Ανθρώπινο μεγαλείο!



Δεν την ήξερε την Γιώτα. Μα τι σκέφτεται τώρα. Φυσικά την ήξερε μια και ήταν συνάδελφός της στο ίδιο τμήμα, στις καταχωρήσεις και ένα 8άωρο και βάλε συνεργάζονταν άψογα.
Αλλά δεν την ήξερε πραγματικά. Μιλούσε λίγο για τη ζωή της. Για το σπίτι της για τον εαυτό της. Και θα ήταν αδιακρισία της να ρωτήσει.
Εκείνη πάλι, η Τόνια, όλοι ήξεραν ότι ήταν παντρεμένη με δυο μικρά παιδιά, μια και τα τηλέφωνα χτυπούσαν συνεχώς για να λύσει διαφωνίες και διαφορές των μικρών της ''δαιμόνων''. Ευτυχώς μέχρι το μεσημέρι ήταν ήσυχη αφού ήταν και τα δυο στο σχολείο.
Πριν 12 χρόνια είχε αγοράσει σπίτι με δάνειο φυσικά και ευτυχώς η δουλειά της πληρωνόταν καλά για να βγάζει το δάνειο και να συμπληρώνει τον μικρό μισθό του άντρα της. Πόσες φορές δεν είχε πάει στη δουλειά μέσα στα νεύρα για τις μικρές αποδοχές του συζύγου της και την ατολμία του να ζητήσει περισσότερα!
Πόσες φορές δεν είχε εξομολογηθεί στους συναδέλφους της και κυρίως στη Γιώτα, πόσο ασήκωτο βάρος  της γινόταν πολλές φορές το δάνειο!
Όλα τα ήξεραν στη δουλειά της. Ανάμεσα στις καταχωρήσεις ΦΠΑ  και τιμολογίων, το στόμα της πήγαινε ροδάνι για κάθε τι που της συνέβαινε στο σπίτι.
Απ' την άλλη η Γιώτα μετείχε στις συζητήσεις, όλοι ήξεραν ότι ήταν ανύπαντρη μα και μικρότερης ηλικίας από την Τόνια, αλλά τίποτε περισσότερο.
'Ίσως ήταν αυτός ο λόγος που ποτέ δεν συνδέθηκε φιλικά μαζί της αν και δούλευαν πλάι πλάι .
Και φτάσαμε στην εποχή της κρίσης. Στην εποχή της μείωσης των μισθών, στην εποχή που ο φόβος της απόλυσης ήταν παρών κάθε στιγμή. Στην εποχή που ο καθένας δούλευε σκυφτός και αμίλητος περιμένοντας την πρώτη του μηνός για να δει αν θα πληρωθεί. Και τότε τα χαμόγελα άνθιζαν γιατί ''η εταιρεία μας βαστάει γερά'' και ο φόβος πήγαινε στο αρχείο. Αλλά πάλι έκανε αισθητή την παρουσία του, σημάδι των καιρών.
Η Τόνια, με τα ίδια προσόντα με τη Γιώτα, πολλές φορές κρυφομιλούσε μαζί της  για τις φήμες  των απολύσεων που αιωρούνταν σιωπηλές πάνω τους για καιρό. Και έκαναν το φόβο να φουσκώνει ικανοποιημένος από την τροφή που του έδιναν.
Οικονομική κρίση! Τόσες εταιρείες έκλειναν. Η  Τόνια πήγε στη δουλειά μια μέρα σαν τις άλλες, αλλά η ίδια πολύ διαφορετική από ότι συνήθως. Μουδιασμένη, με ρυτίδες πρόωρες στο μέτωπο, με τα χείλη γυρτά και καμπουριαστή πλάτη προκαλώντας τα βλέμματα των συναδέλφων της. Στη βουβή τους ερώτηση είπε ψιθυριστά ''απολύθηκε ο άντρας μου''!!!
Κεφάλια  έσκυψαν με συμπόνια, ανάσες   ακούγονταν γρήγορες, αλλά μιλιά δεν ακούστηκε.
Οι μέρες περνούσαν και ήδη οι φήμες ζωντάνεψαν και στην εταιρεία της Τόνιας. Μουντή η ατμόσφαιρα. Πώς να δουλέψεις έτσι απερίφραστος;
Και μια ωραία ημέρα που ο ήλιος έλαμπε και σε προκαλούσε να χαμογελάσεις ήλθε η είδηση των πρώτων απολύσεων. Και έπεται συνέχεια τους είπαν για το καλό της εταιρείας και των υπολοίπων υπαλλήλων.
Και η μέρα της Τόνιας ήλθε. Την ειδοποίησαν εκείνη και τη Γιώτα να παρουσιαστούν στο γραφείο του διευθυντή προσωπικού. Σέρνοντας τα βήματά τους έφτασαν. Ούτε κοίταξε η μία την άλλη στο διάδρομο προς το γραφείο. Ούτε αντάλλαξαν μια κουβέντα, ένα παρήγορο λόγο.
Και όταν άκουσαν το διευθυντή τι είχε να τους πει έχασαν και οι δυο το χρώμα τους.
''Μια από τις δυο σας πρέπει να φύγει'' τους είπε ωμά και απερίφραστα. ''Η μείωση προσωπικού είναι απαραίτητη για την επιβίωση της εταιρείας. Τόνια πιστεύω ότι εσύ πρέπει να είσαι εκείνη που θα φύγεις. Η Γιώτα είναι νεότερη και η αμοιβή της είναι μικρότερη από τη δική σου''. 
Οι κοπέλες δεν μίλησαν. Γύρισαν να φύγουν, προσπαθώντας να κρατήσουν τα δάκρυα που απειλούσαν να τρέξουν αυθάδικα. Την ώρα που έπιανε το πόμολο της πόρτας η Τόνια για να βγει, άκουσε τη Γιώτα να λέει ξεψυχισμένα '' Κύριε διευθυντά, νομίζω ότι πρέπει να φύγω εγώ. Είμαι νεότερη και χωρίς υποχρεώσεις, άρα μπορώ να κινηθώ καλύτερα από την Τόνια. Μπορώ να αντέξω περισσότερο. Και γι αυτό σας παρακαλώ να απολύσετε εμένα και να κρατήσετε την Τόνια που έχει δυο παιδιά και απολυμένο σύζυγο''
Δεν πίστευε στα αυτιά της η Τόνια!! Την Γιώτα δεν την ήξερε, όχι δεν την ήξερε καθόλου. Πόσο λυπήθηκε που δεν έκανε προσπάθεια να μάθει για το μεγαλείο της ψυχής της!
Για την ιστορία, η Τόνια έμεινε στη δουλειά, με μικρότερο μισθό βέβαια για να ''συμφέρει την εταιρεία'' αποχαιρετώντας τη Γιώτα με δάκρυα στα μάτια και ευχαριστώντας την θερμά γιατί δεν της στέρησε την ελπίδα. Ψέλλισε όμως στο τέλος και ένα συγνώμη γιατί δεν είχε εκείνη τα κότσια να αρνηθεί αυτή τη θυσία. Αλλά είχε αυτήν την επιλογή;
.............
Αφιερωμένη αυτή η ιστορία στην αληθινή συναδελφική αλληλεγγύη. Τα πρόσωπα είναι φανταστικά καθώς και η πλοκή του διηγήματος.  
Το γεγονός της απόλυσης και της θυσίας της μια υπαλλήλου για να μείνει η άλλη, καθώς και τα λόγια του διευθυντή, στο περίπου, είναι αληθινά   και η μαρτυρία τους σκοπό έχει να τονίσει   το μεγαλείο του Ανθρώπου  σε  δύσκολες στιγμές όπως αυτή της  επιβίωσης. Σπάνιο μεν, αληθινά υπέροχο δε! Και είναι υπαρκτό!

30 σχόλια:

  1. "Ενσυνείδηση" είναι η λέξη που
    ταιριάζει στο διήγημά σου Άννα μου
    να αποδεικνύεις καθημερινά πως ο πλησίον
    σου είναι μέρος του δικού σου συνόλου

    Καλό μήνα μάτια μου ♥

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σίγουρα ο διπλανός μας είναι μέρος του συνόλου μας αλλά και να βάζεις τον εαυτό σου στην άκρη για το διπλανό σου Ελένη μου είναι πρωτόγνωρο ή έστω σπάνιο. Γιατί η αυτοσυντήρηση είναι πιο δυνατή
      Φιλιά και καλό σου μήνα

      Διαγραφή
  2. Μεγαλείο ψυχής! Πόση μεγαλοψυχία χρειάζεται για μια τέτοια απόφαση και μάλιστα σε μια εποχή που η δουλειά είναι δυσεύρετη.
    Καλό μήνα Άννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μεγαλείο πραγματικά Ελένη μου Έτσι το είδα και εγώ και ακόμη σκέφτηκα μήπως η κοπέλα που παραχώρησε τη θέση της στη συνάδελφο είχε βρει κάτι άλλο να κάνει αλλά οχι,άνεργη είναι ακόμη
      Φιλιά και καλό σου μήνα

      Διαγραφή
  3. Πόσο σπάνιο πραγματικά.. Αν το δούμε ρεαλιστικά θέλει πολλά κότσια να το κάνει κάποιος αυτό σήμερα. Γιατί το να είναι νέος κάποιος δεν σημαίνει πως δεν έχει υποχρεώσεις. Ούτε φυσικά έχει παραπάνω ευκαιρίες, αυτά έχουν τελειώσει και στο λέω από προσωπική πείρα! Είμαι σίγουρη όμως ότι το σύμπαν θα της το ανταποδώσει αργά ή γρήγορα.. με άλλους τρόπους! Ίσως και κάθε εμπόδιο για καλό.

    Αυτή η φράση σου "ο φόβος πήγαινε στο αρχείο" ήταν μαχαιριά και τόσο μέσα στην πραγματικότητα!

    Σε φιλώ καλό μήνα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σπάνιο ναι Κατερίνα μου. Όπως και να το δεις δεν νομίζω ότι μπορεί να συμβεί συχνά. Θέλει ναι κότσια, θέλει να αγαπάς πολύ τον διπλανό σου. Και σιγουρα οι νεότεροι δεν βρίσκουν εύκολα δουλειά και μάλιστα τώρα με τηνκρίση...Δεν ξέρω ανεργη είναι ακόμη
      Καλό σου μήνα και φιλι΄γλυκό

      Διαγραφή
  4. Άννα μου, φοβερή ιστορία. Και είναι πολλά αυτά τα περιστατικά, που οι εργοδότες βάζουν τους εργαζόμενους να διαλέξουν ποιος θα φύγει...
    Η αλληλεγγύη δεν είναι εύκολη, χρειάζεται δύναμη ψυχής.
    Κι αν είχαμε τη δύναμη όλοι να αρνηθούμε να παραμείνουμε σε τέτοιες δουλειές....
    Καλό μήνα εύχομαι!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Αλεξάνδρα είναι πολλά περιστατικά που εργαζόμενοι απολύονται και επιλέγουν οι ίδιοι οι υπάλληλοι. Κόλπα των εταιρειών για να πέφτει και ο θυμός στον συνάδελφο και όχι στον διευθυντή εξ ολοκλήρου Δεν βρίσκω άλλη εξήγηση.
      Μακάρι να είχαμε τη δύναμη και την επιλογή θα έλεγα να φύγουμε απο αυτές τις δουλειές αλλά δεν είναι εύκολο
      Καλό γλυκό σου μήνα

      Διαγραφή
  5. Στάθηκα στο ότι κάποια σημεία της ιστορίας σου είναι αληθινά γεγονότα... Απίστευτη η μεγαλοψυχία της, Άννα μου, και ειδικά στις εποχές που ζούμε. Τη θαύμασα για τη δύναμή της, την ανωτερότητά της και τη σκέψη της για το συνάνθρωπο. Δεν είναι κάτι που θα το έκανε ο καθένας...
    Φιλιά πολλά και καλό μήνα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι η απόλυση και περίπου η συζήτηση με το διευθυντή καθώς και η επιλογη είναι αληθινά Φυσικά αληθινή πέρα ως πέρα είναι η στάση της μιας υπαλλήλου- που ακόμη είναι άνεργη--που προτίμησε να σωθεί η συνάδελφός της με τα παιδιά και τον άνεργο σύζυγο
      Φοβερό έτσι;Σε ανατριχιάζει και μόνο που το ακους...
      Φιλιά και από μένα και καλό γλυκό μήνα να έχεις

      Διαγραφή
  6. Θέλω να πιστεύω πως υπάρχουν τέτοιες "Γιώτες" ανάμεσά μας.
    Άννα μου με τη συγκινητική ιστορία σου, μας υπενθυμίζεις -εκτός των άλλων- πως δεν είναι όλα ισοπεδωμένα, πως υπάρχει ακόμα ανθρωπιά κι αλληλεγγύη ανάμεσα στα θύματα αυτής της κρίσης.
    Καλό κι ευλογημένο μήνα να έχεις!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Εγώ Μαρία μου δεν το πίστευα ότι υπήρχαν ή μάλλον ήταν δυνατόν να υπάρχουν ''Γιώτες'' στην κοινωνία μας. Και το έμαθα από πρώτο χέρι. Και εντυπωσιάστηκα. Γι αυτό και το έγραψα σαν διήγημα για να ξέρουμε ότι δίπλα μας υπάρχουν ή μπορεί να υπάρχουν πραγματικοί άνθρωποι
      Καλό γλυκό μήνα να έχεις μάτια μου

      Διαγραφή
  7. Άννα μου κατ΄αρχήν να σε συγχαρώ που έχεις την έμπνευση και την ευαισθησία να αναδείξεις ένα τεράστιο θέμα στους καιρούς μας.
    Ποιο ; μα αυτό της ταξικής αλληλεγγύης μέσα στους χώρους δουλειάς. Ένα φαινόμενο που δεν το συναντάς εύκολα ειδικά εκεί που ανθίζουν οι αντιλήψεις ενός δολοφονικού και άκρατου ανταγωνισμού χωρίς έλεος ανάμεσα στα υποψήφια θύματα.
    Κάποιοι εργαζόμενοι στους χώρους δουλειάς έχουν την απατηλή αυταπάτη ότι με τη δουλοπρέπεια θα σώσουν τη θέση και το τομάρι τους. Εκτός του ότι αυτό είναι ανήθικο είναι και αυταπάτη καθώς αν η εργοδοσία αποφασίσει να κάνει απολύσεις δεν θα λογαριάσει τέτοιες συμπεριφορές.
    Το μικρό σου διήγημα αναδεικνύει τη δύναμη της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης στους χώρους δουλειάς και της κοινωνίας και ειδικά στους καιρούς μας εγώ, με ψυχή βαθιά, θα αποκαλέσω αυτήν την ανάρτηση εδώ ως:
    ΑΝΑΡΤΗΣΗ του ΜΗΝΑ.
    Καλό σου βράδυ κοπέλα μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Όχι Γιάννη μου δεν το συναντάς αυτό εύκολα είναι απίστευτο να υπάρχει τέτοιου βαθμού αλληλεγγύη.
      Δυστυχώς στην περίοδο της κρίσης είδαμε και θα δούμε και άλλα. Σκέψου μόνο αυτό: να λένε στους υπαλλήλους διαλέξτε ποιος θα απολυθεί απο τους δυο σας. Είναι φοβερό ακόμη και να το λες όχι να συμβαίνει.
      Πρόσφατα στη δουλειά της κόρης μου τους είπαν ή απολύσεις θα γίνουν ή θα δεχτείτε μείωση μισθών και δέχτηκαν το δεύτερο.Μεγάλος εκβιασμός χωρίς όρια...Τι να πεις; Ευτυχώς που υπάρχουν και αληθινοί άνθρωποι -υπάλληλοι.Για σκέψου να ήμασταν όλοι έτσι......να γινόντουσαν όλοι οι εργαζόμενοι μια γροθιά!!!!! Απίθανα πράγματα λέω δεν γίνονται.
      Σ'ευχαριστώ βρε Γιάννη για τα εμψυχωτικά σου λόγια. Τι να πω; Κοκκινίζω από χαρά. Γιατί κοκκίνησα και από ντροπή όταν σκέφτηκα αν εγώ στη θέση της ''Γιώτας'' θα μπορούσα να δείξω τέτοιο σθένος για συνάδελφο, τέτοια αυτοθυσία γιατί είναι αυτοθυσία...
      Καλό βράδυ Γιάννη μου

      Διαγραφή
  8. Αννα μου πόσο σπάνιο είναι αυτή η αλληλεγγύη στις μέρες μας !! Ο κάθε υπάλληλος με θεμιτά η όχι μέσα προσπαθεί να κρατήσει τη θέση του !!
    Μα υπάρχουν και οι πολύ σπάνιες εξαιρέσεις που το μεγαλείο μια άγνωστης ψυχής μας δείχνει ότι η ανθρωπιά υπάρχει !! Να είσαι καλά για τις σκέψεις σου !!Μου αρέσει πολύ και η φωτογραφία που διάλεξες !!
    Καλό μήνα να έχεις με μια αγκαλίτσα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Νικόλ μου καλή σου μέρα. Σπάνιο είναι σίγουρα. Και ναι έχουμε μάθει ότι κάνει τα πάντα ο εργαζόμενος για μια θέση σε δουλειά όχι να την προσφέρει κιόλας!!!Γι αυτό το ανέφερα στην ανάρτησή μου για να πιστέψουμε ότι ναι υπάρχουν και εξαίρετοι άνθρωποι
      Σ'ευχαριστώ πολύ
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  9. Και όμως υπαρχουν ανθρωποι ακομα Αννιώ μου το έγραψες εσύ.!!!
    Υπαρχει η αλληλεγγύη των ανθρωπων και ευτυχως ..είναι οι ανθρωποι με αγαπη και φωτεινοτητα στην ψυχή τους...!!!
    Απορία ...ποσοι ανθρωποι την σημερον ημερα..είναισαν την Γιώτα; μετρημενοι στα δαχτυλα..σίγουρα...φιλη μου ας εναι παραδείγμα προς μιμηση...για όλους μας..
    ευχαριστουμε ποι το μοιραστηκες μαζι μας.. καλη σαρακοστή να περασεις Αννιώ μου καλο σου μηνα..φιλακιααααα!!
    υ.γ. υπεροχη η ανοιξιατικη εικονα επανω.. μου ανοιξε η καρδια μου με το που την είδα...!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Ρουλίτσα μου υπάρχουν σε τέτοιο μεγάλο βαθμό και δεν το πίστευα ούτε εγώ. Λίγοι όμως είναι εγώ μόνο μια τέτοια περίπτωση ξέρω και είμαι εντυπωσιασμένη,
      Ναι σαι καλά φίλη μου
      Καλή Σαρακοστή και καλό γλυκό μήνα ανοιξιάτικο
      Χαίρομαι που σου άρεσε η εικόνα
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  10. Θα σου φανεί σαν..υπερηφάνεια αυτό που θα σου γράψω..Χρόνια πριν..φοιτήτρια στην Αθήνα εγώ και η Λίτσα , πήγαμε για πρώτη μέρα δοκιμαστικές για δουλειά σε μία βιοτεχνία με ζωγραφιστές μπουμπουνιέρες τότε.Μου τηλεφώνησαν ότι πήρα τη θέση, τους παρακάλεσα να πάρει τη θέση μου η Λίτσα. Εγώ δεν είχα τότε ανάγκη τα χρήματα , εκείνη τα είχε.Της έδωσαν τη θέση , δεν της το είπα ποτέ,ήμαστε φίλες μέχρι τώρα, εκείνη στη Λάρισα εγώ στη πόλη μου.Αυτό που μας γράφεις είναι το υπέρτατο δώρο ψυχής γλυκιά μου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν το λέω περηφάνεια με την κακή έννοια. Σε πιστεύω Αχτίδα μου γιατί δείχνεις τέτοιος άνθρωπος.Τυχερή η Λίτσα που σ'εχει φίλη και πιστεύω ότι ξέρεις τι φίλη είσαι. Σπάνιο είδος. Αυτό ναι είναι υπέρτατο δώρο ψυχής και τυχεροί οι αποδέκτες αλλά περισσότερο τυχεροί οι άνθρωποι που έχουν τέτοια ψυχή.
      Να σαι καλά Αχτίδα μου

      Διαγραφή
  11. Υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι και θέλω να πιστεύω πως είναι πολλοί!
    Είμαι σίγουρη πως είναι πολλοί!
    Άννα μου πολλά μπράβο που ανέδειξες κι αυτή την πλευρά, γιατί μπροστά σε άλλες ιστορίες καμιά φορά η αλληλεγγύη περνά απαρατήρητη!
    Φιλιά πολλά και καλό Σαββατοκύριακο!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Μαρία μου. Δεν ξέρω αν είναι πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στην κοινωνία μας Ανέδειξα το θέμα ακριβώς γιατί πιστεύω ότι είναι σπάνια τέτοια αλληλεγγύη. Μακάρι να έχεις δίκιο και να είναι περισσότεροι......
      Καλά να περάσεις την Κυριακή σου
      Φιλιά

      Διαγραφή
  12. Πόσο ανώτερος άνθρωπος πρέπει να είναι κανείς για να φερθεί με τόση αλληλεγγύη!!! Αντίθετα με την Μαρία, παραπάνω, δεν πιστεύω πως είναι πολλοί που θα το έκαναν αυτό. Και διαβάζω στις απαντήσεις σου, πως η Γιώτα είναι ακόμα άνεργη! Τι μεγαλείο ψυχής!! Εύχομαι η κοπέλα να βρεί δουλειά γρήγορα!
    Φιλάκια και καλή Κυριακή να έχεις, Αννα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μαριάννα μου έτσι είναι, ανώτερος άνθρωπος και μου έκανε πολύ εντύπωση τόση αυτοθυσία, που ξέρεις τι κάνει ο εργαζόμενος για να κρατήσει τη δουλειά του!!!Ναι μέχρι πρότινος άνεργη ήταν η κοπέλα και εγώ της εύχομαι τα καλύτερα
      Φιλιά να μου είσαι καλά

      Διαγραφή
  13. Το σύνηθες είναι να κατασκοπεύει ο ένας τον άλλον και να διαβάλει!!!
    Θα πω κι εγώ για μεγαλείο ψυχής και θα ευχηθώ να το βρει μπροστά της το καλό που έκανε!
    Φιλάκια πολλά!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ναι Ρένα μου το σύνηθες αυτό είναι.Έτσι πιστεύω και εγώ
      Μεγαλείο ψυχής και για μένα.
      Μακάρι μακάρι να το βρει το καλό μπροστά της
      Φιλιά πολλά

      Διαγραφή
  14. λίγο να σκεφτόμασταν το συνάνθρωπο, όπως έκανε η Γιώτα που στην ουσία θυσιάστηκε! μπράβο όμως, αυτό δείχνει μεγαλείο ψυχής!! πολύ ωραία και συγκινητική ιστορία Άννα..καλό μήνα και καλή Σαρακοστή!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Καλημέρα Εύη μου Νομίζω ότι όσο και να το σκεφθούμε τη δουλειά δεν την χαρίζεις εύκολα, έτσι πιστεύω.
      Καλή Σαρακοστή και καλό μήνα ανοιξιάτικο

      Διαγραφή
  15. Πόσες νίκες σημειώνουν καθημερινά όλα αυτά τα αφεντικά που το μόνο που τους κόφτει είναι να μην χάσουν τις επιχειρήσεις τους, κι όλα τα άλλα είναι απλά νούμερα.. Οι άνθρωποι που τους κρατούν τις επιχειρήσεις ζωντανές, είναι απλοί αριθμοί, ιδιαιτέρως αμελητέοι... Κι ύστερα "τσιμπάνε" ωραία και καλά την επιχειρησούλα τους και την πάνε στο εξωτερικό κι όλα καλά για εκείνους. Μακάρι ο αγώνας τού κάθε εργαζόμενου -εν δυνάμει άνεργου..- να μην σταματά στην αλληλεγγύη, που σε παρόμοιες περιπτώσεις, την λες και παραίτηση από κάθε εργασιακό δικαίωμα. Ελπίζω να γίνεται αντιληπτό αυτό που γράφω. Αγώνας για επαναφορά τών συλλογικών συμβάσεων, αλλιώς οι εργαζόμενοι θα είναι απλά θύματα και οι επιχειρηματίες απλά ευτυχισμένοι για το καταστροφικό έργο τους, αφανίζοντας κάθε αξιοπρέπεια.. Ας μην χαθεί η αξιοπρέπεια, ας μην νικήσουν οι επιτήδειοι...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δυστυχώς Πέτρα μου απλά νούμερα είναι οι υπάλληλοι που μπορούν να διαγράφουν όποτε το θελήσουν τα αφεντικά τους. Αλλά και οι εργαζόμενοι για διάφορους λόγους κυρίως γιατί τα ίδια αφεντικά το έχουν προβλέψει, δεν ενώνονται ως μια γροθιά για τα δικαιώματά τους.Και επί πλέον, οι κατέχοντες θέση υψηλή υπάλληλοι ή κόλακες αν θες,χαιρέκακα προθυμοποιούνται να πουν για την απόλυσή του στο συνάδελφο. Γι αυτό η αλληλεγγύη αυτής της κοπέλας αξίζει αναφοράς
      Όσο για τα εργασιακά δικαιώματα έχω '' γελάσει '' μέχρι δακρύων όλον αυτόν τον καιρό για τους νόμους που καλύπτουν...ακους; καλύπτουν τους επιχειρηματίες. Ξέρεις και έναν πρόσφατο που τον έμαθα όταν απολύθηκε η κόρη μου; Επειδή λέει ειδοποιήθηκε δυο μήνες πριν βάσει νόμου δεν δικαιείται αποζημείωσης. Για ποια δικαιώματα μιλάμε; Αγώνας χρειάζεται για εξαρχής διεκδίκηση των δικαιωμάτων τους που τίποτε δεν υπάρχει πλέον. Η αξιοπρέπεια έχει χαθεί Πέτρα μου μια και η ανεργία σε κάνει πολλές φορές αναξιοπρεπή. Αλλά ας μην νικήσουν οι επιτήδειοι ή τουλάχιστον θα πω εγώ ας μην λένε όλοι όσοι μας πιέζουν ότι δεχάμαστε τα πάντα αδιαμαρτύρητα

      Διαγραφή