Ζωντανή- Νεκρή /17ο Παίζοντας με τις λέξεις!

Οι δεσμοφύλακες έτρεξαν να χωρίσουν τις δυο κρατούμενες που πάλευαν μεταξύ τους άγρια ''δι' ασήμαντον αφορμήν '' όπως θα έλεγε Εκείνος.
Οι υπαίτιες οδηγήθηκαν στην απομόνωση και έτσι επετεύχθη η αποκατάσταση της ηρεμίας.
Καθισμένη κατάχαμα στην αυλή της φυλακής, σ' εκείνη τη γωνιά που φλέρταρε με τον ήλιο τα πρωινά, παρατηρούσα αποστασιοποιημένη.

-Πάλι κατάπιες τη γλώσσα σου; σχολίασε η συγκάτοικος στο κελί μου και ένθερμη προστάτης μου το τελευταίο διάστημα. Μείναμε αμίλητες, δυο διαφορετικές γυναίκες, με διαφορά ηλικίας, έγκλειστες και οι δυο με μεγάλη ποινή μπροστά μας.
Σε λίγο θα πηγαίναμε στα πόστα εργασίας που μας είχαν αναθέσει. Εγώ ήμουν υπεύθυνη της βιβλιοθήκης και της γραμματείας μια και ήμουν πτυχιούχος.
Το μεσημέρι συγκεντρώνονταν όλες οι φυλακισμένες στο εστιατόριο της φυλακής για φαγητό. Κι εγώ προσποιούμουν ότι μπορούσα να καταπιώ αυτά τα απαίσια παρασκευάσματα που ονομάζονταν γεύμα ανθρώπινο.
Ο συγχρωτισμός με τις άλλες κρατούμενες, είχε κανόνες. Άλλους, τους πληροφορήθηκα και εφάρμοσα αμέσως. Άλλους τους έμαθα με άσχημο τρόπο. Τα σημάδια στο σώμα μου το μαρτυρούν.
Ούτε μια μέρα μετά το θάνατο Εκείνου δεν νοιάστηκα για τη ζωή μου.
Εκείνος! Η μοναδική μου αγάπη δεν υπάρχει πια.
Ο θησαυρός της ζωής μου έφυγε με τη δική μου βοήθεια.

Όχι δεν ήθελε να υποφέρει, δεν ήθελε να αισθανθεί την αναξιοπρέπεια της ασθένειας, όπως έλεγε, δεν ήθελε να φτάσει στο τέρμα διαλυμένος. Το σκέφτηκε, το αποφάσισε, το συζητήσαμε και του το υποσχέθηκα.
Του προσέφερα τη λύτρωση κι έγινα η δολοφόνος του συζύγου της.
Πόσες φορές το άκουσα αυτό στο δικαστήριο! Πόσες φορές μετάνιωσα για ό,τι είχα κάνει, και άλλες τόσες ντράπηκα που λύγιζα ....
Όχι, πάλι θα το ξανάκανα. Πάλι θα τον βοηθούσα να απαλλαγεί από αυτό το ανίατο αυτοάνοσο που τον νίκησε. Παράλυση που θα έφτανε ως τον εγκέφαλο μας εξήγησαν οι γιατροί. Πόνοι και ανημπόρια θα ολοκλήρωναν αυτήν την κόλαση!
Καταδικάστηκα 20 χρόνια. Στα 50 μου θα έβγαινα ελεύθερη πια, μια ζωντανή νεκρή ή ...ποιος ξέρει ;
Θυμάμαι εκείνη την ημέρα. Μου μίλησε, με φίλησε για τελευταία φορά. Αγκαλιαστήκαμε κλαίγοντας για τη ζωή που δεν μας χαρίστηκε. Για όσα μας στέρησε. Και ήπιε το θανατηφόρο κοκτέιλ που εγώ του ετοίμασα
Νεκρός ο καλός μου. Ο κόμπος που μου έσφιξε το στήθος έμεινε εκεί για καιρό. Λύθηκε μόνο από τον ήχο του κλειδιού στο κελί μου. Από τότε είμαι κενή μέσα μου. Δεν υπάρχω. Ένα ζόμπι που εκτελεί εντολές.

Αναρωτιέμαι γιατί ζω. Από δειλία ; Αυτοτιμωρούμαι μήπως;
Νεκρωμένα όλα τα συναισθήματα μέσα μου καθώς και οι επιθυμίες. Δεν με νοιάζει πλέον τίποτε.
Ίσως γι αυτό οι σκληρές της φυλακής με άφησαν ήσυχη μετά από λίγο καιρό. Αδιαφορώντας για τη ζωή μου, δεν αισθανόμουν φόβο. Σίγουρα βοήθησε και η δέσμη χρημάτων που πήραν. Εντολή της προστάτιδάς μου.
Δημοσιογράφοι με πολιορκούσαν για μια επίσκεψη στη φυλακή. Δεν τους δέχτηκα ποτέ. Έγινα πρωτοσέλιδο, έγινα εκπομπή στην τηλεόραση, έγινα επερώτηση στη Βουλή για την Ευθανασία. Μετά από λίγο καιρό με ξέχασαν.
Μόνον Εκείνον κρατώ μέσα μου.
Ίσως να ζω ακόμη για να ζει κι εκείνος μέσα από τις αναμνήσεις μου.
Ίσως...

Αυτή είναι η δεύτερη συμμετοχή μου στο αγαπημένο μας ''Παίζοντας με τις λέξεις''.
Ευχαριστώ τη Μαρία που ''Μ' ένα χάρτινο καραβάκι '' μας ταξιδεύει σε νέους ορίζοντες, φροντίζει το ταξίδι να είναι άνετο και κουμαντάρει το τιμόνι στο χάρτινο καραβάκι της, σαν άξια καπετάνιος που είναι.
Με κόκκινο οι υποχρεωτικές λέξεις του δρώμενου.


Σημ: Το θέμα αφορά την Ευθανασία . Στη χώρα μας απαγορεύεται αλλά σε όσες χώρες έχει νομιμοποιηθεί ,  οι αιτήσεις για τερματισμό της ζωής λόγω ανίατων ασθενειών έχουν αυξηθεί. Εσείς τι πιστεύετε για την ευθανασία;