Η άνοιξη μπήκε. Οι παιδότοποι γεμίζουν!

Αργά και πού μπαίνω στο διαδίκτυο τον τελευταίο καιρό. Η καθημερινότητα σφίγγει τον κλοιό της και στερεί τα ''θέλω'' μου, προβάλλοντας τα ''πρέπει'' της αμείλικτα.
Η άνοιξη όμως μπήκε, ο ήλιος λάμπει τις περισσότερες ώρες της ημέρας και ξανά η αισιοδοξία λες και επανήλθε.
Μετά τη βροχή και ενώ ο ήλιος στεγνώνει τις σταγόνες της, τα σαλιγκάρια και τα πιτσιρικάκια βγαίνουν για βόλτα. Έτσι λέω πάντα όταν βλέπω τις πλατείες και τα πάρκα να γεμίζουν φωνούλες και καροτσάκια με μαμάδες.
Μια τέτοια ημέρα βγήκαμε με τη δικιά μας πιτσιρίκα για βολτούλα. 
Προορισμός μας ήταν ένας παιδότοπος, πολύ προσεγμένος είναι η αλήθεια, αλλά εντός κλειστού χώρου με το τραμπολίνο του, τα σκάμματα γεμάτα μπαλάκια πολύχρωμα, τις τσουλήθρες του και τις τραμπάλες του και φυσικά με την υπεύθυνη  να προσέχει τα παιδάκια ενώ παίζουν.
Είναι πάντα αιτία διαφωνίας αυτός ο προορισμός. Εγώ είμαι του ''έξω''. Είμαι υπέρ της πλατείας, του πάρκου, της εξοχής. Πάντα πίστευα ότι το παιδί θέλει χώρο να τρέξει, να παίξει, να φωνάξει ελεύθερο και να κυλιστεί στο πράσινο και το χώμα.
Ο αντίλογος είναι σεβαστός. Και τα επιχειρήματα σοβαρά. ''Μικρόβια επειδή τα ζώα, που δεν ξέρεις τι περιποίηση έχουν,κυλιούνται μαζί με παιδιά στο γκαζόν..... πάρκα με χωματόδρομους γραφικούς που το παιδάκι το μικρό δεν μπορεί να τους διαβεί χωρίς να πέσει...φόβος μη χάσεις από τα μάτια σου το βλαστάρι σου... γωνιές που πρέπει να κοιτάς αν είναι καθαρές από σύριγγες... '' είναι μερικά που πάντα ακούω όταν υπερασπίζομαι το ''πάμε πλατεία'' με τη μικρή μας.
''Η δική σου εποχή πέρασε μαμά'' είναι η φράση που τερματίζει τη συζήτησή μας.
Τι κρίμα για τα νέα παιδάκια που μεγαλώνουν μέσα σε  τεχνητές παιδουπόλεις!! 
Η αλήθεια είναι ότι μου έτυχε να περπατήσω στο κέντρο της Αθήνας με την 19 μηνών μικρή μας για δουλειές και σταματώντας στην πλατεία μπροστά μας, ήθελα να τη βγάλω από το καροτσάκι να τρέξει λίγο και εγώ μαζί της φυσικά...λίγη άσκηση δεν μας κάνει κακό!!! Αλλά φοβήθηκα... τόση σύριγγα πεταμένη σε κάθε σημείο της πλατείας δεν είχα ξαναδεί! 
Φύγαμε άρον άρον! 
Τα λυπάμαι πάντως τα σημερινά παιδάκια... 
Τι αέρα αναπνέουν;
Τι τροφές τρώνε;
Σε τι χώρους παίζουν; 
Ακόμη και τα κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση πιο πολύ φοβίζουν παρά διασκεδάζουν πια... 
Ωραία τους  τα φτιάξαμε... μπράβο μας! 

Πάντως η μικρή μας τον χάρηκε τον παιδότοπο. Διασκέδασε με τη ψυχή της και οι γονείς έπιναν τον καφέ τους ήσυχοι. Νομίζω ότι αυτό είναι ένα σημαντικό επιχείρημα που γέρνει τη ζυγαριά υπέρ των κλειστών παιδότοπων...το να είναι δηλαδή ήρεμοι οι γονείς, να μην τρέχουν γύρω από το παιδί, να μην έχουν τις ''κεραίες τους τεντωμένες'', λέω εγώ...Βλέπεις το πάρκο χρειάζεται το γονιό να γίνεται παιδί... .να κυνηγά και να παρακολουθεί άγρυπνα,να τρέχει και να παίζει. Ακόμη το κάνω εγώ και ας είμαστε στον κλειστό παιδότοπο που γεμίζει από πιτσιρίκια τα Σαββατοκύριακα. Αλλά είπαμε, προϊόν άλλης εποχής εγώ!