Δημαγωγός...ένας απαξιωτικός χαρακτηρισμός!!

πηγή

Ακούμε  πολλές φορές να κατηγορούνται πολιτικοί για δημαγωγία!
Σήμερα, η λέξη δημαγωγός έχει απαξιωτική σημασία. Χαρακτηρίζει διεφθαρμένους πολιτικούς, ικανούς φυσικά στο λόγο, αλλά για να πείθουν το ακροατήριό τους ότι αυτά που οι ίδιοι υποστηρίζουν είναι τα σωστά και αληθινά. 
Ο δημαγωγός είναι ικανός ρήτορας. Χρησιμοποιεί τη ρητορική του δεινότητα για να εξαπατήσει κατά κύριο λόγο το ακροατήριό του.
Στην αρχαία Ελλάδα δημαγωγός σήμαινε αυτός που άγει, οδηγεί το λαό μακριά από σφάλματα. Και αυτή η σημασία της λέξης όμως ήταν στην αρχή...Στη συνέχεια και στην αρχαία Ελλάδα οι δημαγωγοί ήταν άνθρωποι που στηριγμένοι στην ικανότητα του λόγου, κατόρθωναν αυτό που επιδίωκαν, χωρίς αρετή, οδηγημένοι από απληστία και άκρατη φιλοδοξία.
Παράδειγμα μεγάλης ικανότητας στη ρητορεία ήταν και του Περικλή. Ο Περικλής  ήταν ένας σπουδαίος ρήτορας και πολιτικός. Όταν μιλούσε στο ακροατήριό του στην εκκλησία του Δήμου, λέγεται, ότι τα λόγια του ήταν σαν ορμητικό ποτάμι, οι σκέψεις του άστραφταν και βροντούσαν και έμοιαζε με θεό του Ολύμπου που είχε στη γλώσσα του κεραυνό. Γι αυτό και τον έλεγαν και ''Ολύμπιο''. Συγκλόνιζε τους πάντες με τα λόγια του. Φίλους και εχθρούς. Οπαδούς και αντιπάλους. Όλοι παραδέχονταν ότι ήταν ο καλύτερος ρήτορας. 
Ποτέ όμως δεν κατηγορήθηκε ότι εξαπάτησε το ακροατήριό του.

Ο Θουκυδίδης ήταν πολιτικός του αντίπαλος. Για τον Περικλή είχε πει:''Ακόμα και αν πάλευα μαζί του (με τον Περικλή), και τον έριχνα κάτω, ήταν ικανός με τα λόγια του να τους κάνει όλους να πιστέψουν ότι αυτός νίκησε''!!!! Είχε λοιπόν εξαιρετική ικανότητα στο λόγο, που δεν την εκμεταλλεύτηκε για να παραπλανήσει το λαό!
Επίσης  ο Περικλής δεν ήταν πλούσιος και δεν προσπάθησε να πλουτίσει.
Βεβαίως απέφευγε τα συμπόσια, τις στενές φιλίες και την πολλή επικοινωνία με το λαό. Λένε πως δεν πήγε σε κανενός ποτέ το σπίτι παρά μόνο μια φορά στο γάμο του ξαδέρφου του, του Ευρυπτόλεμου, και εκεί κάθισε μέχρι τις σπονδές και αποχώρησε. Αφού δεν υπήρχε στενή σχέση  αυτού του πολιτικού Άντρα με το λαό, δεν υπήρχε και το ''ρουσφέτι''.
Αυτός ο μεγάλος πολιτικός άντρας μερίμνησε για τους απόρους, για τους φτωχούς και ανέργους.
Μοίρασε χωράφια και χωριά ολόκληρα που η Αθήνα έπαιρνε με τους πολέμους, σε όλους τους ακτήμονες. Αυτός ο θεσμός ήταν των κληρουχιών. Έτσι, οι ακτήμονες που εξακολουθούσαν να είναι Αθηναίοι πολίτες, ζούσαν άνετα στα νέα μέρη που πήγαιναν και χρησίμευαν μάλιστα και ως φρουροί για να καταπνίγουν τις τυχόν αποστασίες των συμμάχων.
Επίσης ψήφισε το νόμο της μισθοδοσίας. Έδινε μισθό, τρεις οβολούς την ημέρα στους δικαστές και πέντε στους βουλευτές αλλά και τέσσερις οβολούς έδινε στους οπλίτες. Έτσι, οι φτωχοί πολίτες μπορούσαν να αποκτούν πλέον αξιώματα, να παίρνουν μέρος στα κοινά, να γίνονται δικαστές, χωρίς να ανησυχούν πώς θα θρέψουν την οικογένειά τους αφού θα άφηναν τα χωράφια τους ή τις δουλειές τους, όσο θα μετείχαν στα κοινά.

Αλλά και το εισιτήριο του θεάτρου πλήρωνε το κράτος στους φτωχούς με το νόμο ''περί θεωρικών χρημάτων''. Γιατί το θέατρο δεν ήταν μόνο ψυχαγωγία αλλά και πνευματική τροφή των πολιτών.
Αυτός όμως ήταν ο Περικλής! Αυτός που έφυγε από την πολιτική με την ίδια περιουσία που είχε όταν πρωτομπήκε. 
Σήμερα, μόνον να καυχηθούμε μπορούμε ότι στην ιστορία μας υπήρχε ένας Περικλής. Γιατί οι σύγχρονοί μας πολιτικοί θα γραφτούν στην ιστορία ως δημαγωγοί με την απαξιωτική της σημασία.
Γιατί σήμερα, οι πολιτικοί εξασκούνται στη δημαγωγία και αφού παραπλανήσουν το λαό,παίρνουν τη ψήφο του και όταν έλθει η ώρα να φύγουν από την πολιτική σκηνή, φεύγουν  πλουσιότεροι από όσο μπήκαν!