''Η σιωπή''/ Η πρώτη ιστορία της Φωτο-Συγγραφικής Σκυτάλης

πηγή

Η Λίλιαν , ετοιμαζόταν για τις οικογενειακές διακοπές. Ήταν συνήθειο στην τάξη τους, να πηγαίνουν σε θέρετρο εκείνη την εποχή.
Δεν ήθελε να πάει αλλά ποιος τολμούσε να φέρει αντίρρηση στον πατέρα της ; Το μόνο που του έλειπε ήταν ο τίτλος και βάλθηκε να παντρέψει την κόρη του με τον αριστοκράτη   Μπρίλιαν τον οποίο η Λίλιαν σιχαινόταν.
 Στο πολυτελέστατο ξενοδοχείο, η Λίλιαν ξεχώριζε από τις υπόλοιπες πλούσιες κυρίες.  Όχι για την ομορφιά της, ήταν άχρωμη όπως χαρακτήριζε τον εαυτό της, όχι για το ντύσιμό της που   ήταν συντηρητικό με μελαγχολικά χρώματα. Ξεχώριζε  για τον οίκτο που προκαλούσε μια πανέξυπνη, καλοσυνάτη κοπέλα, που όμως τα μάτια της ήταν τόσο θλιμμένα!
 Στο προσωπικό ανήκε κι εκείνος. Ένα καλλιτέχνης. Ένα ήρεμος, σοβαρός και γοητευτικός νέος άντρας. Ο Τζέιμς!
Έπαιρνε την τσάντα του κάθε μέρα και χανόταν στις ομορφιές του βουνού. Σκοπός του ήταν να φωτογραφίζει και να φτιάχνει  καρτ ποστάλ, που έπαιρναν οι πελάτες και ταχυδρομούσαν στους φίλους τους .
 Η μοίρα έφερε κοντά εκείνον κι εκείνη αν και η απόσταση που τους χώριζε ήταν τεράστια.  
50 χρόνια μετά...
ηλικιωμένη   πια, με παιδιά και εγγόνια, θυμόταν  εκείνες τις ημέρες. Τις καλύτερες και χειρότερες της ζωής της. 
Στο γραφείο της, κλειδωμένα στο ντουλάπι,  φύλαγε  ό,τι μπόρεσε να πάρει από το δωμάτιό του εκείνη την τρομερή ημέρα. Γράμματα, φωτογραφίες και καρτ ποστάλ από τοπία της περιοχής.  Τα βρήκε πάνω στο τραπέζι του δωματίου του, δεμένα σε φακέλους μαζί με την πένα του και το μελάνι. Αλλά ήθελε οπωσδήποτε τα γράμματα. Αυτά που έγραφε σε εκείνη χωρίς να της τα δώσει  ποτέ. Κάθε μέρα  και ένα γράμμα. Ό,τι ένοιωθε μετά από κάθε συνάντησή τους, ό,τι ονειρευόταν ενώ ήξερε ότι ποτέ δεν θα πραγματοποιηθεί. Κάθε στιγμή που περνούσαν μαζί ήταν μέσα σε εκείνα τα γράμματα.  
Τα χιλιοδιάβαζε κρυφά και τα έκρυβε   στο ντουλάπι και στην καρδιά της.
Πόση ντροπή ένοιωθε  γιατί   το μόνο που σκέφτηκε εκείνη την ώρα   που ο Τζέιμς έπεσε από το βράχο ενώ σκιτσάριζε τους καταρράκτες και όλοι οι ένοικοι του ξενοδοχείου παρακολουθούσαν τις προσπάθειες  να ανεβάσουν το σώμα του, ήταν να μπει κρυφά στο δωμάτιό του και να πάρει αυτά τα γράμματα απόδειξη της όποιας σχέσης τους!
Ο πόνος για τον χαμό του της ξέσκιζε τα σωθικά .
Και οι ψίθυροι γίνονταν μέσα της κραυγές. Κάποιοι είδαν τον Μπρίλιαν κοντά στον Τζέιμς λίγο πριν το ατύχημα. Κάποιοι υπονοούσαν ...ύστερα σώπασαν... και ο Μπρίλιαν έδειχνε φανερά ικανοποιημένος με το χαμό του Τζέιμς
Κι εκείνη; Έπρεπε να τον παντρευτεί...
Και έπρεπε να τον υπομείνει χρόνια ολόκληρα. Να γεννήσει τα παιδιά του, να τα μεγαλώσει, να αφοσιωθεί ολόψυχα σ' αυτά και να ανέχεται όλα τα προσβλητικά και άσεμνα που ο γλοιώδης άντρας της συνήθιζε.
Πριν ξεψυχήσει αυτός ο απαίσιος άνθρωπος της εκμυστηρεύτηκε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο στα χείλη για τότε, για τους ψιθύρους που  ακούστηκαν για την συμμετοχή του στο χαμό του Τζέιμς....  ήταν αλήθεια. 
Δεν θα άφηνε την πλούσια κληρονόμο να του ξεφύγει. 
Και εκείνη; Έπρεπε  να σωπάσει!  
Αλλά πάντα την βασάνιζε ένα ''Αν''. Θα είχε σωθεί ο Τζέιμς  αν πάλευε με  τα ''πρέπει''της;

Αυτό είναι ένα άλλο διήγημα που εμπνεύστηκα από τη φωτογραφία της Ελένης στα πλαίσια του δρώμενου Φωτο-Συγγραφική Σκυτάλη της Μαίρης. Όταν ήλθε η σειρά μου να δημοσιεύσω τη συμμετοχή μου επέλεξα τη δεύτερη  ιστορία που έγραψα. Υποσχέθηκα όμως στην Ελένη, που μου παρέδωσε τη σκυτάλη με μια τόσο εμπνευσμένη φωτογραφία, ότι θα δημοσίευα και το πρώτο διήγημα.