Μπήκαμε στον τελευταίο μήνα του χρόνου. Δεκέμβρης ο μήνας των ομορφότερων εορτών.
Καλές εμπνεύσεις στα νέα δρώμενα. ''Χριστούγεννα σε 4 πράξεις''!
Το πρώτο δρώμενο των ημερών.
Και ξεκινάμε με την πρώτη εβδομάδα, ''Ανάμνηση''
Ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δέντρου.
Στην αρχή, όταν ήμουν ως τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, δεν στολίζαμε δέντρο. Δεν στολίζαμε τίποτε. Μου κακοφαινόταν όταν έβλεπα τα σπίτια των άλλων παιδιών να έχουν το δέντρο κοντά στο παράθυρο στολισμένο, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν. ΄΄Γιατί δεν στολίζουμε κι εμείς;'' είχα ρωτήσει τη μαμά μου. ''Γιατί ο μπαμπάς σας θαλασσοπνίγεται....'' επειδή ταξίδευε και κινδύνευε στη θάλασσα που έχει τρικυμία και ήταν μια φράση που πάντα χρησιμοποιούσε. Λες και είχαμε πένθος.
Η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε ο στολισμός στη μαμά μου. Το έμαθα αυτό όταν μεγάλη πια την άκουγα να λέει '' πάλι τις κούτες μέσ' τη μέση; Πάλι τόση φασαρία και ακαταστασία;''
Δεν έλεγα κάτι τότε, μικρό παιδί ήμουν, αλλά αντιπαθούσα αυτό το επάγγελμα που ''θαλασσοπνίγει΄' τον μπαμπά μου.
Πρέπει να ήμουν τετάρτη τάξη στο δημοτικό, όταν εκείνη τη χρονιά μάθαμε ότι ο μπαμπάς θα έκανε γιορτές μαζί μας.
Μεγάλη χαρά είχαμε βέβαια, περιμέναμε και τα δώρα μας, γιατί πάντα μας έφερνε διάφορα παιχνίδια από το εξωτερικό.
Όταν ήλθε, το πρώτο που κοίταξε μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά ήταν το δέντρο. ''Πού είναι το δέντρο μας; Γιατί δεν έχετε στολίσει ακόμη;''
''Αφού θαλασσοπνίγεσαι, δεν στολίζουμε'' πετάχτηκε η μικρή μου αδελφή.
Κοίταξε έντονα τη μαμά μου και μας πήρε όλους και πήγαμε για ψώνια. Δεν είχαμε δέντρο, ούτε στολίδια, ούτε φωτάκια.
Γεμίσαμε κούτες είναι η αλήθεια και η μαμά μουρμούραγε.
''Τι λες στα παιδιά αγάπη μου ότι θαλασσοπνίγομαι; Η δουλειά μου είναι. Μια δουλειά σαν όλες τις άλλες απλά λείπω από το σπίτι. Αλίμονο αν πενθείς με τα παιδιά εμένα που είμαι ζωντανός, επειδή δουλεύω και τα φοβίζεις και τους στερείς τις χριστουγεννιάτικες γιορτές''
Αυτή τη στιγμή γελάω που τα θυμάμαι.
Γιατί ο μπαμπάς μου ως τα 93 του που έφυγε, ήθελε το σπίτι στολισμένο χριστουγεννιάτικα και το δέντρο κοντά στο παράθυρο με τα φώτα του και τα στολίδια του. Και όταν παντρευτήκαμε και φύγαμε εμείς τα παιδιά του, στόλιζε εκείνος κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.
Λατρεύω το στολισμένο δέντρο και τα τελευταία χρόνια το στολίζω νωρίς. Στολίζω και όλο το σπίτι. Και φώτα στο μπαλκόνι. Τι νόμιζες; Κόρη του μπαμπά μου είμαι σαφώς.
Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη τότε και καμάρωνα το στολισμένο δέντρο μας. Από τότε το στόλιζα εγώ κάθε χρόνο.
Και ξαπλώναμε μπροστά στο δέντρο με τις αδελφές μου τραγουδώντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και τώρα που έφυγαν τα παιδιά μου, στολίζω πάλι εγώ, αφήνοντας ένα στολίδι να το βάλουν εκείνα όταν θα έλθουν. Και η κορυφή βέβαια από τον άντρα μου.
Είναι παράδοση πλέον!
Το μόνο που δεν κάνω και το έκανε πάντα η μητέρα μου ανεξάρτητα στολισμού, ήταν μελομακάρονα, και κουραμπιέδες. Πω πω πω μοσχομύριζε το σπίτι.
Πάμε λοιπόν να στολίσουμε όσοι ακόμη τεμπελιάσαμε και να θυμηθούμε ότι οι γιορτές αυτές γεννούν το χαμόγελο στους ανθρώπους
Καλό γλυκό μήνα σε όλους!
Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Γιάννη μας για όλο τον μήνα τον εορταστικό.
