Ατενίζοντας από το μπαλκόνι...

pixabay

 Ο ήλιος βγαίνει δειλά δειλά να μας πει ότι η Άνοιξη άργησε φέτος...
Κι εγώ ρουφώ λίγο ήλιο χαζεύοντας από το μπαλκόνι
Λίγος κόσμος κυκλοφορεί, οι πιο πολλοί με μάσκες, γάντια λατέξ στα χέρια και γυαλιά ηλίου. Κλειστές όλες οι πόρτες για τον ιό...και ο καθένας ελπίζει να μείνει ανέπαφος.
Απέναντι είναι το λογιστικό γραφείο. Ένα γωνιακό κατάστημα που ανακαινίστηκε πριν ένα χρόνο. Με τα ρολά κατεβασμένα τόσο όσο να μην μπαίνει πελάτης. Κατεβασμένα τόσο όσο για να χωράνε τα χαρτιά και οι φάκελοι των πελατών που περιμένουν με τη σειρά τους έξω στο πεζοδρόμιο να τους αναλάβει ο λογιστής από μέσα.
Τρεις τέσσερεις μαζεμένοι απέξω με ένα μέτρο απόσταση ο ένας από τον άλλον και συζητούν.
Ο λογιστής πλησιάζει το κατεβασμένο ρολό. Από μέσα...
Ο πελάτης που έχει σειρά , με τη μάσκα του και τα γάντια, του δίνει το φάκελό του, απέξω. Ξεφυλίζει ο λογιστής, ρωτά, παίρνει απαντήσεις και ο πελάτης αποχωρεί.
Ο επόμενος...

pixabay

Δεξιά να η κοπέλα με τον όμορφο σκύλο της στην καθημερινή της βόλτα
Γάντια, γυαλιά και μάσκα...Στο χέρι το λουρί του κάτασπρου πανέμορφου σκύλου της που είναι γιγαντόσωμος και με κάνει να αναρωτιέμαι κάθε φορά πώς τον κουμαντάρει. Κοιτάζει τους μαζεμένους πελάτες στη γωνιά.
Κοντοστέκεται...Αποφασίζει ότι δεν πρέπει να περάσει ανάμεσά τους.
Μεγάλο το ρίσκο.
Περνάει απέναντι. Χάνεται από το οπτικό μου πεδίο ως ότου τη δω ξανά απέναντι, αλλά πιο κάτω από το λογιστήριο. Πέρασε και αυτόν το σκοπελο.
Δεν είναι εποχή να ρισκάρουμε.

pixabay

Στη γωνία ακριβώς παρουσιάζεται μια κυρία. Σκυφτή για να φτάνει το χερούλι του καροτσιού της γεμάτο με σακκούλες από το μάρκετ.  Ένα καρότσι που το τσουλά σαν το καρότσι μωρού, που έχει 4 ρόδες. Φορά μάσκα κι εκείνη. Και γάντια.
Προχωρά με περισσότερο θάρρος δίπλα από τους πελάτες του λογιστηρίου.
Μεγάλης ηλικίας. Φτάνει στο φανάρι. Σταματά. Τεντώνει το κορμί της και τη νοιώθω που παίρνει βαθιά ανάσα... Αχ να φτάσει στο σπίτι της να ξεκουράσει το κορμί γιατί μη νομίζεις, το καρότσι θέλει κόπο για να το κουμαντάρει τόσο γεμάτο. Και της είπαν ότι ανήκει στην ευαίσθητη ομάδα. Άραγε ζει μόνη; Αραγε δεν έχει παιδιά να της ψωνίσουν; 
Αραγε φοβάται; Τι να σκέφτεται ;

pixabay

Απέναντι σταματά μια μηχανή. Ο οδηγός της με το κράνος  στο κεφάλι κατεβαινει. Πίσω του μια κοπέλα κατεβαίνει κι εκείνη. Με μάσκα και οι δυο.Γαντοφορεμένοι και οι δυο.Τακτοποιεί στη μπαγκαζιέρα του το κράνος της συνεπιβάτιδάς του. Ανεβαίνει στη μηχανή. 
Συζητούν. Εκείνος κουνά καταφατικά το κεφάλι. 
Εκείνη φεύγει τρέχοντας. Χάνεται στην είσοδο της πολυκατοικίας της
Εκείνος περιμένει.
Εκείνη επιστρέφει με μια σακκούλα στο χέρι. Η μάσκα στο πρόσωπο ...
Του δείχνει ένα τάπερ. Θα του δίνει φαγητό...
Τακτοποιεί εκείνος τη σακκούλα και κουνά το χερι του σε αποχαιρετισμό
Εκείνη κάνει ένα δισταχτικό βήμα πίσω...ξανά μπροστά και χώνεται στην αγκαλιά του. Ακουμπά στο στέρνο του το κεφάλι της το μασκοφορεμένο. Εκείνος της χαιδεύει την πλάτη με το γαντοφορεμένο χέρι.
Τον χαιρετά και ακουμπά στη μάσκα το χέρι της με το λατέξ, του στέλνει ένα φιλί που εκείνος το ανταποδίδει με τον ίδιο τρόπο.
...Η αγάπη ξεχυλίζει από τη μάσκα και τα γάντια. Μα φοβάται τον ιό. 
Νέα δεδομένα, νέος τρόπος να ζεις.