Ο γερο πλάτανος της Τσαγκαράδας!
Στη μέση της πλατείας, στέκει για πάνω από 10 αιώνες, ρουφώντας τον αέρα του Πηλίου και τα γάργαρα νερά του.
Με λίγα ξεραμένα φύλλα τώρα το χειμώνα, με τεράστια κλαδιά, στέκει γυμνός, σωστό μνημείο για τους κατοίκους της περιοχής, ενώ σκορπίζει δροσιά το καλοκαίρι με το πλούσιο φύλλωμά του!!!
Αν μπορούσε να μιλήσει...............τι θα είχε να διηγηθεί, ήταν το πρώτο που σκέφτηκα όταν τον ξαναείδα!
Πόσες χαρές και λύπες θα έχει ζήσει στο πέρασμα των αιώνων!
Γεννήσεις, γάμους, βαφτίσια και γλέντια θα έζησε πολλά μια και στην πλατεία βρίσκεται και η εκκλησία της Αγίας Παρασκευής. Τόπος συνάθροισης για τους κατοίκους και τους περαστικούς, εκεί αναπτύχθηκαν τα μαγαζιά της Τσαγκαράδας στο πέρασμα των χρόνων.
Αλλά και λύπες θα έζησε για ανθρώπους που έφυγαν από αυτήν τη ζωή, ενώ τους είδε να μεγαλώνουν δίπλα του, άκουσε τις παιδικές φωνές τους, τους είδε, παιδάκια ζωηρά, να παίζουν γύρω από τον κορμό του και τα αγνάντευε μεγάλους πια, να συζητούν με τους φίλους τους στο καφενείο της περιοχής!!
Πόσες μάχες, πόσες νίκες και ήττες θα είχε να μας διηγηθεί ....
Η ζωή περνά σαν μια ανάσα. Πολλά συνέβησαν αυτούς τους αιώνες στο χωριό αυτό του Πηλίου. Πολλά άλλαξαν.........Πολλοί έφυγαν, άλλοι ήλθαν, μερικοί γύρισαν πίσω, αλλά ο αιωνόβιος πλάτανος έστεκε εκεί να μεγαλώνει και να απλώνει τα κλαδιά του. Κλαδιά που έχουν την περίμετρο κορμού ενός δέντρου. Κλαδιά που χρησίμευσαν για να σκαρφαλώνουν οι μπόμπιρες αλλά και να κρεμάει ο παπάς την καμπάνα της εκκλησιάς. Κλαδιά που άντεξαν χιόνι και αέρα, ενώ άλλα κόπηκαν ή λύγισαν από το βάρος, όπως αυτό της φωτογραφίας μας που στηρίζεται σε μια κολόνα, ''δώρο'' των κατοίκων ως ευχαριστώ για τη δροσιά που τους προσφέρει.
Κάτω από τη δροσιά του θα άκουσε λόγια αγάπης και όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.
Θα είδε κορίτσια να κοκκινίζουν από το πρώτο τους φιλί. Θα άκουσε σίγουρα εξομολογήσεις ζωής και μυστικά της νιότης που οι φίλοι λένε μεταξύ τους. Θα αφουγκράστηκε καρδιοχτύπια στη θέα του αγαπημένου.....
Σκηνές καθημερινές που μόνο σε ένα ημερολόγιο θα μπορούσαν να γραφτούν.
Θα είδε όμως και άσχημες συμπεριφορές, θα έγινε μάρτυρας καβγάδων και χωρισμών, θα χαμήλωσε ίσως τα κλαδιά του να σκεπάσει τον πόνο κάποιου περαστικού!
Χιλιόχρονη η ζωή του, είπαν οι ειδικοί. 10 άνθρωποι πιασμένοι χέρι- χέρι μου είπαν ότι χρειάζονται για να αγκαλιάσουν τον κορμό του!
Το γηραιότερο δέντρο της Ευρώπης λένε αυτοί που ξέρουν!
Το είχα ξαναδεί γεμάτο φύλλα, καταπράσινο, να προφυλάσσει σαν στοργική μάνα τους κατοίκους και τους περαστικούς, προστατεύοντάς τους το καλοκαίρι από τον καυτό ήλιο!!!!!!
Το είδα και τώρα χειμώνα να στέκει γυμνό από φύλλα με τα κλαδιά και παρακλάδια του να απλώνονται στην πλατεία. Χιλιάδες φωτογραφίες -σίγουρα -τραβήχτηκαν με φόντο τον πλάτανο. Ίσως όλοι οι επισκέπτες του Πηλίου να έχουν κρατήσει ζωντανή την ανάμνησή του σε μια τους φωτογραφία.
Χάρηκα πολύ που έμαθα ότι η κατάσταση του δέντρου είναι καλή. Αν και μια κουφάλα υπάρχει στον κορμό του, πολύ μικρότερη από αυτή του πλατάνου της Μακρινίτσας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου