Τέτοιες μέρες, θυμάμαι...

 

Μέρες γιορτινές πλησιάζουν...

 Διαφορετικές φέτος πέραν από κάθε φαντασία!

 Τα σχολεία κλειστά για λίγες ημέρες ακόμη. Λες και όταν ανοίξουν θα έχουμε περισσότερη ασφάλεια...

Θυμάμαι στα μαθητικά μου χρόνια τέτοιες μέρες είχαν αρχίσει οι ετοιμασίες για τη γιορτή της τάξης μας, την ετήσια γιορτή των Χριστουγέννων.

Κάθε χρόνο ήμασταν το μόνο τμήμα του σχολείου, που ήταν τόσο οργανωμένο και που κάναμε γιορτή τόσο διαφορετική από τις άλλες τάξεις.

Μας μιμήθηκαν με τα χρόνια, αλλά ήταν απλά μίμηση.

Που λες, είχαμε ξεκινήσει να μαζεύουμε χρήματα. Με δραστηριότητες, με κουπόνια για βιβλία που οι εκδοτικοί οίκοι μας τα έδιναν φθηνότερα, με λαχειοφόρο αγορά που κληρώναμε δώρα φτιαγμένα από εμάς τις ίδιες. 

Θηλέων το σχολείο μου, οργίαζε η φαντασία τι θα φτιάξουμε για να πουλήσουμε. Οργίαζαν οι ιδέες που έπεφταν στο τραπέζι πώς να φέρουμε στολίδια και φαγητά στον μπουφέ που σχεδιάζαμε, χωρίς να επιβαρύνουμε ή να θυμώσουμε τους γονείς μας.

Βλέπεις, φοβόμασταν μην έλθουν σχολείο οι γονείς μας και κάνουν παράπονα στους καθηγητές ή στο Λυκειάρχη και μας απαγορεύσουν τη γιορτή. Τότε η συνεργασία γονιού με τους καθηγητές ήταν αγαστή. Και ο λόγος του εκπαιδευτικού ήταν νόμος και για τους μαθητές και για τους γονείς...Όχι σαν τώρα που πάντα φταίει ο καθηγητής, ποτέ ο μαθητής!

Τι έλεγα; Α...το πενταμελές  μας, έδινε αναφορά συχνότατα αυτές τις ημέρες πόσα χρήματα είχαν μπει στο ταμείο.

Όλες στην τάξη συμφωνούσαμε για ό,τι θα γινόταν. Ποτέ δεν κάναμε κάτι αν δεν υπήρχε συμφωνία. Να διασκεδάσουμε θέλαμε, όχι να ''φαγωθούμε'' μεταξύ μας.

Και η κάθε μια μας, θα έφερνε κάτι φαγώσιμο.   

Όταν έφτανε εκείνη η ημέρα, είχαμε ήδη πάρει άδεια, και είχαμε επιλέξει σε ποια ώρα μαθήματος θα κάναμε τη γιορτή. Τελικά κατορθώναμε να είναι δυο και τρεις οι ώρες της γιορτής. Επιλέγαμε πάντα την ώρα της αγαπημένης μας φιλολόγου και την ημέρα που την είχαμε δίωρο ή τρίωρο συνεχόμενο. Όλοι οι καθηγητές περνούσαν να τραταριστούν, να πιουν ένα αναψυκτικό και να δουν τη γιορτή μας. 

Στολίζαμε και δέντρο. Το είχαμε αγοράσει οι ίδιες με χρήματα του  ταμείου μας και το φυλάγαμε στην αίθουσα με τους χάρτες και τα βιβλία. 

Ξεκινούσε μερικές ημέρες νωρίτερα το στόλισμα. Φέρναμε από το σπίτι στολίδια, ένα η κάθε μια, φωτάκια αγοράζαμε με τα χρήματα του ταμείου μας και το δέντρο μας ήταν υπέροχο. 

Τα τζάμια, τα στολίζαμε με  νιφάδες χιονιού  από ξύσμα κιμωλίας. 

Γιρλάντες γύρω γύρω στην τάξη, συμπλήρωναν την διακόσμηση.

Στη βάση του δέντρου υπήρχαν κουτιά με δώρα. Πρώτα από όλα δώρα για τους καθηγητές μας. Όχι για όλους, για τους αγαπημένους μας. Η φιλόλογος πάντα ήταν η αγαπημένη μας την είχαμε στις δυο τάξεις του λυκείου και όταν έφυγε κλαίγαμε σαν να χάναμε δικό μας άνθρωπο. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Αλλά και του μαθηματικού μας και της φυσικού μας. Σπουδαίοι όλοι τους.

Υπήρχαν και δωράκια για μας τις μαθήτριες. Κάθε μια έπρεπε να φέρει ένα δωράκι αγορασμένο από το χαρτζιλίκι της. Τυλίγοταν τα δωράκια με το ίδιο χαρτί περιτυλίγματος εκεί στην τάξη. Βάζαμε και αύξοντα αριθμό επάνω. Οπότε, όταν μοιράζαμε τα δώρα παίρναμε το δώρο με τον αριθμό που αντιστοιχούσε στο δικό μας όνομα  στον κατάλογο της τάξης.

 Φέρναμε και κασετόφωνο...τότε υπήρχαν οι κασέτες.

Τα θρανία μπαίνανε στη σειρά για να φτιάξουν το τραπέζι για το μπουφέ μας. Και τυροπιτάκια υπήρχαν επάνω και σαντουιτσάκια και λουκανοπιτάκια και πατατάκια και αναψυκτικά...Αλλά μη νομίζεις ότι ήταν  απλός μπουφές. Με τραπεζομάντηλα, με πιατάκια μιας χρήσης, με ποτήρια και  χαρτοπετσέτες. Με διακόσμηση χριστουγεννιάτικη.

Και η καθηγήτρια στην έδρα της και εμείς οι μαθήτριες ή χορεύαμε ή καθόμασταν σε όσα θρανία υπήρχαν.

Οι καθηγητές περνούσαν να ευχηθούν και να πάρουν ένα σνακ χαμογελώντας.  Οι πιο τολμηροί χόρευαν μαζί μας...

Κι εμείς για ένα δίωρο ή τρίωρο χαμογελούσαμε ευχαριστημένες.

Κι εκεί που χορεύαμε, έπεφτε  μια ιδέα για κάτι που έπρεπε να είχαμε κάνει και ''σημειώστε το για του χρόνου'' !

Τα χρόνια πέρασαν και αυτές οι αναμνήσεις φυλάχθηκαν ως πολύτιμες.

Στα χρόνια των παιδιών μου διαπίστωσα ότι ήταν πολύ ψυχρά  όλα.

Ίσως γιατί είναι χορτασμένα στην προσωπική τους ζωή με την οικογένειά τους και τους φίλους τους και δεν ενδιαφέρονται να ζήσουν στιγμές με τους συμμαθητές τους.

Ίσως να άλλαξαν τα γούστα και οι αντιλήψεις...

Ίσως να γίναμε πιο ψυχροί οι άνθρωποι, πιο στεγνοί.

Δεν ξέρω, εσύ τι λες;