''Ξεφυλλίζοντας'' τη ζωή.

''Ξεφυλλίζοντας'' τη ζωή 



Το άλμπουμ ξεφυλλίζουμε ...για χιλιοστή φορά;;;
Κοιτάζουμε το χθες σαν να μην πέρασε μια μέρα.
Δικές μας αναμνήσεις είναι αυτές
που το χαρτί το ξεθωριάσαν,
στο νου και στην καρδιά μας, παραμένουν ζωντανές...
αρκεί να ψάξεις
και θαβρείς όλες τις στιγμές που ζήσαμε μαζί μητέρα,
όσο μακριά κι αν φύγαν!
Ξέρω τι θα πεις κάθε φορά που ξετυλίγεις θύμισες ζωής,
τις φωτογραφίες σαν κοιτάς με δίψα, εκείνες τις στιγμές να ξαναζήσεις...
Κοίτα εδώ, θα πεις γελώντας. Μικρούλα ήσουν,
απ' το χέρι πάντα με κρατούσες...
Να 'σαι πάλι εδώ, γιορτάζεις...τα δώρα σου κρατάς...
χαρούμενη ήθελα πάντα να ΄σαι.
Νέα σελίδα πια γυρνάς αναζητώντας τις στιγμές από άλλες εποχές
φωτογραφίες μιας ζωής, για να γελάσουμε μαζί
ξανά...
αλλά και δάκρυα να κρύψουμε,
όπως πάντα.
Να, θα γκρινιάξεις πάλι ,λες
για τα μαλλιά που σου έκοβα κοντά, θυμάσαι;
Μου δείχνεις και γελάς, για 'κείνον τον καιρό... γελώ και εγώ μαζί σου...
λίγα είναι εκείνα πια που κάνουμε μαζί, γλυκιά μου μάνα.
Πώς πέρασε ο καιρός ...,κάθε φορά, ρωτάς τον εαυτό σου μ' απορία !
Πώς ήμουν;  Πώς εγίνηκα;;
Το χέρι σου απλώνεις, σελίδες της ζωής γυρνάς...
το τρέμουλο το ελαφρύ και τα σημάδια, αλλά και τις ρυτίδες δείχνεις
Ο χρόνος πέρασε ... και άφησε σφραγίδα πάνω μου ...
πώς άλλαξα, πώς γέρασα... δεν με αναγνωρίζω, ψιθυρίζεις...
Αυτό το χέρι το τρεμουλιαστό, κρατώ ξανά μέσ' στο δικό μου
Για μένα μάνα μου ίδια πάντα είσαι εσύ ...κι ας άλλαξε η θωριά σου.
Η ματιά μου στα δικά σου μάτια χάνεται,
και το ίδιο ζωντανό κοιτάζω βλέμμα.
Αυτό το χέρι που κρατώ έχει την ίδια δύναμη που ΄χε και τότε
και το πιο σημαντικό...δίνει την ίδια ζεστασιά που σαν παιδί αποζητούσα
να νιώθω ασφαλής μέσ' τη ζωή .
Αφέθηκα σ' αυτό το χέρι μάνα,στα δύσκολα μα και στα εύκολα της ζήσης
το δρόμο μου 'δειχνες που 'πρεπε να διαβώ...
σ' αυτό το δρόμο πορευόμαστε, πιασμένες χέρι χέρι!
Τι κι αν άλλαξε;;;
Το λένε οι χτύποι της καρδιάς πώς είναι το ίδιο χέρι που από παιδί κρατούσα!
Χαμογελάς...
τα λόγια μου σαν μελωδία λες πως είναι ...
αλλά το ξέρω,
την αλλαγή που φέρνει ο χρόνος ύμνησαν πολλοί
σοφία την ονόμασαν, γνώση και πείρα,
όμως κανείς δεν ομολόγησε ποτέ
πως θα άλλαζε ευθύς αυτήν τη γνώση,
με της νεότητας την αμυαλιά.

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο 6ο Συμπόσιο ποίησης της Αριστέας. 

Μια γιορτή, όπου μας  δίνεται   η  ευκαιρία   να διαβάσουμε ποίηση από όσους ο Θεός ευνόησε με την ικανότητα να μελοποιούν τις λέξεις, αλλά και να διαβάσουμε   συναισθήματα και εικόνες της ψυχής άλλων-σαν και μένα- και   να περάσουμε όμορφα.

Τελικά το Συμπόσιο ποίησης καθιερώθηκε. Τελεία και παύλα.

Γιατί οι φίλοι του μπλοκ της Αριστέας  μεθούν με την ποίηση και αρκετοί είναι αξιόλογοι  στη  γραφή ποιημάτων. 

Πολλοί επίσης  δοκιμάζουν τα φτερά τους σ'αυτό το δύσκολο μονοπάτι για πρώτη φορά, ίσως επειδή  έχουν την παρακίνηση μιας πολυτάλαντης οικοδέσποινας που διοργανώνει άψογα τη δική μας γιορτή σαν να ήταν πραγματικά ένας επίσημος διαγωνισμός.

Σας ευχαριστώ θερμά και εσάς που   διαβάσατε και εσάς που  ψηφίσατε τη δική μου συμμετοχή και την οδηγήσατε στη δεύτερη θέση.

Ραντεβού στο ανοιξιάτικο Συμπόσιο.........

mother child art by Katie M. Berggren. painting