''Σ'αγαπάει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό''!!!!

Το σημείωμα έγραφε:'' Δεν θα γυρίσω να πάρω την Αννα. Δεν έχω λεφτά, δεν μπορώ να τη μεγαλώσω. Συγγνώμη. Η μαμά της.''

   

Μικρές ιστορίες που μας αφορούν όλους....Αληθινά γεγονότα στην κλειστοφοβική κοινωνία μας που αν δεν είναι προσωπικά βιώματα, τότε φερόμαστε σαν να  γίνονται σε μια άλλη χώρα, μακρινή.Δεν μας αφορούν !!Κι όμως...όλα συμβαίνουν στη χώρα μας, στη χώρα της ύφεσης, της ανεργίας, της ατομικότητας και του ''δε βαριέσαι, εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα;;'' 
Σήμερα, πολύς  κόσμος πεινά, δεν έχει δουλειά, και όσοι έχουν, ''κλειδαμπαρώνονται στον εαυτό τους'', λες και θα μπουν οι μη έχοντες να τους την πάρουν. 
Αποστρέφουμε το βλέμμα από τον πόνο του διπλανού. ''Έχω τόσα δικά μου προβλήματα... πώς να αντέξω και των άλλων; '' είναι φράσεις- δικαιολογίες που ακούω συχνά. 
Πώς να μην αγανακτήσεις με τον πόνο που αποπνέουν αυτές οι μαρτυρίες; Η αποστασιοποίησή  μας , η ανάγκη μας να προστατευθούμε- δήθεν-, δεν μας ασφαλίζει από παρόμοιες καταστάσεις. Γεγονός είναι ότι το ένα χέρι μπορεί να βοηθήσει το άλλο... μια και οι υπεύθυνοι δεν φαίνονται διατεθειμένοι να το κάνουν..
Πώς να σκεφθείς την επόμενη ημέρα για σένα και τα παιδιά σου όταν υπάρχει τόσος πόνος επειδή απλά δεν υπάρχει δουλειά; Πώς; 


Μέχρι πριν από δύο χρόνια, το 95% των αιτημάτων είχε να κάνει με κακοποίηση. Αποφάσιζε ο εισαγγελέας πως κινδυνεύει το παιδί, λέει στην «Κ» η κοινωνική λειτουργός των Χωριών SOS, Π. Βασταρούχα. Τώρα τα μισά αιτήματα είναι από γονείς σε απόλυτη φτώχεια. Οκτώ στις δέκα φορές είναι Ελληνες, τις πιο πολλές φορές μονογονεϊκές οικογένειες, συνήθως χωρίς άλλους συγγενείς.

Η κυρία Μαρίνα εδώ και 19 χρόνια είναι μητέρα στα Χωριά SOS. Εκείνη ζει την ιστορία από την άλλη πλευρά. Το καινούργιο παιδάκι το φέρνει στο σπίτι μας η μαμά του, λέει. Του δείχνει το κρεβάτι του, του δείχνει το δωμάτιό του, του δείχνει εμένα. Και μετά, σ' αγαπάω λέει, και φεύγει. Και το παιδάκι μένει στην πόρτα. Το ακούω στη φωνή της.

Στέκονται και κοιτάζουν

Η κυρία Μαρίνα κάνει προσπάθεια για να συνεχίσει. Κανένα τους δεν φωνάζει, λέει. Στέκονται στην πόρτα και κοιτάζουν μέχρι να χαθεί η μαμά τους. Αν είναι αδελφάκια, δύο ή πιο πολλά, εκείνο το βράδυ δεν μπορείς να τα χωρίσεις. Τα βάζεις το καθένα στο κρεβάτι του και δέκα λεπτά μετά γίνονται ένα κουβάρι, μαζεύονται όλα μαζί ξανά, να αγγίζουν το ένα το άλλο.

Κανονικά, τα Χωριά SOS δεν δέχονται παιδιά που η οικογένειά τους είναι απλώς φτωχή. Γι' αυτές τις οικογένειες υπάρχει πρόγραμμα στήριξης στο σπίτι. Αλλά η απόλυτη φτώχεια δεν πάει σχεδόν ποτέ μόνη της. Ηρθε ένα κοριτσάκι εδώ και νόμιζα πως έχει πρόβλημα. Τριών χρόνων, δεν ήξερε ούτε 15 λέξεις», λέει η κοινωνική λειτουργός. «Το είδαν οι γιατροί και είπαν πως η υγεία του είναι μια χαρά. Ο μπαμπάς του στις λαϊκές, η μαμά του τυφλή, το είχαν εγκαταλείψει το παιδί. Οταν δεν σου μιλάει κανείς, πώς να μάθεις λέξεις; Η φτώχεια οδηγεί στην παραμέληση, ακόμα και στην κακοποίηση. Κάποιοι άνθρωποι, πριν φτάσει το παιδί τους εκεί, διαλέγουν την άλλη λύση. Οσο ακραία κι αν φαίνεται σ' εμάς.

Εβγαινα απ' το Χωριό να πάρω γάλα για τα δικά μου τα παιδιά, λέει η κυρία Μαρίνα. Στην κεντρική πύλη ήταν μια γυναίκα μ' ένα κοριτσάκι. Δεν ήξερε ότι εγώ είμαι μητέρα SOS, δεν με είδε καν. Κρατούσε το παιδί της όρθια και του μιλούσε. Μη νομίζεις πως η μαμά δεν σ' αγαπάει. Σε λατρεύει η μαμά, αλλά δεν έχει να σου δώσει φαγητό. Αυτοί οι καλοί άνθρωποι εδώ.. Νόμιζε πως θα μπει μέσα, θα βρει κάποιον να αφήσει το παιδάκι και θα φύγει. Η κυρία Μαρίνα κρατάει με το χέρι της το μέτωπό της. Όσα χρόνια κι αν είσαι εδώ, μερικά πράγματα δεν τα συνηθίζεις ποτέ. Το κρατούσε απ' το χέρι, λέει. Κι αυτό δεν μιλούσε. Μόνο είχε σηκώσει το κεφαλάκι του και την κοίταζε. Δεν ξέρω τι έγινε μετά. Έφυγα. Είχα να πάρω γάλα στα δικά μου τα παιδιά.

Πόση απόγνωση μπορεί να νιώθει μια μητέρα την ώρα που αποχωρίζεται το παιδί της; Πόση απελπισία φέρνει η έλλειψη τροφής και στοιχειώδους κάλυψης των αναγκών των παιδιών; 

Πώς μπορείς να ελπίζεις ; 

Πώς μπορείς να ξεχνάς τους υπεύθυνους και να συμπεριφέρεσαι όπως και ''χθες'';;

Πώς; 

Και τα παιδιά; 

Αυτό που νιώθουν, άραγε, εκείνην τη στιγμή θα το ξεχάσουν ποτέ;

Σ' αυτά τα αθώα πλάσματα, ποιος θα δώσει λόγο; 

Πώς θα τα κοιτάξουμε στα μάτια και θα τους δώσουμε ελπίδες για το μέλλον τους;;

Πώς;