Η δασκάλα /13ο Παίζοντας με τις λέξεις

-Δεν θα το ξεχάσω κυρία...τα νερά μπαίνανε τόσα πολλά...με ανέβασε ο μπαμπάς πάνω στη συρταριέρα. Και η μαμά εκεί ανέβηκε και με κρατούσε

-Εγώ κυρία πήγα επάνω στη θεία μου  και έβλεπα απ' το μπαλκόνι ...

-Έβλεπα τα νερά να μπαίνουν στο σπίτι και τα ρούχα μας, τα παιχνίδια μου, όλα χάθηκαν... 

- Εγώ  είδα το κύριο Θωμά το γυρολόγο να τον παίρνει το νερό, είπε ο Κωστάκης...και τα δάκρυα να τρέχουν ποτάμι. 

Η δασκάλα δεν τα διέκοπτε. Τα είχε παρακινήσει να μιλήσουν για ό,τι ένοιωθαν, να βγάλουν τον τρόμο που είχε φωλιάσει στην ψυχούλα τους μετά από τις πλημμύρες που έπληξαν τον τόπο τους. Άνθρωποι χάθηκαν, σπίτια καταστράφηκαν,  το βιος  δεκάδων ανθρώπων έθρεψε το χείμαρρο που ορμητικά έτρεχε σε κάθε διέξοδο.

Το σχολείο είχε ανοίξει μετά από αρκετό καιρό. 

Η δασκάλα έπρεπε να καλύψει τα κενά μαθημάτων αλλά είδε προσωπάκια σκυθρωπά, είδε ματάκια γεμάτα φόβο. Να πάνε στο καλό τα μαθήματα σήμερα -σκέφτηκε-θα ασχοληθούμε με την παιδική ψυχούλα που πονά.

Μίλησαν αρκετή ώρα, άφησαν τα δάκρυα να κυλήσουν, να ξεπλύνουν τρόμο  και απώλειες.

Παίξανε στο διάλειμμα μαζί μαθητές και δασκάλα.

Την επόμενη ώρα ξαναμίλησαν. Για τις καιρικές συνθήκες. Για το τι πρέπει να κάνουμε εμείς οι άνθρωποι να μην μας ξανατύχει κάτι τέτοιο. Για τη δύναμη που πρέπει να δείχνουμε σε δύσκολες καταστάσεις..

Ζήτησε άδεια από το διευθυντή να τα βγάλει περίπατο. Και την πήρε.

Περπάτησαν  μέχρι εκεί που ο δρόμος έγινε χείμαρρος  και τους εξήγησε πώς το νερό κατέβηκε από το βουνό, πώς τα δέντρα που είχαν καεί  δεν υπήρχαν για να συγκρατήσουν τα νερά.

Τους έδειξε πού ήταν το ποτάμι που έγινε δρόμος και πώς χτίστηκαν περιοχές που έπρεπε να είναι ανοικτές για να περνάει το νερό της βροχής.

Την άκουγαν προσεκτικά.

-Εμείς φταίμε κυρία; ρώτησε η Σοφούλα.

-Οι άνθρωποι φταίμε τους είπε η δασκάλα, που χτίζουμε εκεί που δεν πρέπει, που καίμε τα δάση, αλλά κυρίως φταίνε εκείνοι που είναι υπεύθυνοι για τα έργα, για το χτίσιμο δρόμων, σπιτιών τους εξηγούσε απλά και κατανοητά.

  Όταν γύρισαν σχολείο τα παιδιά ήταν σοβαρά και λιγότερο αγχωμένα. 

-Χρέος μας είναι να βοηθήσουμε και τους συμμαθητές σας που δεν ήλθαν σήμερα γιατί έχασαν κάποιο δικό τους.  Να τους πούμε ότι η αύρα κάθε ανθρώπου καλού που ανεβαίνει στον ουρανό αφήνει κι έναζουμπούλι με τη μυρωδιά του στη γη να τον μυρίζουν αυτοί που τον αγαπούν .

-Τι λέτε; Να ετοιμάσουμε γλυκά και να πάμε αύριο εκεί που μένουν, να τους δούμε και να βοηθήσουμε αν χρειάζεται;

Όλοι οι μαθητές συμφώνησαν χαμογελώντας . 

Αλλά την άλλη ημέρα δεν τους έδωσε άδεια ο διευθυντής.  Έμαθε το σκοπό της χθεσινής βόλτας.

-Μην τα φανατίζετε εναντίον της νόμιμης εξουσίας κα Μακρή, είπε μόνο.

Ο αντίλογος γέμισε το σταμνί και ήταν η αιτία για την επιστολή που πήρε μετά από λίγες μέρες  και της ανακοίνωναν την μετάθεσή της!

Τα παιδιά έκλαψαν για άλλη μια φορά όταν την αποχαιρετούσαν. 

-Να γίνετε αυτό που ονειρεύεστε τους είπε και μην ξεχνάτε ποτέ να υπερασπίζεστε το σωστό και να αγωνίζεστε γι αυτό. 

Ήταν η συμμετοχή μου στο Παιχνίδι με τις λέξεις που διοργανώνει η Μαρία στο mytripsonblog .Πρώτευσε η Lysippe  και η συμμετοχή της ''Στα σκαλιά''.

Ευχαριστώ όλους σας και γι αυτό το ταξίδι στον κόσμο των λέξεων

Μαρία μου αγαπημένη οικοδέσποινα σ' ευχαριστώ πολύ για τη ζεστασιά που αγκαλιάζεις τις δημιουργίες μας