Το κουδούνι χτυπά.......''καλή σχολική χρονιά''!

Αrunas Zilys- Iπτάμενο σχολείο

Ήδη πλησιάζει η μέρα που το κουδούνι του σχολείου θα ακούγεται στις γειτονιές, όταν τα σχολεία θα γεμίσουν μικρές αθώες ψυχές, συνάμα όμως και αρκετά σκληρές.
Το σχολείο ξεκινά......
Και για όσα παιδάκια πάνε πρώτη φορά, σίγουρα είναι μια εμπειρία, είναι κοινωνικοποίηση, εκπαίδευση στην υπακοή κανόνων, συμμετοχή σε ομάδα συνομηλίκων τους και φυσικά απόκτηση γνώσης.
Δεν θα σταθώ όμως στη γνώση.......αυτή όπως και να 'ναι προσφέρεται, καλώς ή κακώς και είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο.
Θα σταθώ στην παιδαγωγική που προσφέρει το σχολείο.
Στα δικά μου χρόνια, σχολείο και δάσκαλος σήμαινε κανόνες αυστηρούς, υπακοή, τιμωρίες και ''έλα με τον κηδεμόνα σου'', βέργα στα χέρια του δασκάλου,κόκκινες παλάμες παιδιών  και παρουσίαση στον διευθυντή του ατίθασου μαθητή.
Πέρασαν τα χρόνια και την εποχή των παιδιών μου άλλαξαν όλα. Το παιδί ήταν ελεύθερο να εκφραστεί αλλά και πάλι μέσα σε συγκεκριμένα όρια. Όλα όμως εξαρτιόταν από τον δάσκαλο. Οι τιμωρίες  μειώθηκαν, το ξύλο εξαφανίστηκες και ο μαθητής είχε πλέον περισσότερη ευελιξία και ελευθερία κίνησης και έκφρασης.
Ο σωστός γονιός ήταν στο πλάι του εκπαιδευτικού και υπήρχε συνεννόηση και ενημέρωση για τη συμπεριφορά του παιδιού.
Σήμερα όλα έχουν αλλάξει πάλι.
Θα μπορούσα με δυο λόγια να πω, ότι περισσότερο ο εκπαιδευτικός ''φοβάται'' το μαθητή παρά το αντίθετο!
Να ακούς συμβουλές γονιών στα παιδιά τους για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς και να αναρωτιέσαι ''πού στέλνουν τα παιδιά; Σε πεδίο μάχης;;;'''
Χάθηκε πιστεύω και η συνεργασία γονιού - εκπαιδευτικού σε γενικές γραμμές.
Γι αυτό και η βία....στα σχολεία!!!!
Τώρα το παιδί έχει συμπαραστάτη το γονιό στις όποιες πράξεις του, το δικαιολογεί, το καλύπτει, εκτοξεύει εύκολα κατηγορίες στο σχολείο ή στον δάσκαλο.
Πάντα λέγαμε ότι το σχολείο διαμορφώνει προσωπικότητες. Και συνεχίζει να το κάνει, ειδικά η πρωτοβάθμια εκπαίδευση. 
Όμως, η οικογένεια είναι ο προθάλαμος και ο κύριος υπαίτιος της διαμόρφωσης αυτής της προσωπικότητας. Η κοινωνία θα παίξει το ρόλο της, αλλά η οικογένεια βάζει τις βάσεις.
Λέω πολλές φορές ότι τα παιδιά είναι σκληρά. Όχι επειδή έτσι θέλουν, αλλά επειδή έτσι έμαθαν. Γι αυτό και στη μικρή κοινωνία ενός σχολείου ακούς και βλέπεις πόσο η διαφορετικότητα στιγματίζεται από τους ίδιους τους μαθητές.
Πού έμαθαν τα παιδιά να κοροϊδεύουν το συμμαθητή τους που έχει κάτι διαφορετικό; Πώς έμαθαν να τον περιθωριοποιούν; 
Στο δημοτικό σχολείο σε γενικές γραμμές υπάρχει ο σεβασμός στο δάσκαλο και η υπακοή σ' αυτόν. Υπάρχουν και περιπτώσεις όμως που ο εκπαιδευτικός που θα θέσει κανόνες στην τάξη του, μπορεί να κατηγορηθεί από τους ίδιους τους γονείς.
Όλοι έχουμε παραδείγματα μαθητών που θεωρούν υπαίτιο το δάσκαλό τους για τη δική τους απαράδεκτη συμπεριφορά. Και οι γονείς τα πιστεύουν. Θα μπορούσα να σε κουράσω αφάνταστα με τα παραδείγματα που εγώ ξέρω τέτοιων περιπτώσεων. Αλλά είμαι σίγουρη ότι και συ γνωρίζεις πολλά.
Ναι, θα πεις ότι η πλειοψηφία των μαθητών είναι φυσιολογικά παιδιά και εκείνα που δημιουργούν προβλήματα προέρχονται από οικογένειες διαλυμένες ή ανορθόδοξες.  Θα συμφωνήσω  μαζί σου αν πίστευα ότι και το μικρότερο κακό δεν προκαλεί στο σύνολο ζημιά. Θυμάμαι τον ανιψιό μου τι μου απήντησε όταν πήγαινε δημοτικό σχολείο. Τον είχα ρωτήσει γιατί κάνει παρέα με δυο παιδιά που ήταν ατίθασα, ανυπάκουα και οι υπαίτια τόσων προβλημάτων στην τάξη του. Η απάντησή του με καθήλωσε '' Γιατί'', μου είπε, '' έτσι με προστατεύουν και δεν με ενοχλούν''!!!! Σκέψου... ένα παιδάκι μικρό συμπορεύτηκε με τους ''μάγκες'' της τάξης του για να το αφήνουν ήσυχο. Φυσικά δεν το αφήσαμε έτσι, αλλά δεν είναι της παρούσης για να σου πω το πώς και το τι. Το αποτέλεσμα ήταν ότι έφτιαξαν τα πράγματα για τον ανιψιό μου αλλά για τα άλλα παιδιά; Και τι γίνεται όταν μαθαίνει ένα παιδί να ανήκει στην ομάδα του ''ισχυρού'' αντικοινωνικού παιδιού;; Μαθαίνει ότι δεν χρειάζεται ηθική, ούτε ενδοιασμοί για την κακή συμπεριφορά των μαθητών που προκαλούν βία, αλλά ''μείνε με τον δυνατό για να περνάς καλά''....Και έτσι έχουμε τους ενήλικες που στιγματίζουν τις κοινωνίες μας!!!
Το σχολείο ξεκινά και κανένα γονιό δεν ακούω πλέον να μιλά για σωστή διαμόρφωση της  προσωπικότητας του παιδιού του, από την μικρή κοινωνία του σχολείου του. Ανησυχίες και προβληματισμούς διαβλέπω που γίνονται φανεροί όταν ρωτάς γιατί προτιμά το ιδιωτικό σχολείο - με τα τόσα δίδακτρα- από το δημόσιο;;
Και η απάντηση ότι το δημόσιο σχολείο που ανήκει το παιδί είναι ένα άσχημο περιβάλλον με προβληματίζει....και την ακούω όλο και πιο συχνά.
Να είναι λάθος των γονιών επειδή ανήκουν στην κατηγορία   ''για όλα φταίει το σχολείο'';
Πάντως, και οι εκπαιδευτικοί- βρίσκομαι σε περιβάλλον εκπαιδευτικών- μιλούν για ένα σχολείο ''παιδική χαρά'' ή για ένα σχολείο που για κάθε μαθητή γίνεται προέκταση του παιδικού του δωματίου!!
Πολλά πρέπει να αλλάξουν και πάντα πίστευα και πιστεύω ότι είναι στο χέρι μας.
Εμείς δημιουργούμε το περιβάλλον που θέλουμε για τα παιδιά μας.
Αλλά πρέπει να ορίσουμε ποιο θα είναι αυτό το περιβάλλον! 
Καλή χρονιά στα παιδιά, εύχομαι να  είναι όντως μια καλή χρονιά.
Καλό κουράγιο στους εκπαιδευτικούς και ας θυμούνται πάντα ότι το λειτούργημά τους είναι εύκολο να το μετατρέψουν σε επάγγελμα, αλλά δύσκολο- και εκεί φαίνεται ο καλός Δάσκαλος-να το διατηρήσουν όπως πρέπει: λειτούργημα!