ΔΕΝ ΑΝΤΕΞΕ!! - Συμμετοχή -αφιέρωμα!

 

πηγή

Ήταν από τα μικράτα του αριστερός
Είναι ακόμη αριστερός και ας μην το ξέρει...
Για τους αγώνες του ήταν υπερήφανος. Πίστευε στην δίκαιη κατανομή των αγαθών του κράτους. Πίστευε ότι αν δεν αγωνιστούν όλοι οι πολίτες μαζί σαν μια γροθιά, τίποτε δεν θα αλλάξει. Και οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να φεύγουν για ένα μεροκάματο στο εξωτερικό, όπως έκανε και εκείνος.
Και πού δεν δούλεψε... χειρωνακτικές εργασίες σκληρές...οικοδομές αλλά στις βαριές εργασίες της. Έσκαβε στους δρόμους όπου υπήρχε μεροκάματο. Καλλιεργούσε τα χωράφια.
Πήγε και μετανάστης για 10 χρόνια αφήνοντας νιόπαντρη γυναίκα πίσω μ'ενα μωρό στην κοιλιά.  Δούλευε καθημερινά ξεφορτώνοντας τα φορτηγά με τα σακιά γεμάτα προϊόντα.
''Στην πλάτη τα έπαιρνα'' διηγόταν. ''Σκυφτός τα πήγαινα στην αποθήκη''. Το βράδυ γυρνούσα στην τρύπα μου- έτσι έλεγε το δωμάτιο που μοιραζόταν με άλλον έναν- και έπεφτα στο κρεβάτι με πόνους. Άντεξα...10 χρόνια για να μαζέψω λεφτά...Άντεξα γιατί ....'' και σταμάταγε τη συζήτηση σκύβοντας το κεφάλι.
Η κόρη του διηγόταν συχνά την ιστορία του. Εκείνος δεν ήταν ποτέ παρών γιατί της το απαγόρευε. 

πηγή

Αγωνιστής ήταν, με τους αντάρτες στα βουνά στον αγώνα μετά τον Παγκόσμιο Πόλεμο, όχι γιατί πίστευε ότι έπρεπε να διχαστούν οι Έλληνες,  αλλά γιατί πίστευε  στις ιδέες της επανάστασης. ''Επαναστάτες  πρέπει να γίνουμε όλοι '' έλεγε τότε, παλικάρι δυνατό, που δεν λογάριαζε κινδύνους και θάνατο.
Και μετά, όταν οι αντάρτες του βουνού εγκαταστάθηκαν στο χωριό, αλλά κρυμμένοι ισχυροποιούσαν τη θέση τους, εκείνος είχε αναλάβει να είναι ο συνδετικός κρίκος με τον έξω κόσμο. Να τους  πηγαίνει μηνύματα, να τους ενημερώνει για τις κινήσεις του στρατού, της αστυνομίας, αλλά και  να τους πηγαίνει τρόφιμα. Ψωμί πρώτα από όλα. Έβαζε τη μάνα του και ζύμωνε, καρβέλια να δεις...και τα ζωνόταν, όπως έλεγε, να τα πάει στα παλικάρια που αγωνίζονταν να αλλάξουν τη χώρα. Και κατσίκια που έκλεβε πολλές φορές από τις στάνες και τυρί που έφτιαχνε ο πατέρας του, ό,τι μπορούσε...ό,τι έβρισκε το μετέφερε με κόπους, αλλά χωρίς φόβο μην τον καρφώσει κάποιος.
Ήλθε η εποχή που τελικά συνελήφθη...και πήγε εξορία στη Γυάρο. Το πώς πέρασε εκεί ήταν να τρελαίνεσαι, έλεγε. Σαν αλλοπαρμένος γύρισε, γιατί γύρισε μετά καιρό και κλαίγοντας έλεγε ότι δεν άντεξε. Ενώ έπρεπε.Κι από τότε προσπαθούσε όλα να τα αντέχει...για να εξιλεωθεί ίσως...

πηγή

''Με ανάγκασαν και υπέγραψα αλλά δεν έπρεπε, τους πρόδωσα. Τόσους που έχασαν τη ζωή τους τους έφτυσα με την υπογραφή μετάνοιας.'' Λούφαξε στην καθημερινότητά του. Και το 'φερε βαρέως το ατόπημά του, έσκυψε το κεφάλι και ρίχτηκε στη δουλειά. Τον παρακολουθούσαν για καιρό ενώ, περιθωριοποιήθηκε από τους παλιούς συντρόφους του. Ήταν ένας συναγωνιστής τους  που τους πρόδωσε, έτσι πίστευαν.
Μα ποτέ δεν άλλαξε πεποιθήσεις. Έφυγε για την Αθήνα να χαθεί μέσα στο πλήθος. Άλλαξε τη ζωή του όχι όμως τα πιστεύω του.Μεγάλωσε 4 παιδιά μαζί με τη γυναίκα του και τους στάλαξε όλα τα πιστεύω της δίκαιης αριστερής κοινωνίας που οραματιζόταν
Γύρισε ξανά μετά από πολλά χρόνια στο χωριό του. Εκεί που όλοι τον ήξεραν και τον δικαιολογούσαν για τότε...
Σήμερα είναι 92 ετών. Κατάκοιτος. Με καθολική άνοια. Πριν  λίγα χρόνια, όταν η άνοια ήταν στις αρχές της, αλλά εκείνος ήταν ενεργός και γερός, συνέβη κάτι που σόκαρε όσους τον ήξεραν: Ένα πρωινό τον χάσανε από το σπίτι .Δεν τον έβρισκαν πουθενά!

Κάποιοι συγχωριανοί τον είδαν και ειδοποίησαν την κόρη του. Ανέβαινε της είπαν, τα μονοπάτια του βουνού. Φορτωμένος φραντζόλες ψωμί. Ένας  βοσκός τον αναγνώρισε και τον ρώτησε ''Πού πας Δημητρό;'' '' Εσύ είσαι μωρέ Μπάμπουρα; Πού θες να πάω; Στα παιδιά πάω ψωμί και άργησα''!!!

Ήταν το δικό μου αφιέρωμα σε έναν άγνωστο αγωνιστή που πιστεύω οτι τον σημάδεψε ο εξαναγκασμός υπογραφής μετάνοιας. Και μ'αυτό το αφιέρωμα συμμετέχω  στο δρώμενο της Αλεξάνδρας μας 

"Τέλεψε το έργο μας!" - πνοή στ' όνειρο