Παιχνίδι στη γειτονιά σημαίνει ομαδικό παιχνίδι!

Είναι καλοκαίρι. Τα σχολεία έχουν κλείσει, και τα παιδιά παίζουν με τη ψυχή τους. Στις γειτονιές που θυμίζουν ακόμη τα παιδικά μου χρόνια, μαμάδες κάθονται στις πόρτες τους η μια κοντά στην άλλη και συζητούν, ενώ επιβλέπουν τα βλαστάρια τους που μουσκεύονται στον ιδρώτα παίζοντας!!!!!

Τι και αν κάνει ζέστη..........τι και αν δεν μπορούν πολλά μα πάρα πολλά παιδιά να πάνε εξοχή..............Αυτά γελούν και παίζουν μέχρι εξαντλήσεως.

Σε μια τέτοια γειτονιά βρέθηκα τις προάλλες και παρακολουθούσα τη ζωή σε όλο της το καθημερινό μεγαλείο.......

Υπήρχαν μόνο κάποιοι μπαμπάδες, που κάθονταν παράμερα από τις μαμάδες και  παρακολουθούσαν δυο γειτόνους τους που έπαιζαν τάβλι..

Ποδήλατα, πηγαινοέρχονταν με τους μικρούς ιδιοκτήτες τους να σπινάρουν παρ όλες τις φωνές των μαμάδων τους. Κάποια μεγαλύτερα αδέλφια κάθονταν στις αυλές μπροστά από έναν υπολογιστή.

Μπάλα έπαιζαν μερικά αγόρια και ήταν το μοναδικό ομαδικό παιχνίδι που είδα όση ώρα ήμουν στη γειτονιά αυτή.

Ομαδικά παιχνίδια..............τείνουν να γίνουν μόνο εκπαιδευτικό μάθημα στα σχολεία. Κι όμως, πόσο πολύ βοηθούν να μεγαλώσει σωστά ένα παιδί!!!!!

Μέσα από την συμμετοχή του στην ομάδα, εκτός της διασκέδασης, μαθαίνει να σέβεται κανόνες, να προσπαθεί, να συναγωνίζεται με σεβασμό τους συμπαίχτες του, να ακονίζει το νου, να κοινωνικοποιείται,  μαθαίνει να ηγείται αλλά και να ακολουθεί.

Στα δικά μου παιδικά χρόνια, δεν θυμάμαι ούτε ένα παιχνίδι που παίζαμε και δεν ήταν ομαδικό!

Τώρα..............αυτά τα παιχνίδια είναι καταγεγραμμένα για να διατηρηθούν για τις μελλοντικές γενιές, ως παράδοση μιας εποχής.

Κρυφτό, κουτσό,  μπερλίνα,  δεν περνάς κυρά Μαρία,  περνά περνά η μέλισσα, χαλασμένο τηλέφωνο, βασιλιά βασιλιά τι δουλειά, ένα λεπτό κρεμμύδι,  η μικρή Ελένη, μπιζ, πού ντο πού ντο δεν θα το βρεις, στρατιωτάκια ακούνητα και αγέλαστα, είναι μερικά που θυμάμαι. Ακόμη και σχοινάκι παίζαμε πολλά παιδιά μαζί!!!!!!!!!

''Απίθανα περνάγατε'' μου λένε οι κόρες μου, όσες φορές τα διηγούμαι!!!!! 

Ακόμη και στη θάλασσα, όταν βρίσκαμε παρέες, ομαδικά παιχνίδια παίζαμε....

Το βόλεϊ και το κορόιδο με τη μπάλα έκανε θραύση στις παραλίες!

Σήμερα, βλέπεις ακόμη και αδελφάκια να μην παίζουν μαζί! Και λυπάμαι πολύ!

Θυμάμαι εκείνους τους πύργους που φτιάχναμε στην άμμο, και γέμιζε η παραλία από μπομπιροαρχιτέκτονες-γλύπτες και παιδικές φωνές και γέλια και τσακωμούς .....................Τώρα;;; Σήμερα;;; Ποιο παιδί κάθεται στην άμμο όταν του λένε απαγορεύεται γιατί μπορεί να έχει μικρόβια; Ποιο παιδί κάθεται ώρες κάτω από τον ήλιο όταν του λένε ότι απαγορεύεται γιατί είναι επικίνδυνος ο πολύς ήλιος;; 

Πολύ διαφορετικές εποχές οι σημερινές............Πάντα υπάρχουν αλλαγές σε κάθε εποχή, όμως η σύγκριση είναι υπέρ του τότε και όχι του σήμερα.Και μάλιστα όταν η σύγκριση γίνεται από νέα παιδιά σήμερα που θα θελαν να ζούσαν τις αναμνήσεις των γονιών τους, είναι περισσότερο λυπηρό.

Γειτονιές υπάρχουν ακόμη.............

Παιδιά, ευτυχώς υπάρχουν που παίζουν και γελούν! 

Ας τα μυήσουμε εμείς οι γονείς τους στην ομαδικότητα. 

Μια παρότρυνση χρειάζονται και λίγη εμπιστοσύνη στο γείτονα, έστω και με τη δική μας επαγρύπνηση. Είναι κρίμα να μεγαλώνουμε παιδιά που θα εξελιχθούν σε μοναχικούς ενήλικες!!!!!!!!!!