Το κουτί των αναμνήσεων!

Πάντα Σεπτέμβρη θεωρούσα ότι αρχίζει μια νέα χρονιά...

Ίσως μου έμεινε από τα μαθητικά χρόνια που μου εύχονταν όλοι καλή σχολική χρονιά...

Πολλά τα χρόνια μαθητείας, πολύ θέλει να μείνει το καλή ....χρονιά γενικώς;;;

Μετά βέβαια δουλεύεις όλο το χρόνο και περιμένεις την άδεια του καλοκαιριού και λες...έφυγε και αυτός ο χρόνος, πήγα διακοπές, νέος χρόνος εργασίας και νέα καταμέτρηση ημερών αδείας!

Πολύ θέλει λοιπόν να μείνει στο υποσυνείδητο το μια νέα χρονιά ξεκινά το Φθινόπωρο;;;;;;;;;

Είπα και εγώ...στον ελεύθερο χρόνο μου να κάνω σιγά σιγά τις δουλειές του σπιτιού...Πάντα περνάνε δυο τρεις μέρες για να αποφασίσω από πού θα ξεκινήσω.

Φέτος όμως κατευθείαν αποφάσισα να κάνω εκκαθαρίσεις...να βγάλω σε εφεδρεία παλιά αναμνηστικά και ενθύμια που  μου δημιουργούν μεγάλο .....έλλειμμα ...............χώρου!!!!!!!!!!!!

Ένα σωρό μικροαντικείμενα, ενθύμια από τα μικράτα μου και εντεύθεν!!!!!!!!!
Αποσκευές για ένα ταξίδι στο χρόνο πίσω....

Όχι δεν είναι τσαπατσούλικα φυλαγμένα...όλα σε κουτάκια και αυτά σε κουτιά και αυτά σε κούτες στιβαγμένες η μία πάνω στην άλλη και με ταμπελίτσα παρακαλώ  με τις χρονολογίες ...όχι τίποτε άλλο αλλά να υπάρχει τάξη και αρχειοθέτηση για .............παν ενδεχόμενο!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! 

Πρώτο κουτί ανοίγει! 

Να το κουτάκι μου με τις τρυπούλες που το είχα κάνει, τότε, σπίτι για τις πεταλούδες-αδυναμία μου- και τις τάιζα με ζάχαρη...Μέχρι που μου είπαν κάτι γιαγιάδες ότι τους κάνω κακό γιατί πιάνοντας τα φτερά τους παίρνω το χνούδι τους και δεν μπορούν να πετάξουν μετά! 

Και αυτό τι είναι;; Ουπς! Πάλι τρόμαξα με την πλαστική αράχνη που τινάζεται ψηλά  από το πλαστικό κορδόνι της!  Πόσο γέλιο κάναμε σαν παιδιά πειράζοντας και τρομάζοντας όποιον ήθελε να τρομάξει με τη ψεύτικη αράχνη! 

Και το πρώτο μου κέντημα...να το! Ήταν το πρώτο που μάθαμε στο μάθημα χειροτεχνίας! Κιτρίνισε ο άσπρος καμβάς με τη σταυροβελονιά με χοντρούλα κλωστή. 

Πω πω αναμνήσεις που πετάχτηκαν αμέσως! Ξεχύθηκαν και έγιναν εικόνες! Με συνεπήραν! Πόσα πράγματα θυμήθηκα.........

Κάποια μικροδωράκια από συμμαθήτριες που χάθηκαν..........τι να έγιναν άραγε; Να και το πρώτο μου τετράδιο με τη συλλογή από ζωγραφιές νεράιδων και αγγέλων! 

Και αυτό το χοντρό έχει όλες τις φωτογραφίες των ηθοποιών που μ' άρεσαν τότε...Και το ημερολόγιό μου που δεν έγραφα όμως τα καθημερινά δρώμενα....αλλά ρητά και γνωμικά για την αγάπη, τη φιλία και τη ζωή! 

Και αυτό το μαυρισμένο μπρελόκ τι να ναι;;; Πέρασε λίγη ώρα με το να το γυαλίσω για να θυμηθώ ότι ήταν το πρώτο μου μπρελόκ που μου χάρισε ένα αγοράκι λέγοντας μου ''σ'αγαπώ''! Ξέρετε, εκείνο το στρογγυλό  μπρελόκ που από τη μια μεριά γράφει τα μισά γράμματα και από την άλλη τα άλλα και το στριφογυρνάς και αμέσως το ''σάγαπώ '' φαίνεται ολοκάθαρα!!!!!! 

Ναι, πέρασε αρκετή ώρα χαμένη στις αναμνήσεις τόσων χρόνων...μιας ανέμελης εποχής, χαζεύοντας τόσα και τόσα μικροπράγματα---σαβούρα για κάποιον που δεν μπορεί να τα ''διαβάσει''-- που από ευαισθησία δεν πέταξα.........

Κάποια μου έφεραν δάκρυα,  όπως το μικρό δερμάτινο πορτοφολάκι σε σχήμα καρδιάς που μου είχε αγοράσει η γιαγιά μου για να φυλάω το χαρτζιλίκι μου...''να μη θες ποτέ να είναι άδειο γι αυτό να μην είσαι σπάταλη '' μου έλεγε!!Μέχρι τον πρώτο  κούκλο μου βρήκα.............το πρώτο μου αναγνωστικό....το πρώτο μου τετράδιο που ήταν γεμάτο ζωγραφιές .Αυτό με τις  μισές γραμμές και το άλλο μισό επάνω κενό για να ζωγραφίζουμε ένα θέμα σχετικό με την αντιγραφή μας!  Θυμάμαι τον ανταγωνισμό με μια συμμαθήτριά μου για το ποια θα ζωγραφίσει καλύτερα και ο δάσκαλος  να το δείξει την άλλη μέρα στην τάξη ....Εκείνη ζωγράφιζε σαφώς καλύτερα γιατί είχε πραγματικά μεγάλο ταλέντο...αλλά είχα τέτοια χαρά, θυμάμαι, όταν έδειχνε το δικό μου τετράδιο! Μετά από καιρό βέβαια κατάλαβα ότι όσες φορές έδειχνε το δικό μου άλλες τόσες και της ''ανταγωνίστριάς μου''! 

Βρήκα και το γιακαδάκι μου της ποδιάς μου της μπλε...φοράγαμε ποδιές τότε. Ο γιακάς μας έπρεπε να είναι κάτασπρος, και κολλαριστός!  Πω πω πόσο διαφορετικές εποχές ήταν τότε.........Στο σχολειό μας, κάθε Δευτέρα, η δασκάλα περνούσε από κάθε μαθητή/τρια για να δει τα νύχια αν είναι κομμένα, να κάνει τις παρατηρήσεις της αν τα μαλλιά δεν ήταν μαζεμένα και να δει αν τα αγόρια ήθελαν κούρεμα! 
Και η τσίχλα;; Αν κάποιο αγόρι μάσαγε τσίχλα στην τάξη του την κόλλαγε ο δάσκαλος στα μαλλιά και έτσι κουρευόταν γουλί την άλλη μέρα! 

Πόσα πράγματα θυμήθηκα με το άνοιγμα μιας κούτας.......πόσο ξέγνοιαστα χρόνια ήταν τα παιδικά μας και δεν το ξέραμε τότε! 
Πόσα αναμνηστικά ακόμη υπάρχουν να μου θυμίζουν στιγμές...όχι πως τα έχω ανάγκη αλλά να...σημαίνουν κάτι για μένα και γι αυτό φυλάχθηκαν!

Η ώρα πέρασε και η κάθε  κούτα  φυλάχτηκε στη θέση της όπως ακριβώς ήταν!!

Δεν μου έχει περάσει προφανώς αυτή η ευαισθησία με τα αναμνηστικά μου!!!!!!!!!
Πώς να πετάξω τα γράμματα αλληλογραφίας με φίλες μου ή με την πρώτη μου αγάπη;;;;;; Πώς να πετάξω τα σημειώματα στο ψυγείο που μου άφηνε η μαμά, με την εντολή τι να φάω, τι να κάνω και πότε θα γυρίσει και που  φυσικά στο τέλος υπήρχαν  τα γλυκόλογα της μαμάς που ήταν σαν να αναπλήρωναν την απουσία της !!!!!!!!!!!!!
Μήπως είναι άχρηστο το αποξηραμένο τριαντάφυλλο;
Ή εκείνο εκεί το πακετάκι από χαρτάκια γραμμένα με τα χεράκια των μικρών μου κοριτσιών που έγραφαν πόσο με αγαπάνε και πόσο καλή μανούλα έχουν και υπέγραφαν με το ''η  κορούλα σου η Έλενά σου'' ή '' το παιδάκι σου που το αγαπάς πολύ'' και μάλιστα πολύ ανορθόγραφα!!!!!!!!!!!!! 
Συγκίνηση προκαλούν τόσες αναμνήσεις κλεισμένες στο κουτί του χρόνου....που τρέχει αμείλικτος! 
Μπα....δεν είμαστε για συγκινήσεις τώρα ...θα τα πετάξω, τουλάχιστον τα περισσότερα! 
Το αποφάσισα... αλλά την επόμενη φορά!