Το καταφύγιο

Κατηφόρισε με το ποδήλατο  για δέκατη φορά αυτό το μήνα. Ήθελε να βρεθεί μόνος μακριά από τα βλέμματα,  στο δικό του καταφύγιο. Στο παλιό αρχοντικό που ο χρόνος είχε βαλθεί να δείξει τη δύναμή του.
Δεν  μπορούσε να μπει στο εσωτερικό του σπιτιού, αλλά η αυλή του πνιγμένη  στο πράσινο και αφημένη στη φύση, τον έκρυβε από τους αδιάκριτους.
Κάθισε στη συνηθισμένη του θέση, στο μαρμάρινο παγκάκι που ο χρόνος είχε σεβαστεί. Από πάνω του τα κλαδιά των δέντρων γεμάτα φύλλα τον προστάτευαν από τις αχτίνες του ήλιου. Ήταν περασμένο μεσημέρι όταν έφτασε.
Έπρεπε να σκεφθεί, να ηρεμήσει, να βγάλει αυτό το βάρος που του έσφιγγε το στήθος. Είχε χάσει τη δουλειά του, έψαχνε συνεχώς για  νέα  και είχε φτάσει στο σημείο να δεχθεί, "ό,τι δουλειά να ‘ναι αρκεί να πληρώνεται". .    Πόσο θα μπορούσε να  στηρίζεται  στη βοήθεια της μάνας του και στη  μικρή  της σύνταξη;
Να φύγει στο εξωτερικό μήπως; Του είχαν βρει δουλειά σε εργοστάσιο της Γερμανίας. Ή να δεχθεί  να δουλέψει στο ορυχείο της Σμύριδας και ας το  απεχθανόταν  τόσο;; Η μόνη έγνοια του ήταν τα παιδιά του….. η γυναίκα του  είχε ταξιδέψει στον ουρανό πριν δύο χρόνια.
Σήκωσε  τα μάτια ψηλά.  Το μόνο που είδε ανάμεσα από τα κλαδιά, ήταν τα ακροκέραμα, ξεφτισμένα από τα στοιχεία της φύσης να θυμίζουν αλλοτινές εποχές. 
Κοίταξε το γωνιακό ακροκέραμο. Το πιο καλοδιατηρημένο από όσα μπορούσε να δει . Στητό στη θέση του, παλεύει   κόντρα στον άνεμο, στον ήλιο και τη βροχή, με αντίπαλο το χρόνο  και την αφροντισιά. Η σκαλισμένη μορφή με τη γενειάδα τον κοιτούσε επιτιμητικά. Απόστρεψε το βλέμμα…
Ακούμπησε πίσω και έκλεισε τα μάτια. "Είδε" τη ζωή του τι όμορφα που κυλούσε με τη μικρή του εταιρεία να υπόσχεται ότι το κάθε αύριο θα ήταν καλύτερο. Ώσπου………. όλα  γύρισαν  ανάποδα.
Τα δάκρυα  κύλησαν χωρίς ντροπή  παρασέρνοντας στο διάβα τους όλο αυτό το βάρος που ένιωθε στο στήθος….
Ο ήλιος έδυε σιγά σιγά. Η σιωπή της εγκατάλειψης του φώναζε "κουράγιο"!  
Ήξερε  ότι η απομόνωση σ’ αυτό το σπίτι, κατόρθωσε να του αποσπάσει τις   μαύρες σκέψεις που  απειλούσαν  το πονεμένο  του μυαλό.
Το χάραμα τον βρήκε σ’ εκείνο το παγκάκι, τον βρήκε αποφασισμένο..
Ήταν η "στέγη" της δικής του οικογένειας. Ήταν και  το "ακροκέραμο" που προστάτευε αυτήν τη "στέγη" αλλά και την ομόρφαινε.  Γι αυτό θα   έμενε ορθός!
Θα πάλευε…..θα  βρει τον   τρόπο!!
Θα  φτιάξει  ξανά τη ζωή του, τη ζωή τους!
Τα παιδιά του τον χρειάζονται…..
  

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις'' που διοργανώνει θαυμάσια η me (maria) στο mytripsonblog.

 Διαγωνίστηκε ανάμεσα σε θαυμάσιες συμμετοχές και ευχαριστώ όσους την ψήφισαν και διάβασαν την ιστορία μου, προϊόν φαντασίας, αλλά με την κρίση που βιώνουμε, μπορεί να έχει συμβεί και πραγματικά. Γι αυτό και το αισιόδοξο μήνυμα στο τέλος, επειδή πρέπει να παλεύουμε με δύναμη κάνοντας νέα αρχή αν χρειαστεί.

 Ας μη ξεχνάμε ότι  πολλοί συνάνθρωποί μας δεν κατάφεραν να διώξουν τις μαύρες σκέψεις που η οικονομική τους καταστροφή τους ''δώρισε'' και  που κυριάρχησαν τελικά της ζωής τους!

Ευχαριστώ θερμά την Μαρία μας  για την φιλοξενία και τη άψογη διοργάνωση!