Ψιλόβρεχε και .... γλιστρούσε.

Πρωί με συνάντησε το ψιλόβροχο. Μέσα από το αυτοκίνητο κοιτούσα τον ουρανό. Μας κακόμαθε τις προηγούμενες ημέρες. Άφηνε τον ήλιο να λάμπει και να μας ζεσταίνει. Όμως  σήμερα, ο ουρανός ήταν ένας μεγάλος καμβάς που ένα αόρατο χέρι ζωγράφιζε σύννεφα. Σύννεφα λογιών λογιών. Άσπρα αφράτα, γκρι γεμάτα βροχή, μικρά ή μεγάλα, ενώ λίγο μπλε του ουρανού διαγραφόταν ανάμεσα...
Αγαπώ τα σύννεφα, μ' αρέσει να τα παρατηρώ, να τα φωτογραφίζω, να τα ζωγραφίζω, να τους δίνω σχήματα και ονόματα. Μ' αρέσουν εκείνα που έχουν και το άσπρο μέσα τους αλλά και που γκριζάρουν στο βάθος, σαν να κουβαλούν έγνοιες πολλές.

Κάτι όμως τράβηξε το βλέμμα μου, μια κίνηση στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Κοίταξα και είδα έναν εύσωμο ψηλό κύριο νέο, με μπαστούνι, από αυτά που κρατάμε όταν έχουμε χτυπήσει στο πόδι, να έχει πέσει κάτω. Το έχω το κακό ...όπου και αν είμαι να πετάγομαι όρθια αν δω κάποιον να πέφτει. Άσχημο συναίσθημα να πέφτεις ,το έχω πάθει. Γλιστερός ο δρόμος, γλιστερό το πεζοδρόμιο αφού ήταν και βρεγμένο. Θα γλίστρησε, σκέφτηκα. Ο κόσμος σταμάτησε και κοιτούσε... μα κανείς δεν τον βοηθάει να σηκωθεί... τους βλέπω να κοιτούν αλλά από ... απόσταση.
Εκείνος προσπάθησε να στηριχθεί στο μπαστούνι του, ακούμπησε το χέρι κάτω για να σηκωθεί γονατιστός και έκανε κάποιες προσπάθειες να ανασηκωθεί. Δύναμη στο μπαστούνι, προσπάθεια, ξανά και ξανά μέχρι που τα κατάφερε. Μα κανείς δεν τον βοήθησε.
Μου έκανε εντύπωση  και ενώ το αυτοκίνητο προχωρούσε σιγά σιγά και με απομάκρυνε από τον κύριο σκεφτόμουν, πότε γίναμε τόσο αδιάφοροι; Θυμήθηκα πριν δυο χρόνια ένα ατύχημα που συνέβη στην κουνιάδα μου. Κάνοντας τη βόλτα της παραπάτησε πατώντας έναν καρπό από ένα κωνοφόρο δέντρο του πεζοδρομίου. Το πόδι έσπασε, κρεμόταν από τον αστράγαλο σαν χάρτινο...Έπεσε κάτω και δεν μπορούσε να σηκωθεί.Φώναζε βοήθεια...περαστικοί δεν σταματούσαν... αυτοκίνητα δεν σταματούσαν...και ευτυχώς που είχε το κινητό της μαζί και πήρε μόνη της τηλέφωνο το 166!  Μα γιατί; Τι φοβόμαστε και δεν βοηθάμε;  Είμαστε τόσο απασχολημένοι που δεν έχουμε χρόνο ούτε για να δώσουμε ένα χέρι βοηθείας; 

http://www.arxaiaithomi.gr

Βέβαια, υπάρχει και ο ανθρώπινος παράγοντας, σκέφτεται ο καθένας ατομικά ότι δεν μπορεί να ανασηκώσει κάποιον πεσμένο. Μου έχει συμβεί. Μικρή όταν ήμουν, θυμάμαι τη μητέρα μου να γλιστράει στο δρόμο επειδή ήταν το έδαφος επικλινές και δίνοντάς της το χέρι ένας κύριος για να σηκωθεί, θυμάμαι που αναφώνησε ''για όνομα του Θεού, εσύ θα με ρίξεις και εμένα κάτω''!!!
Μπορεί ... ίσως, είδαν τον κύριο εύσωμο και ψηλό και  ίσως δεν σκέφτηκαν ότι πολλοί μαζί μπορούσαν να βοηθήσουν...Λέω ίσως.Είναι άσχημο όμως να είσαι σε ανάγκη και βοήθεια να μη σου δίνεται.
Τι είπα;  Άσχημο;  Απαίσιο είναι!   Και καθόλου άξιο ανθρώπινης συμπεριφοράς!