Το χωριό που μου δώρισαν!

Η χώρα μου....
Την τριγυρίζουν τα βουνά,   εμπόδια στους ανέμους,
με μονοπάτια δύσβατα τα χάραξε η ιστορία,
και  τα  χωριά,  πετράδια αστραφτερά σπαρμένα στην πλαγιά τους...,

έγραφα σε ένα ποίημά μου- συμμετοχή στο Συμπόσιο.

Αυτά τα αστραφτερά πετράδια που είναι διάσπαρτα σε όλη την ορεινή  χώρα μας, σκαρφαλωμένα στα πιο δύσβατα σημεία, περιτρυγυρισμένα από δάση και νερά, από πέτρα και βράχια, κλεισμένα στην αγκαλιά βουνών και λόφων, αυτά τα όμορφα χωριά είχαν ζωή πριν πάρα πολλά χρόνια.

Αν κάποιο χωριουδάκι δεν ήταν τυχερό να έχει τη φύση σύμμαχο, οι τουριστικές επισκέψεις ήταν ανύπαρκτες και οι κάτοικοί του έφευγαν ένας ένας για τις μεγάλες πόλεις που εκεί είναι πιο εύκολα αλλά μακριά από το Θεό.

Όποιον δρόμο πάρεις, θα συναντήσεις σπίτια δεμένα με τη φύση στις πλαγιές των βουνών. Τόσο γραφικά-το παραδέχεσαι- τόσο υπέροχα να τα φωτογραφήσεις, αλλά ίσως αρνηθείς να ζήσεις εκεί.

Κι όμως, έζησαν τόσοι άνθρωποι σ' αυτά τα  χωριά που γέμισαν οι  πόλεις, όταν αποφάσισαν ότι ήθελαν ευκολίες στη ζωή τους. 

Και πόσους σπουδαίους ανθρώπους ανέθρεψαν!

Σκληραγωγήθηκαν με το χιονιά και το κρύο. Έγιναν και σπουδαίοι πολεμιστές που τόση ανάγκη είχε η χώρα μας κατά καιρούς.

Η ιστορία του κάθε χωριού είναι  γεμάτη από αγώνες και ζωή χωρίς ανέσεις. Μια ιστορία περήφανη!

Το ένα σπιτάκι χτισμένο δίπλα στο άλλο, μια αγκαλιά από πέτρα και κεραμίδι με τις χρωματιστές πόρτες τους δίπλα δίπλα για να κόβουν τον αγέρα και το κρύο, αλλά και να είναι πιο ασφαλή.

Πολλές φορές αναρωτιέμαι τι ώθησε τον πρώτο κάτοικο να ζήσει τόσο απομονωμένα.

Ίσως οι συνθήκες της τότε εποχής,υπολόγισε, πειρατές που ανάγκαζαν τους κατοίκους να καταφύγουν ψηλα,  δοσοληψίες με την κεντρική εξουσία, πού θα ήταν ασφαλέστεροι παρά στην αγκαλιά του βουνού;

Υπολόγισε και  τους εχθρούς που δεν μας άφησαν στιγμή ήσυχους και οι σπηλιές στα βουνά ήταν μια πρώτη κρυψώνα, σκέψου και  τα βοσκοτόπια που ήταν πρόσφορα για τα ζωντανά των κατοίκων. Να μερικοί  λόγοι  που χτίστηκαν  τόσα γραφικά χωριά πάνω στα βουνά.

Και ερημώνουν πολλά από αυτά.

Γιατί και οι πεδιάδες κυκλώθηκαν από χωριά, αλλά έχουν ζωή ακόμη.

Η ομορφιά του ορεινού χωριού είναι μεγαλειώδης. 

Ποιος δεν την  έχει φυλακίσει στις φωτογραφίες του;

Πόσα ακόμη θα ερημώσουν;

Ένα χωριό όμως ζωντάνεψε στα επιδέξια χέρια της Αχτίδας μας.

Αυτό το χωριό με τις τόσες λεπτομέρειες και την ομορφιά του, είναι από σήμερα το δικό μου χωριό.

Το δέμα που ταξίδεψε από Θεσσαλονίκη με αγωνία για να φτάσει σώο, μου έδωσε απίστευτη χαρά

Πάντα θαύμαζα κάθε δουλειά της Γεωργίας. 

Και τα χωριά της προσπάθησα να τα μιμηθώ... Απέτυχα οικτρά. 

Από κοντά όμως είναι ακόμη ομορφότερο το χωριό μου!

Και νομίζεις ότι από τα σκαλάκια του σπιτιού θα βγει η κυρά του να πάει με τη στάμνα στη βρύση

Νομίζεις ότι ακούς το τρίξιμο από τα παντζούρια που ανοίγουν στο φως του ήλιου. Αυτήν τη ζωντάνια κατάφερε να μεταφέρει πάνω στην πέτρα, στο ξύλο, στο βότσαλο η Αχτίδα μας.

Σ' ευχαριστώ πολύ μέσα από την καρδιά μου για το όμορφο δώρο σου Γεωργια μου.

Να σαι πάντα καλά να δημιουργείς και να μας δείχνεις τις όμορφες δημιουργίες σου να χορταίνει το μάτι μας ομορφιά.