Συμπόσιο/ Η συμμετοχή μου ....

                 Άλλη μια νύχτα

Ένα ακόμη βράδυ σήμανε!
Μια ακόμη ημέρα έσβησε!
Κάθε βράδυ ψεύτικα χαμόγελα σκορπά
Στο κιγκλίδωμα ακουμπά
το βαθύ το ντεκολτέ υποσχέσεις ψιθυρίζει
Το καλλίγραμμο το πόδι ανασηκώνει,
τον πελάτη γοητεύει
Ντύσιμο προκλητικό,
βάψιμο θεατρικό,
στάση του σώματος γνωστή,
χαμόγελο ν'αρέσει.
Στολή εργασίας είν' αυτή,
η εμφάνιση κανόνας
Χαμόγελο πικρό χαρίζει στον καθρέφτη
η ρυτίδα που αυθάδικα κοιτά
το τέλος αρχίζει να μετρά
Θύμισες το νου της κατακλύζουν
Με τα νιάτα συντροφιά,
με όπλο τη νεραϊδένια της θωριά,
μ'ελπίδα τα όνειρά της,
άνοιξε φτερά στην πόλη να πετάξει,
το νέκταρ της ζωής να το γευτεί
Μα χρυσαλίδα έμεινε πιασμένη στα δεσμά της
Τη γύμνια της πουλούσε έναν παρά
το σώμα της τροφή στον κάθε πεινασμένο,
ψεύτικα χάδια και φιλιά
σμίξιμο κορμιών στα σκοτεινά
η πληρωμή προκαταβολικά.
Σκληρός ο αφέντης
κέρδη, συμπεριφορές και παρουσίες καταγράφει
σαν το γεράκι εποπτεύει,
αστραπιαία εφορμά την υπακοή να επιβάλλει
Το σώμα πρέπει να φροντίζει
βιτρίνα τον πελάτη να ελκύσει
Αραχνιασμένη απέμεινε η ψυχή,
λούφαξε από φόβο κι απειλές,
δέσμια της φθήνιας και της σκοτεινιάς.
Το πίσω δεν ετόλμησε ποτέ να το κοιτάξει,
το μπρος να ονειρευτεί
Τα δάκρυά της έκρυβε η βροχή
Την ανατριχίλα στο κορμί το κρύο δικαιολογούσε
Το σκοτάδι στη ματιά η συννεφιά το σκέπαζε
Μόνο ο έναστρος ουρανός ήταν ο εχθρός της
μάσκα του πάθους το προσωπείο της
Καταφρόνια, βία και κίνδυνος
παίζανε κρυφτό μαζί της.
Μα εκείνη ορθή, στητή, λύγιζε το γυμνό της πόδι
για ένα πρωινό ηλιόλουστο που ήταν τ' όνειρό της
Άλλη μια νύχτα που το χάραμα πάει να συναντήσει
Άλλη μια νύχτα που ο άγνωστος
το γυμνό της το κορμί λεηλατεί
και ματώνει τη ψυχή της!
Η ομορφιά της σβήνει απ' του χρόνου την ορμή
Το αύριο είναι μπροστά,
δεν τολμά να ονειρευτεί,
ομίχλη το καλύπτει.
Μα θα χαθεί, το νοιώθει!
Κι όμως εύχεται
να'ρθει σύντομα η στιγμή
που θα πάψει να νυχτώνει!

Φθινοπωρινός άνεμος

Τον άνεμο συνάντησα στον κήπο να χορεύει
φύλλα ξερά απόδιωχνε με ένα φύσημά του
Γυμνά τα δέντρα άφηνε να αναπαυτούν λιγάκι
χάδι απαλό χάριζε στης γλάστρας το γεράνι
Το βλέμμα σήκωσε ψηλά κι έστειλε την πνοή του
αποχαιρετώντας τα πετούμενα στο μακρινό ταξίδι
Ξεθάρρεψα, πλησίασα και μίλησα του ανέμου
-Πούθε έρχεσαι αγέρα μου?
και τι μαντάτα φέρνεις?
Εκείνος στριφογύρισε, κρύφτηκε στα μαλλιά μου
παιχνίδισμα το φύσημα, δροσιά του φθινοπώρου
-Από το Νότο έρχομαι που ο ήλιος κατακαίει
οι λαμπερές ακτίνες του τη γη την ερημώνουν
ανθρώπους στις σκιές ωθούν να ψάχνουν τη δροσιά μου
Μα ήλθε ο καιρός και γύρισα
παρέα στο Φθινόπωρο να κάνω
Σε λίγο φεύγω για ψηλά, στα βορινά παλάτια
μιαν άλλη εποχή να υποδεχτώ, τον άγριο Χειμώνα
-Την απορία λύσε μου του Φθινοπώρου αγέρα,
γιατί δεν είσαι ανέμελος και πράος όπως τώρα;
Γιατί αφήνεις το θυμό ανεξέλεγκτα να ξεσπάει
Σ' αρέσει να' ναι οι άνθρωποι ανήμποροι εμπρός σου;
Ο άνεμος σταμάτησε το φθινοπωρινό χορό του
-Χιλιόμετρα πολλά ταξίδεψα
λογής ανθρώπους είδα
Μ' αρέσει τριγύρω να φυσώ στροβιλισμούς να κάνω
σαν να ‘μαι ένας χορευτής που κάνει πιρουέτες
Με τη θάλασσα ερωτοτροπώ, το κύμα ζωντανεύω.
Μ' αρέσει στα ουράνια να πετώ
φίλοι μου τα σύννεφα, να παίζουμε κρυφτό
Μα εγώ τα σπρώχνω μακριά
τον ήλιο καλημερίζω
Κι αν τη βροχή σκορπούν στη γη να ξεδιψάσει
με τις σταγόνες στήνω το χορό
και τα αστραπόβροντα κρατούνε τον ρυθμό
Μα και ιστιοφόρα θέλω να κινώ
μύλους και μηχανές του ανθρώπου τα ποιήματα,
βοήθεια να δίνω
Μ' αρέσει το αγκάλιασμα τόσων ερωτευμένων
όταν ανάμεσά τους κρύβομαι
τη θέρμη τους δροσίζω
Μα δεν μπορώ να ανεχθώ
τον άνθρωπο τον άμυαλο
Μου γιγαντώνει το θυμό
όταν στη φύση φέρεται σαν βάνδαλος αγύρτης
τα δέντρα καίει άπονα αποζητώντας κέρδος
Κοίτα τη θάλασσα που λέει πως λατρεύει
πώς το πρασινογάλαζο το χρώμα της μαυρίζει
Πώς νοιώθω λες;
Σαν αίμα βλέπω να κυλά στου ποταμού τα σπλάχνα;
Όταν τα ζώα και φυτά τα μεταλλάσσει τόσο;
Όταν η γη δεινοπαθεί να θρέψει, ν' αναπνεύσει;
Του φέρνω κι εγώ καταστροφές
να ξέρει τον αφέντη
πόσο μικρός κι ανήμπορος
είναι μπροστά στη φύση.

Αυτές είναι οι δυο μου συμμετοχές στο 18ο Συμπόσιο που τόσο επιτυχημένα συνεχίζει να διοργανώνει ακούραστα  η Αριστέα μας ( 18 μέχρι σήμερα!!!!!)

Νικήτρια του Συμποσίου είναι η Ελένη μας  με το ποίημα ''Κλείστρο''. Μπορείτε να το απολαύσετε στο blog της ''Ποιώ''

Η λέξη με κόκκινο ήταν η υποχρεωτική και έδωσε τόσο διαφορετικής θεματολογίας ποιήματα.

Σας ευχαριστώ που συνυπάρξαμε και σ' αυτό το Συμπόσιο. Αναμένοντας το επόμενο, εύχομαι να περνάτε υπέροχα