''Το ταξίδι ενός φλιτζανιού'' !!

                     

Ήμουν μικρή όταν άρχισε το νταλαβέρι με ένα φλιτζάνι του καφέ.  Άσημο, απλό, φτιαγμένο από πηλό, πολύχρωμο,  ήταν το φλιτζάνι που κερνούσα καφέ-αυτόν τον αόρατο,άοσμο μα τόσο εύγευστο  καφέ της φαντασίας- τις συνομήλικές μου, όταν δανειζόμουν τα τακούνια της μαμάς και την ασορτί της τσάντα   και έπαιζα τις κουμπάρες.
Θυμάμαι ακόμη την  ημέρα που  το έφτιαξα  με τα χεράκια μου. Ναι αμέ, τι νόμιζες; Ακαμάτα ήμουν στα μικράτα μου;

πηγή

 Στη γειτονιά   των παιδικών μου χρόνων,  υπήρχε κάπου εκεί κοντά ειδικό χώμα που με νερό γινόταν  πηλός και μπορούσε να πλαστεί δίνοντας τα μοναδικά  τσουκαλάκια  που μου έφτιαχνε η μαμά, αλλά και ποτηράκια και  πιατάκια και μπρίκια, όλη την προίκα μιας μικρής νοικοκυράς.
Φαίνεται πως  ήμουν και λίγο παράξενη. Μου άρεσαν πιο πολύ αυτά τα πήλινα από τα παιχνίδια που είχα και  ας ήταν ωραιότερα και  μιμούνταν  επακριβώς τον κόσμο των μεγάλων. 
Αυτό το φλιτζάνι, το μοναδικό μιας και βαρέθηκα να φτιάξω το σετ που η μαμά επέμενε να έχω, ήταν το αγαπημένο μου.( Μέχρι σήμερα επιμένει να έχει σετ για όλα τα είδη των γυαλικών που βρίσκονται  σπίτι της!!!)

Θυμάμαι που λες, να πλάθω την άμορφη μάζα του πηλού και με λασπωμένα δάχτυλα -παρέα με τα λασπωμένα δάχτυλα της μαμάς να μπλέκονται με τα δικά μου,να τα κατευθύνουν-, προσπαθούσα να δώσω σχήμα, να λεπταίνω, να ισιώνω με νερό, να πλαταίνω,  να χαλάω  το σχήμα ξανά και ξανά, αλλά και να ξαναφτιάχνω το φλιτζάνι μου,  που για μένα ήταν διάσημο και περίτεχνο, μεγάλης συναισθηματικής αξίας. 

Μετά είχε σειρά το πιατάκι. Πάντα ένα φλιτζάνι συνοδεύεται από το πιατάκι. Το 'χω ακόμη αυτό, θέλω το πιατάκι κάτω από το φλιτζάνι μου όταν πίνω τον καφέ μου ή το τσάι μου.  Το πιατάκι ήταν εύκολο,  αλλά το χερούλι του με δυσκόλεψε πολύ, θυμάμαι. Δεν μπορούσα να φτιάξω αυτό το σίγμα τελικό που έφτιαξε η μαμά..........

πηγή

Αφού φτιάχτηκε, έπρεπε σύμφωνα με τις οδηγίες  της μαμάς, να μείνει στον ήλιο να στεγνώσει και να ξεραθεί για να γίνει ανθεκτικό. Μετά μου είπε να πάρω τα πινέλα μου και τις νερομπογιές και να το ζωγραφίσω. Τι; Άσπρο με λουλουδάκια; Μπα σε καλό της, τι λέει η  μαμά; Όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου θα έχει το φλιτζάνι μου. Δεν ξέρω για Πικάσο αλλά αν ζούσε το φλιτζάνι σήμερα, θα σου έδειχνα πόσο  ταλέντο πήγε χαμένο! 
Και μου πήρε ώρα πολύ να το τελειώσω....και κάτι του έκανε η μαμά όταν στέγνωσε και γυάλιζε. Έμαθα μετά ότι είχε βάλει λούστρο αλλά δεν μου το 'πε τότε, γιατί θα ήθελα να ανακατευτώ με λούστρα οπωσδήποτε!

πηγή

 Κάθε φορά που έπαιζα τις κουμπάρες, τσακώνονταν οι φίλες ποια θα πιει τον καφέ της στο πήλινο χοντροκομμένο φλιτζάνι μου. Βλέπεις, είχαν καταλάβει πόσο περηφανευόμουν που το είχα φτιάξει μόνη μου, που μόνο μαλλιοτράβηγμα  για χάρη του  δεν απόλαυσε  το φλιτζανάκι μου!
Το πρόσεχα πολύ για να είμαι ειλικρινής.Το κρατούσα σε κουτί φυλαγμένο και όχι στοιβαγμένο  μαζί με τα άλλα παιχνίδια μου. Ήξερα ότι σπάει και δεν ήθελα να πάθει κακό. Το σκούπιζα μετά από το- τάχα μου- πλύσιμο και το πρόσεχα σαν τα μάτια μου. Στην αρχή, κερνούσα τις φίλες και  το κρατούσα εγώ για να κάνουν πως πίνουν μπας και τους πέσει. Πέρασε ο καιρός και πέρασε και η λάμψη του πηλού.  Ίσως να με κούρασε ο φόβος μήπως σπάσει...  και έμεινε   να στολίζει το ράφι της κουζίνας της μαμάς, μέχρι τη μετακόμιση οπότε και έγινε θρύψαλα!

 

πηγή

Μη νομίζεις ότι τα κομμάτια του δεν τα συνόδευσαν τα δάκρυά μου!! Είχα μεγαλώσει λίγο και ντρεπόμουν  να  πω ότι κλαίω για το φλιτζάνι μου, αλλά η μετακόμιση που με απομάκρυνε   από τις φίλες μου ήταν καλή δικαιολογία αλλά και ένας ακόμη λόγος να τρέχουν τα δάκρυα ποτάμι!!
Έζησε όμως  καλή ζωή το φλιτζανάκι μου. Έζησε παιδικές χαρές και παιχνίδια. Είδε  φίλες να μένουν   μαζί,  αλλά και νέες φίλες να προστίθενται στην παρέα. Είδε τσακωμούς  και κούρνιαζε στην αγκαλιά μου για να γλυτώσει από τα αδελφομαλώματα.  Άκουσε τραγούδια από παιδικά  χειλάκια αλλά  έμεινε και  μόνο του αρκετό καιρό όταν το σχολείο ήταν η πρώτη προτεραιότητα, όταν οι φίλες αργούσαν να φανούν . Γεύτηκε παιδική ξεγνοιασιά και άκουσε γέλια και φωνές,  μα πάνω από όλα ένοιωσε πώς  είναι να είσαι στο πρώτο βάθρο του ενδιαφέροντος για πολύ καιρό. 

''Σίγουρα θα απογοητεύτηκε που το βαρέθηκες''  παρατήρησε η κόρη μου όταν της διηγόμουν τα δικά μου παιχνίδια και παιδικά χρόνια. Δεν το χα σκεφθεί. Όμως, το  δικό μου μικρό φλιτζάνι  έγινε μέρος των δικών μου παιδικών αναμνήσεων. Και εξακολουθεί να είναι!
Μεγαλώνοντας έχω νταλαβέρι κάθε φορά με ένα συγκεκριμένο φλιτζάνι. Βλέπεις, ο καφές μου αποκτά καλύτερη γεύση αν τον πίνω στο ίδιο φλιτζάνι που  έχω διαλέξει μετά από σκέψη και προσοχή. Να είναι ωραίο, να είναι λεπτό, πορσελάνη φυσικά.  Και αν σπάσει; Αχ μέχρι να συνηθίσω το νέο φλιτζάνι μου ,ο καφές μου- ο ίδιος και απαράλλαχτος- χάνει τη γεύση του.
Πρέπει πάντως να σου ομολογήσω ότι πολύ συχνά ο καφές μου χάνει τη γεύση του....
Με είπες ζημιάρα; Έτσι με λένε!! Χαίρω πολύ!!

*Αυτή είναι η συμμετοχή μου στην υπέροχη ιδέα της Πέτρας μας, που   μας ενέπνευσε για να ταξιδέψουμε παρέα  με ένα φλιτζάνι.!