Μια ιστορία από στιχάκια / Συλλογικό διήγημα -συμμετοχή

                   τίτλος 4ου κεφαλαίου:
                               Μεγαλώνουν οι σκιές

πηγή

                    
      Οι ακτίνες του ήλιου γύριζαν τους ωροδείκτες με βιάση.  Στέγνωσαν κάθε ίχνος που άφησε η χθεσινή καταιγίδα.  Ήδη σουρούπωνε και η υγρασία ήταν αισθητή. 

Μια  γοητευτική  γυναίκα, τυλιγμένη με τη μελαγχολία της και με   ζεστά  ρούχα, για να προφυλαχτεί από τη παγωνιά του χειμώνα,  παρακολουθούσε από τη βεράντα της  το σμίξιμο των δυο εραστών, του ήλιου και της θάλασσας.
Έτοιμος  να κουρνιάσει  στην αγκαλιά της αγαπημένης του,  χαρίζοντας της  μπουκέτα με χρώματα.

Δεν είχε δει ποτέ της ηλιοβασίλεμα με θυμωμένη θάλασσα. Πάντα γαληνεμένη γύρευε τον εραστή  της. Κι εκείνος, κατέβαινε σιγά σιγά, να μεγαλώσει την προσμονή, να την αγγίξει, να την φιλήσει αργά και ηδονικά, προκαλώντας δέος αληθινό.

Ένα δειλινό, μες στ’ ακροθαλάσσι, σαν το ναυαγό ήρθα κι εγώ(1)    σιγοτραγουδούσε παρέα με τη θάλασσα, που αν έκανες ησυχία θα άκουγες το τραγούδι της στον ήλιο.

Το κατάλευκο σπίτι, εκεί στην ακροθαλασσιά, βάφτηκε με όλα τα χρώματα του δειλινού. Η παγωνιά έγινε έντονη, αλλά η γοητευτική γυναίκα δεν αποφάσιζε να μπει στα ζεστά.
Τα πρώτα αστέρια έκαναν την εμφάνισή τους κι εκείνη κοίταξε ψηλά, ενώ ένα δάκρυ βιάστηκε να της χαϊδέψει το πρόσωπο.

"Είσαι άραγε εκεί ψηλά αγαπημένη; Ξέρεις πόσο μου λείπεις ακόμη; Έχασα τον μισό μου εαυτό...και φταίω.
Δεν έπρεπε να δεχθώ το σχέδιό σου, δεν έπρεπε... Πού να φανταστώ την κατάληξη;''
  -Μου λείπεις αφάνταστα... φώναξε στο πιο κοντινό της αστέρι, αφήνοντας τα δάκρυα να τη λυτρώσουν.
Τα τρεχαλητά  και η παιδική φωνούλα την επανέφεραν στην πραγματικότητα.

       Στην έπαυλη Οικονόμου, η Ερασμία είχε αποσυρθεί, γιατί ένοιωθε πόνους στις αρθρώσεις της.
Ο πονοκέφαλος του Δημήτρη ήταν  έντονος από το χθεσινό μεθύσι του. Τα αναλγητικά που πήρε, μόνο λίγο  απάλυναν τον πόνο.
Δεν αποφάσιζε να ανάψει φως... στο  ημισκότεινο περιβάλλον ένοιωθε οικεία. Έτσι ήταν και η ψυχή του.
Μεγαλώνουν οι σκιές
μα όλα τα ρολόγια σταματήσανε από χθες(2)

 Το κουδούνι της εξώπορτας τον ξάφνιασε.
Ήταν ο Γιάννης πάλι.
-Πώς από εδώ και σήμερα  φίλε μου;
-Το έθιμό μας είναι Δημήτρη, το ξέχασες;  Έρχομαι πάντα και ανήμερα, για να σε βάλω για ύπνο και την επομένη, για να δω πώς είσαι, είπε χαμογελώντας!
- Ναι σωστά,  σ' ευχαριστώ. Το εκτιμώ ξέρεις.  Τι έγινε χθες; Δεν θυμάμαι και πολλά.  Εκείνη θυμάμαι, το μελαχρινό διάβολο που με επισκέφθηκε και ένα όνειρο με την Ερατώ να με ρωτά για τα φρένα του αυτοκινήτου της που δεν κοιτάξαμε...Ακόμη αντηχεί στ'αυτιά μου το ''Γιατί ..'' της. 
Να`ξερες πως μου λείπεις και πόσο σ’ αγαπάω
''Αχ και να σ’ είχα εδώ...(3) ψιθύρισε.

Ο Γιάννης τον κοιταξε κουνώντας το κεφάλι!
-Είχες πιει πολύ Δημήτρη. Εφιάλτης ήταν... αν υπήρχε πρόβλημα με τα φρένα θα το είχαν βρει οι εμπειρογνώμονες  που έψαχναν το αμάξι. Θα το ξέραμε ήδη. Έχουν περάσει 5 χρόνια και ο φάκελος έκλεισε, το ξέρεις έτσι; Κλείσε τον κι εσύ μέσα σου να ηρεμήσεις. Τόσα χρόνια τα κλωθογυρίζεις στο νου σου και γίνονται εφιάλτες  που σου ροκανίζουν την ψυχή. Ξέχασε τα πια!
Έχεις εξάλλου σοβαρά θέματα που τρέχουν και πρέπει για το καλό σου να ασχοληθείς μαζί τους

-Τι θέματα; Για ποιο πράγμα μιλάς;
-Είμαστε μόνοι μας; Πού είναι η Ερασμία;
-Αποσύρθηκε νωρίς, μην ανησυχείς.
-Ο Αυγερινός,  Δημήτρη,  αποφυλακίζεται αύριο. Ειδοποίησε να παρευρίσκεσαι, μια και είσαι   δικηγόρος του.
-Όχι δεν είμαι Γιάννη, του το είπα ξεκάθαρα. Έληξα τη συνεργασία μας!
-Δεν αποφασίζεις να αποχωρήσεις εσύ, ρε Δημήτρη, από τέτοιους ανθρώπους. Το ξέρεις.
Ούτε εγώ μπορώ. Σαν τραπεζικός, διαχειρίζομαι ακόμη τα χρήματά του και ζητά πάντα να βρίσκω διαύλους μη ανιχνεύσιμους για τους λογαριασμούς του. Κι έχω οικογένεια, φίλε μου. Είπε ότι  θα σου στείλει τον οδηγό  του να σε παραλάβει από δω.

Τούτο το τρένο ανοίγει δρόμους, δεν έχει νόμους, ούτε γραμμές, τούτο το τρένο μόνο του πάει, 
φτιάχνει δικές του διαδρομές(4) , να το θυμάσαι Δημήτρη!

-Λες αυτός να...
-Κοίτα Δημήτρη, ό,τι δεν έχει αποδειχθεί μην το λες, μην το επαναλαμβάνεις, μην το σκέφτεσαι. Μην λέμε τα ίδια τόσα χρόνια. Πάντως, σε είχε στη μπούκα που δεν κατόρθωσες να τον αθωώσεις
-Το ξέρω.  ''Θα το πληρώσεις αυτό'' μου είχε πει. Απαιτούσε  να δωροδοκήσω δικαστές για να αθωωθεί. Μα ήταν δυνατόν, όταν τον πιάσανε επ’  αυτοφώρω με το φορτίο των ξένων γυναικών που έφερνε; Κανένας δικαστής δεν θα δεχόταν χρήματα για αθώωση. Θα ήταν τόσο εμφανές! Και το ότι πήρε φυλάκιση τόσο μικρή, μόλις 6 χρόνια, σε μένα το οφείλει.
-Έτσι είναι, εσύ πάντως να πας αύριο  και να δεις τι θα κάνεις. Μα πρόσεχε, εντάξει;  
Ο Γιάννης αποχαιρέτησε το φίλο του και  χάθηκε στη σκοτεινιά του κήπου.

Ο Δημήτρης,  εμφανώς αναστατωμένος, κάθισε στον καναπέ και ακούμπησε το κεφάλι πίσω.
Η εμφάνιση της Θάλειας του ξύπνησε τις αμφιβολίες του και κατασκήνωσε στα όνειρά του. Ναι αγάπησε την Ερατώ με όλες του τις δυνάμεις, λάτρεψε τη μουσική της, τον ήπιο χαρακτήρα της αλλά...εκείνη; Τον αγάπησε; 
Οι σκέψεις του, έκαναν αγώνα δρόμου ποια θα επικρατήσει. Κι αυτές οι γυναίκες στο  σκλαβοπάζαρο του Αυγερινού, αχ...πόσο συνένοχος ένοιωθε τώρα. Μα αυτή ήταν η δουλειά του...
Ο πονοκέφαλος επιδεινώθηκε, τα  βλέφαρα χαμήλωσαν  με το Φάντασο να παίρνει τα ηνία κατ'εντολήν του Μορφέα!

Τι παγωνιά κι αυτή!  Και ο αέρας δυνάμωνε 
συνεχώς!
Ανήμπορος να κινηθεί ο Δημήτρης κοιτούσε ολόγυρα. Μέσα στο σκοτάδι μικρές φωτεινές σφαίρες χόρευαν ξέφρενα. Σαν μικρά φεγγάρια με το αργυρόχρωμά τους να λάμπει, πετούσαν δεξιά και αριστερά.
Πώς πονούσε όταν άγγιζαν το κεφάλι του!

Βογκούσε, προσπαθούσε να προφυλαχτεί, αλλά μάταια. Ήθελε να φωνάξει βοήθεια, αλλά η φωνή δεν έβγαινε από το λαρύγγι του. Και να τες. Σκιές πολλές αιωρούνταν τριγύρω του.

Ποιοι είστε; ρώτησε ξέπνοα. Φυσούσαν κρύο αέρα που τον διαπερνούσε και πάγωνε τα σωθικά του. Καμιά δεν απάντησε. Μαύρες σκιές με κουρελιασμένα ρούχα, με τρύπες για πρόσωπα που τον κοιτούσαν... χωρίς μάτια ,αλλά το ένοιωθε, το βλέμμα τους ήταν καρφωμένο πάνω του! Άρχισαν να στροβιλίζονται τριγύρω του και να τον διαπερνούν. Του έκλεβαν την ανάσα, ωωωω πώς βογκούσε ανήμπορα κουνώντας το κεφάλι πέρα δώθε! Δεν μπορούσε να ανασάνει... πάγωνε... πονούσε... φοβόταν... ήθελε να φωνάξει...

Ανάμεσα στις σκιές, ξεπρόβαλαν γυναικεία πρόσωπα που φώναζαν, αλλά τι; Δεν άκουγε τίποτε. Και να, η Ερατώ με τα γαλάζια της μάτια και τα καστανά της μαλλιά να τον καλεί. Και πάλι η Ερατώ μελαχρινή, ή μήπως η Θάλεια; Οι σκιές ξανά πετούσαν τριγύρω, καταπίνοντας όλες τις γυναικείες φιγούρες. 
 Πόσος τρόμος απλώθηκε μέσα του! 
 -Ερατώωωωω ούρλιαξε ξέπνοα.

     Την ίδια ώρα, στο σπιτάκι του κήπου, μάνα και γιος συζητούσαν χαλαρά. Μόλις τελείωσαν το δείπνο τους.
Ο Άλκης,  με το ποτήρι το κρασί στο χέρι, κάθισε στον καναπέ, ενώ το μελαγχολικό του βλέμμα βολτάρισε τριγύρω αναπολώντας.
Η μητέρα του μάζεψε το τραπέζι και ήλθε κοντά του με σοβαρό ύφος

-Τι θα γίνει γιε μου; Ακόμη θα μένεις μακριά από τον Δημήτρη;
-Μην αρχίζεις μάνα, τα ίδια πάλι...Κάθε φορά τα ίδια και τα ίδια, δεν βαρέθηκες ακόμη;
-Γιατί δεν μου λες το λόγο τουλάχιστον...

- Όταν προδοθείς και διαψευστείς θα το δεις:
θέλεις τη σιωπή και την ερημιά μόνο.(5)
-Γιατί δεν μιλάς καθαρά παιδάκι μου;
-Για να του τα προφτάσεις όλα; χα Μα δεν σε ξέρω;
-Άλκη μου, ξέρεις τι χρωστάω σ’ αυτήν την οικογένεια;
-Αχ μάνα όχι πάλι τα ίδια...
-Να σε χαρώ γιε μου θα τα ξανακούσεις,  γιατί τα ξεχνάς ως φαίνεται... Μικρή και ανύπαντρη έγκυος ήλθα στο σπιτικό των Οικονόμου. Διωγμένη ως ντροπή από την οικογένειά μου, αν δεν με καλοδέχονταν πού θα κατέληγα; Ο κ. Δημήτρης ήταν 7 ετών όταν σε γέννησα και σε μεγάλωσα στην έπαυλη κατ' εντολή των αείμνηστων γονιών του.
-Τα ξέρω μάνα μου...υπηρέτρια σε προσέλαβαν.
-Ναι υπηρέτρια, αλλά με φρόντισαν και εσείς μεγαλώσατε σαν αδέλφια, γιατί...
-Και τώρα είπες ψέματα στο αφεντικό σου ότι πονάνε τα αρθριτικά σου, έτσι; γέλασε ο Άλκης για να ελαφρύνει την ήδη βαριά ατμόσφαιρα.

Η πόρτα που άνοιξε και έκλεισε με δύναμη τους διέκοψε και τους δυο.
Η Ερασμία και ο Άλκης σηκώθηκαν ορθοί  στη θέα του Δημήτρη που μπήκε φουριόζος
-Το ήξερα, το ήξερα  ότι εσύ ήσουν εδώ... Πού εξαφανίστηκες Άλκη; Γιατί με εγκατέλειψες μετά το κακό που βρήκε το σπιτικό μου; Γιατί Άλκη; Γιατί;;

Αυτό είναι το δικό μου κεφάλαιο στο πρωτότυπο και όμορφο δρώμενο που η Κατερίνα μας με το   Pause blog της εμπνεύστηκε, με τίτλο, ''Μια ιστορία από στιχάκια''.

Συμμετέχουμε 16 bloggers, γράφοντας συνέχειες σε ένα διήγημα που ομορφαίνει με στίχους από ελλ. τραγούδια.

Τα   τραγούδια  που στίχους τους συμπεριέλαβα στο κεφάλαιό μου, είναι:

1. Αγάπη μέσα στην καρδιά 

Στίχοι:  Νίκος Γκάτσος

Μουσική:  Μάνος Χατζιδάκις

Δήμητρα Γαλάνη

..................

 2. Άγγελος ο έρωτας

Στίχοι:  Μπέτυ Κομνηνού

Μουσική:  Νένα Βενετσάνου  

Άλκηστις Πρωτοψάλτη

.....................

3.Αχ και να σ'ειχα εδώ

Στίχοι:  Γιώργος Μίχας

Μουσική:  Γιώργος Μίχας

Χαρούλα Αλεξίου & Ζωή Παπαδοπούλου

.........................

4.Διαδρομές   

Στίχοι:  Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Μουσική:  Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Βασίλης Παπακωνσταντίνου
.....................
5.Αδιέξοδο
Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Γιάννης Πάριος

Έως τώρα έχουν γράψει :

1ο κεφάλαιο -''Ηδύποτον''- Γιάννης 

"Ένα χειμωνιάτικο βράδυ" 

2ο κεφάλαιο-''Γήινη ματιά'' -Μαίρη

''Το παρελθόν εκδικείται''

3ο κεφάλαιο-''to e-periodiko mas''-Μαρίνα

''Σπασμένη πυξίδα΄'

                  Καλή επιτυχία Κάτια!