Περπατώ στη βροχή
με μια ομπρέλα για ουρανό
Η κάθε στάλα παίζει μουσική
στου δρόμου το σεργιάνι
Ο νους χαμογελά
και τ 'αστραπόβροντα ηχούν
σαν μια ορχήστρα μαγική
που η φύση μου προσφέρει
Πώς θα θελα στην εξοχή να περπατώ
της διψασμένης γης το άρωμα να ρουφώ
να βλέπω τα πουλιά μοναχικά
να στάζουν τα φτερά τους.
Στην πόλη μόνο να κοιτώ μπορώ,
ανθρώπους βιαστικούς να τρέχουν να κρυφθούν
τη μπόρα να γλιτώσουν
Χαμογελάς!
Κι εγώ χαμογελώ
και σε κοιτώ μέσα στο καφέ προστατευμένο
να με καλείς ο ένας να γίνουν δυο
Άγνωστοι να γνωριστούμε!
Από μακριά σε χαιρετώ
Πώς να σου πω
δε θέλω μια ομπρέλα για τους δυο
Μ' αρέσει μοναχή
στη φθινοπωρινή βροχή να περπατώ!
Περιμένοντας να βρέξει μια και αγαπώ τη βροχή, είπα να γράψω γι αυτήν μπας και έλθει γρηγορότερα.
Παίρνει μέρος στο ''Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο'' της Αριστέας μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου