Μια ταινία του Τσάρλι Τσάπλιν, βασισμένη σε σενάριο του ίδιου του Τσάπλιν που είχε και τη σκηνοθεσία και την παραγωγή! Διαχρονική φυσικά, που στο You Tube, υπάρχει και η παρότρυνση να τη βλέπουμε κάθε μέρα.............
Τσάρλι Τσάπλιν, ο ''αλητάκος''που έγινε θρύλος σε όλον τον κόσμο και που πέθανε την παραμονή της πρωτοχρονιάς του 1977.
Οι ταινίες που γύρισε ήταν εκατοντάδες, οι περισσότερες επιτυχίες παγκόσμιες........
Το Χαμίνι που προβλήθηκε το 1921, ήταν η πρώτη μεγάλου μήκους παραγωγή του Τσάπλιν.........Και σ'αυτήν την ταινία, βλέπουμε τα παιδικά χρόνια του ίδιου του Τσάπλιν, ενός φτωχού αλητάκου, όπως ήταν ο ίδιος, μικρός.
Γεννημένος από γονείς που ήταν αρτίστες του μιούζικ-χολ, έμαθε να χορεύει και να τραγουδά, σχεδόν πριν μάθει να περπατά. Είχε γεννηθεί στις 16 Απριλίου του 1889.
Ο πατέρας μέθυσος, ό,τι χρήματα κέρδιζε, τα ξόδευε στο ποτό.
Η μητέρα, φτωχή και με προβλήματα υγείας, κατόρθωσε πλέκοντας μπλούζες, να πάρει από το ορφανοτροφείο τα παιδιά της-τον Τσάρλι και τον Σίντ- μετά τον θάνατο του πατέρα.
Το σχολείο για τον Τσάρλι ήταν ίσα ίσα δυο χρόνια, ενώ από πολύ μικρός συμμετείχε σε θίασο του μιούζικ-χολ.
Ο αδελφός μπαρκάρισε μ'ένα καράβι, ενώ τη μητέρα του την πήραν από κοντά του, μια και το μυαλό της εξασθένιζε όλο και περισσότερο.
Έμεινε μόνος, και πριν μπορέσει να βρει δουλειά, έζησε σαν αλητάκος στους δρόμους του Λονδίνου, στα 10 του χρόνια περίπου,μια εμπειρία που τον σημάδεψε σε όλη του τη ζωή.
Έπαιζε σε θιάσους μέχρι το Δεκέμβρη του 1913, όπου ο κινηματογράφος τον κέρδισε.
Η αρχή ήταν δύσκολη. Οι ρυθμοί του βωβού κινηματογράφου γρήγοροι και ο Τσάρλι δεν μπορούσε να προσαρμοστεί. Ο ανταγωνισμός των εταιρειών που ξεφύτρωναν τότε σαν τα μανιτάρια, ήταν μεγάλος.
Έτσι γυρίζονταν ταινίες πολλές και μάλιστα ταυτόχρονα σε μια φρενήρη ατμόσφαιρα.
Η εταιρεία Κήστοουν ήταν εκείνη που υπέγραψε συμβόλαιο μαζί του...Οι συνάδελφοί του είχαν μια πολύ μικρή ιδέα για τον Άγγλο ηθοποιό. Οι περισσότεροι τον περιφρονούσαν........Η πρώτη του ταινία ήταν το Making a Living, που γυρίστηκε μέσα σε μια εβδομάδα...... Σ'αυτήν την ταινία, φορούσε μια ρεντιγκότα, ψηλό καπέλο, μουστάκι και γυαλιά και απέσπασε ευνοϊκά σχόλια.
Η γνωστή του αμφίεση, με την οποία θα παίζει σε όλα τα έργα του και έγινε εφάμιλλη του ονόματός του ήταν το γνωστό κουστούμι που ''συναρμολόγησε'' ο ίδιος, όταν o παραγωγός της κινηματογραφικής εταιρείας που εργαζόταν, έστειλε τους ηθοποιούς του, μαζί και τον Τσάπλιν, να πάνε σ'ένα παιδικό αγώνα αυτοκινήτων που γινόταν στο παραθαλάσσιο θέρετρο Βενετία, έξω από το Λος Άντζελες. Τους διέταξε λοιπόν, να αυτοσχεδιάσουν μια ταινία, οποιαδήποτε ταινία, που θα έκανε τον κόσμο να γελάσει για ένα τέταρτο της ώρας. Τότε ήταν που ο Τσάπλιν, φόρεσε τα πελώρια παπούτσια του Φόρντ Στέρλινγκ, φορεμένα μάλιστα ανάποδα-το δεξί στ'αριστερό πόδι και αντιστρόφως- για να συγκρατηθούν στα μικρά του πόδια, καθότι μικρόσωμος και ο ίδιος. Φόρεσε επίσης ένα στενό σακάκι, μικρούλικο ημίψηλο, κράτησε καλαμένιο μπαστούνι και έβαλε ένα μουστάκι σαν βούρτσα που το 'χε κόψει από το πολύ μεγαλύτερο που φορούσε ο ''αχρείος'' Mak Swain, ηθοποιός και αυτός στην ίδια εταιρεία!
Μ 'αυτή του την αμφίεση πέρασε το απόγευμά του τρέχοντας από δω και από εκεί μέσα στο γήπεδο των αγώνων, κρατώντας μια ψεύτικη κάμερα που υποτίθεται ότι φιλμάριζε τους αγώνες, ενώ η αληθινή φιλμάριζε τον ίδιο.
Χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, το πεταχτό και σουρτό του περπάτημα που κατέληγε σ'ένα αξιοπρεπές τρέξιμο, μόνο όταν άρχιζε να τον κυνηγά η ''αστυνομία'' και οι οπερατέρ.
Μ'αυτή την ταινία που γυρίστηκε σε 45', την ''Kid Auto Races at Venice'', η φήμη του Τσάπλιν εδραιώθηκε.
Ενθουσιασμένος και ο ίδιος, φορούσε για τα επόμενα 25 χρόνια την ίδια αμφίεση και το ίδιο μακιγιάζ, σε κάθε ταινία του.
Η επιτυχία διαδεχόταν η μία την άλλη, φέρνοντας πλούτη και δόξα, αλλά τα πλούτη του δεν τον επηρέασαν. Έκανε μη επιτυχημένους γάμους, και απέκτησε παιδιά, αλλά πάντα έδειχνε στον κόσμο ένα χαρακτήρα του ξεπεσμένου αριστοκράτη, με τη στραπατσαρισμένη ευγένεια που πέφτει στα νύχια της φτώχειας.
Τη μητέρα του την είχε φέρει στις ΗΠΑ, αλλά αναγκάστηκε να την κλείσει σε κλινική όταν έχασε τελείως τα λογικά της. Ο Τσάπλιν την επισκεπτόταν συχνά στην κλινική και μάλιστα λέγεται ότι μετά από κάθε επίσκεψή του, βυθιζόταν για μέρες στη μελαγχολία. Μετά το θάνατο της μητέρας του, που θάφτηκε δίπλα στο πρώτο του παιδί, στο ''μικρό ποντίκι'' τους όπως το έλεγε, που χάθηκε λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, έπαθε κατάθλιψη παρατεταμένη και ανησυχητική.
Για τις ταινίες που ο ίδιος είχε την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο και όχι μόνο πρωταγωνιστούσε αλλά έγραφε και διηύθυνε τη μουσική, τον χαρακτήρισαν σαν διανοούμενο γίγαντα.
Ο Τσάπλιν από την πρώτη του άφιξη στην Αμερική, κατηγορήθηκε για κομμουνιστικές τάσεις. Ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τα αριστερά του φρονήματα, και η κατακραυγή στον αντιαμερικανισμό του ενισχύθηκε από την σταθερή άρνησή του να πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα. Ήταν Άγγλος υπήκοος και παρέμεινε έτσι.
Ο μικρόσωμος, κακοντυμένος ''αλητάκος'',έγινε ο πιο γνωστός στον κόσμο, ήταν ο Τσάρλι, ήταν ο Σαρλό, ο Καρλίνος, ο Κάρλος, ο Καρλίστος και ένα σωρό άλλα ονόματα που του έδωσαν στις διάφορες χώρες.
Ήταν και παραμένει ο μύθος Τσάρλι Τσάπλιν!!!!!!
Μ 'αυτή του την αμφίεση πέρασε το απόγευμά του τρέχοντας από δω και από εκεί μέσα στο γήπεδο των αγώνων, κρατώντας μια ψεύτικη κάμερα που υποτίθεται ότι φιλμάριζε τους αγώνες, ενώ η αληθινή φιλμάριζε τον ίδιο.
Χρησιμοποίησε για πρώτη φορά, το πεταχτό και σουρτό του περπάτημα που κατέληγε σ'ένα αξιοπρεπές τρέξιμο, μόνο όταν άρχιζε να τον κυνηγά η ''αστυνομία'' και οι οπερατέρ.
Μ'αυτή την ταινία που γυρίστηκε σε 45', την ''Kid Auto Races at Venice'', η φήμη του Τσάπλιν εδραιώθηκε.
Ενθουσιασμένος και ο ίδιος, φορούσε για τα επόμενα 25 χρόνια την ίδια αμφίεση και το ίδιο μακιγιάζ, σε κάθε ταινία του.
Η επιτυχία διαδεχόταν η μία την άλλη, φέρνοντας πλούτη και δόξα, αλλά τα πλούτη του δεν τον επηρέασαν. Έκανε μη επιτυχημένους γάμους, και απέκτησε παιδιά, αλλά πάντα έδειχνε στον κόσμο ένα χαρακτήρα του ξεπεσμένου αριστοκράτη, με τη στραπατσαρισμένη ευγένεια που πέφτει στα νύχια της φτώχειας.
Τη μητέρα του την είχε φέρει στις ΗΠΑ, αλλά αναγκάστηκε να την κλείσει σε κλινική όταν έχασε τελείως τα λογικά της. Ο Τσάπλιν την επισκεπτόταν συχνά στην κλινική και μάλιστα λέγεται ότι μετά από κάθε επίσκεψή του, βυθιζόταν για μέρες στη μελαγχολία. Μετά το θάνατο της μητέρας του, που θάφτηκε δίπλα στο πρώτο του παιδί, στο ''μικρό ποντίκι'' τους όπως το έλεγε, που χάθηκε λίγες μέρες μετά τη γέννησή του, έπαθε κατάθλιψη παρατεταμένη και ανησυχητική.
Για τις ταινίες που ο ίδιος είχε την παραγωγή, τη σκηνοθεσία, το σενάριο και όχι μόνο πρωταγωνιστούσε αλλά έγραφε και διηύθυνε τη μουσική, τον χαρακτήρισαν σαν διανοούμενο γίγαντα.
Ο Τσάπλιν από την πρώτη του άφιξη στην Αμερική, κατηγορήθηκε για κομμουνιστικές τάσεις. Ο ίδιος δεν έκανε καμιά προσπάθεια να κρύψει τα αριστερά του φρονήματα, και η κατακραυγή στον αντιαμερικανισμό του ενισχύθηκε από την σταθερή άρνησή του να πάρει την αμερικάνικη υπηκοότητα. Ήταν Άγγλος υπήκοος και παρέμεινε έτσι.
Ήταν και παραμένει ο μύθος Τσάρλι Τσάπλιν!!!!!!
πολύ ωραίο επιμορφωτικό και ενδιαφέρον. μορφωθήκαμε πάλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλημέρα Άλεξ! Χαίρομαι που σου άρεσε!
Διαγραφή