Να σαι γονιός του γονιού σου ...

''Να γίνουμε γονείς των γηραιών και ανήμπορων γονιών μας'' διαβάζω συχνά,  κάτι σαν παρότρυνση για το δύσκολο έργο που αναλαμβάνουν, όσα από τα παιδιά αναλαμβάνουν,   την ευθύνη των γονιών τους.
Ξέρω από πρώτο χέρι πόσο δύσκολο είναι. Άνθρωποι είμαστε και λυγίζουμε πολλές φορές. Η ευθύνη και οι υποχρεώσεις όταν είναι συνεχείς εξουθενώνουν. Εδώ χρειάζεται ψυχή και  αξίες που υπερισχύουν όλων των άλλων.
Το να έχεις το γονιό σου ευθύνη σου, καθημερινά δίπλα σου,  πρώτη υποχρέωσή σου  είναι μεγάλο θέμα.
Και η προσπάθεια ''νουθεσίας'' για το αντίθετο από φίλους-γνωστούς, μου προκαλεί τόσο  μεγάλη απορία για το τι άνθρωποι είμαστε, που μπορεί να μείνω αμίλητη για αρκετή ώρα προσπαθώντας να κατανοήσω, γιατί τα παιδιά απαιτούν τα πάντα από τους γονείς τους και συχνά τους κατηγορούν για ''λίγους'' ως γονείς, αλλά όταν έλθει η σειρά τους το θεωρούν αυτονόητο ότι η ζωή τους θα συνεχιστεί ως είχε και οι γονείς θα γίνουν άλλων ευθύνη: μιας ξένης γυναίκας, ενός ιδρύματος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που έχασα τη μητέρα μου. Και εν μέσω δακρύων από τον πόνο του χαμού, ακούγαμε τον μπαμπά μου να επαναλαμβάνει κλαίγοντας:'' μη μ' αφήσετε μόνο σας παρακαλώ, μη μ' αφήσετε...''
Είναι μαχαιριά στην καρδιά αυτή η φράση. Να φοβάται ένας υπερήλικας γονιός ότι θα εγκαταλειφθεί από τα παιδιά του; Είναι τρομερό και μόνο ως σκέψη. Σκέψου ως πράξη πώς χαρακτηρίζεται.
Βέβαια ο δύσκολος γονιός σαν τον δικό μου πατέρα εξουθενώνει.  
Αλλά ποτέ δεν σκέφτομαι ένα ίδρυμα αφού ξέρω ότι ο πατέρας μου το θεωρεί κάτι σαν ''με πετάξατε στο δρόμο''!! 

Να γίνεις γονιός του γονιού σου λένε οι ψυχολόγοι. Όχι δεν μπορείς ποτέ να γίνεις γονιός λέω εγώ. Γιατί σύμφωνοι, είναι σαν παιδιά οι ηλικιωμένοι, αλλά ποτέ παιδιά που θα υπακούσουν και θα ακολουθήσουν κανόνες. '' Αυτό θέλω και αυτό θα γίνει'' αν στο πει το παιδί σου θα βάλεις όρια και θα του εξηγήσεις ότι είναι κακή η συμπεριφορά αυτή. Στον γονιό δεν τον κάνεις εκτός και αν χρησιμοποιήσεις πλάγιο τρόπο. Κι αν το πεις στο γονιό να σαι σίγουρη ότι όχι μόνο δεν θα σ' ακούσει αλλά θα ακούς για μέρες, παράπονα και γκρίνια.

Ξέρεις, είναι ένδειξη απονιάς, έλλειψη αγάπης και ανθρωπιάς να μην περιθάλψεις το γονιό σου. Να φτάσει στο τέρμα της ζωής και να φύγει με πίκρα ότι ήταν βάρος στο παιδί του. Δεν είναι τρομερό;
Σε κάποιες χώρες -Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία,- είναι νόμος του κράτους η  φροντίδα των ηλικιωμένων από τα παιδιά τους. Και λες ''μα είναι δυνατόν; Χρειάζεται νόμος για να αγαπάμε αληθινά και να είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι;'' 
Αλλά όπως υπάρχει νόμος για την ευθύνη του γονιού απέναντι στα παιδιά του, δεν θα πρέπει να μας ξενίζει και το αντίθετο.

''Η ζωή σας θα αλλάξει'' μας είπε ο γιατρός του πατέρα μου όταν τον πήραμε μαζί. Και αυτό ίσως ενοχλεί.
Μα να μην μπορείς να βγεις, να ασχοληθείς με ό,τι αγαπάς, να νοιώσεις ζωντανός; Ναι οι σκέψεις αυτές περνάνε συχνά από το νου μου. Αλλά απ' την άλλη, θέλω όταν θα έλθει η ώρα να φύγει ψηλά, να φύγει ήρεμος και καλοφροντισμένος.
Ναι η ζωή μας άλλαξε
Αλλά μήπως δεν αλλάζει η ζωή όταν κάνεις παιδιά;
Μήπως όταν απολύεσαι από τη δουλειά δεν αλλάζει η καθημερινότητά σου;
Ή το χειρότερο, αν αρρωστήσεις δεν αλλάζει η ζωή σου;
Γιατί μας ενοχλεί όταν αλλάζει εξαιτίας του υπερήλικα γονιού μας;

Κάποτε διάβαζα ότι ο πρώτος άνθρωπος που ήταν νομάς, δεν είχε μόνιμη κατοικία και τα οστά που ανακάλυπταν έδειχναν ότι   οι ηλικιωμένοι της εποχής  πέθαιναν  μακριά από τους καταυλισμούς. Σαν να εξοριζόταν ο ετοιμοθάνατος να πεθάνει μακριά και μόνος.
Όταν ο προϊστορικός άνθρωπος απέκτησε μόνιμη κατοικία και δημιούργησε τις πρώτες κοινωνίες, διάβαζα ότι χαρακτήριζαν ως πρώτο πολιτισμό, το γεγονός ότι τους νεκρούς τους έθαβαν με τιμές και κοντά στο χώρο κατοικίας τους.  
Πολιτισμένοι λοιπόν σήμερα είμαστε ή όχι;  Και δεν είμαστε πολιτισμένοι μόνο αν κάνουμε μεγαλοπρεπείς κηδείες.

Οι γονείς μας δεν πρέπει  να φύγουν από αυτόν τον κόσμο με καημό στην καρδιά τους ότι τα παιδιά τους τους εγκατέλειψαν. Να φύγουν αφρόντιστοι, χωρίς κατανόηση από τους νεότερους, χωρίς ένα ευχαριστώ  έμπρακτο για όσα μας πρόσφεραν. 
Η μοναξιά είναι φοβερή για όλους τους ανθρώπους, αλλά για τους ηλικιωμένους είναι θάνατος.
Αν υπάρχει σοβαρός λόγος για την μη ανάληψη ευθύνης του γηραιού γονιού είναι ένα άλλο θέμα προς συζήτηση.
Αλλά σήμερα μιλάμε για την αδιαφορία ίσως που δείχνουν παιδιά προς τους γερόντους τους.
Και όλα αυτά που ακούγονται για παραμελημένους ηλικιωμένους είναι μαχαιριά στην ψυχή κάθε πολιτισμένης κοινωνίας όπως και η κακομεταχείριση των παιδιών επίσης.
Ας είμαστε άνθρωποι πρώτα από όλα.
Αν αγαπήσουμε θα αγαπηθούμε, είναι σίγουρο.