Είναι ή όχι περίπτωση εκφοβισμού;;;;;;;;;

blogs.sch.gr 

Ξημερώνει η 6η Μαρτίου που είναι η μέρα που πρέπει να μιλήσουμε για όσα συμβαίνουν στα σχολεία ανάμεσα στα παιδιά και αφορούν τον σχολικό εκφοβισμό.

Ξέρεις ότι με ενοχλούν πολύ οι παγκόσμιες ημέρες. Το έχω πει και γράψει πολλές φορές. Τις βλέπω σαν μια ειρωνεία απέναντι στα προβλήματα της κοινωνίας. Όμως, η ενδοσχολική βία έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις τα τελευταία χρόνια. Και αφορά παιδιά!
Όταν μιλάμε για τη βία στα σχολεία δεν αναφερόμαστε μόνον στους τραυματισμούς, στο ξύλο ή στις απειλές που συμβαίνουν ανάμεσα σε μαθητές με άνισα καταμερισμένη δύναμη. Αναφερόμαστε και στους παρατηρητές. Εκείνα τα παιδιά που βλέπουν και δεν μιλούν, που δεν συμπαρίστανται, που δεν επεμβαίνουν. Γιατί αν είσαι απλός θεατής, τότε είσαι συνένοχος!
Τα παιδιά που υφίστανται συνεχή εκφοβισμό στο σχολείο, εμφανίζουν την πιο επιβαρυμένη υγεία τα επόμενα χρόνια, καθώς οι ψυχοσωματικές συνέπειες συσσωρεύονται διαχρονικά, σύμφωνα με μια νέα αμερικανική επιστημονική έρευνα.

Και επειδή αφορά την ψυχική και σωματική υγεία των παιδιών μας καλούμαστε όλοι να ασχοληθούμε σοβαρά με τα βλαστάρια μας όλο το χρόνο και όχι μια μέρα του, επειδή έγινε παγκόσμια ημέρα!!! 

Δεν θα πω περισσότερα- έχω γράψει εκτενώς για το θέμα και άλλες φορές- μόνο θα σου διηγηθώ μια ασήμαντη σκηνή που συνέβη πριν λίγες μέρες.......Δεν τη χαρακτηρίζω ασήμαντη γιατί όντως είναι, αλλά γιατί περνάει απαρατήρητη από πάρα πολλούς γονείς και κηδεμόνες.
Και επειδή η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος της σωστής ανατροφής των παιδιών, επειδή από την οικογένεια πηγάζουν όλα, μα όλα, γι αυτό και μόνο θα σου πω τι συνέβη μπροστά στα μάτια μου.
Πριν λίγες μέρες όπως είπα, πήγαμε με την μικρούλα μας για ψώνια. Η πριγκιπέσα μας είναι 2 μιση ετών. Δεν θα την περιγράψω.....πώς θα μπορούσα άλλωστε να θεωρηθώ αντικειμενική;;;
Ανάμεσα στα ψώνια μας επισκεφθήκαμε και ένα παιδότοπο. Να ευχαριστηθούμε όλοι......έτσι σκεφθήκαμε   και καθίσαμε να πιούμε τον καφέ μας, παρατηρώντας τη μικρή μας να κάνει τσουλήθρα και να μπαινοβγαίνει στα σπιτάκια και στου πύργους του παιχνιδότοπου.
Τα μάτια μας άγρυπνα την παρακολουθούσαν. Κάποια στιγμή βλέπουμε τη μικρή μας να μπαίνει σε ένα σπιτάκι που ήταν μέσα και ένα άλλο παιδάκι. Βγαίνει αμέσως έξω και στέκεται ακίνητη με το κεφάλι κατεβασμένο. Την ακολουθεί αυτό το παιδάκι γύρω στα 6....αγοράκι, που της μιλούσε έντονα. Είχε τείνει το δάχτυλο και τη μάλωνε γιατί μπήκε εκεί που ήταν και αυτό. Στην αρχή κοιτάξαμε απορημένοι το παιδάκι που θυμωμένο απαγόρευε στο κατά πολύ μικρότερό του κοριτσάκι να παίξει στον ίδιο χώρο. Αμέσως σηκωθήκαμε και πλησιάσαμε για να δούμε τι συμβαίνει. Ο μικρός έβριζε και έτεινε απειλητικά το δάχτυλο. Όταν πλησιάσαμε και τον ρωτήσαμε τι έγινε, αυτός έφυγε και πήγε στους γονείς του που καθισμένοι, έπιναν τον καφέ τους και παρακολουθούσαν χαμογελαστοί.
Ο άντρας μου τους πλησίασε και τους είπε, όπως έμαθα μετά, ότι θα πρέπει να μάθουν στο παιδί τους να παίζει με όλα τα παιδιά, να μη βρίζει κανένα και ειδικά τα μικρότερά του. Οι γονείς τον κοίταξαν ατάραχοι, είπαν ότι  έτσι είναι ο γιος τους, ξέρει να διεκδικεί και το θέμα έληξε εκεί. Αλήθεια τι διεκδικούσε;; Το χώρο του που δεν του ανήκε;; Αυτό τον έμαθαν οι γονείς του;
Η μικρή μας όμως είχε αποσπάσει την προσοχή μου, γιατί στεκόταν ακίνητη στην ίδια θέση για ώρα. Δεν μιλούσε και ό,τι και αν της έλεγα έμενε ασάλευτη.Τόσο πολύ μου έκανε  εντύπωση, που κοιτούσα να δω αν αναπνέει!
Κατεβασμένο κεφαλάκι, ασάλευτο και με ύφος σαστισμένο και σοκαρισμένο, μας έδωσε σημεία ζωής μόνον όταν τη ρωτήσαμε αν θέλει να φύγουμε. Φυσικά το αγοράκι γύρισε στον παιδότοπο και πλησιάζοντάς το για να του πω ότι όλα εδώ τα παιδάκια παίζουν μαζί, για να μπορέσω να τα φέρω κοντά τα δυο παιδιά και να ηρεμήσει η μικρή μας, έφυγε ολοταχώς. Φύγαμε λοιπόν και προσπαθήσαμε να το συζητήσουμε -αν είναι δυνατόν να κάνεις μια συζήτηση με ένα δίχρονο παιδάκι-για να δούμε πώς ένιωσε, τι κατάλαβε από αυτά που άκουγε, αλλά καμιά απάντηση δεν παίρναμε. Μετά από μέρες μας είπε ότι της είπε το παιδάκι εκείνο ''φύγε''!
Και σε ρωτώ. Είναι ένα δείγμα εκφοβισμού αυτό; Μεθαύριο που θα πάει αυτό το αγοράκι στο σχολείο, αν δεν μαζέψει ''τα φτερά του'' εξαιτίας άλλων ισχυρότερων και πιο βίαιων, θα προκαλεί εκφοβισμό στα μικρότερα παιδιά; Πιθανόν ... .μπορεί να πεις αλλά εγώ λέω σίγουρα ναι, επειδή οι γονείς του φάνηκε ότι το μεγαλώνουν με αυτήν την νοοτροπία!
Γι αυτό λοιπόν είπα πριν σου διηγηθώ το περιστατικό, ότι η οικογένεια είναι ο θεμέλιος λίθος!!  Και είναι θεμέλιος επειδή πάνω του θα χτίσουμε το εγώ του παιδιού που ως ενήλικας θα πρέπει να είναι ισορροπημένος και χρήσιμος στην κοινωνία. Μα για να γίνει αυτό, θα πρέπει να είναι ευτυχισμένος ως παιδί! Και δεν γίνεται κανένας ευτυχής όταν προκαλεί βία και φόβο ή ακόμη χειρότερα όταν νιώθει αυτό το φόβο στα παιδικά του χρόνια.
Μια ματιά στην οικογένεια και θα καταλάβεις αμέσως τι παιδιά μεγαλώνει!
Γι αυτό το βάρος της πολιτείας πρέπει να στραφεί στους γονείς... και αν είναι δυνατόν να τους εκπαιδεύσει! 

Υπάρχει τρόπος...