"Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία"- Πρώτη φορά Χριστούγεννα στο χωριό!

πηγή

Χιόνιζε! Καθόλου παράξενο  βέβαια για το  χωριό. Σε τόσο υψόμετρο χιονίζει συχνά τα Χριστούγεννα. Μα φέτος είχε τα εγγόνια της μαζί. Ήθελε να περάσουν όμορφα και όχι κλεισμένα σε ένα μικρό σπίτι βλέποντας τηλεόραση, αν βέβαια ο καιρός το επέτρεπε να μείνουν στη  θέση τους τα καλώδια της ΔΕΗ!
Τα σκυθρωπά προσωπάκια που υποδέχθηκε πριν δυο μέρες δεν φεύγουν από το νου της. Πρώτη φορά στα 9 και 7 τους χρόνια ο Αλέξανδρος και η Δανάη, θα γιόρταζαν χωρίς τους γονείς τους, που έφυγαν για ταξίδι στην Ευρώπη. Πρώτη φορά θα έκαναν Χριστούγεννα σε χωριό και όχι στο σπίτι τους που ήταν λαμπροστολισμένο, με όλα τα παιχνίδια τους εκεί και τους φίλους τους τριγύρω.
Γι αυτό θα  έκαναν τα αδύνατα δυνατά να περάσουν τα εγγόνια τους αξέχαστα!
Εχθές στόλισαν και το δέντρο όλοι μαζί. Ο παππούς και η γιαγιά τραγουδούσαν προσπαθώντας να παρασύρουν τα μικρά  που ακόμη δεν είχαν προσαρμοστεί.
Για ντυθείτε καλά, είπε ένα πρωινό η γιαγιά. Μπορούμε να φτιάξουμε το χιονάνθρωπό μας στη βεράντα. 

πηγή

Με τα γάντια τους μουσκεμένα και τον παππού και τη γιαγιά μαζί, μάζεψαν ένα σωρό χιόνι και έφτιαξαν δυο όμορφες μπάλες.Έτοιμο το σώμα! Το καπέλο του παππού ήταν ό,τι έπρεπε για τον Μηνά,  έτσι τον βάπτισε ο Αλέξανδρος που του θύμιζε,  τον επιστάτη του σχολείου τους!Μάτια, μάτια, τι να βάλουμε για μάτια; χοροπηδούσε η γιαγιά ψάχνοντας -τάχα μου- γύρω της και παρασύροντας τα παιδιά να χοροπηδάνε γελώντας. Δυο καρύδια τελικά έγιναν τα μάτια και ένα καρότο η μύτη. Τα χείλη να τα φτιάξουμε χαμογελαστά είπε η Δανάη. Η εσάρπα, παλιά πλεκτή της γιαγιάς, στόλισε το λαιμό του Μηνά και κουμπιά μπήκαν στο άσπρο του κουστούμι. Να του δώσουμε κάτι να κρατάει είπε ο παππούς. Ας του δώσουμε τη μικρή σκούπα της αυλής να σκουπίζει το χιόνι, τι λέτε; Γέλασαν όλοι μαζί και καμάρωσαν το Μηνά να στέκεται στητός στη βεράντα  και να τους χαμογελά. 
Ο παππούς γέμισε με φωτάκια τη βεράντα,  ώστε το βράδυ να έχει φως  ο Μηνάς και να μη φοβάται μόνος έξω!
Τα απογεύματα κοντά στο τζάκι η γιαγιά και ο παππούς έσπαζαν καρύδια και τα έτρωγαν όλοι μαζί με μέλι λέγοντας ιστορίες του χωριού που δεν είχαν ακούσει ποτέ τα παιδιά.
Φα ντά σμα τα; Στοι χειω μέ να σπίτια; Υπήρχαν και στο χωριό; Μόνο στα κινούμενα σχέδια τα είχαν δει. Ο παππούς τους υποσχέθηκε ότι θα επισκεφθούν ένα σπίτι- φάντασμα μαζί, ''δεν πιστεύω να φοβάστε ε''; 
Ο Αλέξανδρος και η Δανάη περίμεναν ανυπόμονα τον καιρό να φτιάξει για να δουν αυτό το  φάντασμα. Θα το έλεγαν στους φίλους τους στη Αθήνα και δεν θα τους πίστευαν!
 Εν τω μεταξύ, έκοψε τις σκέψεις τους ο παππούς, ''αύριο  θα πάμε να επισκεφθούμε τα σπίτια που ζουν μόνοι τους κάποιοι ηλικιωμένοι να δούμε αν χρειάζονται κάτι, εντάξει; ''
Την άλλη μέρα το πρωί και ενώ  ο ήλιος πάγωνε το χιόνι που είχε καλύψει τα πάντα, ο παππούς πήρε τα εγγόνια του πάνω στο μουλάρι του γείτονα και πήραν τον ανοιγμένο δρόμο από τα μηχανήματα, για τα σπίτια των μοναχικών γερόντων. 
Φοβερό το θέαμα πάνω από το ζώο για τη Δανάη και τον Αλέξανδρο!  Ο καλπασμός αλησμόνητος και το χιόνι που κάλυπτε τα πάντα ήταν πρωτόγνωρες ομορφιές γι αυτά. 

πηγή

Κατέβαιναν σε καθένα από τα γειτονικά σπίτια, ρωτούσαν τι χρειάζονταν, ψωμί που μπορεί να είχε τελειώσει- η γιαγιά   είχε ψήσει αρκετά καρβέλια στο φούρνο  με τα ξύλα-, αβγά από τις κότες της γιαγιάς,  ξύλα   για τη σόμπα που τα κουβαλούσαν μέσα στο σπίτι για να μη βγει ο γέροντας στο κρύο, κάποιος ήθελε πετρέλαιο για τη λάμπα του μπας και κοπεί το ρεύμα, ό,τι μπορούσαν να φέρουν από το δικό τους σπίτι και έλειπε από  τους συγχωριανούς τους. 
Έκαναν πολλά πήγαινε -έλα με πράγματα στο καλάθι και τα έδιναν με χαρά και ευχές στους μοναχικούς παππούδες ή γιαγιάδες. Τι άσχημο που είναι να είσαι μόνος, είπε ο Αλέξανδρος. Ήξερε ότι οι δικοί του παππούδες έρχονταν κάθε χρόνο στην Αθήνα για τις γιορτές, αλλά φέτος προτίμησαν να πάνε τα παιδιά εκεί. Ήξερε επίσης ότι η γιαγιά και ο παππούς τους ήταν νέοι ακόμη, τι θα γινόταν αν γερνούσαν  και άλλο; Πόσο στενοχωριόταν να σκέφτεται γεράκο τον παππούλη του και γιαγιούλα τη γιαγιά που χοροπηδούσε!
Ο ατμός που έβγαινε από το στόμα των παιδιών δήλωνε το κρύο που επικρατούσε αν και ήταν ντυμένα σαν δυο μικρά ντολμαδάκια όπως τα έλεγε η γιαγιά. Τα μάτια τους όμως έλαμπαν από την πρωτόγνωρη   εμπειρία . Το χιόνι που κάτασπρο σκέπαζε τα πάντα, το μουλάρι που για πρώτη φορά ίππευσαν, αλλά και η βοήθεια στους άλλους ανθρώπους, τα ενθουσίασαν και έδειχναν  ότι απολάμβαναν αυτήν την ''πρώτη φορά Χριστούγεννα στο χωριό''. ''Πω πω αν το μάθαινε η μαμά σας πού πήγατε σήμερα'', τους είπε η γιαγιά ενώ τα βοηθούσε να φορέσουν καθαρά και στεγνά ρούχα! 
Τα Χριστούγεννα πήγαν στην Εκκλησία. Ποτέ δεν πήγαιναν στην Αθήνα. Ξυπνούσαν και άνοιγαν τα δώρα τους. Εδώ στο χωριό όμως ήταν διαφορετικά. Φόρεσαν τα καλά τους ρούχα και ζεστά ντυμένα με τις μπότες τους πήγαν με τα πόδια στην Εκκλησία. Το φαγητό ψηνόταν στο φούρνο με τα ξύλα, είχαν βοηθήσει τη γιαγιά να βάλει ξύλα να καίει το φούρνο με τα πυρότουβλα. ''Γιατί δεν ψήνεις γιαγιά στην ηλεκτρική κουζίνα''; ρώτησε η Δανάη.'' Όταν φας το φαγητό θα καταλάβεις'' και πράγματι τόσο νόστιμο δεν είχε ξαναφάει!! Λες να είναι από τα ξύλα η νοστιμιά;
 Άναψαν τα κεριά τους στην Εκκλησία και ''μην τα σβήσετε'' είπε η γιαγιά.'' Θα  κάνουμε σταυρό στην πόρτα μας, μην έλθουν οι καλικάντζαροι και μας ανακατέψουν το σπίτι ''.Καλικάντζαροι; Άλλο και τούτο ...

΄πηγή

Μετά το χριστουγεννιάτικο τραπέζι, άνοιξαν τα δώρα τους. Παιχνίδια και ρούχα τους είχαν αγοράσει η γιαγιά και ο παππούς. Μα παιχνίδια διαφορετικά, με φάρμες και ζώα που τώρα ήξεραν πολλά γι αυτά.
Το βράδυ κοντά στο τζάκι είχε σειρά η ιστορία των καλικάντζαρων. Εντάξει δεν φοβόντουσαν, κατάλαβαν ότι δεν ήταν αλήθεια, το είπε ο παππούς, απλά έθιμο ήταν δηλ τι πάει να  πει έθιμο; Για καλό και για κακό ας έχουν το νου τους μπας και ακούσουν θόρυβο στα κεραμίδια. Ο παππούς θα ξέρει πώς να τους διώξει!
Σε 4 μέρες  μια αχνή πασπάλα έμεινε από το χιόνι στα πουρνάρια και τα δέντρα τριγύρω.  Τα Χριστούγεννα είχαν περάσει αλλά οι χριστουγεννιάτικες διακοπές των μικρών πρωτευουσιάνων συνεχίζονταν. 
Και τι  δεν είδαν τα παιδιά! Και στάνη με   ζώα επισκέφθηκαν, και είδαν τα πρόβατα, που κλεισμένα μέσα, μασούλαγαν την τροφή τους   κοντά το ένα με το άλλο για να διώχνουν  το κρύο. Αβγά από τις κότες μάζευαν και τροφή τους έριχναν και το σκύλο τάιζαν που κοιμόταν στη φωλιά του, και πρωί ξυπνούσαν κάθε μέρα χωρίς να ξέρουν γιατί, ενώ την τηλεόραση δεν την είχαν ανοίξει καθόλου.
Και στο έρημο σπίτι πήγαν με φακούς και με προσοχή να ακολουθούν τον παππού '' για να αποφύγουμε κανένα ατύχημα με τόση εγκατάλειψη που κυριαρχεί''. Αλλά τα παιδιά κρατούσαν ακόμη και την ανάσα τους κοιτάζοντας τριγύρω με τα μάτια ορθάνοιχτα μήπως και δουν το φάντασμα του σπιτιού. Και αν το θέλεις πολύ και αν η φαντασία καλπάζει και μάλιστα η παιδική, θα το δεις το φάντασμα να περνά, σκορπώντας κρύο αέρα! 
Πόσα θα είχαν χάσει αν έμεναν στην Αθήνα!  Τα ίδια που έκαναν κάθε χρόνο, αυτά έχασαν, μα τις στιγμές που έζησαν δίπλα στη γιαγιά και στον παππού δεν θα τις ξεχνούσαν ποτέ.
12 μέρες πέρασαν τόσο γρήγορα.....
Όταν ήλθαν οι γονείς , άκουγαν και τα δυο παιδιά να μιλούν συγχρόνως, να διηγούνται γρήγορα και με έξαψη, να ακούγεται ένα κομφούζιο από λέξεις και φράσεις που  δεν καταλάβαιναν και πολλά, αλλά το ουσιώδες το κατάλαβαν: πέρασαν υπέροχα! 

             

Με αυτήν την ιστορία συμμετέχω στο δρώμενο   "Μικρή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία" της Αριστέας