Ανάμεσα στ'αγριόχορτα!

Τελειώνει  και η Άνοιξη!

Και τα αγριολούλουδα θα σιγήσουν σιγά σιγά.

Το χαλί της γης θα ξεροψηθεί από τον ήλιο του καλοκαιριού.

Πάντα την άνοιξη λάτρευα να μαζεύω αγριολούλουδα. Δεν ήταν συνήθεια που απέκτησα από μικρή. Βλέπεις, το ανοιξιάτικο χαλί με τα τόσα πολύχρωμα κεντίδια, το είχα για προσκεφάλι μου να αγναντεύω τον ουρανό με τα μικρά σύννεφα που ταξίδευαν γρήγορα και με τα τόσα σχήματα που '''εβλεπα'' με τα μάτια της φαντασίας μου.

Ή ξάπλωνα μπρούμυτα να παρακολουθώ τις βίζιτες των ζουζουνιών στα διάφορα άνθη. Κυρίως να παρακολουθώ τις πεταλούδες που ακόμη λατρεύω.

Δεν τα μάζευα τα αγριολούλουδα για να μην μείνει μόνη η πρασινάδα στα χωράφια. Μεγαλώνοντας, άρχισα να  φτιάχνω ανθοδέσμες για τα βάζα μου αλλά και για τα πρώτα μαγιάτικα στεφάνια μου, που ήταν από λουλούδια του αγρού.

Μου άρεσε να χώνομαι στο πράσινο της γης.

Δεν με ενοχλούσε ποτέ η πρασινάδα, τα έντομα ή η γύρη  των λουλουδιών.

Φίδια στη γειτονιά των παιδικών μου χρόνων δεν είχαμε και δεν τα είχα στο νου, για να μου γεννήσουν το φόβο.

Αλλά οι τσουκνίδες με τσιμπούσαν με εκείνες τις πολλές τριχούλες που έχουν τα φύλλα τους και προκαλούσαν ερεθισμό και φαγούρα στο δέρμα μου, εξαιτίας του υγρού που είναι δηλητηριώδες και περιέχεται σ' αυτές τις βενονίτσες των φύλλων, όπως έμαθα αργότερα.

Την τσουκνίδα την ήξερα. Η μητέρα μου τη μάζευε με γάντια, θυμάμαι, την έπινε σαν τσάι. Μεγαλώνοντας έμαθα για το δηλητήριο των φύλλων που την προστατεύει από τα ζώα για να μην την τρώνε. Αλλά έμαθα συγχρόνως ότι καταστρέφεται με το βράσιμο, άρα η μητέρα μου, που ΔΕΝ ήταν βοτανολόγος, ήξερε την αξία της και τις τόσες θεραπευτικές της ιδιότητες.

Την αντιπαθούσα όμως από τα μικράτα μου την τσουκνίδα. Γι αυτή τη φαγούρα που μου προκαλούσε, γι αυτό το τσούξιμο.  Αλλά έμαθα να την αντιμετωπίζω στις ανοιξιάτικες ''μελέτες'' μου όταν προσγειωνόμουν στο παχύ χαλί της αλάνας απέναντι από το σπίτι μου.

''Όπου υπάρχει τσουκνίδα, υπάρχει και μολόχα '' μου έλεγε η μαμά   και με έμαθε να τρίβω το ερεθισμένο δέρμα με το φύλλο της! Πραγματικά το τσίμπημα της τσουκνίδας έγινε παιχνιδάκι από τότε και οι πεταλούδες εξακολουθούσαν να με παρατηρούν σε κάθε τους βίζιτα.

Α...έμαθα επισης, ότι οι πεταλούδες αγαπούν τις τσουκνίδες!!

Κάπου διάβασα ότι στη Γαλλία έχει ψηφιστεί νόμος που απαγορεύει την τσουκνίδα  και τη διαφήμιση των θεραπευτικών της ιδιοτήτων! Περίεργο έτσι; Και ακατανόητο ...

Που λες, αγαπούσα τις μολόχες και πριν ξαπλώσω ανάμεσα στα αγριόχορτα και αγριολούλουδα, έψαχνα να τις εντοπίσω. Να ξέρω πού βρίσκονται για καλό και κακό.

Και οι μολόχες είναι βότανα με θαυμάσιες θεραπευτικές ιδιότητες!

Ήταν ιδιαίτερα αγαπητή στους Πυθαγόρειους και επειδή τα άνθη της είναι στραμμένα πάντα προς τον ουρανό, θεωρήθηκε ιερό βότανο.

Ο Πλίνιος έλεγε ότι αν τρώμε μια χούφτα μολόχα τη μέρα δεν θα μας βρει καμία αρρώστια.

Μα δεν είναι μόνο θεραπευτικό βότανο η μολόχα. Είναι και βρώσιμο!! Δεν έχω δοκιμάσει ποτέ όμως. Σε πίτα ναι, αλλά δεν κατάλαβα τη γεύση της! 

Ο Ησίοδος ανέφερε πρώτος την μολόχα τον έβδομο αιώνα π.Χ. 

Οι Βυζαντινοί σχολιαστές μας πληροφορούν ότι στα χρόνια εκείνα έφτιαχναν με μολόχα και με πολλά άλλα βότανα έναν θρεπτικότατο πολτό. 

Οι δε Ρωμαίοι την θεωρούσαν λιχουδιά και την είχαν στα τραπέζια τους.
Στην αρχαία Ελλάδα καλλιεργούσαν την μολόχα μαζί με άλλα λαχανικά και βότανα στους κήπους τους. Η συμμετοχή της στις βραστές σαλάτες ήταν απαραίτητη, από τα συμπόσια των πλουσίων έως τα ταπεινά γεύματα των γεωργών.

Τα χρόνια πέρασαν, οι αλάνες χτίστηκαν, τα αγριολούλουδα ξεπετάγονται στην άκρη του δρόμου ή σε μια σχισμάδα βράχου που έχει λίγους κόκκους χώμα. Και στην εξοχή βεβαίως.

Αλλά γίναμε ''παιδιά του τσιμέντου''! Χάσαμε την εξοχή!

Γι αυτό και τα παιδιά μου από μικρά τα άφησα να ''κυλιστούν'' στην πρασινάδα των αγρών σε κάθε ευκαιρία.

Ως ότου παρουσιάστηκαν οι πρώτες αλλεργικές αντιδράσεις στο δέρμα τους.

''Κυρία μου, ζούμε σε μια χημική εποχή,μέσα στη μόλυνση. Ξεχάστε τη δική σας εποχή. Μας την έκλεψαν'' ήταν τα λόγια του δερματολόγου.

Τελικά τα αγριολούλουδα έμειναν  κάδρο στις φωτογραφίες μου για να μου θυμίζουν...