Τον παλιό καλό καιρό .................που δεν ήταν πάντα καλός!!!!

Δεν ξέρω αν τα προηγούμενα χρόνια ήταν καλύτερα από σήμερα.
Πάντα χαιρόμουν για την αναβάθμιση των πόλεων, για την πρόοδο που παρουσίαζε η χώρα μου με την πάροδο των χρόνων!
Όμως υπήρχαν και υπάρχουν αρνητικά αυτής της προόδου, μια και κάθε νόμισμα έχει δυο όψεις.
Η ζωή όμως ήταν δύσκολη πάντα για ορισμένους ανθρώπους.Σήμερα, μέσα σε τέτοια οικονομική υποβάθμιση, αυτοί οι άνθρωποι που περνούν δύσκολα έγιναν περισσότεροι.
Συσσίτια, άστεγοι, άνεργοι με δυσκολίες επιβίωσης, γίνονται εικόνες προεκλογικών σποτ για να μας υπενθυμίσουν οι επίδοξοι σωτήρες ότι είναι το νέο πολιτικό αίμα που θα μας σώσει. Υπάρχουν άνθρωποι και γειτονιές που δραστηριοποιούνται για να αλληλοβοηθηθούν ή για να ανακουφίσουν τους μη έχοντας τα προς το ζην. Και τους αξίζει ένα μεγάλο μπράβο!
Πάντα όμως υπήρχαν οι άποροι και κατατρεγμένοι της ζωής.
Υπήρχε αξιοπρέπεια έντονη όμως και καμιά διάθεση για να χρησιμοποιηθούν  αυτοί οι άποροι για προσωπικές φιλοδοξίες.
Ίσως γιατί το κράτος τότε, δήλωνε  μετά βίας παρόν!
Θυμάμαι στη γειτονιά που μεγάλωσα, σε μια γειτονιά έξω από την Αθήνα, με τα διώροφα σπίτια της, με τους δρόμους της που είχαν ελάχιστη κίνηση, με τις πόρτες ορθάνοιχτες και τους γείτονες να είναι μια αγκαλιά,  θυμάμαι εμάς τα παιδιά να παίζουμε στους δρόμους μια και οι κήποι μας ή οι αυλές δεν μας χωρούσαν!
Υπήρχε λίγο πιο μακριά από εμάς ένα σπιτάκι μικρό, πεντακάθαρο, ασπρισμένο πάντα, που ζούσε μια οικογένεια, που το κοριτσάκι τους -συνομήλικό μου- έπαιζε στην παρέα μας.
Η μητέρα μου με συμβούλευε να του δίνω τα παιχνίδια μου, το ποδήλατο ή το αυτοκινητάκι μου με τα πετάλια, που  το σαραβάλιασα περιδιαβαίνοντας τη γειτονιά. ''Έχω ξεσκέπαστο ι.χ.'', έλεγα!. ''Και εγώ ξεσκέπαστο έχω'', μου απαντούσε το παιδί με το ποδήλατο δίπλα μου!  Τι γέλια και τι ανέμελοι καιροί........Με συμβούλευε λοιπόν να μην το προσβάλλω ποτέ - και όμως παιδί δημοτικού ήξερα τι σήμαινε η λέξη- γιατί είναι φτωχό , μου ψιθύριζε.
Ερχόταν λοιπόν στην παρέα μας αφού έτρωγε το απογευματινό της ή το πρωινό της αν δεν είχαμε σχολείο και παίζαμε με υπερωρίες!
Εμείς παίρναμε τη φέτα το ψωμί με το βούτυρο με το μέλι ή τη μαρμελάδα και βγαίναμε να φάμε με τα γειτονόπουλα που έκαναν το ίδιο.
Το κοριτσάκι της πιο κάτω γειτονιάς δεν ερχόταν μαζί μας με το κολατσιό της. Έτρωγε το πρωί λάδι και ζάχαρη και το απόγευμα ψωμί με πελτέ.
Το έμαθα όταν πήγα, ξαφνικά, σπίτι της να την πάρω για να παίξουμε  και μου είχε κάνει εντύπωση. Είχε μια κοκκινάδα στα μάγουλα, είχε ντραπεί έμαθα, γιατί την είδα να τρώει αυτό που δεν έτρωγα εγώ και τα άλλα παιδιά. ........Ποτέ δεν δέχθηκε όμως να φάει αυτό που της προσφέραμε και που τρώγαμε εμείς. Δεν ξέρω, ίσως είχε γαλουχηθεί έτσι, αλλά θυμάμαι ακόμη το ύφος της που μιλούσε από μακριά '' έχω αξιοπρέπεια''!
Φυσικά σήμερα, πολλοί άνεργοι και άστεγοι θα ήθελαν να είχαν το ψωμί με τον πελτέ! Βλέπετε σήμερα το κράτος δηλώνει βροντοφωνάζοντας ''απόν''!!!
Κι όμως, και τότε υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν από τη φιλανθρωπία των πολιτών.
Δεν θυμάμαι   κανέναν από αυτούς -αν και ήμουν παιδί- να κλαίγεται για την ανέχειά του. Συνήθως, μου έλεγε η μητέρα μου, όσοι μιλούσαν συνέχεια για τη φτώχεια τους, είχαν πολύ περισσότερα από όσα φαντάζονταν οι γύρω τους! Κάτι σαν τους ζητιάνους που πεθαίνοντας βρίσκουν καταθέσεις ή μπαούλα με χρήματα!

Η βοήθεια όμως των γειτόνων μας, τότε, ήταν κάτι σαν κανόνας! Ο καθένας βοηθούσε και κάποιον ή κάποιους και γινόταν όλο αυτό εναλλάξ! Πχ. κάθε Τετάρτη στήναμε στην αυλή μας τραπέζια με φαγητό για να έρθουν, άγνωστοι σε μένα, άνθρωποι να φάνε. ''Ποιοι είναι αυτοί;;'' ρωτούσα τη μητέρα μου. ''Φτωχοί παιδί μου που δεν έχουν δουλειά και χρήματα για να φάνε''!!  Άλλη γειτόνισσα έκανε το ίδιο άλλη μέρα, κοκ!!!
Δεν ξέρω πώς είχαν οργανωθεί, πώς βρέθηκαν αυτοί οι άποροι και έμαθαν σε ποια σπίτια να πάνε και ποια μέρα, αλλά αυτό γινόταν μέχρι που φύγαμε από αυτήν τη γειτονιά!
Μάλιστα θυμάμαι μια γριούλα, που έμενε πιο μακριά σε ένα φτωχόσπιτο και ερχόταν καθημερινά σε μας για να βοηθήσει τη μαμά μου  και για να προσέχει εμάς τα παιδιά, όσο εκείνη θα έλειπε........Καθημερινά έπαιρνε το χαρτζιλίκι της και φαγητό  για το σπίτι. Και αυτή η κυρία δεν είχε σύνταξη...........μόνο ένα γιο που είχε φύγει και είχε παρατήσει τη μάνα του χωρίς φροντίδα..............Ερχόταν- έμαθα- να τη δει μια δυο φορές κάθε χρόνο και τη χτυπούσε κιόλας όταν μάθαινε ότι την ταΐζει η γειτονιά. Τον έκανε ρεζίλι, έλεγε!!
Πάντα υπήρχαν και πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι δίπλα μας που υποφέρουν.Σήμερα το πρόβλημα γίνεται εντονότερο, αλλά δεν πρέπει να κλειδαμπαρώνουμε τις πόρτες της καρδιάς μας.........Ίσως βοηθώντας εμποδίσουμε κάποιον να δώσει τέρμα στη ζωή του.........ποιος ξέρει;
Tον παλιό καλό ή κακό καιρό, τα πράγματα ήταν πιο απλά! Ακόμη και τα δύσκολα χρόνια, οι παλιοί είχαν αντοχές και τα ξεπέρασαν. Σήμερα καλομάθαμε.... και χάσαμε το όποιο κουράγιο και δύναμη που οι δυσκολίες σφυρηλατούν.
Σήμερα, ζητάμε όλο και πιο πολύ την αρωγή της πολιτείας.......όχι πως δεν πρέπει, όχι πως δεν επιβάλλεται, αλλά σε δύσκολους καιρούς, ο κάθε ένας δραστηριοποιείται και δεν περιμένει αυτό που δικαιούται, αλλά δεν του δίδεται!
Σήμερα, η ανθρωπιά πρέπει να ξαναγεννηθεί. Δεν έχει χαθεί, τη βλέπουμε σε κάθε βήμα μας. Αλλά επιβάλλεται να γίνει τόσο έντονη ώστε να αφυπνίσει και ένα κράτος που κωφεύει!