#Παίζοντας με τις λέξεις 11ο# - Το αναπάντεχο

Ξημέρωμα!  Κόντευαν να φτάσουν στο λιμάνι...Άφησε τη καμπίνα της και βγήκε στο κατάστρωμα. Ήξερε ότι ο ήλιος που ανέτειλε εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να γεννιόταν απ' τη θάλασσα και έλεγαν, ότι αν πρόσεχες, θα άκουγες μουσική, τη μουσική του κύματος που ευχόταν καλό κατευόδιο στον ηλιάτορα!  
Ήταν κοντά στις μηχανές και  ο θόρυβος   την εμπόδιζε να αφουγκραστεί την καλημέρα του κύματος. Ήθελε να φύγει,  μα τότε τον είδε. Ήταν εκεί στο στροφείο με το συρματόσχοινο. Ήταν σίγουρη ότι ήταν εκείνος.Ο ίδιος που ήταν και χθες το βράδυ στο μπαρ του πλοίου και έκανε πώς δεν τη γνώριζε. Του μίλησε. Τον προσφώνησε με το όνομά του,εκείνος όμως είπε ''Κάνετε λάθος . Δεν είμαι εγώ ο Αθανάσιος Κυριαζής''. Και έφυγε. 
Δεν μπορεί να έκανε λάθος. Τόση ομοιότητα; Έχουν περάσει χρόνια βέβαια, οι άνθρωποι αλλάζουν, αλλά θα έπαιρνε όρκο ότι ήταν αυτός, ο άντρας της αδελφής της που έφυγε πριν 10 χρόνια αφήνοντας ένα μόνο σημείωμα να μπερδεύει πιο πολύ τα πράγματα ''Κουράστηκα, φεύγω. Μη με αναζητήσεις''.  Έμειναν να τον κλαίνε σύζυγος και παιδιά χωρίς να ξέρουν το ''γιατί''.
Ακουμπισμένη στα ρέλια* του καταστρώματος, θυμόταν  μια όμορφη οικογένεια που διαλύθηκε, θυμόταν την αδελφή της να γίνεται ο βράχος των παιδιών της, να τα προστατεύει από τα άγρια κύματα που τα χτύπησαν αλύπητα μετά το φευγιό του αγαπημένου τους πατέρα.
Μα είναι δυνατόν να μην είναι εκείνος; Πώς να μάθει;
Εν τω μεταξύ ο Κυριαζής ετοίμαζε το στροφείο και κοιτούσε τη κουνιάδα του που τον αναγνώρισε.  ''Την τύχη μου μέσα'' έφτυσε μέσα από τα δόντια του. Δεν ήθελε εξηγήσεις, και για να τις αποφύγει δεν ήθελε συναντήσεις. Τι να της πει; Ότι έπρεπε να φύγει μακριά, να αποχωριστεί τη γυναίκα που αγαπούσε και τα παιδιά του που η θύμησή τους του ξέσκιζε τα σωθικά;
Τι να κάνει; Πώς να κρυφτεί; Σε λίγο θα δένανε στο λιμάνι, έπρεπε να είναι παρών.
Και η Γιάννα τον κοιτούσε περίεργα. Αλλά ανάσανε με ανακούφιση όταν την είδε να γυρνά την πλάτη και να φεύγει. Λες να πείστηκε;  
Δεν ήξερε όμως ότι η Γιάννα πήγε κατευθείαν στον καπετάνιο. Αν και αρνήθηκε στην αρχή να της μιλήσει, εκείνη επέμεινε και του είπε όλη την αλήθεια. Ήθελε να μάθει το ονοματεπώνυμο του ναυτικού του.  
Και τον έπεισε. Και της είπε...
Αυτός ήταν !  Τόσο  φούντωσε  ο θυμός της, καθώς το αίμα ακολούθησε ορμητικά το δρόμο του για τα μηνίγγια της, που η αχλή του πρωινού διαλύθηκε με μιας και ο ήλιος της θάμπωσε τα μάτια. 
Ζει και δουλεύει. Γιατί; 
Δεν κατέβηκε φυσικά στο λιμάνι, αλλά πήγε κατευθείαν στην καμπίνα του που είχε μάθει ποια ήταν. Χτυπούσε ώρα και δεν της άνοιγε. Μα ο επιμένων νικά!
Μίλησαν αρκετά...έπεσαν  πολλές βαριές κουβέντες στην ήδη τεταμένη ατμόσφαιρα.
Όταν ήλθε η ώρα να φύγει, η Γιάννα περπατούσε με σκυφτό κεφάλι. Τι θα έλεγε στην αδελφή της; Να το αποσιωπούσε καλύτερα;
Τι να της πει; Ότι ο άντρας της βίασε μέσα στο μεθύσι του ένα ανήλικο κορίτσι, την κόρη φίλου του ;

ρέλια=τα κάγκελα του σκάφους  

Κι επειδή το θέμα μου προβληματίζει και εμένα που το έγραψα, προβληματίσου κι εσύ. Λοιπόν, τι θα έκανες σε μια τέτοια περίπτωση; Αν δηλ ήσουν στη θέση της Γιάννας; Θα αποσιωπούσες ό,τι έμαθες ή θα ήσουν υπέρ της αλήθειας ανεξαρτήτως επιπτώσεων;

Αυτή ήταν η συμμετοχή μου στο ''Παίζοντας με τις λέξεις '' της Μαρίας μας. Νικητές είναι δυο φίλοι αξιόλογοι με θαυμάσιες συμμετοχές.
Ο Γιάννης μας με το "Η ΕΝ ΠΟΛΛΑΙΣ ΑΜΑΡΤΙΑΙΣ"  και η Μαρία μας  με  το "Οι αναμνήσεις μιας σερβάντας",που ισοψήφησαν στην κορυφή! Το έχουν ''ξαναπάθει'' τους άρεσε και είπαν να αναρριχηθούν ξανά μαζί στην πρώτη θέση. Όταν δημοσιεύσουν στα μπλογκ τους μπορείτε να απολαύσετε τα διηγήματά τους. Εν τω μεταξύ υπάρχουν στη Μαρία την οικοδέσποινά μας, που ευχαριστώ θερμά για τη ζεστή και γλυκιά φιλοξενία της.
Το δικό μου διήγημα ήλθε πρώτο απ' το τέλος. Κι αυτό είναι μια όμορφη εμπειρία!  
Σας ευχαριστώ όλους γι αυτό το συναπάντημα που έκανε τη συμμετοχή μου αξέχαστη