Θα θελα....

 Θα θελα το φθινόπωρο μαζί σου ν 'αγναντεύω    

τα δέντρα  που  γοργά  αρχίζουν να φυλλοροούν     

 νωχελικά να κάθομαι μόνη για να μαντεύω        

τις σκέψεις των μικρών  πουλιών που ολόγυρα πετούν   

Στην άκρη εκεί  της λίμνης θα θελα  να ψαρεύω    

του ήλιου τις ακτίνες  που αμέριμνα κολυμπούν      

τη ματιά μου μέσα τους θέλω να γαληνεύω            

από συναισθήματα που στα απόνερα βουτούν         

 Άγχη και αγωνίες θα θελα να τα πνίξω              

στα βαθυπράσινα της λίμνης  σκοτεινά νερά              

του φθινοπώρου τον ήλιο άφοβα ν' αφήσω                   

για να ζεστάνει την πληγωμένη την  καρδιά             

Κι αν η βροχή τη φύση θέλει να ξεπλύνει           

του φθινοπώρου είναι το πρωτότοκο παιδί          

στο παραθύρι μου ακουμπώ χαλαρωμένη           

στα γκρίζα σύννεφα στον ουρανό  στέλνω ωδή     

Το βλέμμα αλήτευε αντάμα με τη σιγαλιά         

και ο νους ταξίδεψε σ΄ ανθρώπων τις ανάγκες      

γονείς που απέμειναν με άδεια την αγκαλιά           

άλλοι πολλοί να  απαιτούν τέρμα οι απάτες               

Νέοι που έχασαν τη δική τους τη  δουλειά          

άστεγοι να διεκδικούν μια κάμαρη  να ζήσουν        

παππούδες μοναχοί  ζητούν φάρμακα για γιατρειά     

κι όλοι μαζι προβλήματα να υπερπηδήσουν                  

Θα ΄θελα το φθινόπωρο με κέφι ν' αγναντεύω          

εκεί  που οι άνθρωποι αγωνίστηκαν για  λύση         

τον εαυτό μου να μην πάψω να κανακεύω               

σε μια κοινωνία ανθρωπιάς που  είμαστε ίσοι 

Δυο βδομάδες προσπαθώ να γράψω με ομοιοκαταληξία. Με βάλατε ''στην πρίζα'' και δεν το άφηνα με τίποτε. Μια φορά έχω γράψει και το έβρισκα δύσκολο. Δεν είμαι και ποιήτρια

Την επιείκειά σας παρακαλώ, ναι;

Είναι συμμετοχή στο δρώμενο της Αριστέας μας, Ένα ποίημα για το Φθινόπωρο   

 

αλλά και για την Αναστασία μας, Φθινοπωρινό παζάρι ιδεών 

ΥΓ Το ποίημα το εμπνεύστηκα από τη φώτο που έχω πάνω πάνω και την έχω στην επιφάνεια εργασίας μου.

Χαικού! Συμμετοχή!

 Χαικού! Το είδος της ποίησης που δεν είχα ασχοληθεί ποτέ. Μα η Μαρία Νικολάου και τα δρώμενά της μας παρακινούν συνεχώς....

4ο Δρώμενο  Χαϊκού, ανακοίνωσε και προσπαθούσα συνεχώς όλες τις ημέρες της διορίας για να συμμετέχω. Αλλά τίποτε δεν έγινε. Ώσπου μας έδωσε δυο μέρες παράταση. Στρώθηκα να γράψω και μάλιστα της έστειλα αυτά που έγραψα για τη γνώμη της και μόνο και όχι για να συμμετάσχουν. Και ναι της άρεσαν, ειδικά το δεύτερο που το χαρακτήρισε πολύ καλό και όντως πήγε πολύ καλά.

Την ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου

Μας έδωσε και μια φώτο για να γράψουμε ό,τι εμπνευστούμε από αυτήν.

Το πρώτο είναι αυτό!

1.

Η απώλεια

φέρνει θλίψη στη ζωή,

σε γονατίζει.

Μην αφήνεσαι,

ξύπνα τα όνειρά σου

πάλεψε να ζεις.

Το δεύτερο αυτό:

2.

Αποσάθρωση,

η ανθρωπιά χάνεται

Βαρβαρότητα.

Η κοινωνία

πρέπει να αφυπνιστεί.

Αναγέννηση.

Συγχαρητήρια στην Αριστέα μας που πρώτευσε. Λατρεμένο το χαικού της! 

Όλες οι συμμετοχές αξιόλογες. Εδώ μπορείτε να τις απολαύσετε!

Φθινοπωρινός αποχαιρετισμός

 

Η γειτονιά εδώ και μέρες ήταν σε αναβρασμό.

Η κυρά Χελιδόνα πηγαινοερχόταν να τακτοποιεί αποσκευές, να μαζεύει τροφή, να συζητά με τα άλλα χελιδόνια το πότε και το πώς

Τα μικρά της είχαν μεγαλώσει και τα έστελνε για τροφή συχνά μέσα στην ημέρα

Σήμερα έβρεχε. Ηρεμία στην χελιδονογειτονιά.

Βγήκα στο παραθύρι μου να απολαύσω τη βροχή.

Το ίδιο έκανε και η κυρά Χελιδόνα.

-Καλησπέρα κυρά Χελιδόνα. Ηρεμία βλέπω σήμερα

-Καλησπέρα και σε σας κυρία Άννα μου. Βρέχει γι αυτό. Μαζευτήκαμε στο σπίτι νωρίς

-Όλα καλά στην οικογένεια; Σας βλέπω αγχωμένη λίγο

-Πώς να μην είμαι; Κάθε χρόνο τέτοια εποχή αγχώνομαι πολύ

Βλέπεις κυρία Άννα μου εμείς τα χελιδόνια γεννηθήκαμε μετανάστες. Να φεύγουμε από το σπιτικό μας κάθε Φθινόπωρο και να γυρνάμε την Άνοιξη.

-Αχ κυρία Χελιδόνα σας σκέφτομαι στ' αλήθεια. Αλλά μην νομίζετε κι εμείς οι άνθρωποι μετανάστες γεννηθήκαμε ως φαίνεται.

-Μόνο που εμείς δεν ξέρουμε πόσοι θα φτάσουμε στον προορισμό μας

- Μήπως και οι δικοί μας μετανάστες ξέρουν αν θα φτάσουν; Αλήθεια πού θα πάτε;

-Ν. Αφρική, όπως κάθε χρόνο,  που έχει ζέστη. Να αποφύγουμε το χειμώνα.  Βλέπεις, εμείς μεταναστεύουμε για να έχουμε φαγητό να τρώμε. Οι σπόροι το χειμώνα εξαφανίζονται καθώς και τα έντομα. Πώς θα τρώμε να ζήσουμε;

-Και οι άνθρωποι γι αυτό μεταναστεύουν κυρά Χελιδόνα μου. Γιατί όμως δεν ξέρετε πόσοι θα φτάσετε;

-Δύσκολο ταξίδι κυρία μου, δύσκολο και επικίνδυνο. Πρέπει να φάμε πολύ πριν το ταξίδι να έχουμε ενέργεια. Ταξιδεύουμε χωρίς σταματημό πάνω από ξηρά και  θάλασσα. Πολλά χιλιόμετρα πάνω από θάλασσα. Αν κουραστούμε ψάχνουμε κάπου να σταματήσουμε να μείνουμε λίγο. Συνήθως βρίσκουμε, αλλά οι άνθρωποι μας το κάνουν δύσκολο το ταξίδι

-Τι εννοείτε; 

-Έχουν καταστρέψει πολλές περιοχές που βρίσκαμε να μείνουμε για λίγο. Έτσι πετώντας τόσα χιλιόμετρα πάνω από τη θάλασσα, πολλά δεν αντέχουν και πέφτουν στο νερό και πνίγονται!

-Αχ τι κρίμα.  Ξέρω πόσο επιπόλαιοι είμαστε εμείς οι άνθρωποι. Και τι κακό προξενούμε χωρίς να το σκεφθούμε ιδιαίτερα. Όμως εκεί που θα πάτε θα βρείτε  τα σπίτια σας;

-Συνήθως τα καταστρέφουν όταν φεύγουμε την Άνοιξη. Τι τους ενοχλούν; Για το κέφι τους τα καταστρέφουν, έτσι πιστεύω.  Γι αυτό μόλις φτάσουμε, χωρίς να ξεκουραστούμε καλά καλά, πρέπει να ξαναχτίσουμε φωλιές.

-Εδώ θα σας το προσέχω το σπιτικό σας να το ξέρεις.

-Αν είμαστε καλά θα ανταμώσουμε την Άνοιξη, να μας περιμένεις.

-Να πάτε στο καλό με δύναμη και κουράγιο. Και τον Μάρτιο σας περιμένω. Να μας φέρετε την Άνοιξη!

Ουφ  μελαγχόλησα λίγο. 

Κάθε αποχωρισμός πονάει.  

Φθινοπώριασε και από Οκτώβρη θα αδειάζει λίγο λίγο η γειτονιά. Θα μαζευτούν οι φίλοι, θα πετάξουν ψηλά πάνω από θάλασσες και γη για να φτάσουν στους τόπους τους ζεστούς, εκεί που πιστεύουν πως θα βρουν τα σπιτικά τους.  Βλέπεις ο χειμώνας είναι άγρια εποχή και ψυχρή για πολλούς. 

Καλό ταξίδι χελιδονάκια μου!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο της Αναστασίας στο blog της Octobers Lover

Καλό μήνα σε όλους!