήματα εκεί.

 

Η μικρή Θεανώ, συνόδευε τη μαμά στη δουλειά, ως ότου ήλθε η ώρα να πάει σχολείο. Όσο ήταν νήπιο,  έμενε στο κουζινάκι του εργοστασίου  και έπαιζε όσο δούλευε η Αρετή, ενώ οι εργάτριες μια- μια τη φορά, είχαν το ρόλο της μαμάς και την πρόσεχαν

Στο σχολείο πήγαινε με τα πόδια. Μέσα απ' τα  λασπόνερα διέσχιζε την εξοχή και μετά μέσα στην πόλη ως την πόρτα του σχολείου. Λασπωμένα παπούτσια, ίδια ρούχα κάθε μέρα, ήταν τα πρώτα που είδαν  τα παιδιά για να την κοροϊδεύουν.  Το ότι ήταν ορφανή προστέθηκε επίσης στους λόγους που τα μαγκάκια  πετούσαν πέτρες στα παράθυρα της μικρής καλύβας. Για τρία   χρόνια υπέμενε τις προσβολές των συμμαθητών της. Η φτώχεια  της ήταν ένας λόγος ακόμη για περισσότερη ενόχληση από τα παιδιά.

 Δεν μιλούσε στη μαμά της, γιατί την έβλεπε τόσο κουρασμένη και λυπημένη, την έβλεπε να μαραζώνει μέρα με τη μέρα, που πονούσε η ψυχούλα της. Δεν είπε τίποτε και στους δασκάλους της, γιατί ίσως το μάθαινε η μαμά  και δεν το ήθελε αυτό.

Στο σπίτι η Θεανώ μεγάλωνε απόλυτα φυσιολογικά, κοντά στη φύση -σ'αυτήν την άγονη φύση -που η Θεανώ λάτρευε. Όταν γυρνούσε από το σχολείο, έτρεχε στα λιγοστά  ζώα τους που έβοσκαν αμέριμνα. Φρόντιζε να έχουν νερό και τα χάιδευε, τους μιλούσε τρυφερά  και έπαιζε μαζί τους. Είχε και ένα σκύλο που την ακολουθούσε κατά πόδας. Αδέσποτος ο καημένος, δεν πλησίαζε  στην αρχή το κτήμα που το θεωρούσε αφιλόξενο, ούτε για ύπνο αλλά ούτε και  για φαγητό . Όμως εκεί ζούσε η Θεανώ, το κοριτσάκι το χαμογελαστό, που του άφηνε ότι αποφάγια είχε, που του έβαζε νεράκι να πίνει, που τον χάιδευε και τον καθάριζε από τα ξερόχορτα που είχαν γεμίσει το τρίχωμά του. Κι έτσι εκείνος, έγινε ο φίλος της. Κι έτσι εκείνη, έγινε ο δικός του άνθρωπος!

Όταν μάλιστα χειμώνιασε, ζήτησε η Θεανώ  από τη μαμά να την αφήσει να τον βάλει σπίτι. Δίπλα στη σόμπα, κοντά της. Άλλο ένα μέλος προστέθηκε στην οικογένεια.

Τα προβλήματα του σχολείου δεν της χάλαγαν τη διάθεση. Τα σπασμένα τζάμια που η Αρετή    έβλεπε όταν γυρνούσε από τη δουλειά, τη θορύβησαν και μίλησε στον Αστυνόμο της πόλης. ''Θα κοιτάξουμε ποιος ευθύνεται, θα σας ενημερώσουμε, μην ανησυχείτε.'' Ποτέ δεν έμαθε ότι κάποια παιδιά του σχολείου ήταν υπεύθυνα.

Ως την ημέρα που η υπομονή  της μικρής στις προσβολές ορισμένων συμμαθητών της,  αλλά και οι άριστες επιδόσεις της στα μαθήματα , ανέβασε το θυμό τους,  σε θρασύτατα ύψη. Η κακοποίηση από τα παιδιά πέρασε σε άλλο επίπεδο.  

Και τότε την έσπρωξαν στις σκάλες. Και τότε δυο ορόφους κατρακύλησε ως να μείνει αναίσθητη και διακομισθεί στο νοσοκομείο. Η αποθεραπεία της της άφησε και ένα αναμνηστικό: δεν θα ξαναπερπατούσε ποτέ, είπαν οι γιατροί.

Σοκ και περισσότερος  πόνος και θυμός ανεξέλεγκτος επισκέφθηκαν τη μαμά Αρετή. Έκανε αγώνα για την τιμωρία των υπευθύνων. Ζήτησε δικαιοσύνη. Αλλά η έρευνα κατέληξε ότι ο γιος του Δημάρχου και ο γιος του Αστυνόμου δεν ευθύνονται για τον τραυματισμό, όπως κατήγγειλε η Θεανώ. ''Ήταν απλά, ατύχημα. Παραπάτησε, παιδί είναι, συμβαίνουν αυτά, περαστικά σας''!

Ο γιος του Δημάρχου, ο Χρήστος...

Ο γιος του Αστυνόμου, ο Θωμάς...,

οι αρχηγοί της συμμορίας του δημοτικού σχολείου. Και φίλοι. Και κακομαθημένοι. Και δειλοί. Πού όλοι το γνώριζαν αλλά κανείς δε μιλούσε. Ακόμη και οι μαθητές της τάξης τους, ήταν ή ''μέλη της συμμορίας'', ή φοβισμένα παιδιά που έσκυβαν το κεφάλι.

Η Αρετή μάλιστα, όταν έμαθε από την κόρη της το λόγο της σιωπής της για ό,τι περνούσε στο σχολείο, σοκαρίστηκε. Το κατάλαβε ότι είχε κατρακυλήσει  μέσα στον πόνο της και στις ελλείψεις της ζωής τους, που έχασε το μέτρο του ρόλου της ως μάνα!

Έτσι άλλαξε τελείως η ζωή του μικρού κοριτσιού. Έβλεπε τη φύση μέσα από το παράθυρο, τα ζώα της τα χαιρετούσε από μακριά, έπαψε να πηγαίνει με το σκύλο της βόλτες...

Η Θεανώ δεν πήγαινε πια σχολείο. Έμενε καθιστή στο κρεβάτι να διαβάζει  ξανά και ξανά τα  βιβλία της,  ζωγράφιζε με τις μπογιές τις μισοτελειωμένες , όσες τις είχαν απομείνει. Περίμενε τη μαμά υπομονετικά και  με χαμόγελο στα χείλη, να γυρίσει από τη δουλειά. Παρέα της ο σκύλος της που έμενε δίπλα της.

Απέκτησε όμως φίλους, που πλέον φανερώθηκαν μετά το ατύχημά της. Σοκαρισμένα τα παιδιά είδαν την Θεανώ να κατρακυλά στις σκάλες. Μα κανένα δεν μαρτύρησε τους υπαίτιους.

Σε αντιδιαστολή, επισκέπτονταν τη Θεανώ που εκείνη τα υποδεχόταν πάντα χαμογελαστή χωρίς ποτέ να τους ρίξει το φταίξιμο ή να τους παραπονεθεί.

Καμιά φορά, η μαμά την έπαιρνε αγκαλιά και την πήγαινε στην καρέκλα δίπλα στο παράθυρο.

''Πόσο θα ήθελα   να είχαμε λίγα λουλούδια ή ένα δέντρο να βλέπω από το παράθυρο  '' έλεγε συχνά  στη μαμά της και στους φίλους της. 

Μια δασκάλα, με καλή  καρδιά, ερχόταν αφιλοκερδώς και διάβαζε την Θεανώ, την προχωρούσε στα μαθήματα, να περνάει   τις τάξεις, να τελειώσει το δημοτικό. Ήταν καλή μαθήτρια η Θεανώ και έξυπνη. ''Είναι απόλαυση να σου κάνω μάθημα ''της έλεγε η δασκάλα μετά από τα ευχαριστώ της μικρής κάθε, μα κάθε φορά που τελείωνε το μάθημα.

Και οι συμμαθητές  της που έρχονταν να τη δουν, δεν έπαψαν να της φέρνουν νέα.  Μα το καλύτερο νέο ήταν η διάλυση της συμμορίας , που κακοποιούσε   τα πιο αδύναμα παιδιά. 

Πόσο χάρηκε η Θεανώ! Πραγματικά, είπε στη μαμά της,  αν το ατύχημά της ήταν η αιτία να συνέλθουν τα παιδιά που κάνανε κακό, τότε δεν πειράζει. Η Αρετή αγριοκοίταζε την κόρη της, αλλά δεν μίλησε, ήξερε ότι  είχε μεγάλη καρδιά.

Τα παιδιά που επισκέπτονταν τη Θεανώ, μετά  τη διάλυση της συμμορίας πλήθυναν. Πάντα της έφερναν εκτός από νέα και κάποια βιβλία να διαβάζει, παιχνίδια που παίζανε μαζί, και κάποια φορά της έφεραν  ένα ραδιόφωνο να ακούει τραγούδια...''σου  το στέλνει ο Θωμάς΄΄ της είπαν

''Πείτε του να έλθει μαζί σας καμιά φορά'' είπε η Θεανώ. Μα εκείνος δεν πήγε. Δεν τολμούσε...

Έτσι άρχισε μια φιλία ανάμεσα στα παιδιά και στην παράλυτη Θεανώ. Δειλά δειλά μίλησαν και για το ατύχημα, για τους φταίχτες, για τη στάση τους. Εξακολουθουσαν να είναι συγκλονισμένα.  Μα η Θεανώ χαμογελουσε και τα παρηγορούσε λέγοντας πως κάνουμε άσχημα πράγματα καμιά φορά, αλλά κακία γιατί να κρατάμε; Τα παρηγορούσε εκείνη, αντί εκείνα τη Θεανώ!

Ο χειμώνας είχε πια φύγει, κι η Θεανώ έμενε πολλές ώρες μόνη και σκεφτόταν  το σχολείο, ενώ χάζευε από το παράθυρο. Καλοκαιρινές μέρες και ο ήλιος ζέσταινε την περιοχή. Ο σκύλος της σεργιάνιζε στο κτήμα μα δεν παραμελούσε τη Θεανώ. Μια μέρα πρόσεξε ένα κόκκινο κλαδάκι να ξεπετάγεται πάνω από το περβάζι.

Όταν γύρισε η μαμά, τη ρώτησε τι είναι εκεί έξω που κοκκινίζει, αλλά εκείνη κουρασμένη δεν είχε προσέξει τίποτε.

Κάθε μέρα έκτοτε, η Θεανώ καθόταν δίπλα στο παράθυρο και χάζευε το μικρό κλαδάκι που πάλευε να ζήσει.

Ήταν μια συννεφιασμένη ημέρα που τον είδε.  Έξω από το τζάμι με τις ταινίες κολλημένο, ήταν ο γιος του Δημάρχου.  Πότιζε το φυτό που κοκκίνιζε. Τον φώναξε κι εκείνος την κοίταξε, έσκυψε το κεφάλι και έφυγε τρέχοντας.

Μετά από δυο μέρες πάλι ήταν απέξω. Άνοιξε το τζάμι και του φώναξε να μη φύγει. ''Μείνε δεν θα σου κάνω κακό '' του είπε καλοσυνάτα. Εκείνος κοντοστάθηκε... τι ειπε;  κακό; η Θεανώ να του έκανε κακό; εκείνος έκανε το κακό  και δεν του το καταλογίζει; σκεφτόταν απορημένος.

Πήγε κοντά στο παράθυρο που η Θεανώ  τον περίμενε  και με χαμηλωμένα μάτια της ζήτησε συγνώμη για πρώτη φορά.'' Ήμουν ηλίθιος και έκανα κάτι που δεν διορθώνεται με καμιά πράξη μου. Δεν μπορώ από τότε να ησυχάσω, να κοιμηθώ ήρεμα, να φάω κανονικά, και δεν συγχωρώ τον εαυτο μου '' της έλεγε με μια ανάσα λες και ο χρόνος του ήταν μετρημένος

'' Περασμένα ξεχασμένα'' του είπε η Θεανώ.''Ναι ήταν άσχημο όλο αυτό και με άφησε παράλυτη, αλλά δεν γίνεται να κατηγορούμε συνεχώς. Εγώ σε συγχωρώ να το ξέρεις. Πες μου όμως, τι κάνεις εδώ; Τι ποτίζεις;''

 Δυο δάκρυα απείλησαν να ξεχυθουν από τα μάτια του και βιάστηκε να της απαντήσει ''Ξέρεις Θεανώ;... Το δεντράκι αυτό λέγεται φλογοβόλο... Είναι το πιο σπάνιο είδος... Δεν υπάρχει πουθενά στον τόπο μας. Και.. άκουσα από τα παιδιά ότι... θα ήθελες ένα δέντρο... να βλέπεις από το παράθυρό σου''  είπε κομπιάζοντας

''Σκέφτηκα... αυτό το σπάνιο δέντρο και το φρόντιζα για... να πιάσει σ'αυτό το χώμα και να μεγαλώσει...σου αξίζει γιατί και εσύ Θεανώ είσαι ένα σπάνιο κορίτσι'' είπε κι έφυγε τρέχοντας

Μα συνέχισε να πηγαίνει να φροντίζει το δεντράκι που από μικρό κλαδάκι μεγάλωνε όμορφα. Η Θεανώ χαιρόταν για το πιο όμορφο δώρο της!

Μιλούσαν κάθε φορά και ο Χρήστος πείστηκε ότι η Θεανώ δεν του κρατά κακία. ''Μα πώς μπορείς να με συγχωρείς για ό,τι σου έκανα;''

''Γιατί είσαι  μικρός κι εσύ όπως κι εγώ...Δεν ξέρουμε πολλές φορές το σωστό αλλά αν σου κρατήσω κακία,  θα περπατήσω; Μου φτάνει που κατάλαβες το λάθος και δεν βασανίζονται άλλα παιδιά.  Θέλω να πεις και του Θωμά να έλθει, δεν είναι καλό να είμαστε μαλωμένοι, έτσι;'' 

Μα ο Θωμάς δεν τολμούσε να φανεί. Της έστελνε χαιρετίσματα και διάφορα δωράκια μα δεν της χάριζε την παρουσία του.

Ο καιρός περνούσε και τα σχολεία άνοιξαν. 

Η δασκάλα της της είπε ότι δεν θα ξανάρθει όταν τελειώσει το δημοτικό ,  και κανονικά τότε,  πρέπει να έρχεται καθηγητής για τις γυμνασιακές γνώσεις που πρέπει να αποκτήσει. Μα ποιος θα πλήρωνε; Μήπως θα πρεπε να πάρουν αμαξίδιο να πηγαίνει σχολείο; Δεν υπήρχε η οικονομική δυνατότητα και η Θεανώ δεν παραπονιόταν για κάτι που θα στενοχωρούσε τη μαμά της . Κι όμως δεν ήξερε ότι στοίχειωνε την Αρετή το μέλλον της κόρης της.

Την πόρτα της τη χτύπησε μια μέρα η δασκάλα των αγγλικών.'' Ήλθα γιατί πιστεύω ότι αξίζει να μάθεις μια ξένη γλώσσα''της είπε.'' Θέλω να σου κάνω μάθημα, αλλά μην ανησυχείς δεν θέλω χρήματα. Θα έρχομαι δυο φορές την εβδομάδα συμφωνείς; ''

 Μάνα και κόρη τα είχαν χάσει. Δεν καταλάβαιναν πώς συνέβαινε κάτι τέτοιο. Μα δεν ήξερε η Αρετή ότι η πόλη εξαιτίας των παιδιών, φρόντιζε με διακριτικότητα να προσφέρει ό,τι μπορούσε. Απόρησαν μάλιστα όταν ήλθε ο κ Ανέστης και της άλλαξε τα τζάμια. Όταν ο μπαρπα- Σπύρος με το γιο του της έφτιαξαν ένα κοτέτσι. Και δέχτηκαν σαστισμένες τις κότες που τους έφερε η κυρά Ματίνα μετανοιωμένη....Όλο και κάτι έκαναν οι κάτοικοι της πόλης για να βοηθήσουν την Αρετή!

Αλλά δεν έμαθαν  ποτέ ότι ο Αστυνόμος και ο Δήμαρχος πλήρωναν τη δασκάλα των Αγγλικών, με τον όρο να μην πει  ποτέ  ότι πληρώνεται.

Ο γιος του Δημάρχου είχε γίνει καλός φίλος  της και ερχόταν συχνά συζητώντας  για ό,τι τους απασχολούσε. Αλλά και ο Θωμάς όταν κατάλαβε ότι η Θεανώ τον είχε συγχωρήσει πήγαινε  να τη δει, αλλά πιο σπάνια. ''Δεν μπορώ να σε βλέπω να μην περπατάς και να ξέρω ότι εμείς το κάναμε αυτό'' της είπε μια φορά που του παραπονέθηκε ότι δεν ερχόταν συχνά

''Και αν δεν έρχεσαι, δεν το ξέρεις; Το ξεχνάς; Αν αυτό σε στενοχωρεί μην ξανάρθεις, αλλά να ξέρεις ότι εγώ χαίρομαι να σας βλέπω όλους, να σας θεωρώ φίλους μου. Ό,τι έγινε έγινε, δεν είναι καλύτερο να το ξεχάσουμε;'' του είπε

Και έκτοτε προστέθηκε και ο Θωμάς στην παρέα τους και  πήγαινε συχνότατα

Πέρασε ο καιρός και η Θεανώ έφτασε στο τέλος του δημοτικού σχολείου. Καλοκαίρι πια και το δέντρο της είχε μεγαλώσει. Η μαμά έβγαζε μια καρέκλα έξω και η Θεανώ διάβαζε εκεί απολαμβάνοντας την ησυχία και τη δροσιά του κατακόκκινου δέντρου της. Δίπλα της ο σκύλος της της έκανε παρέα και οι κότες τριγυρνούσαν αμέριμνες. Ωραία εικόνα για την Θεανώ!

 

Με τη νέα χρονιά τα παιδιά που θα πήγαιναν όλα στο Γυμνάσιο, ήλθαν να πάρουν τη Θεανώ μαζί τους. ''Μα δεν γίνεται . Πώς θα έρθω; αγκαλιά; ''ρώτησε γελώντας

Οι φίλοι της άνοιξαν την πόρτα και της έδειξαν το νέο αμαξίδιό της. Θα πήγαινε με αυτό στο σχολείο.  Θα   πήγαιναν κάθε μέρα σχολείο  παρέα. Το είχαν αγοράσει με έξοδα της Δημαρχίας μια και ο Χρήστος είχε ακόμη μπαμπά Δήμαρχο, άρα και τα μέσα .

''Έλα να το δοκιμάσουμε '' είπαν όλα μαζί.

''Μα είναι δυνατόν; Ω πόσο σας ευχαριστώ, ''είπε η  Θεανώ δακρυσμένη

''Εσύ μας ευχαριστείς; '' της είπαν τα παιδιά. ''Εσύ είσαι η προσωποποίηση της Αγάπης και της καλοσύνης '' της είπαν. 

''Το ξέρει και το δέντρο σου'', συμπλήρωσε ο γιος του Δημάρχου .

''Το έχω παρατηρήσει, όποτε κάθεσαι κάτω στον ίσκιο του, αυτό κοκκινίζει ακόμη περισσότερο και φουντώνουν  τα κλαδιά του προσφέροντας περισσότερο ίσκιο. Μόνο η αγάπη που έχουμε μέσα μας κάνει κάτι τέτοιο σε ένα δέντρο, μου είπε η γιαγιά μου όταν τη ρώτησα.  Σου αξίζει όχι μόνο αμαξίδιο, αλλά κάθε καλό. Χάρη σε σένα έγινα σωστός άνθρωπος και εγώ και ο Θωμάς. Σε ευγνωμονούμε ''της είπε οδηγώντας την στο δέντρο από κάτω.

Και εκείνο, κοκκίνισε και άνοιξε τα κλαδιά του να προσφέρει περισσότερο ίσκιο στην Θεανώ και τους φίλους της. Η αγάπη είχε ζεστάνει την καρδιά όλων!

Και η μαμά Αρετή για πρώτη φορά χαμογέλασε μέσα από τη ψυχή της και δάκρυα χαράς σεργιάνησαν στο πρόσωπό της και κατάφεραν εκείνος ο  πόνος  που είχε παγώσει στην καρδιά της, ν' αρχίσει  να λιώνει σιγά σιγά!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στη Φωτο- Συγγραφική Σκυτάλη #6 που διοργανώνει άψογα η Μαίρη με τη ''Γηινη Ματιά'' της και με εικόνα (την βλέπετε στην κορυφή), από τη Μαρία Γ του blog  '' Φεύγουμε;'' 

Η λέξη που μου έδωσε είναι η''ΑΓΑΠΗ''!Πανέμορφη λέξη έτσι;

Ελπίζω να σας άρεσε η εμπνευση που μου έδωσε η εικόνα.

 

Μπορείτε να δείτε εδώ (Λίστα Παρακολούθησης Σκυτάλης) τις μέχρι τώρα συμμετοχές ή να τις απολαύσετε στο blog της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης.Στο blog της Σκυτάλης υπάρχουν και οι 6

διοργανώσεις.

Με τη σειρά μου παραδίδω τη σκυτάλη στη Γιούλη με  το blog ''Το ''φύλλο'' των φίλων'' ,με την εικόνα από το pixabay

και τη λέξη ''ΠΡΟΣΔΟΚΙΑ''

Γιούλη μου σου εύχομαι καλή επιτυχία.