Μαβιά σύννεφα στο ''Παίζοντας με τις λέξεις''.

Η κα. Αργυρώ!!! Μια γλυκομίλητη γυναίκα, που σκόρπιζε χαμόγελα στον καθένα που θα καταδεχόταν - όπως συνήθιζε να λέει-να την καλημερίσει.

Η μοναξιά, της είχε χτυπήσει  την πόρτα. Έμεινε μόνη απ΄όταν έχασε το ταίρι της, ''νωρίτερα απ'ότι θα πρεπε'' αν και ο κος Σωκράτης είχε πατήσει τα 70!

Οι δουλειές στο σπίτι, τα τηλέφωνα στα παιδιά που ήταν κοντά αλλά μακριά, γιατί ''δεν προφταίνω μάνα'', έκαναν τη μοναξιά να παίρνει ένα χρώμα, που έσπαγε το μουντό γκρίζο.

Αλλά τα βράδια........ τότε η ησυχία στο σπίτι κραύγαζε αβάσταχτα.

Της  έλειπε......Της έλειπε η φωνή του, ''Αργυρώ πού είναι αυτός ο ρημαδοκαφές μου; '' Της έλειπε η μυρωδιά του, το φιλί του, γιατί ήταν τρυφερός ο μακαρίτης!

Τα παιδιά της δεν είχαν χώρο, μήτε χρόνο, δεν υπήρχε ούτε ένα  κενό στο τετράδιο της ζωής τους,  για να χωρέσει  η μάνα τους. Και εκείνη δεν παραπονιόταν.. Μα της έλειπαν  τα εγγονάκια της. Μια αγκαλιά τους ήταν αρκετή για να την κάνει ευτυχισμένη. Αλλά βλέπεις.......οι δυο της νύφες δεν ήθελαν πολλά πολλά με την πεθερά τους.  Ναι, έκανε το λάθος  στην πρώτη νύφη   να  της  πει ''Φρόντιζέ το γιο μου σε παρακαλώ Αθηνά μου  γιατί  αδυνάτισε''. Και αυτό ήταν. Γράφτηκε  στο περιθώριο της ζωής τους. Και η δεύτερη νύφη, κράτησε την ίδια γραμμή.

Οι επισκέψεις τους σπάνιες.  Μια τέτοια σπάνια μέρα ήταν η σημερινή.

Ο ουρανός ήταν γκρίζος αλλά ο δικός της  έγινε καταγάλανος, ο ήλιος της  έλαμπε. Όλη μέρα στην κουζίνα καταπιανόταν με όλες τις νοστιμιές που άρεσαν στα εγγονάκια της. Θα έρχονταν για  να μιλήσουν για κάποιο θέμα, της είπαν. Ένοιωσε τόση χαρά, που δεν αναρωτήθηκε.

Τα μαβιά σύννεφα γιγαντώθηκαν και αστραπές γέμισαν  τον ουρανό. Οι βροντές έκαναν τα τζάμια να τρίζουν.

Εκείνη, όταν πλησίαζε η ώρα, κάθισε  στο παράθυρο κοιτάζοντας έξω!  Στα χέρια της κρατούσε ένα βιβλίο, αλλά σήμερα δεν είχε καταφέρει να γυρίσει την επόμενη σελίδα. Η μπόρα ξέσπασε δυνατά και γρήγορα  και εκείνη ανησυχούσε μήπως δεν έλθουν!

Το φως έσβησε ξαφνικά. Έτρεξε να δει τι συμβαίνει, ούτε η γειτόνισσα είχε φως .  Άναψε κεριά. Η σκοτεινιά  του ουρανού έκανε το απόγευμα, νύχτα. 

Ανησυχούσε.... 

Αλλά να,  ήλθαν! Μπήκαν στο σπίτι με αγκαλιές για τη γιαγιά που είδε το φως να επανέρχεται και νόμισε ότι ήταν ο δικός της ήλιος που έλαμπε επειδή τους έβλεπε!

Και αφού γεύτηκαν τις νοστιμιές μίλησαν  για το λόγο της ........επίσκεψης..

Είναι δυνατόν;   Άκουσε καλά;   Να υπογράψει,  ήθελαν, για να κατεδαφιστεί η μονοκατοικία της....  ζητούσαν το οικόπεδο,  θα έπιαναν πολλά λεφτά, θα...

Κουνούσε το κεφάλι αρνητικά...''όχι''!!!

''Όχι '', τους ξαναφώναξε  με αγανάκτηση, όταν αντίκρυσε  το θυμό τους.....''Εδώ είναι η ζωή μου, οι αναμνήσεις μου''....

Ήξεραν την αγάπη της στο σπίτι αυτό, ήξεραν πώς ήταν δεμένο με τη ζωή της  κι όμως,έφυγαν αμίλητοι και θυμωμένοι!

Οικονομική ανάγκη δεν είχαν!!  Γιατί; 

Έσκυψε με πίκρα το κεφάλι βγάζοντας έναν αναστεναγμό!  

Πότε θα τους ξαναδεί;

Αυτή είναι η μία από τις δύο συμμετοχές μου στο ''Παιχνίδι με τις λέξεις'' της Μαρίας μας στο υπέροχο blog της  mytripssonblog 

Σ'ευχαριστώ θερμά Μαρία μου για τη φιλοξενία που όντως είναι άψογη.

Ευχαριστώ όλους όσους διάβασαν την ιστορία μου και όσους την ψήφισαν επίσης. Πέρασα θαυμάσια συμμετέχοντας σ'αυτό το δρώμενο.

Με το κόκκινο χρώμα είναι οι 5 υποχρεωτικές λέξεις που γύρω τους ''χτίζεται'' ένα διήγημα ή ένα ποίημα κάθε συμμετοχής.

Συγχαρητήρια και από εδώ στη νικήτρια Μαρία Κανελλάκη.

Συγχαρητήρια και σε όλους τους συμμετέχοντες. Πιστεύω ότι όλοι σας ήσασταν υπέροχοι!