Δέος για σένα!

 Τρίτη πράξη στο δρώμενο του Γιάννη μας. 

Το θαύμα!

Αυτές τις ημέρες βιώνουμε την πνευματικότητα της γέννησης του Θεανθρώπου. Το θαύμα της γέννησής του σε αντίξοες συνθήκες, όπως μας λέει η θρησκεία μας.

Και γεννήθηκε και δίδαξε! Νέα θρησκεία με το ωραιότερο δόγμα όλων.

Καθόλου εγωκεντρική, με χαρακτηριστικό την Αγάπη στον εαυτό μας και στον διπλανό μας. Την αποδοχή όλων. Την ελεύθερη βούληση. Την προσφορά.  Τη συγχώρεση!!!  Αρετές που προσδιορίζουν τον αληθινό Άνθρωπο που σημειωτέον, φτιάχτηκε κατ εικόνα Θεού!

Αυτές τις ημέρες πριν χρόνια, τρεις μόλις μέρες πριν τα Χριστούγεννα, βίωσα και εγώ το προσωπικό μου θαύμα. Την γέννηση της πρώτης μου κόρης.

Από μικρή αγαπούσα τα παιδάκια ειδικά τα μωρούλια. Εκείνη η μυρωδιά τους, λατρεμένη. Σκέψου στο δικό μου παιδί. Στο πρώτο μου παιδί ήμουν και μικρή, ένιωθα ανυπομονησία να το δω να γεννιέται, να κοιτάξω το προσωπάκι του, να το μυρίσω, να το σφίξω στην αγκαλιά μου. Αγωνιούσα να είναι καλά και...κορίτσι.  Όταν ήλθε η ώρα, αν και πονούσα για τρεις ώρες, την κράτησα αγκαλιά μου και δεν πίστευα στα μάτια μου. Ήταν το δικό μου παιδί. Την είχα 9 μήνες μέσα μου. Πορευόμασταν μαζί. Αλλά το να την κρατώ στην αγκαλιά μου με γέμισε δέος. Τα είχα χάσει πραγματικά. Ήταν το δικό μου θαύμα. Και εξακολουθεί να είναι το πρώτο μου θαύμα.

Αυτές τις ημέρες, βρίσκεται απομονωμένη λόγω ραδιενεργού ιωδίου που πήρε για το θυρεοειδή της. Και περιμένουμε τις απαντήσεις δυο εξετάσεων σημαντικών. Ελπίζω και σε αυτό το θαύμα. Και προσεύχομαι γι αυτό!

Να πάνε όλα καλά!

Αυτή ειναι η συμμετοχή μου στην τρίτη πράξη του δρώμενου '' Χριστούγεννα σε 4 πράξεις''!

Μια άνοιξη προσμένω!

 Δεύτερη πράξη στο δρώμενό μας ''Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις''

Δεύτερη βδομάδα με θέμα την ''Προσμονή''!

Είμαι ένα μικρό κλαδάκι μιας άλλοτε πανέμορφης ελιάς. Κρατιέμαι στη ζωή και προσπαθώ να σώσω το δέντρο που ανήκω.

Η πλαγιά μας ήταν πάντα καταπράσινη από ελιές που αγαπά τόσο ο κόσμος. Ελιές που ζούσαν πολλά χρόνια, σημάδι της ειρήνης που επικράτησε. Μα το καλοκαίρι είχαμε πόλεμο. Τη φωτιά. Μας έκαψαν όλους . 

Ήταν τρομαχτικό να βλέπεις τις φλόγες να μας αγκαλιάζουν. Αδηφάγες φλόγες! Να ακούς το τρίξιμο των δέντρων που καίγονταν. Κραυγές πόνου ήταν, κραυγές απελπισίας. Κραυγές του τέλους που ερχόταν και μάλιστα βασανιστικού τέλους.

Τι ωραία που ήμασταν, θυμάμαι, τέτοια εποχή! Είχαμε λυγίσει όλα τα κλαδιά από τους καρπούς που μάζευαν οι άνθρωποι.    Μας ξεκούραζαν και μπορούσαμε επιτέλους να ηρεμήσουμε και να περιμένουμε την άνοιξη να αρχίσει πάλι ο κύκλος της ζωής. Ένας καταπράσινος ελαιώνας, ολοζώντανος, παρέα το κάθε δέντρο στο άλλο, να διηγούμαστε ιστορίες που ζήσανε οι παλιότεροι και μαθαίναμε εμείς οι νεότεροι.

Μετά τη φωτιά τι; Μαυρίλα, θάνατος και σιωπή!  Ερημιά και μοναξιά για όσους επιβίωσαν. Και είναι τόσο λίγοι! Δεν ακους πλέον τιτιβίσματα πουλιών που κάθονται στα κλαδιά μας. Δεν ακούς διηγήσεις της διπλανής ελιάς και μουρμουρίσματα των ζώων που έτρεχαν ανάμεσα στους κορμούς. Δεν βλέπεις πλέον τους ανθρώπους να ξαποσταίνουν κάτω από τον ίσκιο μας. Μοναξιά και μαυρίλα!

Ήλθαν και οι βροχές να ξεπλύνουν λίγο ό,τι καμένο άφησαν οι φλόγες. Μα παρέσυραν και χώματα που οι ρίζες μας συγκρατούσαν. Τι καταστροφή! Ποιος ξέρει αν παρέσυραν και σπόρους που θα φύτρωναν την άνοιξη. Ποιος ξέρει πόση ακόμη καταστροφή θα μετρήσουμε!

Με την έλευση του φθινοπώρου ήλθαν οι ειδικοί να δουν ποια δέντρα έχουν ζωή μέσα τους. Το δικό μου δέντρο είχε ζωή. Πολλά κλαδάκια ξεπρόβαλαν, δείχνοντας το πείσμα τους να ζήσουν.

Τα δέντρα που έχουν καεί ολοσχερώς θα κοπούν. Τι κρίμα! Το καθένα έχει τόση ιστορία να διηγηθεί!

Προσμένω όμως την άνοιξη. Τότε που τελικά θα αποφασίσουν αν ο ελαιώνας θα αναγεννηθεί. Με μεγάλη αγωνία προσμένω τη γη να βλαστήσει ξανά. Με ελπίδα ότι η ελιά θα ξαναγεννηθεί.

Πόσο κακό μπορεί να κάνει ο άνθρωπος σε μια στιγμή!

Είμαι ένα μικρό κλαδάκι...προσπαθώ να ζήσω και να μεγαλώσω.

Για χάρη σας, εξαιτίας σας, βλασταίνω.

Θα τα καταφέρω το υπόσχομαι.

Μα κι εσείς υποσχεθείτε να μας προσέχετε εμάς τα δέντρα. Τόση ζωή ας μην πηγαίνει χαμένη!

Προσμένω την άνοιξη αλλά και την φροντίδα σας

Με λένε κλαδάκι ελιάς και έχω έναν προορισμό...ο δικός σας;

 

Αυτή είναι η δική μου συμμετοχή στη βδομάδα της Προσμονής, στο δρώμενο του Γιάννη.

Αυτές τις γιορτινές ημέρες που οι αγρότες αγωνίζονται, κάποιοι μαζεύουν ελιές για το λάδι μας. Γι αυτό και η ανάρτηση, ανήκει σ'αυτούς τους αγωνιστές της γης.  

"Χριστούγεννα σε τέσσερις πράξεις"

 

Μπήκαμε στον τελευταίο μήνα του χρόνου. Δεκέμβρης ο μήνας των ομορφότερων εορτών.

 Καλές εμπνεύσεις στα νέα δρώμενα. ''Χριστούγεννα σε 4 πράξεις''!

Το πρώτο δρώμενο των ημερών.  

Και ξεκινάμε με την πρώτη εβδομάδα, ''Ανάμνηση''

                    Ο στολισμός του χριστουγεννιάτικου δέντρου.

Στην αρχή, όταν ήμουν ως τις πρώτες τάξεις του δημοτικού σχολείου, δεν στολίζαμε δέντρο. Δεν στολίζαμε τίποτε. Μου κακοφαινόταν  όταν έβλεπα τα σπίτια των άλλων παιδιών να έχουν το δέντρο κοντά στο παράθυρο στολισμένο, με τα φωτάκια να αναβοσβήνουν. ΄΄Γιατί δεν στολίζουμε κι εμείς;'' είχα ρωτήσει τη μαμά μου. ''Γιατί ο μπαμπάς σας θαλασσοπνίγεται....'' επειδή ταξίδευε και κινδύνευε στη θάλασσα που έχει τρικυμία και ήταν μια φράση που πάντα χρησιμοποιούσε. Λες και είχαμε πένθος. 

Η αλήθεια είναι ότι δεν άρεσε ο στολισμός στη μαμά μου. Το έμαθα αυτό όταν μεγάλη πια την άκουγα να λέει '' πάλι τις κούτες μέσ' τη μέση; Πάλι τόση φασαρία και ακαταστασία;''

Δεν έλεγα κάτι τότε, μικρό παιδί ήμουν, αλλά αντιπαθούσα αυτό το επάγγελμα που ''θαλασσοπνίγει΄' τον μπαμπά μου.

Πρέπει να ήμουν τετάρτη τάξη στο δημοτικό, όταν εκείνη τη χρονιά μάθαμε ότι ο μπαμπάς θα έκανε γιορτές μαζί μας.

Μεγάλη χαρά είχαμε βέβαια, περιμέναμε και τα δώρα μας, γιατί πάντα μας έφερνε διάφορα παιχνίδια από το εξωτερικό.

Όταν ήλθε, το πρώτο που κοίταξε μετά τις αγκαλιές και τα φιλιά ήταν το δέντρο. ''Πού είναι το δέντρο μας; Γιατί δεν έχετε στολίσει ακόμη;''

''Αφού θαλασσοπνίγεσαι, δεν στολίζουμε'' πετάχτηκε η μικρή μου αδελφή.

Κοίταξε έντονα τη μαμά μου και μας πήρε όλους και πήγαμε για ψώνια. Δεν είχαμε δέντρο, ούτε στολίδια, ούτε φωτάκια.

Γεμίσαμε κούτες είναι η αλήθεια και η μαμά μουρμούραγε.

''Τι λες στα παιδιά αγάπη μου ότι θαλασσοπνίγομαι; Η δουλειά μου είναι. Μια δουλειά σαν όλες τις άλλες απλά λείπω από το σπίτι. Αλίμονο αν πενθείς με τα παιδιά εμένα που είμαι ζωντανός, επειδή δουλεύω και τα φοβίζεις και τους στερείς τις χριστουγεννιάτικες γιορτές'' 

Αυτή τη στιγμή γελάω που τα θυμάμαι.

Γιατί ο μπαμπάς μου ως τα 93 του που έφυγε, ήθελε το σπίτι στολισμένο χριστουγεννιάτικα και το δέντρο κοντά στο παράθυρο με τα φώτα του και τα στολίδια του. Και όταν παντρευτήκαμε και φύγαμε εμείς τα παιδιά του, στόλιζε εκείνος κάθε χρόνο τέτοιες μέρες.

Λατρεύω το στολισμένο δέντρο και τα τελευταία χρόνια το στολίζω νωρίς. Στολίζω και όλο το σπίτι. Και φώτα στο μπαλκόνι. Τι νόμιζες; Κόρη του μπαμπά μου είμαι σαφώς.

Η χαρά μου ήταν απερίγραπτη τότε και καμάρωνα  το στολισμένο δέντρο μας. Από τότε το στόλιζα εγώ κάθε χρόνο.

Και ξαπλώναμε μπροστά στο δέντρο με τις αδελφές μου τραγουδώντας χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Και τώρα που έφυγαν τα παιδιά μου, στολίζω πάλι εγώ, αφήνοντας ένα στολίδι να το  βάλουν εκείνα όταν θα έλθουν. Και η κορυφή βέβαια από τον άντρα μου.

Είναι παράδοση πλέον!

Το μόνο που δεν κάνω και το έκανε πάντα η μητέρα μου ανεξάρτητα στολισμού, ήταν   μελομακάρονα, και κουραμπιέδες. Πω πω πω  μοσχομύριζε το σπίτι.

Πάμε λοιπόν να στολίσουμε όσοι ακόμη τεμπελιάσαμε και να θυμηθούμε ότι οι γιορτές αυτές γεννούν το χαμόγελο στους ανθρώπους

Καλό γλυκό μήνα σε όλους!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Γιάννη μας για όλο τον μήνα τον εορταστικό.